04 .Ἐξελεύσεται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ, καὶ ἐπιστρέψει εἰς τὴν γῆν αὐτοῦ·
ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἀπολοῦνται πάντες οἱ διαλογισμοὶ αὐτοῦ.
Κάθε ἐξουσιαστὴς τοῦ αἰῶνος τούτου θὰ πεθάνει, θὰ φύγει ἡ ἀνάσα
του κάποια στιγμή. Θὰ ἐπιστρέψει στὴν γῆ. Ἀκόμη καὶ οἱ διαλογισμοί
του χάνονται μὲ τὸν θάνατό του. Ὅμως,
5.Μακάριος οὗ ὁ Θεὸς Ἰακὼβ βοηθὸς αὐτοῦ, ἡ ἐλπὶς αὐτοῦ ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτοῦ
Μακάριος ὅποιος ἔχει παρόντα τὸν Θεὸ τοῦ Ἰακὼβ στὴ ζωή του, δηλαδὴ ὅποιος παραδίδεται σ᾽ αὐτὸν τὸν Θεό, στὸν ὁποῖο ἀπευθύνει τὴν ἐλπίδα του.
Ἐδῶ οὐσιαστικά, σ᾽ αὐτὸν τὸν 5ο στίχο, τίθεται καὶ τὸ περιεχόμενο
τῆς λεγόμενης μακαριότητας. Ὅταν ὁ Χριστὸς χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη μακάριοι, στοὺς Μακαρισμούς, μὲ αὐτὸ τὸ περιεχόμενο τὴν χρησιμοποιεῖ.
Μακάριος δὲν εἶναι ὁ εὐτυχισμένος, ὁ εὐδαίμων, μακάριος εἶναι αὐτὸς
τοῦ ὁποίου ὁ Θεὸς Ἰακὼβ εἶναι βοηθός, τοῦ ὁποίου ἡ ἐλπίδα εἶναι σ' αὐτὸν
τὸν Θεό. Μπορεῖ νὰ εἶναι μακάριο ἕνα ἔθνος, π.χ. ὁ Ἰσραήλ; Ναί, μπορεῖ νὰ εἶναι, μᾶς λέει ὁ ψαλμωδός: μακάριον τὸ ἔθνος, οὗ ἐστι Κύριος ὁ θεὸς αὐτοῦ, λαός, ὃν ἐξελέξατο εἰς κληρονομίαν ἑαυτῷ (Ψαλμ. 32,12),
καὶ μακάριος ὁ λαός, οὗ Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ (Ψαλμ. 143,15). Είναι μακάριο τὸ ἔθνος, ὁ Ἰσραήλ, μόνο στην περίπτωση ποὺ ἔχει ὡς βοηθό του τὸν Θεό, καὶ δὲν εἶναι μακάριο βέβαια, στην περίπτωση ποὺ δὲν ἔχει τὸν Θεὸ βοηθό, κάτι ποὺ συχνὰ περιγράφεται σὲ ὅλη τὴν ἱστορία τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ, κυρίως δὲ στοὺς προφῆτες ποὺ περιγράφουν αὐτὴν τὴν ἀπώλεια
τῆς εὐθείας ὁδοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ.
Στὴν Καινὴ Διαθήκη αὐτὴ ἡ ἀπώλεια τῆς εὐθείας ὁδοῦ καταγγέλλεται ὡς κατάσταση κυρίως τοῦ ἱερατείου. Ὁ Χριστὸς ἀποφεύγει νὰ καταδικάσει τὸν λαό, καταδικάζει τὴν ἡγεσία τοῦ λαοῦ. Μπορεῖ νὰ εἶναι
μακάριος ὁ λαός, ἕνας λαὸς πέραν τῶν ὁρίων τοῦ ἔθνους, τοῦ ὁποίου ὁ
Κύριος εἶναι δικός του Κύριος.
Γιὰ ποιὸ Θεὸ μιλᾶμε τώρα; Ἔρχεται στὸν 6ο στίχο νὰ μᾶς τὸν προσδιορίσει αὐτὸν τὸν Θεὸ καὶ νὰ μᾶς πεῖ ὅτι εἶναι ὁ ποιητὴς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τῆς θάλασσας καὶ ὅλων ὅσα ὑπάρχουν σ' αὐτήν:
ὁ τὸν ποιήσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς· τὸν φυλάσσοντα ἀλήθειαν εἰς τὸν αἰῶνα,
Καὶ κυρίως εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ φυλάσσει τὴν ἀλήθεια εἰς τὸν αἰώνα. Γιὰ πολλοὺς ἑρμηνευτὲς Πατέρες ἐδῶ ἔχουμε μία μεσσιανικὴ ὑπόμνηση ἀπὸ τὸν ποιητή. Ποιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια που φυλάσσει εἰς τοὺς αἰώνας ὁ Θεός;
Ἡ ἀλήθεια ποὺ φυλάσσει εἰς τοὺς αἰώνας, ἀναλλοίωτη, εἶναι ὁ Υἱός του.
Ἀπ᾿ ἀρχῆς ὑπάρχει ὁ Υἱὸς στὴ Δημιουργία. Ὁ Υἱὸς εἶναι τὸ πρότυπο τῆς
Δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποτυγχάνει νὰ γίνει ὁ υἱὸς τοῦ οὐρανίου Πατρός, ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἐνανθρωπίζεται γιὰ νὰ φέρει τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν κάνει Υἱὸ τοῦ οὐράνιου Πατέρα.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀναλλοίωτη: τὸν φυλάσσοντα ἀλήθειαν εἰς τὸν αἰῶνα.
Θὰ μπορούσαμε νὰ δεχθοῦμε καὶ μιὰ ἄλλη προσέγγιση ποὺ ὑπάρχει στην Παλαιά Διαθήκη, τῆς πιστότητας, ἀλλὰ εἶναι κατ' οὐσίαν τὸ ἴδιο πράγμα. Τῆς ἀρχικῆς ὑπόσχεσης ποὺ δίνεται, ἤδη στὸν ἐχθρὸ τοῦ ἀνθρώπου ὅταν τοῦ λέει ὅτι θὰ συντριφθεῖ, ἕνας ἀπόγονος τῆς γυναίκας θὰ τὸν συντρίψει. Υπόσχεση ποὺ ἀνανεώνεται στον Αβραάμ, στοὺς ἄλλους πατριάρχες, καὶ τελικὰ στὸν Ἰωάννη τον Πρόδρομο, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ χέρι του δείχνει ὅτι αὐτός, ὁ Ἰησοῦς, εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ Πατρός. Θυμόσα
στε ὅτι στὴ βάπτιση τοῦ Χριστοῦ, τὴ θεοφάνεια, ἔχουμε τὴν ἀποκάλυψη
τῆς θεότητας: ὁ Πατὴρ ὁρίζει τὸν Υἱό, τὸ Πνεῦμα φωτίζει τὸν Υἱό. Ὁ γιός δέχεται νὰ ὑπηρετηθεῖ ἀπὸ τὸν φίλο του, τὸν Ἰωάννη τον Πρόδρομο, ο ὁποῖος λειτουργεῖ ὡς μεταίχμιο ἀνάμεσα στὸν παλαιὸ ἄνθρωπο τῆς
Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ στὸν νέο ἄνθρωπο τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Τὸ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ὁ Δημιουργὸς τῶν πάντων, εἶναι μία καταστατικὴ ἀντίληψη τῆς πίστης τῆς Ἐκκλησίας. Σᾶς ὑπενθυμίζω τὸ περιστατικὸ ποὺ περιγράφεται στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων: ὅταν ἀπελευθερώθηκαν ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης μετὰ τὴ σύλληψή τους ἀπὸ τοὺςθρησκευτικοὺς ἄρχοντες, ἐπειδὴ κήρυτταν στὸν ναὸ μετὰ τὴν Πεντη
κοστή, ἐμφανίστηκαν ἐνώπιον τῆς κοινότητας, καὶ χαρούμενοι ὅλοι ἄρχισαν νὰ ὑμνοῦν τὸν Θεό. Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς καταγράφει μία εξαι-λρετικὴ προσευχή, βασισμένη στὸν στίχο τοῦ ψαλμοῦ ποὺ προσεγγίζουμε:
Οἱ δὲ ἀκούσαντες ὁμοθυμαδὸν ἦραν φωνὴν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ εἶπον·
Δέσποτα, σὺ ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς (Πράξ. 4,24). Εἶναι ἡ πίστη μας αὐτή, ὅπως τὴν διατυπώνουμε καὶ στὸ Σύμβολό μας: Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου