Ψαλμός 145. Ερμηνεία!

Ψαλμός 145

Αλληλούϊα· ᾿Αγγαίου καὶ Ζαχαρίου.

 ΑΙΝΕΙ, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον· 2 αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω. 3 μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία. 4 ἐξελεύσεται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ. καὶ ἐπιστρέψει εἰς τὴν γῆν αὐτοῦ· ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἀπολοῦνται πάντες οἱ διαλογισμοὶ αὐτοῦ. 5 μακάριος οὗ ὁ Θεὸς ᾿Ιακὼβ βοηθὸς αὐτοῦ, ἡ ἐλπὶς αὐτοῦ ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτοῦ 6 τὸν ποιήσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς· τὸν φυλάσσοντα ἀλήθειαν εἰς τὸν αἰῶνα, 7 ποιοῦντα κρῖμα τοῖς ἀδικουμένοις, διδόντα τροφὴν τοῖς πεινῶσι. Κύριος λύει πεπεδημένους, 8 Κύριος σοφοῖ τυφλούς, Κύριος ἀνορθοῖ κατερραγμένους, Κύριος ἀγαπᾷ δικαίους, 9 Κύριος φυλάσσει τοὺς προσηλύτους· ὀρφανὸν καὶ χήραν ἀναλήψεται καὶ ὁδὸν ἁμαρτωλῶν ἀφανιεῖ. 10 βασιλεύσει Κύριος εἰς τὸν αἰῶνα, ὁ Θεός σου, Σιών, εἰς γενεὰν καὶ γενεάν.

Ὑπάρχουν ἕξι ψαλμοί, ἀπὸ τὸν 145ο μέχρι τὸν τελευταῖο, τὸν 150,

ποὺ ἔχουν κοινὸ περιεχόμενο. Αποτελοῦν ἑνότητα ὕμνων λατρείας ὑπὸ

τὸν γενικό τίτλο «Αλληλουάρια», ἐπειδὴ καθένας τους ἀρχίζει καὶ τελειώνει μὲ τὴ δοξολογική λέξη «ἀλληλούια». Μάλιστα οἱ πρῶτοι στίχοι

τοῦ 145ου ψαλμοῦ ψάλλονται μέχρι σήμερα ὡς δεύτερο ἀντίφωνο στὸ α'

μέρος τῆς θείας Λειτουργίας. Παλαιότερα ψαλλόταν ὅλος ὁ ψαλμὸς ὡς

ἀντίφωνο (ἀντίφωνο ὀνομάζεται ἐπειδὴ τὸν ἕναν στίχο τὸν ψέλνει ὁ ἕνας

χορός, τὸν ἄλλο στίχο τὸν ψέλνει ὁ ἄλλος χορός). Σήμερα ψάλλονται 4

ἢ 6 στίχοι, ἀνάλογα.

Τὸ ποίημα ἀρχίζει μὲ τό: Αλληλούια· ᾿Αγγαίου καὶ Ζαχαρίου.

Αγγαῖος καὶ Ζαχαρίας εἶναι δύο ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι, ὅταν ὁ λαὸς γύρισε ἀπὸ τὴ βαβυλώνια αἰχμαλωσία, ἀνέλαβαν τὸ ἔργο τῆς ἀναδιοργάνωσης τῆς λατρείας. Δὲν ξέρουμε ἂν εἶναι καὶ ποιητὲς τῶν ὕμνων, τὸ πιθανότερο νὰ μὴν εἶναι, ἀλλὰ εἶναι ἱδρυτὲς αὐτῶν τῶν ὕμνων μέσα στὴ λατρεία.

1 Αἴνει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον· 2 αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω.

Ὁ Δαβὶδ ἔχει καταθέσει σὲ ἀρκετούς ψαλμοὺς αὐτὴ τὴ στάση τοῦ

αἴνου πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τῆς εὐλογίας, στάση ποὺ δηλώνει λατρευτικὴ

ἀναφορά. Μνημονεύω τοὺς ψαλμοὺς 102 καὶ 103: Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου,

τὸν Κύριον καί, πάντα τὰ ἐντός μου, τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ· εὐλόγει,

ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις

αὐτοῦ (102,1-2). Καὶ: Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον. Κύριε ὁ Θεός

μου, ἐμεγαλύνθης σφόδρα (103,1).

Ἔχουμε, λοιπόν, τὸν εὐσεβὴ ποὺ ζεῖ μέσα σὲ ἕναν αἶνο. Ενδιαφέρον

εἶναι νὰ δοῦμε ὅτι ἡ Ἀποκάλυψη, ὅταν περιγράφει τὴν Οὐράνια Λειτουργία, ἀντλεῖ ἀπὸ τοὺς ψαλμοὺς γιὰ νὰ τὴν περιγράψει. Βλέπει τοὺς πρεσβυτέρους γύρω ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, νὰ αἰνοῦν τὸν Κύριο μὲ τὴ δοξολογία αἰνεῖτε τὸν Κύριον τῶν οὐρανῶν.

Ὅταν αἰνῶ τὸν Κύριο, ἀντλῶ δύναμη, καὶ ὅταν ἀντλῶ δύναμη αὐτο

προσδιορίζομαι ὡς δυνατός. Ἐὰν μπορέσω νὰ αὐτοπροσδιοριστῶ ὡς δυ

νατός, δὲν μπορεῖ νὰ στηρίζομαι πάνω στοὺς ἀνθρώπους, μάλιστα ὅταν

αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι θέλουν νὰ μὲ ἐξουσιάζουν, καὶ δὲν τοὺς ἐμπιστεύομαι.