Συνέχεια...
Σύμφωνα με τον Βίβλο, η ανθρωπότητα χωρίστηκε σε 72 έθνη. Ωστόσο, δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η συγκρότηση λαών και εθνών είναι συνέχεια της Άλωσης, δηλαδή κακό για την ανθρωπότητα. Το κακό ήταν η συμπερίληψη των ανθρώπων στην παρόρμηση του κακού, η συνέπεια ήταν ο διχασμός και ο σχηματισμός εθνών και λαών δεν ήταν μια φυγόκεντρη, αλλά μάλλον μια κεντρομόλος διαδικασία. Στη θέση της βυθισμένης ηπειρωτικής χώρας εμφανίστηκαν νησιά, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι τα νησιά είναι κακά. Έτσι, η ανθρωπότητα έχει γίνει σαν ένα αρχιπέλαγος, το οποίο είναι ταυτόχρονα αποσυνδεδεμένο και συνδεδεμένο. Εφόσον η ανθρωπότητα βρισκόταν σε κατάσταση αναμονής για τον Σωτήρα του κόσμου και περνούσε την πικρή εμπειρία της εγκατάλειψης του Θεού, η διατήρηση της πρωτόγονης λατρείας του Θεού (από αυτούς, φυσικά, που τη διατήρησαν ακόμη) απαιτούσε κάποια προσοχή στην αντιμετώπιση με λαούς και φυλές που είχαν υιοθετήσει δαιμονικές λατρείες με τη μορφή παγανιστικών θρησκειών. Υπό αυτή την έννοια, η διαίρεση της ανθρωπότητας σε λαούς και έθνη έδωσε σε ανθρώπους που γνώριζαν ακόμη την αληθινή λατρεία του Θεού την ευκαιρία να προστατεύσουν και να προστατεύσουν τον εαυτό τους με κάποιο τρόπο από τον παγανισμό και την ειδωλολατρία, που, σαν πνευματική επιδημία, εξαπλώνονταν σε όλη τη γη. Στη Βίβλο βρίσκουμε μια απαγόρευση για τους Εβραίους να παντρεύονται ξένους, αφού εκείνη την εποχή το κακό ήταν ισχυρότερο από το καλό, και το Ισραήλ -σε μια ορισμένη ιστορική περίοδο- ήταν ο μόνος φερτής πίστης στον αληθινό Θεό (αν και γνωρίζουμε ότι άλλα έθνη παρέμειναν άνθρωποι που έχουν υψηλή αντίληψη για τον Θεό: βλέπε, για παράδειγμα, το βιβλίο του Ιώβ). Ωστόσο, οι απαγορεύσεις σήμαιναν αυτοάμυνα και όχι απομονωτισμό. Και στην ίδια τη γενεαλογία του Ιησού Χριστού, υποδεικνύονται εκπρόσωποι των Μωαβιτών και των Χαναναίων - η Ρουθ και η Ραάβ. Η εκλεκτότητα του ισραηλινού λαού δεν ήταν προνόμιο, αλλά υπηρεσία, γι' αυτό οι προφήτες κάλεσαν τον λαό με μετάνοια και ταπείνωση να είναι άξιοι αυτής της υπηρεσίας. Αλλά δυστυχώς, ήδη κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του Σωτήρος Χριστού, μέρος του ισραηλινού λαού θεωρούσε την εκλεκτότητά του ως προνόμιο. Ο Χριστός θυσίασε τον εαυτό Του για τις αμαρτίες μας, αλλά ο εξωτερικός λόγος της σταύρωσής Του ήταν ο εθνικός επαρχιωτισμός, που ήθελε να δει στον Μεσσία έναν βασιλιά παρόμοιο και με τον Σολομώντα και τον Μέγα Αλέξανδρο. Ως εκ τούτου, η διδασκαλία του Χριστού για την αγάπη προς τους εχθρούς και ότι για τον Θεό η ψυχή ενός ανθρώπου και η σωτηρία του είναι εξίσου πολύτιμα, ανεξάρτητα από το λαό ή το έθνος που ανήκει, εκλήφθηκε ως πρόκληση ενάντια στον εθνικο-ιστορικό ρόλο των Εβραίων και τους ειδικά δικαιώματα στο βασίλειο του Μεσσία. Η ετυμηγορία για τον Χριστό είναι μια ετυμηγορία για την εθνική υπερηφάνεια για την αγάπη, αλλά ταυτόχρονα - μια ετυμηγορία για τη δική του εθνική αυτολατρεία, θύμα της οποίας ήταν ο εβραϊκός λαός, διασκορπισμένος σε όλο τον κόσμο, έχοντας πιει το ποτήρι του πόνου και ταπείνωση.
Η ανθρωπότητα έχει εισέλθει σε μια νέα πνευματική εποχή - το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε στους Αποστόλους, ο Κύριος έστειλε τον υποσχεμένο Παρηγορητή στη γη. Το κοντάκιο της Πεντηκοστής λέει ότι ο Κύριος, που χώρισε τα έθνη κατά την κατασκευή του Πύργου της Βαβέλ, τώρα τα ένωσε με χάρη. Η ανθρωπότητα έλαβε την υψηλότερη ενότητά της μέσω της Εκκλησίας. Σε αυτή την πνευματική ενότητα δεν υπάρχουν Σκύθες, Έλληνες και Εβραίοι (Κολ. 3:11), σε αυτήν ενώνονται οι ανθρώπινες καρδιές από τον Χριστό που αντανακλάται σε αυτές (Γαλ. 4:19). Ωστόσο, ο Κύριος δεν κατέστρεψε τα έθνη, αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν σε πνευματικό επίπεδο, χωρίς να παρεμβαίνει στην ενότητα των ανθρώπων στη μία Εκκλησία του Χριστού.
Συνέχεια...
Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν), 1999
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου