π. Κωνσταντίνος Μυγδάλης - Ένας γνήσιος πνευματικός πατέρας

 

π. Κωνσταντίνος Μυγδάλης - Ένας γνήσιος πνευματικός πατέρας

Της Ράνιας Γάτου στην Romfea.gr

Ποιήτριας – Δοκιμιογράφου – Εικαστικού

Ένας στοργικός Πατέρας που έλεγε τρία πράγματα: αγάπη, ταπείνωση, συγχώρεση.

Όποιος δεν αγαπά και δεν συγχωρεί, παράδεισο δεν βλέπει.

Το αριστερό κελί του Αγίου Κωνσταντίνου, όπως ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια, ευωδίαζε η υπομονή που είχε να εξομολογεί επί σαράντα χρόνια.

Τόνιζε ιδιαίτερα το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, και όλα θα τακτοποιηθούν». Διακρινόταν για την πραότητα και την ταπείνωση.

Πάντοτε έλεγε τη φράση «ηρέμησε και όλα θα περάσουν». Με τον σταυρό που είχε το Τίμιο Ξύλο σταύρωνε.

Ανέστησε το Μοναστήρι της Γοργοϋπηκόου. Είχε ησυχαστική ψυχή. Ουρές φτωχών έπαιρναν και υλική ελεημοσύνη κατά την εξομολόγηση.

Στην εξομολόγηση έβαζε το κασκόλ του Αγίου Παϊσίου στο κεφάλι και σταύρωνε συχνά.

Όταν του ανέφερε κάποιος μια αδικία, εκείνος έλεγε «Α, τον καϋμένο, να τον λυπάσθε».

Στην Καππαδοκία λειτούργησε. Αγαπούσε τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους. Έλεγε γι’ αυτούς «είναι πολύ καλοί κι αυτοί».

Ποτέ δεν κουραζόταν στην εξομολόγηση, οπουδήποτε ακόμη και στο Μοναστήρι της Γοργοϋπηκόου.

Την ώρα της εξομολόγησης με το κομποσχοίνι του έλεγε πολύ γρήγορα την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Το χαρακτηριστικό του γνώρισμα ήταν ότι άκουγε πολύ και μιλούσε λίγο. Έφευγε από τον Άγιο Κωνσταντίνο αργά τη νύχτα.

Ήταν ασκητικότατος. Τη Μεγάλη Πέμπτη, όταν σήκωνε στους ώμους του τον Σταυρό του Χριστού, βίωνε το Θείο Πάθος και το μετέδιδε.

Είχε ενόραση μέσα στο εξομολογητήριο. Κοινωνούσε τους πιστούς στα σπίτια τους. Είχε πνευματικά παιδιά σε όλο τον κόσμο.

Στο εξομολογητήριο χτυπούσε το τηλέφωνό του και έδινε πνευματικές συμβουλές σε πνευματικά του παιδιά που βρίσκονταν σε διάφορες χώρες.

Είχε το χάρισμα της απάθειας. Με την προσευχή του όλα τα θέματα τακτοποιούνταν. Τα πνευματικά του παιδιά είχαν μεταξύ τους ενότητα.

Δεν έκανε διακρίσεις στα πνευματικά του παιδιά. Όταν άνοιγε η πόρτα του εξομολογητηρίου, ένοιωθε κάποιος ότι ο Θεός άνοιγε αυτήν την πόρτα.

Με το μπαστουνάκι του γέροντας ανέβαινε τα είκοσι περίπου σκαλοπάτια του γυναικωνίτη του Αγίου Κωνσταντίνου πρωί και απόγευμα για να εξομολογεί ψυχές.

Είχε άρρηκτο σύνδεσμο με τα πνευματικά του παιδιά. Το πνεύμα του της αγάπης και της θυσίας το υιοθέτησε η Αδελφότητα της Μονής της Παναγίας Γοργοεπηκόου.

Το πνευματικό κέρδος των πνευματικών του παιδιών ήταν η αγάπη του Χριστού μέχρι θανάτου και η πλήρης αδιαφορία για την αμαρτία.

Ήταν πνευματικός πατέρας με γνήσιο Ορθόδοξο φρόνημα, εγκράτεια, ταπείνωση και αγνότητα. Είχε πάρα πολύ χιούμορ και έλεγε ανέκδοτα μέσα σε πνευματική ατμόσφαιρα χαρμολύπης.

Όταν κάποιος του έλεγε: «Πάτερ Κωνσταντίνε, σταυρώστε μας», εκείνος απαντούσε ερωτηματικά: «Με πόσα καρφιά;».

Όποιος στο εξομολογητήριο ασπαζόταν το χέρι του, αισθανόταν ότι ασπαζόταν λείψανο, και ευωδίαζε το χέρι.

Ήταν δια Χριστόν σαλός, αφού έκρυβε την αγιότητά του. Όταν κάποιος εξ αποστάσεως έξω από τον Άγιο Κωνσταντίνο τον καλούσε με το όνομά του «Πάτερ Κωνσταντίνε», ο Γέροντας έτρεχε προς το μέρος του καλούντα για να συνομιλήσει πνευματικά μαζί του.

Ήταν γλυκός και πράος. Πάνω από τις ανάγκες του έβαζε τις ανάγκες των πνευματικών του παιδιών. Ποτέ δεν κατέκρινε κανένα.

Στο εξομολογητήριο δεν είχε ποτέ περιέργεια ούτε ασκούσε καμία πίεση. Διείσδυε στην ψυχή του εξομολογούμενου.

Έκανε τεράστια υπομονή μέχρι κάποιος να συνέλθει από τα πάθη του. Αυτό που κατάφερε ως πνευματικός να μεταδώσει στα πνευματικά του παιδιά ήταν ο θείος έρωτας.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΡΑΝΙΑΣ ΓΑΤΟΥ

ΤΩΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΣ ΣΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ξεκίνησα με δάκρυα και βόγγηξε η καρδιά μου στο Θεό και σπάραξε.

Μας ανέθρεψες, δίψασες, πείνασες, και φτώχυνες για να μας ξεκουράσεις πνευματικά!

Ήσουν ο κήπος η νηφάλιος και το τρεχούμενο νερό του Παραδείσου. 

Μας σκέπαζες ολόκληρους με τα πλατιά σου μάτια τα μεγάλα. 

Σαν ουράνιο περιβόλι κράτησες τις καρδιές μας. 

Αγαπούσες τις σπηλιές της αγνότητας, εκεί έθρεψες τις φλέβες μας.

Σαν εικόνες Αγίων Αγγέλων, ψηλάφησες τα παραθύρια των συλλογισμών μας. 

Και σήκωσες τα σκοτάδια της αμαρτίας μας στη θεϊκή ανηφόρα του Ουρανού. 

Στους ώμους σου σαν δρέπανα τα ποτάμια της αμαρτίας μας εξιλεωμένα στα μάτια του Θεού. 

Το δικό σου τέλος, Πατέρα Κωνσταντίνε, είναι η αρχή της αιώνιας ζωής

Σε ευχαριστούμε για ό,τι μας πρόσφερες!