3 Μὴ πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία.
Αρκετοὺς αἰῶνες τώρα, πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστόν, ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι κανένας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σωτήρας, παρὰ μόνο ἕνας, παρασυρόμαστε ἀπὸ σωτῆρες, εἴτε Χριστιανοὶ εἴτε μὴ Χριστιανοί. Ὁ Δαβὶδ θὰ
διατυπώσει αὐτὴ τὴ γνώση, οὐσιαστικὰ αὐτὴ τὴ θεογνωσία: ἀγαθὸν πεποιθέναι ἐπὶ Κύριον ἢ πεποιθέναι ἐπ' ἄνθρωπον· ἀγαθὸν ἐλπίζειν ἐπὶ
Κύριον ἢ ἐλπίζειν ἐπ' ἄρχουσι (Ψαλμ. 117,8-9). Πάνω σ' αὐτὴν τὴν ἀντίληψη θὰ στηρίξει ὁ Χριστὸς τὸ κήρυγμά του. Θὰ ὑπογραμμίσει ότι ὑπάρχει μία Βασιλεία, ἀλλὰ ἡ Βασιλεία αὐτὴ δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Στὸν εὐαγγελιστή Λουκᾶ διαβάζουμε τὰ λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ: οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν, καὶ οἱ ἐξουσιάζοντες αὐτῶν εὐεργέται καλοῦνται·
ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ᾽ ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γινέσθω ὡς ὁ νεώτερος, καὶ
ὁ ἡγούμενος ὡς ὁ διακονῶν (Λουκ. 22,25-26), γιὰ νὰ ὑπογραμμίσει ἐν
συνεχείᾳ ὅτι αὐτὸ ἦρθε νὰ κάνει ὁ ἴδιος, ἦρθε νὰ διακονήσει. Στὴν ὑμνολογία μας αὐτὴ ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ὡς διακόνου ἐπανέρχεται πολύ συχνά. Γιατί νὰ μὴν ἔχουμε πίστη στοὺς ἀνθρώπους καὶ στοὺς ἄρχοντες;
Διότι ὑπάρχει ὁ θάνατος. Ο θάνατος σχετικοποιεῖ ὅλους τοὺς σωτῆρες, ἀκυρώνει τὸ ἔργο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου