Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2025
Ευαγγέλιο Πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως Ματθαῖου α΄1-25 τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου,
Ευαγγέλιο Πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως Ματθαῖου α΄1-25 τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
Ὁ Θεός, μέσα στήν ἀγαπητική Του συγκατάβαση γιά μᾶς, πολλές φορές κάνει ἀπρόβλεπτα πράγματα - κατά τά μέτρα τοῦ δικοῦ μας μυαλοῦ ἀπρόβλεπτα. Ἀπρόβλεπτο, ἐξάλλου, καί σάν ἔκφραση εἶναι τό γεγονός τῆς Σαρκώσεως. Ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος στήν κυριολεξία μιμεῖται αὐτό τό μέγεθος, γιατί κάνει μιά ἀπρόβλεπτη ἔναρξη τοῦ Εὐαγγελίου του, τοῦ πρώτου κατά σειρά μάλιστα ἐκ τῶν τεσσάρων Εὐαγγελίων τῆς Καινῆς Διαθήκης, τοῦ πρώτου κειμένου τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Ἀπρόβλεπτο, λοιπόν, στήν κυριολεξία καί μάλιστα τό ἀπρόβλεπτο αὐτό τοῦ Ματθαίου ἀποκτᾶ μείζονα, μεγαλύτερη βαρύτητα γιατί δέν εἶναι κάτι πού τό ἄκουσε διδαχθέν ἀπό τόν Χριστό, νά μεταφέρει τά λόγια Του, ὅπως κάνει στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία, [ὅπου] μεταφέρει τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι, θά ἔλεγα, μιά δική του σύλληψη, ἀλλά κατά Χάρη σύλληψη, μέσα στήν ἔκφραση τῆς θεοπνευστίας τῶν κειμένων. Κοιτάξτε τί εἶναι αὐτή ἡ σειρά τῶν ὀνομάτων, πού δέν ξέρω πόσοι ἀπό ἐσᾶς πρίν ἀπό λίγο θά εἶπαν, «Κουραστήκαμε, εἶναι πολλά ὀνόματα. Τί μᾶς τά λέει; Τί εἶναι αὐτά τά ὀνόματα; Δέν τά ξέρουμε. Καθυστεροῦμε, νά πᾶμε στό τέλος, νά πᾶμε στό ἀποτέλεσμα. Τί ἔγινε στό τέλος;». Ἀκριβῶς ἐδῶ εἶναι τό κάλλος τοῦ κειμένου, τό ἀπρόβλεπτο, τό μυστήριο καί θά ἔλεγα, ἄν ἐπιτρέπεται νά τό πῶ, ἡ ποιητική μαγεία τοῦ κειμένου.
Ὁ Θεός ὅ,τι κάνει τό κάνει μέ ἕναν διπλό τρόπο. Τό κάνει ἔχοντας ἕναν στόχο, πού εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ἀλλά ταυτόχρονα δέν ἐξαντλεῖται στόν στόχο. Ὁ Θεός καθορίζει καί μπαίνει στή λεπτομέρεια τῆς πορείας, λέγοντας «θέλουμε νά γίνουμε ἅγιοι, αὐτό πού θέλει ὁ Θεός». Αὐτό ἔχει μιά λεπτομέρεια τοῦ κάθε λεπτοῦ. Εἶναι ἡ καλλιέργεια, τό κάλλος, ὁ θρίαμβος καί αὐτή ἡ ὀμορφιά τοῦ κάθε λεπτοῦ. Ὁ Ματθαῖος πραγματικά, μέ ἕναν μοναδικό τρόπο, γίνεται ἀπρόβλεπτος γι᾽ αὐτόν τόν λόγο. Θέλει νά καταλήξει στή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, πού τήν περιγράφει τό κείμενο πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο, ἀλλά ἀκριβῶς κάνει μιά καταπληκτική πορεία ἀναφέροντας τά γνωστά καί τά ἄγνωστα ὀνόματα τά ὁποῖα προηγήθηκαν γενεαλογικά κατά τά μέτρα τά ἀνθρώπινα τοῦ Χριστοῦ. Ὅπου δέν εἶναι ἁπλῶς τό τέλος πού ἔρχεται ὁ Χριστός· εἶναι ἀκριβῶς ἡ ὀμορφιά, ὁ θρίαμβος αὐτῶν τῶν προσώπων, γνωστῶν τε καί ἀγνώστων, πού ζήσανε κάποιες στιγμές ὅπου καλλιέργησαν βαθιά πράγματα τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα, μέ ἕναν μοναδικό τρόπο κατά τά ἀνθρώπινα μέτρα, ἑτοίμασαν τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀκραία πίστη τοῦ Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος πάει νά θυσιάσει τόν γιό του ἑτοιμάζει τήν πιό βαθιά κατανόηση γιά ἐμᾶς πού ὁ Θεός θυσιάζει τόν Γιό Του καί προηγεῖται ὁ ἄνθρωπος πού θυσιάζει πρίν τόν γιό του. Ἡ ἀκραία ἔκφραση τῆς μετανοίας τοῦ Δαυίδ καί, βλέπετε, στέκεται καί λέει ἀπό τόν Ἀβραάμ μέχρι τόν Δαυίδ γενεές δεκατέσσερις, ἀπό τόν Δαυίδ μέχρι τήν μετοικεσία Βαβυλῶνος (ἡ ἀκραία ἔκφραση τῆς μετανοίας ἤ τῆς πτώσης ὁλόκληρου λαοῦ, πού εἶναι ἡ μετοικεσία τῆς Βαβυλῶνος). Ἡ κάθε στιγμή, τό κάθε λεπτό, ἀποκτᾶ μιά ὀμορφιά. Καί ὁ Θεός στέκεται καί περιμένει. Περιμένει ὄχι ἁπλῶς γιατί Τοῦ ἀρέσει νά περιμένει, [ἀλλά] γιατί Τοῦ ἀρέσει ὅ,τι γίνεται νά γίνεται σέ βάθος καί νά ἀποκτᾶ ἕνα θριαμβικό μέγεθος.
Αὐτό ἀκριβῶς νά τό μεταφέρετε στή ζωή σας, αὐτό τό ἦθος τοῦ ἀπρόβλεπτου, τοῦ ἀνείπωτου τοῦ Ματθαίου καί τοῦ Χριστοῦ μας νά τό μεταφέρετε στή ζωή σας, ὅπου ἡ ζωή σας ἔχει στόχους, ἀλλά ταυτόχρονα αὐτοί οἱ στόχοι δέν ἐπιτυγχάνονται μέ μιά μονοτενῆ, δηλαδή μέ μιά ἀπρόσωπη βαρύτητα. Ἡ κάθε στιγμή ἔχει μιά προσωπικότητα, ἔχει μιά ὀμορφιά. Εἶναι τό κάλλος, ὁ θρίαμβος τοῦ κάθε λεπτοῦ, εἶναι ἡ γεύση τοῦ κάθε λεπτοῦ, εἶναι τό ὅτι ὁ χριστιανός «ρουφάει» τό κάθε λεπτό καί τό ἀνασαίνει τό κάθε λεπτό, τό κάνει μιά μοναδικότητα τοῦ Χριστοῦ καί αὐτό τό κάθε λεπτό, ἐπειδή εἶναι τόσο ὄμορφο καί τόσο πανέμορφο μέσα στίς δυσκολίες καί στούς πειρασμούς καί εἶναι τόσο συγκαταβατικό καί τόσο ἀπρόβλεπτο στήν ὀμορφιά πού ἔχει μέσα στίς δυσκολίες καί στούς πειρασμούς, ἀποκτᾶ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τώρα γεύση παραδείσου καί ἐκεῖνο πού ἔρχεται στό τέλος σάν ἁγιότητα, σάν παράδεισος, εἶναι κάτι τό ὁποῖο βιώθηκε καί ἐγεύθηκε· καί γίνεται ὁ χριστιανός ἀπρόβλεπτος. Πῶς μπορεῖ νά χαίρεται μές στίς δυσκολίες, μές στίς λύπες, μέσα στούς πόνους, μές στίς ἀρρώστιες; Εἶναι αὐτό τό κάλλος τό ποιητικό, τό ὁποῖο καταυγάζει τό ἀπρόβλεπτο τοῦ Χριστοῦ μας καί τό ἀπρόβλεπτο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου.
Τό κείμενο, λοιπόν, ὁρίζει πάρα πολύ οὐσιαστικά πράγματα γιά τή ζωή μας. Ἀποκαλύπτει τήν ἐπωνυμία τῶν ἀνωνύμων καί ἀποκαλύπτει τήν προβολή τῆς δικῆς μας ἐπωνυμίας, πού, ὄντες ἀνώνυμοι πολλές φορές γιά τά μέτρα τά δημοσιογραφικά τοῦ κόσμου, παραμένουμε ἐπώνυμοι καλλιεργηταί τῶν μεγάλων πραγμάτων τοῦ Θεοῦ, ἄν καλλιεργήσουμε βαθιά αὐτό τό κάλλος, αὐτό τό ποιητικό κάλλος τῆς χαρᾶς, τῆς εὐλογίας, τῆς ἀπαντοχῆς τοῦ κάθε λεπτοῦ.
π. Διονύσιος Κατερίνας: Προεορτάσωμεν πιστοί Χριστού τα Γενέθλια!!
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ <
Αρχιμανδρίτης π. Διονύσιος Κατερίνας: Προεορτάσωμεν πιστοί Χριστού τα Γενέθλια
Επιλέγει τη μήτρα της αειπάρθενης Μητέρας Του για να φορέσει την ανθρώπινη σάρκα. Κάνει πράξη την αγάπη για το παιδί Του για να γίνει και ο ίδιος παιδί. Και με αυτό το παιδί κάνει θεό τον αποστάτη και σώζει τον προδότη.
Ιερά αγρυπνία τελέστηκε το Σάββατο 20 Δεκεμβρίου (Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως. «Μνήμη πάντων των απ᾽ αιώνος Θεώ ευαρεστησάντων από Αδάμ άχρι και Ιωσήφ του μνήστορος της Υπεραγίας Θεοτόκου. Oμοίως και των προφητών και προφητίδων, εξαιρέτως δε του προφήτου Δανιήλ και των αγίων τριών παίδων». Ιουλιανής και των συν αυτή 500 μαρτύρων. Θεμιστοκλέους μάρτυρος), στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, στην οποία προεξήρχε και κήρυξε τον θείο λόγο, ο Αρχιμανδρίτης π. Διονύσιος Κατερίνας, κληρικός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει...».
Ο π. Διονύσιος στο κήρυγμα του αρχικά αναφέρθηκε στην ευαγγελική περικοπή της ημέρας. όπου λίγες ημέρες πριν από την επίσκεψη του Υιού και Λόγου του Θεού, στην κτιστή και αμαρτωλή πραγματικότητά μας, η Εκκλησία τοποθετεί το πρώτο κεφάλαιο από το ευαγγελικό κείμενο. του Αγίου Ματθαίου, του Ευαγγελιστού.
Και στο κείμενο αυτό περιγράφεται η προετοιμασία του κόσμου για την έλευση του Σωτήρος Χριστού και τα γεγονότα που οδήγησαν σ’ αυτόν τον υπερφυή και πέρα από κάθε λογική δυνατότητα τοκετό. Ο Άγιος Ευαγγελιστής Ματθαίος θέλει να περιγράψει το πρώτο αποτέλεσμα της θεϊκής παρουσίας. ανάμεσά μας και παραθέτει μία φράση η οποία εξηγεί το νόημα του ονόματος που θα λάβει το θείο βρέφος.
Το όνομα που θα δοθεί στον ενανθρωπίσαντα Θεό θα είναι η Ιησούς, το οποίο σημαίνει σωτήρας. Και θα του δοθεί αυτό το όνομα επειδή «αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από τον αμαρτιών αυτών». Ο Χριστός δεν έρχεται στον κόσμο με πρωταρχικό σκοπό να σώσει τον άνθρωπο. Ο πρώτος και σημαντικότερος σκοπός της θείας ενανθρωπήσεως είναι να ενωθεί ο Θεός με τον άνθρωπο.
«Ο Χριστός φοράει την ανθρώπινη σάρκα από απερίγραπτη αγάπη για το δημιούργημά του. Ο πλάστης δεν αντέχει να μένει χωρισμένος απ’ αυτό. Είδατε εμείς εύκολα χωριζόμαστε από τον Θεό. Ο Χριστός μας όμως μαζί με τον Πατέρα και με το Άγιο Πνεύμα, η Αγία Τριάς, δεν αντέχει μακριά απ’ το πλάσμα του. Αγαπάει τόσο πολύ τον άνθρωπο ώστε θέλει να ενωθεί μαζί του ουσιαστικά και αληθινά.»
Και έγινε ως τέλειος Θεός, που ήταν και τέλειος άνθρωπος συνέχισε ο π. Διονύσιος. Θέλει να ντυθεί την ανθρώπινη φύση, να τη φωτίσει με το δικό Του φως, να την υιοθετήσει με μία σχέση συγγενική και οντολογική, όπως ταιριάζει μεταξύ γεννήτορος και γεννημένου. Σε μία έκρηξη ακατάσχετης αγάπης, η Αγία Τριάδα πλάθει τον άνθρωπο. Πλάστηκε για να γίνει κατά χάριν θεός. Πλάστηκε για να γίνει πάρεδρος της Αγίας Τριάδος να στέκεται δίπλα στον θρόνο του Θεού να είναι αποδέκτης της θεϊκής αγάπης, απαύγασμα της δόξης του δημιουργού.
Δεν καταλάβαμε όμως εμείς οι άνθρωποι το σκοπό της δημιουργίας και τον στόχο της ύπαρξής μας. Εντελώς αδικαιολόγητα χάσαμε τη θεϊκή μας προοπτική. Προδώσαμε τον εαυτό μας και προδώσαμε και τον πλάστη μας. Αποκοπήκαμε από την αγάπη του Θεού και λησμονήσαμε τον Πατέρα. Βυθιστήκαμε στο ψέμα του εγωισμού και στον βόρβορο της αμαρτίας. Ασθενήσαμε από την ανυπακοή. Μολύναμε την αθάνατη φύση μας με τη φθορά και με τον θάνατο. Φυλακιστήκαμε στα πάθη και τις επιθυμίες. Κουραστήκαμε από τις απογοητεύσεις. Απελπιστήκαμε από την κατάντια μας.
Το μόνο που απέμεινε στον άνθρωπο ήταν να περιμένει, επεσήμανε ο π. Διονύσιος. Περίμενε την απάντηση του Θεού στην δική του παραφροσύνη. Περίμενε την παρέμβαση του Πατέρα για να ελευθερωθεί από τη φυλακή της αμαρτίας. Περίμενε την έλευση του φωτός για να διαλυθούν τα σκοτάδια της άγνοιας. Ο Θεός, όπως το είχε υποσχεθεί τη στιγμή που ο άνθρωπος χωριζόταν από κοντά του, έρχεται και γίνεται ο άκτιστος κτιστός. Ο άχρονος αποκτάει χρονική διαδρομή και μακρόσυρτη ανθρώπινη γενεά.
«Επιλέγει τη μήτρα της αειπάρθενης Μητέρας Του για να φορέσει την ανθρώπινη σάρκα. Κάνει πράξη την αγάπη για το παιδί Του για να γίνει και ο ίδιος παιδί. Και με αυτό το παιδί κάνει θεό τον αποστάτη και σώζει τον προδότη.»
Το πρώτο φανερό αποτέλεσμα της γέννας του Χριστού είναι η λύτρωση. Γι’ αυτό παίρνει το όνομα Ιησούς. Η ανθρωπότητα όμως και μετά την έλευση του Χριστού ανάμεσά μας δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει το προπατορικό λάθος, τόνισε ο π. Διονύσιος. Συνεχίζει μέσα στη ροή του χρόνου να αποκόπτεται από την θεϊκή αγάπη. Εξακολουθεί την καταστροφική αυτονόμηση. Εξακολουθεί να επιθυμεί την πλάνη, το ψέμα, την φυλακή των παθών, την φευγαλέα ευχαρίστηση των ηδονών την απάτη των αισθήσεων, τα ψέματα της λογικής, τον κούφιο θόρυβο των κατορθωμάτων.
Με τον τρόπο αυτό βιώνει συνεχώς την κόλαση του χωρισμού από το Θεό, το δράμα της απομόνωσης από τον αδελφό, το αδιέξοδο της σύγκρουσης με τον ίδιο του τον εαυτό, τα καταστροφικά αποτελέσματα του βιασμού της ιδίας της φύσεως του. Χωρίς άγκυρα ελπίδος, χωρίς πνευματικά στηρίγματα, χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς συμπόνια, χωρίς ηρωικό φρόνημα, χωρίς αίσθηση αληθινής ομορφιάς, χωρίς αναζήτηση πραγματικής ελευθερίας, πέφτει από λάθος σε λάθος.
Το ένα πάθημα ακολουθεί το άλλο. Η μία βρωμιά επικάθεται πάνω στην προηγούμενη. Η αμετανοησία στερεί την ελπίδα. Το σκοτάδι και η μυρωδιά του θανάτου είναι πλέον η συνηθισμένη πραγματικότητα. Ο φόβος και τα ψευδοπροβλήματα συνθέτουν τη σημερινή καθημερινότητα.
Και όπως είπε ο π. Διονύσιος ολοκληρώνοντας το κήρυγμα του:
«Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση υπάρχει λύση. Δεν θα τη φέρουν τα συνέδρια και οι οργανισμοί. Δεν θα την επιτύχουν τα μωρουδίστικα καμώματα της επιστήμης. Δεν θα πραγματοποιηθεί από τους καιροσκοπισμούς της πολιτικής. Η λύση στο σημερινό αδιέξοδο της ανθρωπότητας είναι ο Ιησούς Χριστός. «Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών».
Η μετάνοια, η μελέτη, η αγάπη, η ταπείνωση, η αρετή, η άσκηση είναι οι τρόποι που θα Τον καλέσουμε κοντά μας. Η προσευχή και τα μυστήρια είναι οι μέθοδοι που θα ενωθούμε μαζί Του. Η συνέπεια και η ειλικρίνεια θα κρατήσουν αυτή την ένωση δυνατή, ζωντανή και αδιάσπαστη. Η λατρεία Του ας γίνει ο δικός μας παράδεισος. Η απόλαυση και χαρά μας που δεν θα τελειώνει ποτέ.»
«Η υποδοχή της Αλήθειας λαμβάνει χώρα εν ελευθερία· δεν επιβάλλεται στο ανθρώπινο πρόσωπο από κανέναν ή τίποτα. Ούτε μπορεί να καταληφθεί με τη βία. Η πίστη από μια εντολή-τάξη είναι ατελής στη ρίζα της, αν και είναι δυνατόν να μετατραπεί σε αληθινή πίστη».Άγιος Σωφρόνιος ο Αθωνίτης,στο «Θα δούμε τον Θεό όπως είναι»
ΝΈΑ ΈΚΔΟΣΗ.
Εξεδόθη υπό του
π. Ιεροθέου ο Γ΄. Τόμος
της μουσικης σειρας
"ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΕΛΟΥΡΓΙΑΣ" - ΑΡΓΕΣ ΔΟΞΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Γ΄.
Σελιδες 416, 3χρωμος και 4χρωμος εκδοσις με καλλιτεχνικό και χονδρο εξωφυλλο και χρυσοτυπία.
Πληροφορίες στο 6972655010.
Την Κυριακή πριν από τη Γέννηση του Κυρίου.
Την Κυριακή πριν από τη Γέννηση του Κυρίου
«Το μεγαλύτερο γεγονός κάτω από τον ουρανό είναι η στιγμή που ο ίδιος ο Θεός έγινε άνθρωπος. Τότε, η αιωνιότητα του Θεού εισήλθε στον χρόνο, διασχίζοντας την οριζόντια πορεία του ιστορικού χρόνου. Ο Κύριος ονομάζεται «Χριστός», δηλαδή ο «Χριστός» του Θεού, και ο Ίδιος χρίζει τον χρόνο και ολόκληρη την κτίση με το λάδι της θείας Του ενέργειας».
Αρχιμανδρίτης Πέτρος Βρύζας,
Ηγούμενος της Μονής Έσσεξ.
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2025
Έρχονται Χριστούγεννα!!!!
Έρχονται Χριστούγεννα
🎄⭐🥀🎄⭐🥀🎄⭐🥀🎄⭐🥀
Το ξέρετε ότι τα προεόρτια τροπάρια αρχίζουν από τις είκοσι Δεκεμβρίου. Η Εκκλησία έχει ρυθμίσει σοφά και την τελευταία ημέρα κατά την οποία μεγαλώνει η νύχτα.
Από τις είκοσι μία του μηνός η ημέρα αρχίζει πια να μεγαλώνει.
Οι νύχτες και τα νοητά σκοτάδια φεύγουν και αυξάνει το φως και οι ημέρες. Άς παρακαλέσουμε τον Θεό να μας πάρει το σκοτάδι της καρδιάς μας τώρα που μεγαλώνει η ημέρα και γίνεται ολοφώτεινη, τώρα που αλλάζει η φορά του χρόνου.
Η Εκκλησία μας το αναγγέλλει με την ανατολή του πραγματικού φωτός, του Ηλίου των ψυχών ημών.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)
