Με σεβασμό στην ελευθερία τον προσώπου
Ό αοίδιμος Γέροντας θαύμαζε κάθε άνθρωπο ως εικόνα Θεού, που έχει τον προορισμό και την δυνατότητα να γίνει κοινωνός θείας φύσεως. Έτρεφε δε απόλυτο σεβασμό στην ελευθερία έκαστου προσώπου. Ήταν αληθινό εκτύπωμα του Καλού Ποιμένος, ό οποίος, για να μη στερήσει τον άνθρωπο απόλυτο την ελευθερία, που του είχε προσφέρει ως υψίστη δωρεά, «υπέμεινε σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας» . Φρόντιζε, λοιπόν, να μην καταπιέζει τις ψυχές ούτε να τις καθιστά άβουλες, αλλά να τις διακονεί περισσότερο με την αυθεντικότητα της ζώσης διδαχής του παρά με τους λόγους του. Δεν στρίμωχνε τα πνευματικά του παιδιά στην στενή οδό του Κυρίου, αλλά τα είλκυε με την φωτεινότητα του αγίου βίου του στην κατακολούθησι του Νυμφίου Χριστού.
Ουδέποτε προσηλύτιζε άνθρωπο στην μοναχική ζωή αντιθέτως, βασάνιζε επισταμένως τις κλίσεις των ψυχών επί μακρό χρονικό διάστημα, εκθειάζοντας -προς δοκιμή- τον Μυστήριο του γάμου, καθώς και την ιεραποστολική δράσι, μέχρι να διαπίστωση την σταθερότητα της κλίσεως. Όταν δε βεβαιωνόταν ότι ή επιθυμία της ψυχής για μοναχική αφιέρωση ήταν ακράδαντη, τότε καλλιεργούσε την κλίση της για την αγγελική πολιτεία. Ομοίως, απαγόρευε στις αδελφές να ασκούν προσηλυτισμό ή να συζητούν κατ' ιδίαν με υποψήφιες μοναχές, φοβούμενος μήπως δημιουργηθεί κάποια ιδιαιτέρα φιλία, ή οποία θα αποσπάσει τις ψυχές απόλυτο την προσήλωση τους στο πρόσωπο του Κυρίου.
Ό ίδιος καθοδηγούσε την ποίμνη του με ηπιότητα, απαλά, χωρίς ηγεμονισμούς. Ουδέποτε προέβαλε τον «εγώ» του στις ψυχές που ποίμαινε. Ό πειρασμός του «Γεροντισμού» δεν τον άγγιζε, γιατί είχε καθαρθή απόλυτο κάθε αυταρέσκεια και κενόδοξη επιδίωξη. Με την αύτομεμψία και την βιωματική μετάνοια είχε φθάσει να πιστεύει ότι ήταν ό ελάχιστος μεταξύ των κληρικών της Εκκλησίας. Διακαής ήταν ή επιθυμία του να μορφωθεί ό Χριστός στις ψυχές των παιδιών του, ώστε να μπορεί να Του λέγει, βόσκοντας τα πρόβατά Του: «Συ οιδας ότι φιλώ Σε!..».
Δεν είχε την ιδέα ότι ήταν ό άξιος ποιμήν γι' αυτό και κατειργάζετο με φόβο Θεού την σωτηρία του ποιμνίου του. Με την ανοχή του και την Χριστοειδή πατρική του αγάπη, ελείαινε όλα τα κέντρα- όπως συνήθως τα ονόμαζε- του εγωισμού των παιδιών του. Απελευθερωμένος απόλυτο κάθε άνθρωπαρέσκεια, αδιαφορούσε τελείως για την φήμη του ως πνευματικού. Τον παν γι' αυτόν ήταν ή σωτηρία των ψυχών, τις οποίες φρόντιζε να ελευθερώνει με κάθε τρόπο απόλυτο εσωτερικές πιέσεις.
Εάν κάποτε ένα πνευματικό του παιδί δεν αναπαυόταν στις συμβουλές του, αλλά σκοτισμένο απόλυτο τον πειρασμό, πίστευε στο λογισμό του και έστηνε τον θέλημά του, ό Παππούς δεν τον πίεζε- ταπεινά, με συγκατάβαση, τον οδηγούσε σε άλλο πνευματικό, για να του ειρηνεύση την ψυχή. Θαυμάζοντας τους πνευματικούς πατέρες της εποχής μας, ως καθαρά δοχεία του Αγίου Πνεύματος, και κρυπτόμενος στην εσχατιά του, απέστελλε τις δοκιμαζόμενες ψυχές άλλοτε στον αοίδιμος πατέρα Πορφύριο, άλλοτε στον μακαριστό πατέρα Παΐσιο, στον αείμνηστο πατέρα Παύλο (Βενεκά) ή στον άγιο Καθηγούμενο τής Ί. Μονής Γρηγορίου, πατέρα Γεώργιο. Και αυτό τον έκαμε με μεγάλη απλότητα, πιστεύοντας βαθειά ότι ό ίδιος είναι μηδαμινός μπροστά τους. Ήταν δε τόση ή ταπείνωση του, που μερικές φορές συνόδευε ό ίδιος τα παιδιά του στους διακριτικούς αυτούς πνευματικούς. Βεβαίως, οι πεφωτισμένοι εκείνοι Γέροντες επαναλάμβαναν και επισφράγιζαν τους λόγους και την κατεύθυνση του ταπεινόφρονος Παππούς, λέγοντας: «Να κάνης ότι σου λέγει ό πατήρ Δαμασκηνός».
Μια φορά, που ό Γέροντας θα επισκεπτόταν και πάλι τον πατέρα Παΐσιο στο Άγιο Όρος, κατά την αναχώρηση του απόλυτο την Μονή, ρώτησε τις αδελφές με την συνήθη απλότητα του:
-Τί θέλετε να πω στον πατέρα Παΐσιο;
Εκείνες, χωρίς να τον καλοσκεφθούν, του είπαν:
-Να ζητήσετε μία συμβουλή για μας.
Ό Πάππους πράγματι παρεκάλεσε τον αοίδιμος πατέρα Παΐσιο να του δώση μία συμβουλή για τις αδελφές και ό θεοφώτιστος εκείνος διδάσκαλος τής Εκκλησίας, που είχε κατανοήσει την ταπείνωση του Γέροντα, απήντησε:
-Να τους πεις να κάνουν ότι τους λες εσύ!
Ό Παππούς δεν ικανοποιήθηκε με την απάντηση και, όταν επέστρεψε, ευρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Με συνεσταλμένο ύφος, διαβίβασε την παραίνεση του πατρός Παϊσίου έχοντας χαμηλωμένο τον κεφάλι. Αμέσως οι αδελφές θυμήθηκαν μία άλλη παρομοία απάντηση του διορατικού ασκητού.
Όταν κάποτε τον είχαν προσκαλέσει, μέσω του π. Γ. να επισκεφθεί την Μονή, ό αείμνηστος πατήρ Παΐσιος είχε αποκριθεί με τον χαριτωμένο ύφος του:
-Να τους πεις να μην είναι λαίμαργες! Έχουν τον πατέρα Δαμασκηνό. Τί με θέλουν εμένα;
Έτσι αντιλήφθησαν τον ουσιαστικό νόημα του μηνύματος, που τους έστειλε ό καθηγητής τής ερήμου, και θαύμασαν για άλλη μια φορά τον ελεύθερο πνεύμα του Παππού.
ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ . ΜΕΓΑΡΑ 2006.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου