Μη με αφήσεις
Το επετειακό βραβείο για την πενήντα επέτειο από τη νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας τη βρήκε στη Μονή Σνετογκόρσκ, σε ένα μικρό, ήσυχο μοναστήρι που είχε ανοίξει πρόσφατα στις όχθες του ποταμού Velikaya. Το βρήκε και χάθηκε κάπου στο κελί της γριάς. Και μόνο η ανάμνηση που έφερε το μετάλλιο από μακρινά χρόνια αναστάτωσε για λίγο την ψυχή μου και άγγιξε την καρδιά μου. Με άγγιξε και έφυγε ξανά. Σαν παράκτιο κύμα, που έπλενε τις πέτρες με ένα θορυβώδες παφλασμό, παρέσυρε, τις έβρεξε και τραβήχτηκε πίσω.
Ήσυχο, γαλήνιο στην ψυχή της γριάς. Η μητέρα Γαβριέλα περπατά αργά για να προσευχηθεί στον ναό, καρφώνοντας το βλέμμα της στο έδαφος, σαν να μην παρατηρεί κανέναν και τίποτα. Χρόνια και ασθένειες λύγισαν την πλάτη της, η γη έγινε πιο κοντά. «Είσαι γη και θα επιστρέψεις στη γη», θα πει στον εαυτό της με πνευματική θλίψη για τον Θεό, παραιτούμενη από όλες τις κακουχίες, τις κακοτυχίες και τις αδυναμίες - τις δικές της και των άλλων. Είμαστε περιπλανώμενοι και ξένοι σε αυτή τη γη, δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας εκτός από τις αμαρτίες μας.Αυτές οι θλιβερές σκέψεις της έρχονται όχι μόνο κατά τη διάρκεια της επερχόμενης νηστείας, αλλά όλο και πιο συχνά με κάθε μέρα της προχωρημένης ηλικίας και κυρίως με την υιοθέτηση του μοναστηριακού λόγου, του μεγάλου σχήματος. Η ψυχή της φωτίστηκε εσωτερικά από την ευρισκόμενη χάρη του Αγίου Πνεύματος, λιωμένη από τρυφερότητα και από ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, την απέραντη αγάπη Του για το πεσμένο ανθρώπινο γένος.
Συχνά δάκρυα κυλούν από τα μάτια της. Σκύβοντας και κουτσαίνοντας ελαφρά, πηγαίνει στην υπακοή για να διαβάσει το Ψαλτήρι, και αυτό φέρνει χαρά στην ψυχή της. Από μικρή, προσευχόμενη στον Θεό, δεν Τον αποχωρίστηκε ποτέ και υπέμεινε σταθερά όλες τις δοκιμασίες. Ο Θεός την προστάτεψε, βοηθώντας τη να σηκώσει τον σταυρό της ζωής της.
Στα νεότερα της χρόνια, εργάστηκε ως τορναδόρος σε ένα στρατιωτικό εργοστάσιο στο Γκόρκι. Εκπλήρωσε γρήγορα και αποτελεσματικά τις εντολές της Πατρίδας, για τις οποίες κέρδισε τον σεβασμό των ανωτέρων της, αλλά και έκανε τον εαυτό της πολλούς ζηλιάρηδες στη δουλειά. Οι φθονεροί εκνευρίστηκαν από την εργατικότητα, τη σεμνότητα και τη θρησκευτικότητά της. Μόνο ο κύριος Βίκτορ Αλεξάντροβιτς την καταλάβαινε. Καταγόταν από οικογένεια κουλάκων που είχαν αποστερηθεί και πίστευε στα κρυφά. Μια μέρα ο Βίκτορ πλησίασε τη Λήδα (αυτό ήταν το όνομα της Μητέρας Γαβριήλ στη βάπτιση) και τη ρώτησε: «Λήδα, ποια εκκλησιαστική γιορτή θα έρθει σύντομα;» Μη περιμένοντας μια τέτοια ερώτηση, η κοπέλα ντράπηκε, αλλά του απάντησε. Έκτοτε, τόλμησε να ζητήσει από τον Βίκτωρα άδεια για κάθε εκκλησιαστική αργία. Ο κύριος κατέβασε τη Λήδα με δικό του κίνδυνο και κίνδυνο. Ήταν καιρός πολέμου, η παραβίαση της εργασιακής πειθαρχίας τιμωρήθηκε αυστηρά, μπορούσε κανείς να περιμένει τα πάντα.
Μια μέρα, την παραμονή του Πάσχα, αφήνοντας τη Λήδα να πάει στην εκκλησία, ο κύριος αναστέναξε και είπε: «Ό,τι μου πάθει το κεφάλι, πήγαινε. Θα τα πάρω όλα πάνω μου». Στην εκκλησία, ο αναγνώστης ψαλμών Πάβελ Αλεξέεβιτς τη ρώτησε: «Πώς καταφέρνεις, Λήδα, να φύγεις από τη δουλειά;» Το κορίτσι αποκάλυψε το μυστικό. «Μην το κάνεις αυτό, μην απογοητεύεις κανέναν, μην οδηγείς τον εαυτό σου σε πειρασμό», είπε ο Πάβελ Αλεξέεβιτς. Έκτοτε, η Λήδα σταμάτησε να ζητά άδεια από τη δουλειά και σύντομα υπέβαλε την παραίτησή της. Οι αρχές απέρριψαν το αίτημά της και την διέταξαν να αποσύρει την αίτησή της. Μετά από αυτό το περιστατικό, η Λήδα εργάστηκε στο εργοστάσιο για μεγάλο χρονικό διάστημα και έλαβε ένα μετάλλιο για γενναία δουλειά. Η ψυχή της όμως διψούσε για μια άλλη – ουράνια – δόξα.
Και έτσι, έχοντας δώσει τα πάντα, αποκηρύσσοντας τις εγκόσμιες επιθυμίες που βάραιναν την ψυχή της, παραδόθηκε στα χέρια του Θεού και ήρθε στο μοναστήρι της Πουχτίτσα. Από εκεί, με την Πρόνοια του Θεού, η ζωή της έγινε παρόμοια με το μοναστήρι του Pskov Snetogorsk. Τώρα έχει αποδεχτεί το μεγάλο σχήμα στους ηλικιωμένους ώμους της. Νιώθοντας ανάξια για αυτό το έλεος του Θεού, η Μητέρα Γαβριήλ διαβάζει το Ψαλτήρι, λέει την Προσευχή του Ιησού και προσεύχεται για όλους τους ζωντανούς και τους νεκρούς. Δεν ξεχνά τον αφέντη που την έστειλε στην εκκλησία. Μετά το θάνατό του, ο ίδιος ο Βίκτωρ ήρθε σε αυτήν σε ένα όνειρο και, βάζοντας το χέρι του στον ώμο της, είπε: «Λήδα, μη με αφήνεις». Η ηλικιωμένη γυναίκα έγραψε το όνομά του στο βιβλίο μνήμης μαζί με την οικογένεια και τους φίλους του, προσευχόμενη για την ανάπαυση της ψυχής του.
Οι τελευταίες αναχωρητικές ακτίνες του βραδινού ηλιοβασιλέματος γλιστρούν κατά μήκος του πλακόστρωτου μονοπατιού, μια σκοτεινή νύχτα πέφτει πάνω από το Snetogorye, αφήνοντας αμυδρά φώτα από λάμπες στα παράθυρα των κελιών. Οι αδελφές προσεύχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου