"Συγχώρεσες ανθρώπους που δεν είχαν καν μετανιώσει για τις πράξεις τους... Αυτό είναι δύναμη!! "~ π. Παναγιώτης, Ὁ γέροντας τῶν Ἀγράφων

ΕΙΡΗΝΙΚΑ ή ΠΥΡΗΝΙΚΑ;

ΕΙΡΗΝΙΚΑ ή ΠΥΡΗΝΙΚΑ;

Ραμολιμέντο Μπάιντεν ,ίντα τωρά γυρευεις ;

Μαζι με Σολτς και με Μακρόν ,μπελάδες να μας φέρεις ;

Ο Πούτιν έχει πύραυλους που σκιζουν τον αέρα.

Και αν επέσουν εις εσας, κάνουν την νύχτα μέρα.

Θέλουμε χρόνια ειρηνικά ,μετάνοια να εργαστούμε.

Κι'οχί πικρά πυρηνικά, στον Αδη για να μπούμε.

Η Παναγιά η Δέσποινα  τον κόσμο ν'αγκαλιάζει

Και στον Παράδεισο Χριστού όλους μας να μας βάζει !!!

π.Διονύσιος Ταμπάκης 

Είναι σωστό να λέγεται ότι η νηστεία ξεκίνησε από τον παράδεισο;

Είναι σωστό να λέγεται ότι η νηστεία ξεκίνησε από τον παράδεισο;

Βεβαίως, και μάλιστα η αληθινή νηστεία. Είναι γνωστά τα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου, « Νηστεία αληθής η των κακών αλλοτρίωσις». Στην περίπτωση των Πρωτοπλάστων βεβαίως  δεν πρόκειται για την αλλοτρίωση των κακών, αφού δεν είχαν αμαρτήσει ακόμη, αλλά  για να μη  αμαρτήσουν. Η εντολή του Θεού  ήταν συγκεκριμένη,  «από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ’ αυτού· η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε» (Γεν. β΄,17),  

Το κακό που κλήθηκαν να αποφύγουν και να απορρίψουν οι πρωτόπλαστοι ήταν η ανυπακοή στη εντολή του Θεού,  αφού αυτό συνιστά αμαρτία σύμφωνα με το,  « ……καὶ ἡ ἁμαρτία ἐστὶν ἡ ἀνομία »(  Α’ Ιω. γ’, 4).  

Ύστερα από αυτά τα διευκρινιστικά, είναι ανάγκη να  γίνουν οι παρακάτω διευκρινήσεις για να μη θεωρηθεί ότι ο Θεός απαγόρευσε στους πρωτόπλαστους να τρώνε. 

 

Αυτό θυμίζει τα πονηρά λόγια του διαβόλου που είπε στην Εύα, «τι ότι είπεν ο Θεός, ου μη φάγητε από παντός ξύλου του παραδείσου;» (Γεν. γ΄,1). Με άλλα λόγια, γιατί σας είπε ο Θεός να μη τρώτε τίποτα, δηλαδή σας επέβαλε αυστηρή νηστεία. 

Ο Θεός τους είπε, «ιδού δέδωκα υμίν πάντα χόρτον σπόριμον σπείρον σπέρμα, ο εστιν επάνω πάσης της γης, και παν ξύλον, ο έχει εν  εαυτώ  καρπόν  σπέρματος  σπορίμου,  υμίν  έσται εις βρώσιν·» (Γεν. α΄,29). Τους λέει με τα λόγια αυτά να μη τρώνε;    Προφανώς, όχι. 

Σχέση  με το θέμα  έχει και το τι απάντησε η Εύα στον όφι,  «και είπεν η γυνή τω όφει· από καρπού του ξύλου του παραδείσου φαγούμεθα, από δε του καρπού του ξύλου, ο έστιν εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, ου φάγεσθε απ’ αυτού, ου δε μη άψησθε αυτού, ίνα μη αποθάνητε» (Γεν. γ΄,2-3). Με τα λόγια αυτά η Εύα φανερώνει ότι είχε καταλάβει τι τους είχε πει ο Θεός και λέει «από καρπού του ξύλου του παραδείσου φαγούμεθα», δηλαδή και η Εύα μαρτυρεί ότι ο Θεός δεν τους είπε να μη τρώνε. 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ερωτήσεις, απαντήσεις .

Ερωτήσεις, απαντήσεις  

α) Ποιους αγαπάει ιδιαίτερα  ο Θεός;

Αυτούς που αγαπούν τον Υιό Του. Το έχει πει ο Ίδιος ο Χριστός στους Μαθητές Του με τα εξής λόγια:

« αὐτὸς γὰρ ὁ πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶς, ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε,… » (Ιω.  ιστ’,  27).

β) Ποιος αγαπάει το Χριστό;

Το έχει πει ο Ίδιος με τα εξής λόγια:

« ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν. »(  Ιω. ιδ’, 21 ).

γ) Ποιος   μπορεί να τηρεί  τις εντολές του Χριστού;

Το έχει πει ο  Ίδιος με τα εξής λόγια:

«  ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν.» ( Ιω. ιε’, 5). 

δ) Πώς μένει ο πιστός εν Χριστώ;

Το έχει πει ο Ίδιος, εκτός των άλλων, και  με τα εξής λόγια:

« ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.» (  Ιω. στ’, 56).

ε) Τι θα συμβεί σε όποιον αγαπάει το Χριστό:

Το έχει πει ο Ίδιος, εκτός των άλλων, και  με τα εξής λόγια:

« Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιησόμεν. (  Ιω. ιδ’, 23).

στ) Τι ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο;

Το έχει πει ο  Προφήτης  με τα εξής λόγια:« εἰ ἀνηγγέλη σοι, ἄνθρωπε, τί καλόν; ἢ τί Κύριος ἐκζητεῖ παρὰ σοῦ ἀλλ᾿ ἢ τοῦ ποιεῖν κρίμα καὶ ἀγαπᾶν ἔλεον καὶ ἕτοιμον εἶναι τοῦ πορεύεσθαι μετὰ Κυρίου Θεοῦ σου;»   (Μιχ. Στ’, 8).

ζ)  Πότε ο άνθρωπος πορεύεται μετά Κυρίου του Θεού  του;

Όταν βιώνει τα παραπάνω και άλλα γνωστά.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είναι σωστή η φράση, « Η σιωπή είναι χρυσός»;

Είναι σωστή η φράση, « Η σιωπή είναι χρυσός»; 

Μάλλον όχι για τους εξής λόγους: 

α) Ακόμη και να είναι σωστή, εννοείται ότι  δεν είναι δυνατό να ισχύει μονίμως, αλλά υπό προϋποθέσεις. 

β) Όταν συντρέχουν τέτοιες προϋποθέσεις και είναι καλλίτερα να σιωπήσει κανείς,  ασφαλώς τα λόγια που θα έλεγε θα ήταν, αν όχι κακά, πάντως περιττά. 

γ)   Δεδομένου λοιπόν  ότι σιωπή είναι η έλλειψη λόγων, το λογικό είναι να χαρακτηριστούν  αρνητικά τα λόγια που θα λεγόταν, και όχι η λέξη σιωπή  η οποία από μόνη της είναι κενή. Χαρακτηρίζεται κάτι το οποίο έχει κάποια υπόσταση, και όχι κάτι που δηλώνει την απουσία κάποιου άλλου. Λογικότερο είναι να πει κανείς  π.χ. ότι το δηλητήριο θανατώνει από το να πει η έλλειψη δηλητηρίου είναι ζωή. 

δ) Μπορεί κατά τη διάρκεια μίας   συζήτησης να μη πρέπει να μιλήσει κανείς μία στιγμή, και την αμέσως επόμενη να πρέπει. Από τη φράση  λοιπόν, « Η σιωπή είναι χρυσός», προτιμότερο  είναι αυτό που λέει  πάλι ο λαός, «Πριν  μιλήσεις να βουτήξεις τη γλώσσα σου στο μυαλό σου.  Έτσι δε γενικεύεται το πράγμα υπέρ της σιωπής, αλλά πριν μιλήσει κανείς καλείται να ερευνήσει το περιεχόμενο της καρδιάς του, «εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού» (Λουκ. στ’,45 ). 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΙΕΡΕΥΣ Ή ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ; Και τα δύο:

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ  ΙΕΡΕΥΣ   Ή  ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ

Και τα δύο:

                                 Α    

α)Το ότι ο Χριστός είναι ιερεύς  του το είπε ο Ίδιος ο  Θεός  και μάλιστα με όρκο.  « ὤμοσε Κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ»( Ψ.109, 4).  

β) Το ότι ο Μελχισεδέκ  ήταν ιερεύς αναφέρεται στη Γραφή. « καὶ Μελχισεδὲκ βασιλεὺς Σαλὴμ ἐξήνεγκεν ἄρτους καὶ οἶνον· ἦν δὲ ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου.  καὶ εὐλόγησε τὸν ῞Αβραμ καὶ εἶπεν· εὐλογένος ῞Αβραμ τῷ Θεῷ τῷ ὑψίστῳ, ὃς ἔκτισε τὸν οὐραημνὸν καὶ τὴν γῆν.»( Γεν. ιδ’, 18-19). 

γ)  Αυτός ο Μελχισεδέκ  που εμφανίστηκε την εποχή του Αβραάμ ως ιερεύς του Θεού δεν έχει σχέση με τους μετέπειτα, δηλαδή  πολύ αργότερα,  αρχιερείς που πρόσφεραν δώρα και θυσίες σύμφωνα   με το Νόμο. 

δ)  Έτσι και ο  Χριστός που ονομάζεται ιερεύς κατά την τάξιν  Μελχισεδεκ   είναι ο μοναδικός  εις τον αιώνα και δεν έχει σχέση με τους παραπάνω αρχιερείς ώστε να ονομασθεί από το Θεό αρχιερέας.  

                                  

                                 Β 

α) Ο Απόστολος Παύλος όμως ονομάζει το Χριστό αρχιερέα. « Κεφάλαιον δὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς,  τῶν ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος.  πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς εἰς τὸ προσφέρειν δῶρά τε καὶ θυσίας καθίσταται· ὅθεν ἀναγκαῖον ἔχειν τι καὶ τοῦτον ὃ προσενέγκῃ »( Εβρ. η’, 1-3). 

β) «Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος, ὃς οὐκ ἔχει καθ’ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας »( Εβρ. ζ’, 26-27). 

γ)  Εδώ ο Παύλος, αφού αναφέρεται στους αρχιερείς  που είχαν και αυτοί αμαρτίες,  και   στο έργο αυτών   επί της γης, ονομάζει και το Χριστό Αρχιερέα,  γιατί  ο Χριστός  έκανε το έργο των αρχιερέων εν ουρανοίς. « ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς,  τῶν ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν

ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος ». Για τους αρχιερείς και ιερείς της Εκκλησίας, όπως είναι γνωστό, λέγεται ότι έχουν την ιεροσύνη του Χριστού και όχι την αρχιεροσύνη του Ααρων. 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ερωτήσεις, απαντήσεις!!!!

Ερωτήσεις, απαντήσεις

1η  ερώτηση 

Πότε ένας πιστός   ονομάζεται πνευματικός άνθρωπος; 

Απάντηση  στο ερώτημα αυτό δίνουν τα παρακάτω  λόγια του Αποστόλου Παύλου:  

α) « ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν »( Α’ Κορ. β’, 12 ). 

Σύμφωνα με αυτά, πνευματικός άνθρωπος  ονομάζεται ο πιστός που έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα για να γνωρίσει τα καλά που έχει χαρίσει ο Θεός στους πιστούς.  

β)  « ὁ δὲ πνευματικὸς ἀνακρίνει μὲν πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾿ οὐδενὸς ἀνακρίνεται»( Α’ Κορ. β’, 15 ).  

Σύμφωνα με αυτά, πνευματικός άνθρωπος  ονομάζεται ο πιστός    που με το Άγιο Πνεύμα που έχει μέσα του,  ανακρίνει και διακρίνει τα πάντα και τους πάντες ο ίδιος όμως δεν ανακρίνεται και δεν κατανοείται από κανένα. 

γ) «ἡμῖν δὲ ὁ Θεὸς ἀπεκάλυψε διὰ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ· τὸ γὰρ Πνεῦμα πάντα ἐρευνᾷ, καὶ τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ» (Α’ Κορ. β’, 10  ). 

Σύμφωνα με αυτά, ο πνευματικός άνθρωπος  γνωρίζει όσα το  Άγιο Πνεύμα του   αποκαλύπτει, γιατί μόνο  το Άγιο Πνεύμα  ερευνά  τα πάντα ακόμη και τα βάθη του Θεού. 

2η   ερώτηση 

Ένας  πνευματικός άνθρωπος,  σύμφωνα βεβαίως  με τα παραπάνω,  ποια σχέση έχει με τον Ιερέα που είναι  Πνευματικός; 

Ο  πνευματικός  άνθρωπος δεν είναι ανάγκη να είναι και Ιερέας ενώ ο Πνευματικός που τελεί το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως  επιλέγεται μεταξύ των Ιερέων από τον Επισκοπο της περιοχής.  

Βεβαίως ο Ιερέας που είναι Πνευματικός, καλό είναι και μπορεί να είναι και πνευματικός άνθρωπος,  αυτό όμως είναι προσωπικό  του θέμα και είτε είναι ή δεν είναι, το Μυστήριο γίνεται λόγω της ειδικής ιεροσύνης που έχει ως Ιερεύς.  

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΦΩΤΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ;

ΦΩΤΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ;

Για να φωτιστεί κάτι πρέπει να είναι σκοτεινό και όταν φωτιστεί, τότε λέγεται και είναι φωτεινό. Για παράδειγμα, ένα δωμάτιο σκοτεινό, όταν ανάψει το φως, λέγεται και είναι φωτεινό, γιατί  το φως  έδιωξε το σκοτάδι. Το δωμάτιο φωτίστηκε  και όχι  το σκότος   το    οποίο εξαφανίστηκε. Αν  φωτιζόταν  το σκότος, θα  λεγόταν φωτεινό σκότος. Αυτό όμως  είναι παράλογο, γιατί δεν υπάρχει συνύπαρξη  μεταξύ φωτός και σκότους. « τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; » (Β’ Κορ. στ’, 14). Ούτε το σκότος μπορεί να κυριεύσει το φως, γιατί « καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν»( Ιω. α’, 5).

Αυτό ισχύει και για το φωτισμό στο εσωτερικό του ανθρώπου.  Ο Χριστός που είναι «το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον», διώχνει το σκότος της άγνοιας, της πλάνης   και του ψεύδους  που σκοτίζει το νου και την καρδιά του ανθρώπου.  Δεν το  φωτίζει, αλλά   το διώχνει και το εξαφανίζει. 

Τώρα, αν κάποιος εν τη ρύμη του λόγου πει, να φωτιστεί το σκοτάδι που έχει μέσα του,  αυτός   τα παραπάνω εννοεί τα οποία προφανώς δεν τα αγνοεί.

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΣΠΆΝΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ.Γ.Π.Π.

Η ρωσική πρεσβεία ευχήθηκε «καλό Σαββατοκύριακο» στους Έλληνες αξιωματούχους, με την φωτογραφία μιας φουντωτής φουντουκιάς, που παραπέμπει σαφώς στους ρωσικούς, μη ανασχέσιμους πυραύλους μέσου βελληνκούς Oreshnik που αναπτύσσουν  στο τελικό τους στάδιο καθόδου, την τρομερή ταχύτητα 11 μαχ.

ΓΙΑ ΤΌΝ ΠΌΝΤΙΟ ΠΙΛΆΤΟ

Πριν κατηγορίσεις τον Πιλάτο που παρέδωσε για σταύρωση τον Χριστό,για να έχει ησυχία στην περιοχή της ευθύνης του, αλλά και για να τα έχει καλά με τον επικεφαλής του...

Σκέψου πόσες φορές Τον πρόδωσες κι εσύ μόνο και μόνο για την οικογενειακή σου ηρεμία, την οικονομική σου ανεξάρτητα, την κοινωνική σου άνοδο....

Τελικώς ο Πιλάτος επνίγει από τα χέρια αυτουνού που ήθελε να έχει την εύνοια.

Φωτό πατήρ Κωνσταντίνος.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ.Γ.Π.Π.Ενα ακόμη βήμα προς τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο => 🇫🇷 η Γαλλία άναψε σήμερα το πράσινο φως για να χτυπηθεί με πυραύλους της, η Ρωσία .

Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 22

 

Πέτροβιτς

Ο ογδόνταχρονος, καμπουριασμένος γέρος Πέτροβιτς έζησε σαράντα χρόνια στον απομακρυσμένο οικισμό Πογκορέλοφκα. Τον ήξεραν όλοι, μικροί και μεγάλοι, τον ήξεραν και άνθρωποι από γειτονικά χωριά και χωριουδάκια.

 

Πώς έζησε στα νιάτα του; Ήταν  ανασκαφέας, μεγάλωσε μια κόρη και δύο γιους, αλλά δεν υπήρχε οικογενειακή ευτυχία. Στα τριάντα, ο Θεός «καθάρισε» τη γυναίκα του Πέτροβιτς και μετά από αυτήν την κόρη του. Οι γιοι, έχοντας καταχραστεί την αγάπη του πατέρα τους, μπλέχτηκαν σε εργοστάσια και ορυχεία, εγκατέλειψαν τον πατέρα τους και δεν ακούστηκαν ποτέ. Ούτε ένας από αυτούς δεν ήρθε στο χωριό τους, ούτε ένας από αυτούς δεν έστειλε στον γέρο πατέρα μια χάλκινη δεκάρα. Ο Πέτροβιτς συμβιβάστηκε με τη σοβαρή του θλίψη, με τη μέτρια μοναξιά του. Κανείς δεν άκουσε μουρμούρα από αυτόν.

 

«Λοιπόν, είναι όλο το άγιο θέλημά Του», είπε όταν ακούστηκε κατά λάθος το θέμα της μοναξιάς του.

 

Ο Πέτροβιτς πούλησε το ευρύχωρο κτήμα του, πούλησε την ξύλινη καλύβα, πούλησε τα βοοειδή και, αφήνοντας τον εαυτό του όχι περισσότερο από δέκα με δεκαπέντε κοτσάνια, έφτιαξε μια μικρή πιρόγα και εγκαταστάθηκε σε αυτήν.

 

Έδωσε τα έσοδα από τις πωλήσεις για φύλαξη στην εκκλησία, με τον όρο να του δίνουν δέκα ρούβλια ετησίως για να αγοράσει κεριά εκκλησίας, κληροδοτώντας τα υπόλοιπα σε εκείνους τους καλούς ανθρώπους που θα τον έθαβαν.

 

Δεν είχε μείνει τίποτα εγκόσμιο: ούτε οικογένεια, ούτε περιουσία. Άσχετος με κανέναν και τίποτα, για σαράντα χρόνια ο Πέτροβιτς δεν έχασε ούτε μια υπηρεσία του Θεού. Για σαράντα χρόνια, κανείς δεν τον είχε δει ποτέ θυμωμένο ή εκνευρισμένο, κανείς δεν είχε ακούσει μια άσκοπη λέξη από αυτόν. Η δουλειά, η προσευχή, η καλοσύνη τράβηξαν καρδιές κοντά του.

 

Δεν είχε εχθρούς, όλοι ήταν αδέρφια.

 

Δούλευε για τους συγχωριανούς του και δεν ζητούσε τίποτα για τη δουλειά του. Εάν οι αγενείς άνθρωποι εξαπατούσαν έναν ηλικιωμένο άνδρα, αυτό συνέβαινε σπάνια. Η συνείδηση ​​στο χωριό είναι ακόμα ζωντανή και η εργασία δεν πέρασε χωρίς ανταμοιβή, ειδικά που ο ανιδιοτελής γέρος δεν κυνηγούσε το κέρδος.

 

Κάθε αργία, κάθε Κυριακή, ο Πέτροβιτς έβρισκε ευκαιρία από τα πενιχρά του κεφάλαια να δώσει κάτι στα φτωχά αδέρφια, άναβε κεριά, δώρισε στην προσκομιδή.

 

Ο Πέτροβιτς ήταν ένας έμπειρος άνθρωπος: είδε το Κίεβο με τα ιερά του, είδε το Solovki, επισκέφτηκε την ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ.

 

Σπάνια, σπάνια, γίνονταν κηδείες ή αφύπνιση χωρίς τον Πέτροβιτς, οι προσευχές δεν γίνονταν στις καλύβες χωρίς αυτόν: παντού ήταν ευπρόσδεκτος, επίτιμος καλεσμένος. Μόνο στον γέρο δεν άρεσαν οι γάμοι: το ευρύ ρωσικό κέφι του ήταν πολύ ενοχλητικό.

 

Όλοι αγαπούσαν τον γέροντα, μικροί και μεγάλοι. Άλλοι για απλές, εγκάρδιες ιστορίες για ιερούς τόπους, άλλοι αναζητούσαν παρηγοριά στην αγαπημένη του καρδιά, άλλοι έλκονταν από την αγία ζωή του. Όλοι θεώρησαν τιμή να δουν τον Πέτροβιτς στο λιτό γεύμα τους. Ένας μη πότης, θεοσεβούμενος Πέτροβιτς διακρινόταν από εξαιρετική σεμνότητα και κανείς δεν τον είδε να στέκεται μπροστά σε άλλους στην εκκλησία.

 

Πέρασαν χρόνια. Ο Πέτροβιτς ήταν άρρωστος χωρίς προφανή λόγο: η δίκαιη, ιερή ζωή του έκαιγε, σαν ένα κερί μπροστά σε μια εικόνα. Ο ήδη αδύναμος γέρος έβγαινε σπάνια: δεν είχε δύναμη. Αλλά δεν ξεχάστηκε: όλο το χωριό ήταν καλεσμένοι του. Από μόνη της, χωρίς προηγούμενη συμφωνία, δημιουργήθηκε μια γραμμή: σήμερα η οικοδέσποινα από τη μια αυλή τάιζε και πρόσεχε τον Πέτροβιτς, αύριο από την άλλη - και ούτω καθεξής.

 

Τις διακοπές, ήταν πάντα καθαρό κοντά στην πιρόγα του Πέτροβιτς.

 

Η πιρόγα του Πέτροβιτς ήταν η πρώτη που στολίστηκε με πράσινο την Κυριακή της Τριάδας. Και κανείς δεν το θεωρούσε αυτό κατόρθωμα, κανείς δεν ήταν περήφανος: όλοι ήξεραν, όλοι ένιωθαν ότι ήταν απαραίτητο.

 

Η τελευταία, κύρια επιθυμία του Πέτροβιτς έγινε επίσης πραγματικότητα: πέθανε την πρώτη μέρα του Αγίου Πάσχα, και όχι πένθιμα, κηδεία, αλλά χαρούμενα άσματα του Πάσχα ακούστηκαν πάνω από το τελευταίο σπίτι του.

 

Όλο το χωριό ήταν παρόν στην κηδεία του τιμίου γέροντα. Θάφτηκε με τέτοιο θρίαμβο όσο κανένας άλλος πλούσιος. Όλοι θα το θεωρούσαν προσωπική προσβολή αν δεν είχαν συνεισφέρει στην ταφή του Πέτροβιτς. Δεν υπήρχε μνημόσυνο στο χωριό όπου να μην καταγράφηκε ο νεκρός .Ο τάφος του είναι στρωμένος με πράσινο χλοοτάπητα και την άνοιξη, το καλοκαίρι και μέχρι αργά το φθινόπωρο δεν θα μείνει μόνος: ένα στοργικό, αν και εξωγήινο, χέρι φροντίζει συνεχώς τον τάφο, όπου κουβαλούν όλοι όσοι γνώριζαν τον καλό γέροντα ή άκουσαν για αυτόν τα δάκρυα και τις λύπες τους μέχρι σήμερα.

 

Κατά τη διάρκεια του Πάσχα, ο τάφος του Πέτροβιτς είναι ίσως ο πιο όμορφος από όλους: πράσινο, φρέσκια άμμος, κόκκινα αυγά κοντά στο σταυρό. Ποιος περιέβαλε αυτό το ανάχωμα ενός γέρου χωρίς ρίζες με τέτοια ανιδιοτελή, αγνή αγάπη; Ολοι!

 

Ήσυχα, ειρηνικά και ανώδυνα, αυτός ο αγαπημένος και σεβαστός ενενήντα χρονών γέρος, αυτός ο αληθινός Χριστιανός, αναπαύθηκε ήσυχα, ειρηνικά και ανώδυνα, και για πολύ καιρό το όνομά του θα επαναλαμβάνεται από όλους μέχρι να μπλέξει επιτέλους με κάποιο λαϊκό μύθο ή με τον Θείο στίχο ενός περαστικού.

 

Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 21

 

Ειρήνη στις στάχτες σου, ταπεινό άροτρο!

 

Το κέρδος δεν είναι ευτυχία

Οι εργασίες στο ανάχωμα ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Οι εργάτες έτρεχαν κατά μήκος των διαδρόμων, λυγίζοντας κάτω από το βάρος των φορτίων τους. Ιδιοκτήτες φορτίων και αγοραστές διαπραγματεύονταν στην ακτή. Στο τέλος της σειράς των εκφορτωμένων φορτηγίδων βρισκόταν μια μάλλον μεταχειρισμένη φορτηγίδα, φορτωμένη με ξυλεία, της οποίας ο σαραντάχρονος ιδιοκτήτης διαπραγματευόταν με έναν έμπορο που δεν άφηνε δεκάρα. Τελικά η συμφωνία ολοκληρώθηκε και πλήρωσαν.

 

Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στον δρόμο του λιμανιού. Ο Κιρίλοφ, αυτό ήταν το όνομα του ιδιοκτήτη της φορτηγίδας, αποφάσισε να μάθει τι ήταν το θέμα και άρχισε να στριμώχνεται προς τα εμπρός. Και είδα ένα αδύνατο και κουρελιασμένο αγοράκι πέντε ετών.

 

Πνιγμένος από τα δάκρυα, δεν μπορούσε να απαντήσει ξεκάθαρα στο μπαράζ των ερωτήσεων από όλες τις πλευρές. Απαντώντας στις ερωτήσεις του Κιρίλοφ, κάποιος είπε ότι η μητέρα του αγοριού τον εγκατέλειψε στην προβλήτα, διέταξε τον να καθίσει ακίνητος και έφυγε σε ένα από τα πλοία με το κορίτσι. Το αγόρι δεν ήξερε ούτε το όνομα ούτε το επίθετο της μητέρας του, ήξερε μόνο ότι το όνομά του ήταν Petya και ότι πεινούσε. Έτσι απάντησε στον αστυνομικό που σκόπευε να τον πάει στο αστυνομικό τμήμα.

 

«Περίμενε μέχρι να τον πάρεις», είπε ο Κιρίλοφ, «ίσως τον πάρω».

 

Κανείς δεν σκέφτηκε καν να αμφισβητήσει το αγόρι. Μόνο ο αστυνομικός, που είχε ήδη κουραστεί αρκετά από το πλήθος και το περιστατικό, βλέποντας τη στοχαστικότητα και την αναποφασιστικότητα του Κιρίλοφ, στράφηκε προς το μέρος του με μια ερώτηση:

 

-Το παίρνεις ή όχι;

 

«Θα το πάρω αν το πεις», απάντησε.

 

Ακούστηκαν έπαινοι από το πλήθος και μια γυναίκα παρατήρησε:

 

- Σωστά, δεν έχετε δικά σας παιδιά αν πάρετε τα παιδιά κάποιου άλλου.

 

- Δεν υπάρχει περίπτωση. Υπάρχουν δύο, και περιμένουμε ένα τρίτο.

 

Η γυναίκα απομακρύνθηκε σηκώνοντας τους ώμους.

 

Για να φτάσει στη φορτηγίδα του, ο Κιρίλοφ έπρεπε να κάνει μια μεγάλη παράκαμψη. Στο δρόμο σκέφτηκε την πράξη του, που του φαινόταν πλέον απερίσκεπτη. Το καημένο το παιδί δεν μπορούσε να περπατήσει καθόλου και έπρεπε να το μεταφέρουν.

 

«Πώς μπορώ να γυρίσω σπίτι με τέτοιο κέρδος τώρα; - σκέφτηκε ο Κιρίλοφ. «Ίσως η γυναίκα τον διώξει μαζί με το αγόρι».

 

Αλλά τότε ο Kirillov άρχισε να καθησυχάζει τον εαυτό του, λέγοντας ότι το αγόρι θα μπορούσε να οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα αύριο.

 

«Τουλάχιστον», σκέφτηκε, «άσε τον καημένο να φάει καλά σήμερα και να περάσει τη νύχτα σε ένα ζεστό μέρος».

 

Το φως στη φορτηγίδα του ήδη αναβοσβήνει και η φωνή της γυναίκας του ακούστηκε να φωνάζει:

 

- Σταμάτα, Λιούμπα.

 

Ο Κιρίλοφ μπήκε η σύζυγος στάθηκε με την πλάτη της στην κόρη της δίπλα στη σόμπα, ανακατεύοντας το ρόφημα στην κατσαρόλα και, χωρίς να γυρίσει, αναγνωρίζοντάς τον από το βάδισμά του, είπε:

 

- Γιατί επέστρεψες τόσο αργά;

 

Εκείνη την ώρα η Petya, που μετά τη βραδινή υγρασία και το κρύο βρέθηκε σε ένα ζεστό δωμάτιο με μια ευχάριστη μυρωδιά, είπε:

 

«Είναι τόσο ζεστό εδώ και μυρίζει καλά».

 

Η γυναίκα γύρισε, δυσαρεστημένη και, δείχνοντας τον άντρα της το κουρελιασμένο αγόρι, ρώτησε:

 

- Τι είναι αυτό;

 

Ο σύζυγος θα προτιμούσε να είναι μακριά από εδώ τώρα, αλλά η γυναίκα του περίμενε μια απάντηση, κι εκείνος, μπερδεμένος και τραυλίζοντας, τα είπε όλα.

 

«Πρέπει να έχεις τρελαθεί, πρέπει να θέλεις να πεθάνουμε από την πείνα αν μαζέψεις εγκαταλελειμμένα παιδιά στο δρόμο». Τελικά, ξέρετε πόσο ερειπωμένη είναι η φορτηγίδα; Τι θα συμβεί σε εμάς όταν καταρρεύσει εντελώς; Πάρε το αγόρι αμέσως στην αστυνομία, ακούς;

 

- Εντάξει, εντάξει, απλά μην θυμώνεις. Νόμιζα ότι τα πήγα καλά που πήρα το αγόρι. Θα τον πάρω αμέσως.

 

- Λοιπόν, τώρα είναι πολύ αργά, και αύριο πρέπει να τον πάρουμε μακριά. Καθίστε για δείπνο.

 

Καθίσαμε. Ο καημένος έτρωγε λαίμαργα, γεμίζοντας το στόμα του γεμάτο. Η Μάρθα -αυτό ήταν το όνομα της γυναίκας του Κιρίλοφ- γέμισε θυμωμένα το μπολ του Πέτυα, αν και ο οίκτος για το αγόρι ανακατεύτηκε στην ψυχή της και σκέφτηκε με τρόμο: τι θα γινόταν αν ένα από τα παιδιά της βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση; Ήταν απαραίτητο να πλύνει αυτό το βρώμικο μικρό πράγμα για να μπορέσει να τον βάλει στο κρεβάτι με τα παιδιά της. Κι έτσι άρχισε να τον πλένει. Του φόρεσε ένα παλιό πουκάμισο και, κοιτάζοντας προσεκτικά, παρατήρησε ότι το αγόρι ήταν πολύ όμορφο.

 

Την επόμενη μέρα ξεκίνησε η εκφόρτωση της φορτηγίδας. Ο Κιρίλοφ ταραζόταν και φασαρίαζε, και η γυναίκα του είχε πολλή δουλειά να κάνει - μετρώντας πίνακες και ούτω καθεξής. Χάρηκε που άφησε τον Petya στην καμπίνα για να φροντίσει τα παιδιά και στο δείπνο αποφάσισαν να τον αφήσουν ενώ συνεχίστηκε η εκφόρτωση ή ακόμα και μέχρι να φύγει η φορτηγίδα για το χειμώνα.

 

Πέρασαν αρκετές μέρες και ήρθε η ώρα να φύγω. Ο Κιρίλοφ τριγυρνούσε σκεφτικός και δεν μπήκε ποτέ στην ταβέρνα, παρά την πρόσκληση των φίλων του. Η σύζυγος εξεπλάγη πολύ από την άνευ προηγουμένου συμπεριφορά του συζύγου της. Ανησυχούσε για τη σκέψη: τι θα γινόταν δίπλα στο αγόρι; Ο ίδιος δεν τόλμησε να μιλήσει πρώτα για αυτό με τη γυναίκα του. Τελικά είπε ότι το αγόρι πρέπει να το πάρουν. Η Petya, συνειδητοποιώντας ότι ήθελαν να τον διώξουν, άρπαξε το φόρεμα της Mαρθας με τα δύο χέρια και με δάκρυα παρακάλεσε να μην το δώσει στον αστυνομικό. Η Λιούμπα, η μεγαλύτερη κόρη του Κιρίλοφ, άρχισε να ουρλιάζει και να κλαίει. Η ίδια η Μάρθα λυπήθηκε το αγόρι, αντικατέστησε την νταντά της: έφερε το δίχρονο στην αγκαλιά του και διασκέδασε τη Λιούμπα, έτσι ώστε η μητέρα να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για νοικοκυριό και ράψιμο.

 

«Ίσως», αποφάσισε, «άφησε την Πέτια να μείνει. αλλά μόνο ο σύζυγός της πρέπει να της υποσχεθεί ότι δεν θα πιει και η Λιούμπα πρέπει να της υποσχεθεί ότι δεν θα είναι άτακτη, διαφορετικά η ίδια θα πάει το αγόρι στην αστυνομία».

 

Την επόμενη μέρα έπλευσαν στο ποτάμι για την πατρίδα τους, όπου ξεχειμώνιαζε η φορτηγίδα. Είχαν δική τους καλύβα με αυλή και αγρόκτημα, με μεγαλο λαχανόκηπο για πατάτες. Πίσω από το χωριό απλώνονταν ατελείωτα δάση. Όχι πολύ μακριά, στην άκρη του δάσους, βρισκόταν το σπίτι ενός δασοκόμου. Ζούσε πολύ απομονωμένος, ασχολιόταν με τις δουλειές του και απέφευγε τους πάντες. Ήταν ένας ψηλός, αδύνατος άντρας με αυστηρό πρόσωπο, αλλά όχι ακόμα μεγάλος. Ο Κιρίλοφ έπρεπε συχνά να αντιμετωπίσει έναν δασικό εργάτη όταν ενοικίαζε και έκοβε δάση, και ήταν πολύ έκπληκτος γιατί οι Κιρίλοφ, έχοντας τα δικά τους παιδιά, πήραν το αγόρι κάποιου άλλου.

 

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Η Petya και η Lyuba αποφοίτησαν από ένα αγροτικό σχολείο, όπου σπούδασαν μόνο το χειμώνα. Ο δάσκαλος και ο πατέρας αγαπούσαν πολύ και τα δύο παιδιά. Πολλοί από τους κατοίκους του χωριού δεν ενέκριναν την απροσδόκητη πράξη των Kirillovs, που πήραν το αγόρι κάποιου άλλου, επειδή οι ίδιοι μετά βίας μπορούσαν να τραφούν. Ο ιερέας όμως τους επαινούσε πάντα και έλεγε ότι ο Θεός θα τους ανταμείψει για την καλή τους πράξη.

 

Μια μέρα ο Κιρίλοφ ήρθε να δει έναν εργάτη στο δάσος για δουλειά και έμεινε μαζί του για να πιει τσάι. Μιλήσαμε για τσάι και ο Μπέλκιν —αυτό ήταν το όνομα του εργάτη του δάσους— είπε:

 

«Με θεωρούν μη κοινωνικό και μάλιστα κακό άτομο, αλλά δεν είμαι καθόλου κακός, αλλά δυστυχισμένος». Κάποτε ζούσα όπως οι άλλοι άνθρωποι, είχα πλούτη, μια ευγενική, στοργική σύζυγο και γιο, αλλά τα έχασα όλα αυτά με δικό μου λάθος. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, αγαπούσα τα χρήματα και για χρηματικό κέρδος ήμουν έτοιμος να θυσιάσω τα πάντα. Όταν γεννήθηκε ο γιος μας, άρχισα να απαιτώ από τη γυναίκα μου να μπει στην πόλη ως νοσοκόμα. Δεν συμφώνησε για πολύ καιρό, αλλά την ανάγκασα να συμφωνήσει και της βρήκα μια ευνοϊκή θέση. Το παιδί δόθηκε σε μια γυναίκα για να το μεγαλώσει με μια φτηνή αμοιβή. Αυτή η γυναίκα πήγε να ζητιανέψει και, έχοντας πιαστεί να κλέβει, εξαφανίστηκε σε άγνωστη τοποθεσία, παίρνοντας το μωρό μας μαζί με το κορίτσι της. Την αναζήτησα, τη ρώτησα, αλλά μάταια. Η σύζυγος, έχοντας μάθει γι 'αυτό, αρρώστησε από τη θλίψη και σύντομα πέθανε. Πούλησα τα πάντα, μετακόμισα μακριά από την πατρίδα μου, προσέλαβα αυτό το μέρος και τώρα ζω ως μη άνθρωπος. Η μοναξιά με βαραίνει κάθε χρόνο και έτσι ήθελα να σου πω: δεν θα μου δώσεις την Πέτυα; Μου αρέσει πολύ, ένα τόσο έξυπνο αγόρι. Θα τον έπαιρνα αντί για τον γιο μου. Απλώς φοβάμαι ότι μάλλον δεν θα συμφωνήσετε;

 

«Είναι αλήθεια: η γυναίκα μου και εγώ είμαστε πολύ δεμένοι με το αγόρι και δεν σκεφτόμαστε να το χαρίσουμε. Είναι ήδη δεκαπέντε χρονών, και με αντικαθιστά τιμονιέρη, ναύτη - οποιονδήποτε. Το περασμένο καλοκαίρι, χάρη στην επιδεξιότητά του, σώσαμε την φορτηγίδα μας από την καταστροφή όταν μεταφέρθηκε κάτω από μια γέφυρα.

 

Στο σημείο αυτό οι συνομιλητές χώρισαν.

 

Την άνοιξη, ο Kirillov έφτασε στην πόλη για επαγγελματικούς λόγους, και αυτή τη φορά μόνος. Τον πήγαν στην αστυνομία και τον ρώτησαν: είχε αγόρι, τον Πέτυα; Ταυτόχρονα, του έδειξαν μια δήλωση μιας ετοιμοθάνατης γυναίκας για το γιο της οποίας ήταν ο Petya. Αποδείχθηκε ότι ο πατέρας του ήταν ο Belkin, ο σημερινός δασικός εργάτης. Αυτό χτύπησε τον Kirillov τόσο πολύ που, επιστρέφοντας στη φορτηγίδα, δεν μπορούσε να συνέλθει για πολλή ώρα και δεν είπε λέξη σε κανέναν γι 'αυτό.

 

Φτάνοντας στο χωριό, πρώτα απ' όλα είπε στον ιερέα όλα όσα είχαν συμβεί και του ζήτησε συμβουλές. Τον διέταξε να πάει αμέσως στον ξυλοκόπο και να του τα αποκαλύψει όλα. Είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς τη χαρά και την ευτυχία του εργάτη του δάσους όταν πείστηκε ότι ο Petya ήταν πραγματικά ο γιος του. Τον πήρε στο σπίτι του και δεν μπορούσε να τον κοιτάξει αρκετά, δεν ήθελε να τον αφήσει να πάει ούτε ένα βήμα. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, άρχισε να παρατηρεί ότι η Petya φαινόταν να του λείπει η οικογένεια που τον μεγάλωσε.

 

Μια μέρα η Πέτυα αρρώστησε πολύ και χρειαζόταν γυναικεία φροντίδα. Η Kirillova επισκέφτηκε επιμελώς το σπίτι του Belkin και φρόντισε τον ασθενή μέχρι να αναρρώσει.

 

Ο Μπέλκιν άρχισε να σκέφτεται και η καρδιά του του είπε μια διέξοδο. Αποφάσισε, ως ευγνωμοσύνη προς τους Κιρίλοφ που μεγάλωσαν τον γιο τους, να τους αγοράσει μια νέα φορτηγίδα αντί για την παλιά. Σύντομα, κατόπιν αιτήματος του γιου του, αγόρασε ο ίδιος μια μεγάλη φορτηγίδα, στην οποία επέπλεε δασικό υλικό μαζί με τον Κιρίλοφ. Με τον καιρό, ο Petya παντρεύτηκε τη Lyuba.

 

Οι δύο οικογένειες συνδέθηκαν και ψάρευαν μαζί. Τα κέρδη τους μεγάλωναν και μεγάλωναν. Αλλά δεν ήταν αυτά τα κέρδη που ο Belkin χαιρόταν τώρα. Χαιρόταν για την καλή και ευτυχισμένη ζωή των παιδιών του και επαναλάμβανε συχνά: «Η ευτυχία δεν έχει κέρδος».

 

Όποιος ξεχνά τον Θεό, ο Θεός δεν τον ελεεί

Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 20

 

Η ιστορία του ιερέα M. Ostrovityanov

 

Ήταν Τετάρτη, Σαρακοστή. Κουρασμένος από τις λειτουργίες της Σαρακοστής και τις συνεχείς εκδρομές στην ενορία για να δω τους αρρώστους, μόλις το βράδυ ετοιμάστηκα να πιω ένα ποτήρι τσάι. Ακούω έναν από τους ενορίτες να με απαιτεί. Η δυσαρέσκεια με την κούραση ξέφυγε από τα χείλη μου, αλλά ποιος ξέρει, σκέφτηκα, αν θα έπρεπε να πάω στο άτομο με την Κοινωνία.

 

«Πες μου», λέω, «να περιμένω λίγο και θα πιω αμέσως λίγο τσάι και θα βγω έξω».

 

«Ο αναφέρων είναι κάπως περίεργος», μου είπαν. «Δεν λέει τίποτα, απλά κλαίει».

 

- Τι θα σήμαινε αυτό;

 

Βγαίνω έξω και δεν αναγνωρίζω τον ενορίτη μου, τον αγρότη Σεργκέι Πόλνικοφ.

 

- Γεια σου, Σεργκέι. Τι σου συμβαίνει; Προέκυψε πρόβλημα;

 

«Ναι, πατέρα, εχω μεγάλο πρόβλημα», είπε ο Σεργκέι.

 

-Τι έγινε;

 

- Ω, Κύριε! Τι πρέπει να κάνω;

 

Έπρεπε να τον ηρεμήσω για πολλή ώρα πριν πάρω εξηγήσεις. Αποδείχθηκε ότι ο πατέρας του Σέργιου ήταν παράλυτος και ο γιατρός αρνήθηκε να θεραπεύσει τον ασθενή.

 

Έσπευσα κοντά του για οδηγίες με τα Άγια Μυστήρια. Φτάσαμε στο σπίτι. Ακούγεται κλάμα και αόριστος θόρυβος.

 

- Τελείωσε! - Σκέψου. - άργησα. Είναι κρίμα.

 

Μπαίνω στην καλύβα. Η καλύβα είναι κατάμεστη ακούω. Εν μέσω γενικού κλάματος, διαφωνούν για το πώς να βοηθήσουν τον ασθενή.

 

- Ο Θεός να ευλογεί. Αυτό σημαίνει ότι είναι ζωντανός», ξεστόμισα.

 

- Πατέρα. «Καλώς ήρθες», με χαιρέτησαν οι γείτονες. - Και πάμε να επισκεφτούμε τον ασθενή.

 

- Καλώς ήρθατε. Η επίσκεψη στους αρρώστους είναι χριστιανικό καθήκον. Ο Ηλίας είναι ακόμα στη ζωή;

 

«Ο Θεός ξέρει», μου απάντησαν. -Μόλις ζει, η γλώσσα του έχει φύγει.

 

- Αλήθεια; Πριν πόσο καιρό;

 

Έμαθα περισσότερα για την ασθένεια του πατέρα του Σέργιου. Το βράδυ, την Καθαρά Τρίτη, ο Ηλίας ένιωθε αδύναμος. Μετά από ένα σνακ σε ένα οικογενειακό δείπνο, πήγε για ύπνο και δεν σηκώθηκε μέχρι την Τρίτη. Η παράλυση δέσμευσε τον Ίλια.

 

Νομίζοντας ότι ο Ilya είχε κρίση, η οικογένεια κάλεσε τις γιαγιάδες του χωριού, οι οποίες, φυσικά, δεν απέφεραν κανένα όφελος. Στη συνέχεια ο ασθενής στάλθηκε στο Velmozhino, σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Ο γιατρός, αφού εξέτασε τον ασθενή, τον έστειλε πίσω λέγοντας ότι δεν είχε φάρμακο για τέτοιους ασθενείς. Ο Ilya μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της πόλης, όπου, χωρίς καμία αμφιβολία, συμβούλεψαν τους συγγενείς να χτυπήσουν ένα φέρετρο για τον ασθενή.

 

Και έτσι ο άτυχος Σεργκέι, αναστατωμένος από την αποφασιστική άρνηση των γιατρών, συντετριμμένος, σχεδόν αναίσθητος, έρχεται σε μένα με ένα αίτημα και με φέρνει στο σπίτι του.

 

«Τουλάχιστον μην μας αφήσεις, αγαπητέ», με παρακάλεσε η οικογένειά μου με τη σειρά της. - Βοηθήστε την κακομοιριά μας.

 

Ήταν ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσα να παράσχω καμία βοήθεια, παρόλα αυτά ζήτησα να μου δείξουν τον ασθενή. Οι επισκέπτες χωρίστηκαν. Κατάλληλος:

 

Το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο και έγινε σκούρο μωβ, τα παράλυτα χέρια και πόδια του ήταν παγωμένα, σαν αυτά ενός πτώματος, η αναπνοή του ήταν σπάνια και διακοπτόμενη και ο σφυγμός του ήταν σπάνιος. Είναι ξεκάθαρο ότι ο άτυχος άνδρας περνούσε τα τελευταία λεπτά μιας τρομερής ασθένειας. Λίγο ακόμα και τελείωσε.

 

Έφυγα από το κρεβάτι σιωπηλός, όλοι με κοιτούσαν να δουν τι θα έλεγα. Αλλά τι θα μπορούσα να πω; Επανάληψη μετά τον γιατρό; Για να τελειώσουμε επιτέλους τους ήδη ραγισμένους. Δώσε ελπίδα, παρά τη μοιραία αλήθεια. Έπρεπε να πω ψέματα:

 

«Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει την ετυμηγορία των γιατρών εκτός από τον Θεό, και δεν είμαι σε θέση να βοηθήσω τον ασθενή». Το μόνο που θέλω να κάνω για να απαλύνω τη θλίψη σου είναι να νουθετώ τον άρρωστο και να του μεταδώσω τα Ιερά Μυστήρια του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Οι τρόποι της Πρόνοιας του Κυρίου είναι ανεξερεύνητοι. Και ποιος ξέρει; Για τον Θεό όλα είναι δυνατά. Ένα άλλο πράγμα είναι ότι ο θάνατος δεν μπορεί να αποφευχθεί. είτε συμβεί αργά είτε γρήγορα, υπάρχει μόνο ένα αποτέλεσμα. Και, λοιπόν, αντί για άχρηστες κραυγές και λυγμούς, προσευχηθείτε καλύτερα στον Θεό και ζητήστε από Αυτόν, τον Ελεήμονα, για τον ασθενή μας, ώστε να τον τιμήσει τουλάχιστον με έναν αληθινά χριστιανικό θάνατο και να του επιτρέψει να μιλήσει.

 

- Αλήθεια, πατέρα. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύτιμη», είπε ο Σεργκέι. «Κι αν η αρρώστια του πατέρα μου είναι τόσο δύσκολη που είναι αδύνατο να βοηθήσεις με οποιονδήποτε τρόπο, τότε κάνε μια προσευχή αύριο για υγεία, αν ο Θεός θα στείλει μια ομιλία στον άρρωστο, τουλάχιστον για να τον κοινωνήσει».

 

Αυτό που είπε ο Σεργκέι ήταν τόσο λογικό και προφέρεται τόσο καθαρά και, επιπλέον, ήρεμα που θαύμασα με την αλλαγή που είχε συμβεί μέσα του αυτό, ωστόσο, δεν κράτησε πολύ. Το πικρό κλάμα της οικογένειας και οι φαινομενικά σπασμένοι δεσμοί μιας στενής, αγαπημένης σχέσης ξεπέρασαν το στιγμιαίο σθένος και σταθερότητα της ορθής κρίσης. Τα συναισθήματα πήραν τον φόρο τους και, κάτω από την πίεση της συναισθηματικής αναταραχής, ξέσπασαν σε ένα άφθονο ρεύμα δακρύων και κραυγών θρήνου. Έχοντας ηρεμήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τους ανθρώπους που έκλαιγαν, τους υποσχέθηκα μια προσευχή για τους αρρώστους αύριο. Με αυτό, χώρισα με τη θλιμμένη οικογένεια και επέστρεψα στο σπίτι μου αρκετά αργά.

 

Ήρθε η επόμενη μέρα. Παραδόξως, ο Ilya ήταν ακόμα ζωντανός, αλλά η κατάσταση της υγείας του δεν είχε αλλάξει. Εγώ και ο κλήρος φτάσαμε στο σπίτι του ασθενούς, παίρνοντας από την εκκλησία την εικόνα της Θλιμμένης Θεοτόκου.

 

Στην προσευχή επιθυμούσαν να συμμετάσχουν εκτός από μέλη της οικογένειας και συγγενείς γείτονες και γνωστοί του ασθενούς.

 

«Προσευχήσου κι εσύ, δύστυχε,» γύρισα στον ασθενή. - Προσευχήσου νοερά. «Ήθελα με κάποιο τρόπο να βεβαιωθώ ότι ο ασθενής είχε τις αισθήσεις του και να τον ενθαρρύνω να συμμετέχει ενεργά στην εσωτερική προσευχή. δεν έκανα λάθος. Κάτι άστραψε στο ακίνητο βλέμμα του. Ένα δάκρυ άστραψε, ακολούθησε ένα άλλο, ένα τρίτο, και ολόκληρο χαλάζι τους κύλησε από τα μάτια και πότισε το εξαντλημένο πρόσωπο του ταλαίπωρου.

 

- Καλό σημάδι. Ο Θεός να έχει καλά! - αναφώνησα και έκανα το σημείο του σταυρού.

 

Σταυρώθηκαν και τέλος.

 

«Ευλογητός ο Θεός μας», άρχισα.

 

Ακολούθησε προσευχητικό άσμα, που σήμερα ήταν ιδιαίτερα εκφραστικό. Η κηδεία έχει ήδη γίνει στο μεγαλύτερο μέρος της. Διαβάστηκε το Ευαγγέλιο και όταν το εφάρμοσα στα χείλη του ασθενούς, παρατήρησα ότι του συνέβαινε κάτι εξαιρετικό: η επιδερμίδα του έγινε φυσιολογική, οι σπασμοί υποχώρησαν, ο καρδιακός παλμός αυξήθηκε, η αναπνοή έγινε βαθιά και η κυκλοφορία του αίματος προφανώς αποκαταστάθηκε. Όλα αυτά έγιναν πολύ γρήγορα.

 

Κάπως ακούσια, αλλά και εντελώς συνειδητά, αναφώνησα δυνατά:

 

- Πιστεύουμε, Κύριε! Βοήθεια!

 

Η προσευχή τελείωσε. Για άλλη μια φορά γονατίσαμε διαβάζοντας την τελευταία προσευχή για τους αρρώστους. Διασχίζοντας τον άρρωστο, τον χαιρέτησα με μια έκφραση καλών ευχών. Και ξαφνικά - ω, ένα υπέροχο θαύμα! Τα χείλη του ασθενούς άνοιξαν και είπαν λόγια ευγνωμοσύνης προς τον Θεό:

 

- Δόξα σε Σένα, Κύριε! Ευχαριστώ, Επουράνιε Πατέρα! - είπε ξεκάθαρα και έκανε το σημείο του σταυρού.

 

Τρέμουλο κατέκλυσε τους πάντες. Πέρασαν αρκετά λεπτά. Ο κόσμος ταράχτηκε και συνωστίστηκε γύρω από το κρεβάτι του αρρώστου. Όλοι ήθελαν να δουν τον αναζωογονημένο από κοντά, να ακούσουν τα λόγια του και να πειστούν για θεραπεία.

 

Ο Ilya, αν και με αδύναμη φωνή, άρχισε να μιλάει με τους γύρω του - και μετά, ορμώμενος από ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης προς τον Θεό, ορκίστηκε να δωρίσει ό,τι μπορούσε για να διακοσμήσει τον ναό, να βοηθήσει μια πολύ φτωχή οικογένεια με μια υλική προσφορά, και πηγαίνετε στο Κίεβο για να προσκυνήσετε τα ιερά λείψανα.

 

Έχοντας πει κάτι άλλο, ο ασθενής ήταν κουρασμένος. Ο κόσμος άρχισε να διαλύεται: έφυγα κι εγώ με τον κλήρο μου, απασχολημένος με τη σκέψη για τη σημαντική ιστορία του Ηλία και τη θαυματουργή του θεραπεία.

 

Τρεις μέρες περνούν.

 

Σταμάτησα από την ενορία όπου μένει ο Ilya Polnikov. Μπαίνω στο σπίτι του και βρίσκω τον Ίλια να δουλεύει στον πάγκο της ξυλουργικής.

 

- Ωραία, Ίλια. Εσύ είσαι, αναστήθηκες από τους νεκρούς;

 

- ΠΟΥ; «Είναι γνωστό, είμαι», μου απάντησε ο Πόλνικοφ χαμογελώντας. «Δεν έχουμε άλλον Ίλια στην οικογένειά μας». «Και, έχοντας αποδεχτεί την ευλογία, ο Ilya με ευχαριστεί που ήταν πλέον εντελώς υγιής. Και, πράγματι, η φρεσκάδα του προσώπου του, η ευθυμία και το λαμπερό χαμόγελό του επιβεβαίωσαν τα λόγια του.

 

«Λοιπόν, δόξα τω Θεώ», λέω, «τώρα ευχαριστώ τον Κύριο για το έλεος που έδειξε: το επόμενο Σάββατο ή την Κυριακή, πηγαίνετε να κάνετε μια λειτουργία προσευχής ευχαριστώντας τον Θεό. και μην ξεχνάς να τηρείς τις υποσχέσεις σου.

 

- Ξεχάστε; Πώς είναι δυνατόν αυτό; «Όποιος ξεχνά τον Θεό, ο Θεός δεν τον ελεεί», είπε ο Ilya.

 

- Εντάξει, αν ξέρεις. Μετά από αυτό, ένα μόνο πράγμα μένει να σας υπενθυμίσω: όποιος δεν κάνει το καθήκον του είναι προφανώς υπόλογος στον Θεό περισσότερο από εκείνον που δεν το κάνει από άγνοια.

 

Χώρισα με τον Ilya και δεν τον έχω δει για πολύ καιρό από τότε.

 

Αλλά ο Πόλνικοφ ξέχασε τους όρκους του και την προσευχή.

 

Πλησιάζει το Πάσχα. Συνάντησα τον Ilya, του υπενθύμισα το ηθικό του καθήκον, αλλά επειδή δεν υπήρχε χρόνος για εξηγήσεις, δεν πήρα καμία σίγουρη απάντηση από τον Polnikov. Δύο ή τρεις μήνες αργότερα, ξαναβλέπω τον Polnikov και ξαναρωτάω:

 

«Άκου», λέω, «Ίλια». Πέρασε πολύς καιρός και όχι μόνο δεν εκπλήρωσες τους όρκους σου, αλλά ούτε καν μπήκες στον κόπο να προσευχήσεις ευχαριστίας για τη θεραπεία σου. Νιώθω κάπως ντροπή και φοβάμαι για σένα. Εξάλλου, εσύ ο ίδιος είπες: «Όποιος ξεχνά τον Θεό, ο Θεός δεν τον ελεεί». Ας υποθέσουμε ότι ο Θεός είναι ανείπωτα ελεήμων, όπως είχατε ήδη την ευκαιρία να επαληθεύσετε. Αλλά είναι επίσης αυστηρά δίκαιος.

 

- Το ξέρω, πατέρα. Όλοι περπατάμε κάτω από τον Θεό, αλλά με κάποιο τρόπο δεν μπορώ να αντεπεξέλθω. «Είναι άλλο πράγμα και μετά άλλο», δικαιολογήθηκε ο Ίλια.

 

- Όσο για τα ελαττώματά σου, αυτό δεν ισχύει: δεν είσαι από τους τελευταίους, δεν είσαι φτωχός και η λέξη «έλλειψη ελεύθερου χρόνου» είναι μια κενή δικαιολογία, λόγω της καθημερινής μας ματαιοδοξίας, ίσως δεν υπάρχει χρόνος να πεθάνεις, αλλά πρέπει ακόμα, έχεις μιλήσει για έλλειψη χρόνου, όταν ήμουν ξαπλωμένος στην άκρη του τάφου;

 

«Αν και είναι πραγματικά έτσι», παραδέχτηκε η Ίλια, «αλλά με κάποιο τρόπο δεν μπορείς να διαχειριστείς τα πάντα, αλλά κάποια μέρα θα το ξεπεράσω».

 

«Αναβάλλετε τα πάντα ξανά, αλλά πείτε μου: ποιος θα εγγυηθεί για το μέλλον;» Και η δύναμή σας μπορεί να σας απογοητεύσει, και η οικονομία σας να καταρρεύσει, και τότε θα χαρείτε να εκπληρώσετε τον όρκο σας, αλλά θα είναι πολύ αργά, και η συνείδησή σας θα σας βασανίζει και θα σας βασανίζει κατά τη διάρκεια της ζωής σας.

 

"Αν είναι αδύνατο να εκπληρώσεις την υπόσχεση, τότε ο Θεός δεν θα σε τιμωρήσει γι 'αυτό", δικαιολογήθηκε ο Ilya. «Αλλά επιτρέψτε μου να σας πω με κάθε ειλικρίνεια: είναι όλες αυτές οι υπηρεσίες προσευχής και χρειάζονται τα δώρα μας στον Θεό όταν είναι το Πνεύμα;» Θα ήταν ακριβώς εδώ! - και ταυτόχρονα χτύπησε τον εαυτό του στο στήθος.

 

- Ωστόσο, έχεις πάει πολύ, Ίλια. Κάνεις λάθος! Είναι αλήθεια ότι ο Θεός είναι Πνεύμα και ζητά την εγκάρδια αγάπη και ευγνωμοσύνη μας για Αυτόν, αλλά δεν απορρίπτει τις εξωτερικές θυσίες, αντιθέτως, απαιτεί ακόμη και αυτό: «δοξάστε τον Θεό στις ψυχές και τα σώματά σας», επομένως και τα δύο συνδέονται στενά. και εξίσου υποχρεωτικό. Ο άνθρωπος έχει ψυχή και σώμα από τον Θεό: αυτό σημαίνει ότι πρέπει να Τον ευχαριστεί με όλο του το είναι, δηλαδή όχι μόνο με την ψυχή του, αλλά και με το σώμα του.

 

- Κατά τη γνώμη σας, έτσι φαίνεται, αλλά πώς; - Η Ίλια δεν το έβαλε κάτω. «Μερικοί άνθρωποι είναι ευσεβείς: ένας κύριος που δεν θα βλάψει ένα μικρό παιδί και ένας ζηλωτής προσευχόμενος, που δεν θα χάσει ούτε μια γιορτή του Χριστού για να  παρακολουθήσει την υπηρεσία του Θεού. Μοιράζεται και τα τελευταία υπάρχοντά του, και ιδού, αυτός ο ευεργέτης πίσω από το αλώνι θα πάρει το τελευταίο ποσό από τον ζητιάνο και θα σκαρφαλώσει στον αχυρώνα του γείτονα. Τόσο για την ευσέβεια. Ε, πατέρα. Έχοντας ζήσει στην εποχή μου, έχω δει πολλά από αυτά. Αυτό σημαίνει, κατά τη γνώμη μου: η ευγνωμοσύνη πρέπει να υπάρχει στην καρδιά, αλλά τα εξωτερικά πράγματα συχνά μόνο κοροϊδεύουν τους ανθρώπους και θυμώνουν τον Θεό.

 

- Προφανώς, εσύ, Ίλια, ξέρεις πώς να συλλογίζεσαι, αλλά νομίζω ότι αυτές δεν είναι οι ομιλίες σου. Ποιος σου έβαλε τέτοιες σκέψεις στο κεφάλι;

 

- ΠΟΙΟΣ; Είναι γνωστό ότι το πρότειναν έξυπνοι άνθρωποι. «Υποθέτω ότι θα ζήσεις και θα μάθεις», απάντησε αυτάρεσκα η Ίλια.

 

«Είναι αξιέπαινο να μαθαίνεις μόνο καλά πράγματα, είναι καλό να αντλείς ώριμες κρίσεις από τη ζωή, και όχι τέτοιες επιβλαβείς όπως έχεις μάθει». Το παράδειγμά σας δεν αποδεικνύει τη θέση σας, αλλά, αντίθετα, απλώς ενισχύει την ιδέα που εξέφρασα. Αυτός που κάνει δημόσια μια καλή πράξη, αλλά κρυφά κάνει το κακό, είναι κακός άνθρωπος, έχει βρώμικη καρδιά: και αν μια βρώμικη καρδιά είναι κακή υπό το πρόσχημα της αρετής, τότε γιατί μια καλή καρδιά δεν μπορεί να φανεί με πράξεις Χριστιανική ευσέβεια; Το να κάνεις καλό χωρίς συμπάθεια, αλλά μόνο από υποκρισία, είναι δυνατό, γιατί όταν το κάνεις, μεταμορφώνεσαι, και το να μην κάνεις καλό από την παρόρμηση μιας ευγνώμων καρδιάς, κατά τη γνώμη μου, είναι εντελώς αδύνατο. Αποδεικνύεται ότι κάνετε λάθος. Και αν στην πραγματικότητα δεν είσαι ευγνώμων, τότε δεν ήσουν ποτέ ευγενικός.

 

Ο Πόλνικοφ δεν είχε πλέον αντίρρηση, αλλά απλώς σήκωσε τα χέρια του και παραμέρισε.

 

Ήταν προφανές ότι η αλήθεια που εξέφρασα δεν ήταν απόλυτα του γούστου του χωρικού.

 

Οι μοδάτες κρίσεις του Ίλια έρχονταν σε αντίθεση με την τότε ειλικρινή του καρδιά. Όσο κι αν έψαξα λόγους για να εξηγήσω αυτή την αλλαγή, τίποτα δεν μου ήρθε στο μυαλό κάτι.

 

Ωστόσο, σύντομα κατάλαβα τα πάντα.

 

Ένας αναγνώστης ψαλμού, έχοντας συναντήσει τον Ilya, του υπενθύμισε τις δωρεές στο ναό σύμφωνα με τον όρκο του, στον οποίο ο Polnikov απάντησε ότι οφείλει τη θεραπεία του σε μια ντόπια γιαγιά, μια διάσημη θεραπευτή και μάγισσα, και επομένως δεν θεώρησε τον όρκο του κάτι υποχρεωτικό, αλλά ότι ο ιερέας του τον θυμίζει - αυτός είναι απλώς ένας εγωιστικός υπολογισμός.

 

Προσπάθησα να εξηγήσω τον εαυτό μου στον Ίλια. Ο Πόλνικοφ παραδέχτηκε τι μιλούσε και, παρά τον παραλογισμό και την προφανή υποκίνηση, αυτά τα λόγια ήταν τόσο βαθιά ριζωμένα στο κεφάλι του που ήταν αδύνατο να τα βγάλει. Ο Ίλια απάντησε διστακτικά, υπεκφυγές. Αντί να παραδεχτεί το λάθος του, κατέφυγε στη συνηθισμένη, υπεκφυγή φράση:

 

- Είμαστε σκοτεινοί άνθρωποι.

 

Όσο κι αν προσπάθησα να αποτρέψω τον Πόλνικοφ,  δεν κατέληξαν σε τίποτα.

 

Πέρασε ένας χρόνος και έφτασε η Σαρακοστή. Οι σταγόνες ηχούσαν στην αυλή. Ρεύματα χιονιού που έλιωναν έτρεχαν στις πλαγιές των δρόμων. Τα αγόρια έστειλαν τις απλές βάρκες τους στην ελευθερία των νερών των πηγών. Κάθισα στη βεράντα του σπιτιού μου και άκουγα το ήσυχο, μελωδικό μουρμουρητό αυτών των ρυακιών. Ξαφνικά, ένας ψαλμωδός εμφανίζεται από τη γωνία. Λαχανιασμένος, με τρομερό ενθουσιασμό τρέχει προς το μέρος μου και λέει:

 

- Πατέρα, έχεις ακούσει τα νέα;

 

- Ποιο;

 

- Οι Πόλνικοφ κάτι έχουν.

 

«Μάλλον θέλετε να πείτε ότι ο γιος πήγε προσκύνημα σε ιερούς τόπους για τον πατέρα του;» ξέρω. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας ήρθε σε μένα και μίλησε για αυτό.

 

- Πώς; Δεν είναι ο Σεργκέι στο σπίτι; - αναφώνησε ο ψαλμωδός. - Θεέ μου. Τι ατυχία. Και ο γιος απουσιάζει. Ορίστε, η τιμωρία του Θεού!

 

- Τι λες, τι είδους τιμωρία; — Τον ξαναρώτησα, χωρίς να καταλαβαίνω τι είχε.

 

«Ο Ίλια μας σκοτώθηκε από ένα άλογο».

 

- Πώς το δάγκωσες έτσι;

 

«Ναι, τον δάγκωσε μέχρι θανάτου, τον γκρέμισε και άρχισε να τον σκίζει και να τον δαγκώνει».

 

-Αρκεί. Είναι αλήθεια; Λέτε κάτι τρομερό. Πώς και δεν έχω ακούσει τίποτα για αυτό;

 

- Μα αυτό έγινε μόλις τώρα. Εγώ ο ίδιος, όμως, δεν το είδα, αλλά άκουσα από τους χωριανούς.

 

Έμεινα έκπληκτος από αυτή την είδηση. Λυπήθηκα τον αμετανόητο γέροντα. Έσπευσα να πάω στον τόπο του συμβάντος και - όλα είναι αλήθεια: μόνο ο Polnikov ήταν ακόμα ζωντανός, που πέθαινε στο δωμάτιο του νοσοκομείου.

 

Αυτό μου είπαν αυτόπτες μάρτυρες του δυστυχήματος.

 

Την ώρα του μεσημεριανού γεύματος, όταν ήρθε η ώρα να ταΐσει τα βοοειδή, ο Ilya μετέφερε το σανό του αλόγου στον στάβλο. Πάντα πράος και πράος, ο Σίβκο ροχάλιζε και έσκυβε τρομαγμένος στις γωνίες του στάβλου, μετά κουνούσε απειλητικά τη χαίτη του και πατούσε τον Ίλια, μετά πηδούσε πίσω και επιτέθηκε ξανά. Αντί να φύγει από τον στάβλο, ο Ίλια βρήκε το αστείο της Σίβκα διασκεδαστικό. αποφάσισε να χαϊδέψει το κατοικίδιό του, χωρίς φυσικά να συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν καθόλου κατοικίδιο, αλλά το χάδι δεν ταίριαζε στο μαλλί. Χτύπησε πάνω στον γέρο, τον άρπαξε από το μπράτσο και τον πέταξε στην άκρη σαν μπάλα, και μετά πήδηξε κοντά του, άρχισε να τον χτυπά με τις οπλές του και να τον σκίζει με τα δόντια του, σαν αρπακτικό ζώο. Οι συγγενείς που ήταν παρόντες σε αυτή τη σκηνή δεν μπορούσαν να απομακρύνουν τον ηλικιωμένο από το τρελό άλογο. Οι γείτονες άρχισαν να ουρλιάζουν και ούτε βοήθησαν. Παραπατώντας και αγκομαχώντας, ο Ίλια σύρθηκε κάτω από τη φάτνη και έπεσε πίσω από το τανκ. Τώρα ήταν δύσκολο να το αποκτήσεις, αλλά δεν ήταν έτσι. Το εξαγριωμένο ζώο γονάτισε στα μπροστινά του γόνατα, έσφιξε το κεφάλι του ανάμεσα στον κάδο και τον τοίχο του στάβλου και έβγαλε τον άτυχο άνδρα. Οι άνθρωποι έπιασαν πιρούνια και τσεκούρια, αλλά ο Σίβκο, συνειδητοποιώντας, εγκατέλειψε τον βασανισμένο Ίλια, έστρεψε το στήθος του στους ανθρώπους, υπάκουα επέτρεψε στον εαυτό του να συγκρατηθεί και να βγει από τον στάβλο.

 

Ο Πόλνικοφ μεταφέρθηκε από το στασίδι. Το πρόσωπο και το κεφάλι ήταν βαριά πληγωμένα και αιμόφυρτα, τα χέρια φαγώθηκαν και σχίστηκαν μέχρι τους αγκώνες, το στήθος συνθλίβεται και τα πλευρά σπασμένα. Γενικά, όπως έλεγαν, ήταν ένα παραμορφωμένο και άμορφο κομμάτι ζωντανού κρέατος. Ο άτυχος άνδρας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Kirsanov, όπου έδωσε την ψυχή του στον Θεό.

 

Ο Ilya θάφτηκε και ο Sivko, όπως άκουσα, ήθελαν να σκοτώσουν ή να ξεφύγουν, αλλά δεν συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο δολοφόνος είναι ακόμα ζωντανός, ακόμα πράος σαν αρνί, εργάζεται σκληρά προς όφελος του νεαρού κυρίου και χρησιμεύει ως ζωντανή υπενθύμιση της τιμωρίας του Κυρίου.

«Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή»;Αγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ

«Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή»;
Αγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ

Δὲν ἔβλεπα τὴν ὁδὸ μπροστά μου· δὲν γνώριζα πῶς νὰ εἰσέλθω σὲ αὐτὴ τὴ ζωή, ἀπὸ ποῦ νὰ ἀρχίσω· αἰσθανόμουν τὸν ἑαυτό μου μέσα σὲ γνόφο καὶ ρώτησα:
«Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή»;
Καὶ μοῦ δόθηκε ἡ ἀπάντηση:
«Νὰ προσεύχεσαι, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος γιὰ χρόνια ἔκραζε, “Κύριε, φώτισόν μου τὸ σκότος”, καὶ εἰσακούσθηκε.
»Νὰ προσεύχεσαι μὲ τὰ λόγια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὠδῆς, “Λαμψάτω, ὦ Φωτοδότα, καὶ ἐμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ τὸ φῶς Σου τὸ ἀπρόσιτον”, καὶ νὰ ἐνδυναμώνεις στὴν πίστη, ἐνθυμούμενος ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν προσεύχεται γιὰ πράγματα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ γίνουν».
[Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ: «Ἄσκηση καὶ Θεωρία»,Ἱερὰ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου,Ἐσσεξ Ἀγγλίας1996, σελ. 184-]

ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ.Γ.Π.Π.

Scott Ritter "Οι επόμενες 60 ημέρες θα είναι οι πλέον επικινδυνες της ζωής μας...είμαστε πιο κοντά από ποτέ,μια ανάσα από τον Γ'ΠΠ"!!!

https://t.me/ScottRitter/3314

ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ.Γ.Π.Π.

🚀🚀🚀ΕΚΤΑΚΤΟ...Ο Shariy ανακοίνωσε την αναχώρηση υπαλλήλων των πρεσβειών των ΗΠΑ και της Βρετανίας από το Κίεβο

Ο Ουκρανός μπλόγκερ Ανατόλι Shariy ανέφερε την αναχώρηση διπλωματών από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βρετανία και άλλες χώρες από το Κίεβο

Μόσχα 23 Νοεμβρίου 2024, 17:03

Οι υπάλληλοι της αμερικανικής, βρετανικής, γαλλικής και γερμανικής πρεσβείας έχουν εγκαταλείψει την Ουκρανία, ανέφερε ο Ουκρανός μπλόγκερ Ανατόλι Σάρι.

Ο Shariy έγραψε στο κανάλι του στο Telegram  ότι υπάλληλοι των πρεσβειών των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας έφυγαν από την Ουκρανία. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι περισσότεροι από αυτούς κατευθύνθηκαν στη γειτονική Πολωνία και κάποιοι κατευθείαν στις χώρες τους.

Ο Shariy είπε ότι εκπρόσωποι του κινεζικού διπλωματικού σώματος, υπάλληλοι των πρεσβειών του Βελγίου, της Ολλανδίας και των Σκανδιναβικών χωρών εγκατέλειψαν επίσης την Ουκρανία.

Αυτό σημαίνει πως ετοιμαζόμαστε για έναν ακόμα γύρο αντιπαράθεσης πολύ πιο επικίνδυνο από αυτό που ζήσαμε.

Εάν η είδηση επιβεβαιωθεί σημαίνει πως ΗΠΑ-ΑΓΓΛΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ έδωσαν το πράσινο φως για συνέχιση των επιθέσεων σε ρωσικό έδαφος.

Ειλικρινά ο Θεός να βάλει το χέρι του.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ.Γ.Π.Π.

🚀🚀🚀Ρωσικά στρατιωτικά κανάλια δημοσιοποίησαν χάρτη με τους πιθανούς στόχους των ρωσικών υπερόπλων,ανάμεσα τους δυστυχώς κ η Σούδα η οποία παίζει σημαντικό ρόλο στο ξεδίπλωμα των νατοϊκών επιδιώξεων στην Μαύρη Θάλασσα κ την ανατολική Ευρώπη γενικότερα.

Σημεία τών καιρών.

Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 19

 

Τιμωρία για τη δυσπιστία

Από τις αναμνήσεις ενός γέρου

 

Ήμουν νέος, ζεστός και περίεργος. Δεν ήξερα την πίστη του Κυρίου. Και όσο μεγάλωνα τόσο χειρότερα γινόμουν. Ήθελα να ζήσω τα πάντα με τη διάνοια και τον αισθησιασμό μου. Αλλά ο Ελεήμων Κύριος με φώτισε.

 

Ήταν άνοιξη. Έπρεπε να σταματήσω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Επτά μίλια μακριά, σε ένα λόφο, βρισκόταν ένα μοναστήρι. Εκεί φυλάσσονταν πολλά ιερά λείψανα.

 

Μου άρεσε πολύ η ψαλμωδία και ερχόμουν συχνά σε αυτό το μοναστήρι για να ακούσω τους μοναχούς. Έψελναν πολύ όμορφα. Είχα αρκετούς μοναχούς που γνώριζα στο μοναστήρι και συχνά διανυκτέρευα μαζί τους.

 

Τα βράδια μαλώναμε για τη θρησκεία. Γέλασα με την πίστη τους, με την ευλάβειά τους για τα ιερά λείψανα και δήλωσα με τόλμη την απιστία μου. Οι μοναχοί τρομοκρατήθηκαν και έκαναν έκκληση στη συνείδησή μου. Ένα από αυτά μου άρεσε ιδιαίτερα. Ήταν ένας ψηλός, αρχοντικός μοναχός, ο πατήρ Ειρηναίος. Ευγενής από οικογένεια, μορφωμένος, έξυπνος άνθρωπος. Το λεπτό, ελαφρώς κιτρινωπό πρόσωπό του ήταν εντυπωσιακό στην αγιότητά του.

 

Μου άρεσε να μιλάω με τον πατέρα Ειρηναίο. Το κελί του ήταν μικρό και φτωχό, αλλά από το παράθυρο υπήρχε μια όμορφη θέα σε ένα καταπράσινο λιβάδι, λίμνες και πίσω από ένα μικρό δάσος οι τρούλοι των εκκλησιών της πόλης κρυφοκοιτάγονταν φιλόξενα.

 

Την τέταρτη εβδομάδα της Σαρακοστής διάλεξα μια ζεστή μέρα και πήγα στο μοναστήρι.

 

Θαύμασα τον ναό, άκουσα το τραγούδι και πήγα στο κελί του π. Ειρηναίου να διανυκτερεύσω. Μιλήσαμε μαζί του για πολλή ώρα. Ο σκούρος μπλε ουρανός με τα αστέρια σκοτείνιαζε από το παράθυρο, και εμείς ακόμα δεν σταματήσαμε να μιλάμε. Περιστασιακά μπορούσε κανείς να ακούσει τα χτυπήματα του φρουρού στη μαντεμένια σανίδα. Το μοναστήρι κοιμόταν.

 

«Όχι, παράτα το και βγάλε από το μυαλό σου την απιστία σου», είπε ο π. Ειρηναίος, «η απιστία είναι βαρύ αμάρτημα και θα τιμωρηθεί αυστηρά από τον Κύριο».

 

«Λοιπόν, αν πραγματικά σου αποδείκνυα, πάτερ Ειρηναίο, ότι κάνεις λάθος, θα με πιστέψεις;» - ρώτησα.

 

- Έλα, έλα στα συγκαλά σου. Οι πατέρες και οι παππούδες μας δεν ήταν πιο ανόητοι από εσένα και εμένα, αλλά πίστευαν. Ολόκληρη η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει για αιώνες εκατομμύρια Ορθόδοξοι άνθρωποι. Διαβάστε τους βίους των αγίων. Πώς μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την αγιότητα των αγίων του Θεού και την αφθαρσία των λειψάνων τους; τι κάνεις! Ο Θεός μαζί σου! - εξήγησε ο π. Ειρηναίος.

 

Έμεινα σιωπηλός, αλλά κράτησα μια τολμηρή σκέψη στην καρδιά μου.

 

«Θα το κάνω αυτό», αποφάσισα και πήγα για ύπνο χωρίς να πω τίποτα στον πατέρα Ειρηναίο.

 

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ στο σκληρό κρεβάτι του μοναχού. Και προσευχήθηκε για πολλή ώρα και τελικά αποκοιμήθηκε στο πάτωμα, σε μια γωνία.

 

Αφού βεβαιώθηκα ότι κοιμόταν, σηκώθηκα ήσυχα, ντύθηκα κάπως και έφυγα από το κελί.

 

Η αυγή ήταν άσπρη στα ανατολικά. Τα αστέρια έσβηναν. Το αεράκι δρόσισε το πρόσωπό μου. Πήγα στο ναό. Ήταν ανοιχτό. Με το αχνό τρεμόπαιγμα των μεγάλων λαμπτήρων, μετά βίας μπορούσε κανείς να διακρίνει τις εικόνες και τα περιγράμματα του ναού. Δυο μοναχοί τσακώνονταν κοντά στο δεξί παρεκκλήσι και δεν μου έδωσαν σημασία. Το Matins επρόκειτο να ξεκινήσει σύντομα. Για ένα λεπτό ένιωσα φόβο.

 

Πλησίασα στο αριστερό κλίτος του αναπαυόμενου ιερού λειψάνου. Σταμάτησε και κοίταξε τριγύρω. Ένα λυχνάρι έκαιγε κοντά στο ιερό. Δεν υπήρχε κανείς κοντά. Οι μοναχοί πρέπει να έφυγαν. Και πάλι κάποιος φόβος κυρίευσε την καρδιά μου. Χαμογέλασα μέσα από σφιγμένα δόντια, ανέβηκα μέχρι το ιερό και σήκωσα με τόλμη το κάλυμμά του.

 

Ήθελα να αγγίξω τα λείψανα με τα ίδια μου τα χέρια, να δω από κοντά το πρόσωπο του αγίου, αλλιώς δεν θα πίστευα στην αλήθεια των λειψάνων. Κάποια δύναμη έσκυψε το κεφάλι μου όλο και πιο κάτω.

 

Ήθελα ήδη να αγγίξω τα ιερά λείψανα. Ξαφνικά!

 

Είτε ήταν ένα χτύπημα βροντής ή μια αστραπή ή κάτι άλλο, δεν ξέρω. Είδα μόνο ένα σηκωμένο χέρι... Όλα γύρω σκοτείνιασαν... υπήρχε κάποιος θόρυβος στο κεφάλι μου, στα αυτιά μου.

 

Συνήλθα στο πάτωμα, μέσα σε τρομερό, οδυνηρό σκοτάδι. Τι μου συνέβη, πού ήμουν, δεν ξέρω τίποτα. Προσπάθησα να τρίψω τα μάτια μου, να δω πού βρίσκομαι, αλλά ήταν μάταια. Ο κόσμος σκοτείνιασε. Μετά κατάλαβα τα πάντα... τυφλώθηκα. Σχεδίασε ένα τρομερό πράγμα, και ο Κύριος με τιμώρησε. Πάλι με αγωνία και μαρτύριο στην ψυχή λιποθύμησα.

 

Συνήλθα ανάμεσα στους ανθρώπους, ακούστηκαν φωνές, και ανάμεσά τους η φωνή του π. Ειρηναίου. Τότε, μπροστά σε όλους, εγώ, ένας δύστυχος τυφλός, εξομολογήθηκα το αδυσώπητο αμάρτημά μου και την τιμωρία μου. Ήξερα, ένιωθα ότι οι μοναχοί έκλαιγαν πάνω μου και μετάνιωσα πικρά που δεν είχα ακούσει τα λόγια τους.

 

Από τότε παρέμεινα στο μοναστήρι και προσεύχομαι κάθε μέρα μπροστά στο ιερό προσκυνητάρι. Παρακαλώ τον Κύριο και τον άγιο να μου συγχωρήσουν το βαρύ αμάρτημά μου. Συχνά κλαίω και προσεύχομαι.

 

Τώρα είμαι γέρος. Ο Κύριος με ελέησε - τα μάτια μου βλέπουν τώρα τόσα πολλά που μπορούσα ο ίδιος να περιγράψω όλα όσα μου συνέβησαν.

 

Ζω μόνο για να εξιλεωθώ την αμαρτία μου, προσεύχομαι και για εκείνους τους δύστυχους που περιφέρονται ακόμα στο σκοτάδι της άγνοιας και της αμαρτίας. Προσεύχομαι ιδιαίτερα για νέους ανθρώπους γεμάτους δύναμη και ελπίδα και ρωτάω:

 

«Κύριε, δώσε καθαρή πίστη στις ψυχές τους, που, όπως το φως του ήλιου, ζεσταίνει και φωτίζει την ανθρώπινη καρδιά».

 

Και αν οι νέοι ακούσουν τη συμβουλή ενός γκριζομάλλη γέρου, σοφού από πικρή εμπειρία, τότε ας πιστέψουν ακράδαντα. Ο ίδιος ο Σωτήρας είπε στον Θωμά: Μακάριοι όσοι δεν είδαν και όμως πίστεψαν!