Πρόσφατα, ανάμεσα στις επιστολές του πρεσβύτερου επισκόπου και της πνευματικής του κόρης, γεμάτες πνευματική σοφία στις καλύτερες ασκητικές παραδόσεις, διάβασα το ακόλουθο απόσπασμα: «Μόλις ο αμαρτωλός αναστενάζει για το αμαρτωλό του φορτίο, δεν έχει παρά να ανοιχτεί ενώπιον του Λύτρωσε όλη του την ψυχή, φορτωμένη με πολλές αμαρτίες, και από την ψυχή, πώς θα κυλήσει το φορτίο, οι αμφιβολίες είναι μακριά, και πιστεύεις και κλαις, και τόσο εύκολα, εύκολα». (M.M. Serg. Posad, 1915, σ. 36).
Οι τελευταίες 15 λέξεις ανήκουν εξ ολοκλήρου στον Λερμόντοφ, αλλά προφανώς ήταν τόσο πνευματικά αναγκαίες για αυτό το μέρος της επιστολής που ο συγγραφέας δεν έβαλε ούτε εισαγωγικά. Αυτά ήταν τα λόγια του, και είναι και δικά μου λόγια, και τα λόγια καθενός που ένιωσε τη χάρη της προσευχής, αφαιρώντας το βάρος της αμαρτίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου