«Μπορώ να κάνω χωρίς τα πάντα και μπορώ να κάνω χωρίς όλους, αλλά δεν μπορώ να το κάνω χωρίς την αγάπη του Χριστού. Με παρακινεί συνεχώς να κάνω ό,τι καλό επιθυμώ. Με κρατάει ψηλά, ενώ άλλοι με τραβούν προς τα κάτω. Πιστέ Κύριε, είναι αλήθεια όλα όσα γράφω εγώ η αμαρτωλή; Κύριε, βοήθησε την απιστία μου, για να μην ντραπώ».
«Αχ, ακόμα κι αν με σκεπάσει η γη, μόνο για να μην δω ή να ξέρω τίποτα για τον κόσμο, αυτό είναι το μόνο που χρειάζομαι, με τόσο οδυνηρή ντροπή σε πλησιάζω, Χριστέ, και δεν μπορώ να υποχωρήσω, καλά, κάνε μαζί μου αυτό που θέλεις. Δεν έχω καταφύγιο, χαρμόσυνε Χριστέ! Αυτός ο κόσμος με στεναχωρεί, και φοβάμαι, και με στεναχωρεί όταν βλέπω ότι όλοι ξέχασαν και εγκατέλειψαν την καλοσύνη Σου και όλα έχουν αφεθεί στη θέληση του εχθρού...»
«Εδώ είμαι μπροστά σου, εδώ μπροστά μου είναι όλα τα ουράνια σου πράγματα! Και εγώ, μία αμαρτωλή περιπλανώμαι στη γήινη ματαιότητα, νικημένη από πολλούς δόλιους εχθρούς, και σκέφτομαι τι δεν θέλω να σκεφτώ - τι χάνεται και τι σκοτάδι κατατρώει!
«Μα, Χριστέ, το Φως Σου είναι υπέροχα ανοιχτό μπροστά μου! Τότε θα ανέβω στον Παράδεισο! Τότε πέφτω στο επίγειο κακό! Μόλις μου φανερωθεί η ομορφιά του φωτός Σου, οι εχθροί μου πάλι με φυλακίζουν στο επίγειο σκοτάδι, και κάθε στιγμή σε εξομολογούμαι, Χριστέ, στις σκέψεις μου...»
«Είθε η ψυχή μου να καλυφθεί ολοκληρωτικά από το άγιο χέρι Σου, παρόλο που είναι γεμάτη αμαρτίες και λυπημένα έκλαψε. Άφησέ την να είναι στο άγιο θέλημά Σου, Χριστέ, έδωσες τον εαυτό σου για αυτήν, τη φυλάξεις για τον εαυτό σου, και την τρέφεις για την αιώνια ζωή, την παρηγορείς σε κάθε θλίψη και θλίψη. Γιατί η ψυχή μου, Χριστέ, σε περιμένει, με χαρά σε εμπιστευόμενη, ότι θα νικήσει κάθε εχθρό...»
– Μοναχή Στεφανίδα του Σκαντάρ και της Μπιτόλσκαγια (Στέβκα Τζούρτζεβιτς; 1887–1945).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου