ΑΝΆΛΥΣΗ ΨΑΛΜΟΥ 50.Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι.

Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι.

Ὁ ἑπόμενος στίχος, ὁ 8ος, ἀναφέρεται σὲ μία ἀλήθεια ποὺ ἀγάπησε ὁ Πατήρ, γιὰ τοὺς Εβραίους ὁ Γιαχβέ τους. Ἡ ἀλήθεια στοὺς Ἑβραίους φαίνεται νὰ εἶναι ἀνυπόστατη, νὰ εἶναι ἐνέργεια, θεωρητικὴ ἔννοια, νὰ εἶναι ἀξία, ἂν καὶ στὴ θεολογία τῶν Προφητῶν ἔχουμε νύξεις για μια

ἀλήθεια ποὺ ταυτίζεται μὲ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Στοὺς Χριστιανοὺς ἡ ἀληθεια γίνεται ἐνυπόστατη. Πάλι ἀναφέρομαι στὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη

γιὰ νὰ ὑπογραμμίσω ὅτι γιὰ τὴν πρώτη Ἐκκλησία ἡ ἀλήθεια ἔχει πρόσωπο. Στὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη ἔχουμε τὴ φράση: Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς. Ἡ γνώση τῆς ἀλήθειας ἀναφέρεται σὲ σχέση. Τὸ ρῆμα «γνωρίζειν» παραπέμπει σὲ σχέση. Δὲν ὑπάρχει

γνώση χωρὶς σχέση. Οὔτε κἂν μὲ τὰ ἄψυχα ὄντα. Πολὺ περισσότερο με

τὰ ἔμβια ὄντα, πολὺ περισσότερο μὲ τὸν ἄνθρωπο. Γνωρίστε τὴν ἀλήθεια,

ὅπως τὴν διατυπώνει ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ἀποκάλυψε στοὺς μαθητές του:

ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια, δηλαδὴ ἡ ἀλήθεια γίνεται ἐνυπόστατη. Ἄρα, ἡ ἐλευθερία στὴν ὁποία μᾶς καλεῖ εἶναι ἐλευθερία ποὺ πηγάζει ἀπὸ σχέση.

Ἔτσι ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐλευθερία ἡ Ἐκκλησία. Καὶ οἱ Προφῆτες καταθέτουν αὐτὴ τὴ διάσταση τῆς ἐλευθερίας, ἀλλὰ κυρίως ὁ εὐαγγελιστὴς

Ἰωάννης τὴν διασαφηνίζει, καὶ ἀργότερα βέβαια τὴν ἀναπτύσσουν οἱ μεγάλοι Πατέρες. Δὲν ὑπάρχει ἄλλο φυσικό μέγεθος ἐλευθερίας παρὰ μόνο ἡ σχέση.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ φράση ἀναφέρεται στὴν ἀγάπη

τοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν Υἱόν'. Καὶ ὅταν ὁ Υἱὸς ἑνώνεται μὲ τὸν ἄνθρωπο,

τότε φανερώνεται ὡς ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρὸς σὲ ὅλους τοὺς υἱούς του.

 Η Ἐκκλησία οἰκοδομήθηκε στὴν ἀναζήτηση αὐτῆς τῆς θείας υἱοθεσίας.

Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ κέντρο τῆς ἱερῆς συνάξεως, τῆς θείας Εὐχαριστίας.

Αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε εἶναι νὰ γίνουμε υἱοὶ τοῦ ἴδιου Πατέρα ποὺ εἶναι Πατέρας τοῦ Ἰησοῦ. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ γίνουμε υἱοὶ τοῦ ἴδιου Πατέρα, παρὰ μόνο ἐὰν ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Υἱό. Γιατί μὲ τὸν Υἱό; Γιατὶ ὁ Υἱὸς φέρει τὴ φύση μας. Μὲ αὐτὴ τὴ φύση τοῦ Υἱοῦ, τὴν ἀνθρώπινη φύση, θὰ

ἑνωθοῦμε, δὲν θὰ ἑνωθοῦμε μὲ κάτι μεταφυσικό. Ετσι λοιπὸν κοινωνοῦμε. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι σὲ μερικὰ νηπτικὰ κείμενα χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη «τρώγω» καὶ «πίνω» (τρώγειν καὶ πίνειν), τρώω καὶ πίνω τὸν Χριστὸ καὶ ἔτσι γίνομαι Υἱὸς τοῦ οὐρανίου Πατρός. Υἱὸς τοῦ οὐρανιου

Πατρὸς σημαίνει ὅτι ἀποκαθίσταται εντός μου, μέσῳ τῶν δυνάμεων

ποὺ φέρει τὸ ἄκτιστον, ἡ θεότητα, ἀποκαθίσταται εντός μου μία δύναμις καὶ μπορῶ νὰ νικήσω τὴν ἐγγενὴ ἁμαρτία, μπορῶ νὰ νικήσω αὐτὴ

τὴ ροπή. Αναφέρεται στὴ νηπτική μας παράδοση, ὅτι ὁ Ἅγιος, ὅταν φτάσει στὴν ἁγιότητα γίνεται ἄτρεπτος εἰς τὸ κακόν, φτάνει σὲ μία ἀτρεψία. Δηλαδὴ ἡ ἐλευθερία του ἔχει κορυφωθεῖ τόσο πολὺ λόγῳ τῆς σχέσης του μὲ τὸν Θεό, ὥστε οὔτε νὰ σκεφτεῖ μπορεῖ, οὔτε νὰ ποιήσει

μπορεῖ τὸ κακό. Ἔτσι νικιέται ἡ ἁμαρτία.

A fragment in the Akhmimic dialect of Coptic of St. Melito of Sardis’s “On Pascha.”

A fragment in the Akhmimic dialect of Coptic of St. Melito of Sardis’s “On Pascha.” St. Melito (+180) was a 2nd century bishop of Sardis in Asia Minor. His work, “On Pascha” (Peri Pascha) is one of the oldest texts about the feast of Pascha. This fragment is from Upper Egypt and dates to the 4th century. The work is a beautiful poem, possibly a homily, on the feast. 

“I am your forgiveness, 

I am the Passover of your salvation, 

I am the lamb which was sacrificed for you, 

I am your ransom, 

I am your light, 

I am your saviour, 

I am your resurrection, 

I am your king, 

I am leading you up to the heights of heaven, 

I will show you the eternal Father, 

I will raise you up by my right hand.”

"Καλό Πάσχα ! Χριστός Ανέστη"από Ιαπωνία Κίντζι. JAPAN

Ένα θραύσμα στην Αχμιμική διάλεκτο της Κοπτικής του Αγίου Μελίτου των Σάρδεων «On Pascha».

Ένα θραύσμα στην Αχμιμική διάλεκτο της Κοπτικής του Αγίου Μελίτου των Σάρδεων «On Pascha».  Ο Άγιος Μελίτω (+180) ήταν επίσκοπος των Σάρδεων της Μικράς Ασίας του 2ου αιώνα.  Το έργο του «Περί Πάσχα» είναι ένα από τα παλαιότερα κείμενα για την εορτή του Πάσχα.  Αυτό το απόσπασμα είναι από την Άνω Αίγυπτο και χρονολογείται στον 4ο αιώνα.  Το έργο είναι ένα όμορφο ποίημα, πιθανόν ομιλία, στη γιορτή.

 «Είμαι η συγχώρεση σου,

 Εγώ είμαι το Πάσχα της σωτηρίας σου,

 Είμαι το αρνί που θυσιάστηκε για σένα,

 Είμαι το λύτρο σου,

 Είμαι το φως σου,

 Είμαι ο σωτήρας σου,

 Είμαι η ανάστασή σου,

 Είμαι ο βασιλιάς σου,

 Σε οδηγώ στα ύψη του ουρανού,

 Θα σου δείξω τον αιώνιο Πατέρα,

 Θα σε σηκώσω από το δεξί μου χέρι».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΈΣΤΗ!

Σήκω Αδάμ!

- Σήκω Αδάμ...

- Σένα Αδάμ, 

σε προστάζω:

σήκω από τον αιώνιο ύπνο

σου. 

Δεν σε έπλασα, 

για να

μένεις φυλακισμένος στον

Άδη. 

Ανάστα εκ των νεκρών!!

Γιατί εγώ είμαι η ΖΩΗ

των

θνητών. 

Σήκω επάνω,

πλάσμα δικό ΜΟΥ, 

σήκω

επάνω συ που είσαι η μορφή

ΜΟΥ, 

που σε δημιούργησα

ΚΑΤ'ΕΙΚΟΝΑ ΜΟΥ. 

Σήκω να

φύγουμε από εδώ.

~ Άγιος Επιφάνιος Κύπρου

"Δεν είναι εδώ! Αναστήθηκε!" (Λουκάς 24,6)

ΑΝΆΛΥΣΗ ΨΑΛΜΟΥ 50.. 7 Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου.

 7 Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου.

Αὐτὸς εἶναι ὁ σκανδαλώδης στίχος. Πρώτη μετάφραση: συνελήφθην μέσα σὲ ἀνομία καὶ μὲ γέννησε ἡ μάνα μου μὲ ἁμαρτίες, διατύπωση ποὺ

ὑποκρύπτει τὴν ἔνσταση: τί φταίω ἐγώ;

Ἐκίσσησε, μὲ ι καὶ δύο σ. Ὄχι ἐκύησε, με γέννησε. Τὸ ρῆμα εἶναι κισσάω-ῶ καὶ ἀναφέρεται στὴν ἔγκυο γυναίκα λόγῳ τῶν ἐπιθυμιῶν ποὺ

ἔχει γιὰ παμφαγία. Επομένως σημαίνει, ἐπὶ ἐγκύου γυναικός, σφοδρῶς ἐπιθυμῶ. Στὰ ἀλεξανδρινὰ χρόνια τὸ οὐσιαστικὸ κίσσησις χρησιμοποιἤθηκε ἀντὶ τοῦ κύησις, γέννησις. 

Επομένως ἡ φράση σημαίνει ὅτι ἡ σύλληψη καὶ ἡ κυοφορία κάθε ἀνθρώπου προσδιορίζεται ἀπὸ τὴν παρουσία τῆς ἁμαρτίας ὡς στοιχείου τῆς φύσεως. Μόνον μετὰ τὴ γέννησή του ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν παρουσία αὐτῆς τῆς ροπῆς στὴν

ἁμαρτία, χτίζοντας σιγὰ σιγὰ τὸ προσωπικό του θέλημα, τὸ γνωμικό θέλημα ὅπως τὸ ὀνομάζουμε, γιὰ νὰ ἐλέγξει τὸ θέλημα τῆς φύσης του, τὰ

φυσικὸ θέλημα. Μιὰ πορεία τοῦ ἀνθρώπου καθόλου εὔκολη, μιὰ πορεία πρὸς πνευματικὴ ἐνηλικίωση, μιὰ πορεία συνεχῶν πτώσεων καὶ ἀναστάσεων.

Ανατρέχω στὸν Ἰὼβ ποὺ μᾶς ἔχει καταθέσει μιὰ θεμελιώδη θέση

ἀπαντώντας στὸ ἐρώτημα: τίς καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ῥύπου; μὲ τὴν ἀπαντηση: ἀλλὰ οὐδεὶς ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ, θέση καὶ φράση που

χρησιμοποιεῖται συχνὰ στὰ λειτουργικά μας κείμενα.

Θὰ μέναμε λίγο ἄποροι, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ γέννηση ἑνὸς ἀνθρώπου νὰ εἶναι κατάσταση ἁμαρτίας ἡ αἰτία ἁμαρτίας, ἐὰν δὲν μᾶς διέσωσε η 

νηπτικὴ παράδοση μιὰ ἐντελῶς ἄλλη προσέγγιση, κάνοντας μιὰ ανατροπή, ὅπως διατυπώνεται ἀπὸ τὸν Ἀββᾶ Ἰσαάκ: «οὐκ εἴμεθα θνητοί 

ἁμαρτάνομεν, ἀλλὰ ὅτι εἴμεθα θνητοὶ ἐκινήθημεν πρὸς τὴν ἁμαρτια.

Ο θάνατος ἐγκαινιάζει τὴν ἁμαρτία. Δὲν εἶναι ἡ ἁμαρτία  που μας ὁδηγεῖ στὸν θάνατο. Αὐτὴ εἶναι ἡ σχολαστικὴ ἑρμηνεία τῆς δυτικῆς θεολογίας, ποὺ ἑρμηνεύει τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα μὲ ἕναν καθαρὰ δικανικὸ τρόπο: παρέβην μία ἐντολὴ καὶ τιμωρήθηκα μὲ τὸν θάνατο. Ὄχι!

Καμία ἐντολὴ δὲν παρέβην! Ἁπλῶς, δὲν ἀκολούθησα τὴν ὁδό, ἡ ὁποία μοῦ ὑποδείχτηκε. Κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, το ξύλο τοῦ Παραδείσου εἶναι καλὸν κἀγαθόν, μὴ εὐκαίρως μεταληφθέν. Ποιὸ εἶναι αὐτὸ

τὸ ξύλο τοῦ Παραδείσου; Ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου θὰ μᾶς φανερώσει όχι ποιὸ εἶναι, ἀλλὰ ποιὸς εἶναι. Εἶναι ὁ Χριστός. Εἶναι ἡ ἐνανθρώπηση, ἡ

ἕνωση τοῦ Λόγου μὲ τὸν ἄνθρωπο ἤ, ἀντίστροφα, ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν Υἱό του, τὸν Χριστό.

Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἑρμηνευτική προσέγγιση μεγάλων Πατέρων, ὅτι

ὁ Ἀδάμ, ὁ ἄνθρωπος, κλήθηκε νὰ ἀκολουθήσει ἕναν δρόμο σταδιακά.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι μέσα στὴν αὐγὴ τῆς ἱστορίας του ὁ ἄνθρωπος κλήθηκε νὰ ἀκολουθήσει μία ὁδό, ὄχι εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ

κεκριμένη διαδρομή, ἀφοῦ ἡ φύση του εἶναι συγκεκριμένη. Ὁ Ἀδάμ, λοιπόν, κλήθηκε νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του. Ἐὰν γνωρίσει τὸν ἑαυτό του θὰ

κάνει ἕνα βῆμα καὶ θὰ γνωρίσει τὸν ἄλλο – ἔρχεται ἡ γυναίκα στη ζωή.

Ἀλλὰ χωρὶς νὰ γνωρίσεις τὸν ἑαυτό σου δὲν μπορεῖς νὰ γνωρίσεις τὸν

ἄλλον. Μόνο ἂν ἔχεις αὐτογνωσία, ἂν ἔχεις ἀγάπη, μπορεῖς νὰ προχωρήσεις στὸ ἑπόμενο βῆμα, νὰ δημιουργήσεις δηλαδή σχέση, καὶ ὡς

φύση ἐν σχέσει νὰ ἐπιχειρήσεις τὸ τρίτο βῆμα, νὰ γνωρίσεις τὸν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως θέλησε νὰ αὐτοθεωθεῖ, νὰ γίνει αὐτὸς ὁ κυρίαρχος τοῦ

ἑαυτοῦ του καὶ τοῦ κόσμου ἔξω ἀπὸ τὴ σχέση μὲ τὸν Θεό. Αὐτὸς ὁ πειρασμὸς ὑπάρχει σὲ ὅλους. Κάθε ἄνθρωπος ποὺ θὰ γεννηθεῖ, μὲ αὐτὸν τὸν

πειρασμὸ γεννιέται. Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ ἀγαπᾶς, μέσα

ἀπὸ μιὰ ἀγάπη ποὺ ἐσὺ προσδιορίζεις καὶ ποὺ ἐμπεριέχει ἰδιοτέλεια,

ἀλλὰ εἶναι ἄπειρα δύσκολο νὰ παραδοθεῖς στὴν ἀγάπη ποὺ δέχεσαι, δηλαδὴ τὴν ἀγάπη ποὺ εἶναι ἱδρυτικὴ τῆς σχέσης. Γιατὶ τὸ νὰ δεχτεῖς νὰ

σὲ ἀγαπάει ὁ ἄλλος σημαίνει ὅτι δημιουργεῖς σχέση, καὶ ἡ σχέση αὐτὴ

εἶναι ἀντιμετάδοση. Ἐνῶ τὸ Ἐγὼ θέλει νὰ εἶναι θωρακισμένο, δὲν θέλει νὰ ἐξέλθει τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ νὰ συναντήσει πραγματικὰ τὸν ἄλλον.

Λοιπόν, ὁ θάνατος δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό. Ο θάνατος εἰσέρχεται ὡς συνέπεια τῆς ἀπουσίας σχέσης μὲ τὸν Θεό, καὶ ἀποτέλεσμα τοῦ

θανάτου εἶναι ἡ ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία. Ἐνδιαφέρουσα εἶναι, στὸ σημεῖο αὐτό, ἡ προσέγγιση ποὺ μᾶς παραδίδει ὁ ἀββὰς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος: Ὁ ἄνθρωπος φύεται ἀγαθός (ἀφ' ἑαυτοῦ δύναται κινεῖσθαι πρὸς τὸ ἀγαθὸν

ἐδιδάκτως), καὶ ἡ ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία ὀφείλεται σὲ ἔξωθεν μεσιτεία

τῶν δαιμόνων (ἢ τοῦ περιβάλλοντος)· ἡ διδαχὴ ποὺ πηγάζει ἀπὸ τοὺς

ἀγγέλους ἢ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, ἀκυρώνει τὴ μεσιτεία τῶν δαιμόνων.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ ἤθελα νὰ θυμίσω τὴ μεγαλειώδη ἑρμηνεία ποὺ

δίνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁ ὁποῖος ἀντιλαμβάνεται τὸν θάνατο

ὡς ἕνα μεγάλο κέρδος, ἀφοῦ διὰ τῆς παρουσίας τοῦ θανάτου τὸ κακὸ δὲν

ἀθανατίζεται, δηλαδὴ δὲν λαμβάνει ὀντολογικὴ ὑπόσταση, ἀφοῦ ἐξαντλεῖται στὴν ἀτομικὴ διάσταση τῆς ζωῆς ἑκάστου ἀνθρώπου. Κατὰ λέξη

μᾶς λέει ὅτι ἀπὸ τὴν ἀνταρσία ὁ ἄνθρωπος κερδίζει κάτι κερδίζει τὸν θάνατο, καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ κακό, ἡ ἀνταρσία, περιορίζεται στὴν ἀτομικὴ διάσταση ἑκάστου ἀνθρώπου, ὅτι ὁ ἀτομικὸς θάνατος ἐξαφανίζει τὸ

ἀτομικὸ κακό.

ΑΝΆΛΥΣΗ ΨΑΛΜΟΥ 50.. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε.

Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε.

Ὁ 6ος στίχος εἶναι λίγο παράξενος: Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον... Μὰ δὲν

ἁμάρτησε μόνο στὸν Θεό, σκότωσε ἕναν συνάνθρωπό του, ἁμάρτησε στην

κοινότητά του, προσέβαλε μία γυναίκα. Εἶναι ἐνδιαφέρον ἐπίσης νὰ πῶ

ὅτι ἡ φράση ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε, αὐτούσια ὑπάρχει στὴν Πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή.

Δηλαδὴ τί λέει ἐδῶ; Αμάρτησα ἐνώπιόν σου γιὰ νὰ δικαιωθεῖς ἐσὺ ποὺ

θὰ μὲ ἐλεήσεις; Εἶναι μία ἀνάγνωση, ἀλλὰ ἄπαγε τῆς βλασφημίας!

Αμάρτησα ἐνώπιόν σου, καὶ αὐτὸ δηλώνει τὴν παρουσία σου ὡς ἔλεος,

ἁμάρτησα ἐνώπιόν σου καὶ φανερώνεται τὸ ἔλεός σου. Τὸ θέτει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος αὐτὸ τὸ ἐρώτημα: δηλαδὴ ὅτι ἡ χάρη θὰ μᾶς δοθεῖ ἂν

ἁμαρτήσουμε καὶ ἂν δὲν ἁμαρτήσουμε δὲν θὰ μᾶς δοθεῖ ἡ χάρις; Αὐτὰ

εἶναι τὰ παιχνίδια τῆς λογικῆς. Μένουμε στὴν κατάσταση ποὺ εἴμαστε,

δηλαδὴ ἐγγενῶς ἁμαρτωλοί. Καὶ μένουμε στην κατάσταση ποὺ ὑπάρχει, ἑνὸς Θεοῦ ἐγγενῶς ἐλεητικοῦ καὶ ἐλεήμονος, ἂν μπορῶ νὰ χρησιμοποιήσω τὸ ἴδιο ἐπίρρημα. Ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι κατάσταση, καὶ ὁ Θεὸς

ὑπάρχει ὡς ἐλεήμων. Αργότερα βέβαια ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης αὐτὸ

τὸ ἐλεήμων καὶ τὸ οἰκτίρμων θὰ τὸ ἀναγάγει σὲ κατάσταση τοῦ ὑπάρχειν τοῦ Θεοῦ, στὸ ὁποῖο ἔδωσε ἄλλη λέξη: ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί. Ἡ ὑπέρβαση ποὺ κάνει ὁ Ἰωάννης σε σχέση μὲ τὴ θεολογία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀλλὰ καὶ τὴ θεολογία τῶν Συνοπτικῶν εἶναι ὅτι δὲν μᾶς λέει ὅτι

ὁ Θεὸς ἀγαπάει, ἀλλὰ ὅτι ὁ τρόπος ποὺ ὑπάρχει ὁ Θεὸς εἶναι αὐτός. Ταυτίζει τὸν τρόπο ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀγάπη.

ΑΝΆΛΥΣΗ ΨΑΛΜΟΥ 50. Οτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντός.!!!

5. Οτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντός.

Οι στίχοι 3, 4 καὶ 5 ἀποτελοῦν ἕνα τρίστιχο με δική του αὐτοτέλεια. Σέ αυτό ὁ ποιητὴς μᾶς ὁδηγεῖ κλιμακωτὰ σὲ μιὰ ἀνάβαση πρὸς τὴν

· αὐτογνωσία καὶ τὴν ἐπίγνωση. Δεν ζητάει ἁπλῶς ἕνα ξέπλυμα ἀπὸ τὴν ανομία καὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, κάτι ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀναχθεῖ σὲ μιὰ

μαγικὴ σχέση μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ ζητάει συμφιλίωση μὲ τὸν Θεὸ ποὺ βασίζεται στὴν αὐτογνωσία τῆς ἀποτυχίας του, δηλαδὴ στὴ συνείδηση ὅτι η αμαρτία  τὸν ἔχει ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ ἀναγνώριση τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀνομίας εἶναι παροῦσες, προσδιορίζουν ως παρουσία ως τη ζωή τους.Ξαναθυμίζω τὴ θέση τοῦ ἀποστόλου Παύλου:

ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐγγενής, βρίσκεται συνεχῶς μπροστά μου. Ο πόλεμος εἶναι διαρκὴς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Τὴν ἀνομία μπορεῖ νὰ τὴν ξεπεράσω,

ἀποφασίζω νὰ μὴν παραβῶ τοὺς νόμους. Εὔκολο, δύσκολο, ἀλλὰ ἐπιτυγχάνεται. Πῶς θὰ ξεπεράσω αὐτὴ τὴν ἐσωτερικὴ δύναμη ποὺ τὴν ὀνομάζω ἁμαρτία;

Οἱ Ο' χρησιμοποίησαν τὴν ἑλληνικὴ λέξη «ἁμαρτία», ἡ ὁποία διαφοροποιεῖται λίγο ἀπὸ τὴν ἀντίστοιχη ἑβραϊκή λέξη. Ἡ λέξη ποὺ ἔχει τὸ

ἑβραϊκὸ κείμενο δηλώνει παράβαση ἐντολῆς, ἐνῶ ἡ ἑλληνικὴ λέξη

«ἁμαρτία» σημαίνει ἀποτυχία, ἀστοχία (ἀπὸ τὸ στερητικὸ α - καὶ τὴ λέξη

μάρτος = στόχος). Μιὰ κατάσταση ποὺ δὲν μοῦ ἐπιτρέπει νὰ εὐστοχήσω,

ποὺ δὲν μοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀκολουθήσω τὴ λεγόμενη «ὁδὸ Κυρίου».

Ανοίγω μία μικρὴ παρένθεση ἐδῶ. Ἡ ἰουδαϊκὴ θεολογία, ποὺ ἔγινε καὶ χριστιανική, ἔχει ὡς κύρια βάση της τὴ λεγόμενη «Οδό Κυρίου» (νταρὲς

Γιάχ, ὁδὸς τοῦ Γιαχβέ). Ὅλο τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ πορευτῶ αὐτὴ τὴν ὁδό. Ἡ θεολογία τῆς ὁδοῦ κατατίθεται στὰ πρῶτα βιβλία τῆς Παλαιᾶς

Διαθήκης, τὴν Πεντάτευχο, καὶ γίνεται ὁ κύριος ἄξονας τῆς θεολογίας

τῶν Προφητῶν, ὄχι μόνο τῶν μεγάλων ἀλλὰ καὶ τῶν ἐλασσόνων. Ὅλοι

προσπαθοῦν νὰ ὑπενθυμίσουν, νὰ παιδαγωγήσουν καὶ νὰ καθοδηγήσουν

τὸν λαὸ στὸ νὰ ἀκολουθήσει τὴν ὁδό, νὰ τὴν βρεῖ καὶ νὰ τὴν ἀκολουθήσει. Ἑπομένως τώρα στοὺς Ο' ἡ ἁμαρτία παίρνει ἕνα πολὺ συγκεκριμένο

περιεχόμενο, τὸ περιεχόμενο τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὴν ὁδό: ἁμαρτία εἶναι νὰ

παρεκκλίνω ἀπὸ τὴν ὁδό, νὰ χάσω τὴν ὁδό.

Ὑπάρχει λοιπὸν αὐτὸ τὸ θέμα τῆς αὐτογνωσίας, ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀνομίας. Τὸ βλέπουμε αὐτὸ στὴν Καινὴ Διαθήκη πολὺ συχνά, ὅπου ὁ Χριστὸς ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς θεραπεύσει καὶἀναζητάει τὴ γνώση τῶν πραγμάτων

. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος κάνει αὐτὴ τὴ διάκριση: Αμαρτία εἶναι ἡ ἀπόρριψη τοῦ ἀγαθοῦ, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τήρηση τοῦ θείου νόμου, νὰ εἶναι κανεὶς πλημμελής στην τήρηση του

θείου νόμου.

 Μεταξὺ ἁμαρτίας καὶ ἀνομίας ὑπάρχει ἀμφίδρομη σχέση,ἡ μία γεννάει τὴν ἄλλη. Γι' αὐτὸ λέει καλῶς καὶ ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης καὶ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, ἐξετάζοντάς τες ἀπὸ κοινοῦ, ὅτι πᾶς ὁ ποιῶν

τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὴν ἀνομίαν ποιεῖ, ἢ καὶ ἀλλιῶς, ἡ ἁμαρτία κατάλληλος τῇ ἀνομία.

 Καὶ προσθέτει, πᾶς γὰρ ὁ ἀνομῶν ἁμαρτάνει, οὐ

παντὸς ἁμαρτάνοντος ἀνομοῦντος, ποὺ σημαίνει ὅτι ὅποιος ἀνομεῖ

ἁμαρτάνει, ἀλλὰ ὅποιος βρίσκεται ἐν ἁμαρτίᾳ δὲν σημαίνει ὅτι ἀνομεῖ

κιόλας, γιατὶ ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐγγενής δύναμις.

ΑΝΆΛΥΣΗ ΨΑΛΜΟΥ 50.Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου, καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με.

 Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου, καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με.

Στον 4ο στίχο τώρα, μᾶς μιλάει ὄχι μόνον γιὰ ἀνόμημά γιὰ ἁμαρτία, εἶναι δύο διαφορετικὰ δηλαδὴ πράγματα, ποὺ ξεκινοῦν

του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ δύο διαφορετικὲς ἀφετηρίες. Τὸ ἀνόμημα, ἡ ἀνομία ὅπως τὴν λέει

ἐδῶ, εἶναι ἡ παράβαση τοῦ νόμου, μιᾶς συγκεκριμένης κατάστασης διατάξεων ποὺ πρέπει νὰ τηρήσει ὁ λαὸς καὶ ποὺ τὶς παραβαίνει ὁ ποιητής.

Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἄλλο πράγμα. Ἡ ἀνομία εἶναι ἐνεργητικὴ πράξη· ἀποφασίζω νὰ ἀνομήσω, νὰ παραβῶ τὸν νόμο. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐγγενής κατάσταση στὸν ἄνθρωπο, θεμελιώδης κατάσταση στὸν ἄνθρωπο. Επομένως ἔχει μπροστά του ὁ ποιητὴς μιὰ παράβαση νόμου (ἢ νόμων) καὶ

μιὰ ἐσωτερικὴ ἀδυναμία (σπεύδω νὰ σᾶς θυμίσω αὐτὸ ποὺ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου) ποὺ μὲ ὁδηγεῖ ὄχι νὰ

κάνω αὐτὸ ποὺ θέλω ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ δὲν θέλω. Εἶναι ὁ ἕτερος νόμος.

 Ἐδῶ

ἔχουμε ἐπίσης καὶ ἕναν ὑπαινιγμὸ καθαρτικῶν λουτρῶν, ἡ εἰκόνα λαμβάνεται ἀπὸ τὰ καθαρτικὰ λουτρά: πλῦνόν με. Στὸ Δευτερονόμιο ὑπάρχει μιὰ ἀνάπτυξη καθαρτικῶν λουτρῶν ποὺ γίνονται ὅταν ὁ ἄνθρωπος μιανθεῖ, εἴτε ἀπὸ ἐνεργητική πράξη δική του εἴτε ἀπὸ παθητικές πράξεις

ποὺ τὸν προσβάλλουν.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ - ΑΓΑΠΗ ΑΝΕΣΤΗ...μόνος ούτε στον Παράδεισο !

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ - ΑΓΑΠΗ ΑΝΕΣΤΗ...μόνος ούτε στον Παράδεισο !

π.Διονύσιος Ταμπάκη

ΕΝΑ μελλόφωτο ἀπόγεμα,δείλι τ’άγιου Πάσχα, μετὰ ἀπὸ τὸν ἑσπερινὸ τῆς ἀγάπης ,σὰν πῆγε ὁ Γέροντας νά ‘ξαποστάξει στὸ τερπνὸ κελλάκι του, ὅλος μεταρσιωμένος ἀπὸ τὴν γλυκάδα τῆς ἁγίας ἀναστάσεως ,βλέπει νὰ τὸν ἐπισκέπτονται δύο λευκόμορφες γυναῖκες μὲ τέτοια ἀστραποβολή, σὰν τῶν Ἀγγέλων στὸ τάφο Τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Γέροντας ντράπηκε μπροστὰ στὴν αἰδωσύνη κι’ ὠραιοθωριά τους καὶ ἔπειτα ἀπὸ λίγο σὰν εἶδε πὼς ἐτούτη ἡ ἐπίσκεψη εἶναι ἀγαθὴ κι’από Θεοῦ ,ρωτᾶ θαρρημένος τὶς δύο νέες.

-Ποιές εἶστε ἐσεῖς ὅλες χάρη, κάλλη καὶ χαρίζετε παρακάλη στὴν ψυχή μου;

Τότε οἱ νέες μὲ σεβασμό του ἀπαντοῦνε, ἀρχίζοντας πρῶτα ἐκείνη ποὺ προπορεύονταν:

-Ἐμένα, ὅσιε μου, μὲ λένε Χορεία.

-Καὶ ἐμένα Ἀγαλλίασις,επρόσθεσε καὶ ἡ δεύτερη.

-Ἀααα ἄφεριμ τὸ λοιπόν ,ἔϊβαλα ,ἀναφωνεῖ ἱκανοποιημένο μὲ τὴν μικρασιάτικη προφορά του τὸ Χριστόψυχο γεροντάκι.Μα τώρα δὰ μοῦ θυμίσατε ἐκεινο τὸ ὡραῖο Μεγαλυνάριο τῆς Θεοτόκου «χόρευε νῦν καὶ ἀγάλλου Σιὼν»που ψάλωμε στὴν ἀνάσταση.

Μὰ καὶ τί δηλοῦν τὰ ὀνόματά σας;

-Τ’όνομα μοῦ λέγει του ἡ πρώτη γεννιέται ἀπὸ τὸν χορό. Ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος κάμει χῶρο καὶ ἀδειάζει ἀπὸ τὴν φιλαυτία του, τότε βρίσκει νὰ χωρέσει καὶ ἔρχεται νὰ θρονιάσει ὁ Χριστὸς στὴν ψυχή του.

Μα ὁ καλὸς Χριστὸς δὲν ἔρχεται ποτὲ ἀμοναχός του, μὰ φέρει ὁλοὲν μαζί του ὅλο τὸν παράδεισο καὶ ὅλα τὰ παιδιὰ Τοῦ ,ὅπου πιάνονται μαζί τους χέρι-χέρι , σὰν τὰ δίδυμα ἀδελφάκια στὴν κοιλιὰ τῆς μητρός τους καὶ ἔτσι κινοῦν τὸν χορὸ φωνίζοντας καὶ ἀντιφωνίζοντας ἀπὸ ἀγάπη καὶ τραγούδι.

Καὶ ἐσὺ καλή μου Ἀγαλλίασις ,ἀπὸ ποὺ κρατεῖ τὸ ὄνομά σου;

Εἶμαι ἐκείνη ποὺ σὰν μὲ στείλει ὁ ἀφέντης μας Χριστὸς στὶς καρδιὲς ὅσων τὸν ἀναζητοῦν τὶς κάμει νὰ ἀνασταίνονται ,νὰ σκιρτοῦν, ἄγαν νὰ πάλλονται καὶ νὰ ἄλλονται σὰν τὸν δροσερὸ καταρράκτη μέσα στὸ παρθένο δάσος καὶ νὰ ἀναπηδοῦν σὰν τὰ ἐλαφάκια ἀπὸ τὴν χαρά τους  ὅταν  παίζουν ὁμάδι καὶ ξέγνιαστα στὸ ξέφωτο.

Καὶ γατὶ ἐσὺ καλή μου κόρη ποὺ λέγεσαι Χορεία προπορεύεσαι τῆς Ἀγαλλίασις;

-Μὰ ἀγαθὲ Γέροντα δίχως ἀγάπη καὶ πρόσωπο,δίχως ἕνα ἀδέλφι διπλανά σου νὰ στήσεις χορὸ καὶ πανήγυρι, δύναται ὁ ἀνθρωπος, μὰ ἀκόμη κι’ένα ζωντανὸ νά’ναι, νὰ ἔχει χαρά , ἀγαλλίαση καὶ νὰ γευτεῖ παράδεισο ;

Ἐκείνη τὴν στιγμὴ θυμήθηκε ἐναργὰ ὁ παπα-Αναστάσης,έτσι ΄ἦταν τ’όνομά του,τον ἀλιβάνιστο τοῦ Παπαδιαμάντη ποὺ ἀναγίνωσκε ἐπιμελῶς καὶ ἀπαραιτήτως κάθε μεγάλο Σαββάτο ἀπόγεμα:

Ναί! Τότες μετάλαβε ἀνάσταση ὁ ἁπλοϊκὸς ὁ Κόλλιας ὁ ἀλιβάνιστος, σὰν ἔγινε ἕνας χορὸς κα χώρεσε μέσα στὴν καρδιά του, μὰ ἔνοιωσε νὰ τὸν χωροῦν συνάμα καὶ ὅλοι οἱ βοσκοὶ κι’ οἱ παιδόψυχοι συγχορευτὲς σέ ‘κεῖνο τὸ πανηγύρι στὸν Ἄη-Γιάννη τὸν ἀσέληνο.

-Ἀρα το λοιπόν, ἐβεβαίωνε τώρα κουνῶντας τὴν λευκάζουσα ἀπὸ τὰ βαμβακένια μαλλιὰ κεφαλή του ,ὁ ἀπονήρευτος Γέροντας , δίχως ἀγάπη καὶ δίχως ἀνθρώπου πρόσωπο δὲν δύναται νὰ δεὶ οὐδεὶς οὔτε Θεοῦ τὸ πρόσωπο, μὰ οὔτε στάλα δροσιᾶς ἀπὸ χαρὰ καὶ τερπνότη ,στὴν ζωή του.

«Μόνος οὔτε στὸν παράδεισο». Ἀλλοίμονο στοὺς μόνους, μά ,πιότερο ἀκόμη δυστυχεῖς , ὅσοι μέσα στοὺς πολλοὺς αἰσθάνονται πιὸ μόνοι παρὰ ποτέ.

Μὰ καὶ μακάριοι ὅσοι, μέσα στὴν μοναξιὰ ἐτούτης τῆς ζωῆς ,σὰν τὴν κάμουν ἀγάπη καὶ προσευχὴ γιὰ ὄλονα τὸν κόσμο, ἀναζυγώνουν καὶ ἀνευρίσκουν τὴν εὐφροσύνη τοῦ Παραδείσου ,ἐνῷ κρατοῦσε ἀγκάλη στὴν λιβανόπιασμένη παλάμη του, ἕνα τρακοσάρι κομβοσχοίνι ποὺ εἶχε σχεδὸν ἀπολιώσει ἀπὸ τὸ νὰ προσεύχεται μία ζωὴ γιὰ ὅλους τοὺς πονεμένους καὶ ἀναγκεμένους, μὲ νοιάξιμο ποὺ νὰ λαχταρᾶ ἀπὸ ἀγωνία σὰν μητέρας .

Δὲν πρόφταξε νὰ κάμει τὸν ἀσπασμό του καὶ νὰ ἀποχαιρετήξει τις σελασφόρες ἐπισκέπτριές του καὶ βρέθηκε τὸ γεροντάκι πάλι μόνο του στὸ κατανυκτικὸ κελλάκι του ,καθὼς ἔξω εἶχε πάρει νὰ ἀποβραδυάζει καὶ τὰ πρῶτα ἀστέρια ἄρχισαν νὰ ἀνάβουν μὲ ἀπαλάδα στὸ στερέωμα σὰν καντηλάκια ἀπὸ τὸν ἀκούραστο νεωκόρο ἄγγελο.

Ὁ παπα-Αναστάσης μέσα στὴν κυοφοροῦσα κοιλία τοῦ κελιοῦ τοῦ ,ὅπου λαμπύριζε ἀναστάσιμη καὶ λευκόφωτη ἡ φλογίτσα ἀπ’τ’αγιο Φῶς τοῦ Τάφου, ἀγάλλονταν τώρα παρήγορος καὶ γλυκαινόμενος στὴν Θεόφωτη ψυχή του, ἔχοντας ἀκόμη στὰ ρουθούνια του την ἀνθόστολη εὐωδία τῆς προσφάτου Θεϊκῆς ἐπισκέψεώς του .

-«Ἀγάπη ἀνέστη καὶ οὕτως πάντα καὶ πάντοτε Χριστὸς ἀνέστη» ,ἀφοῦ ἀγάπη καὶ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἴδιος κι’αξεχώριστος ἥλιος.

Καὶ΄έξω στοὺς ἀσημοστραφταλισμένους ἀπὸ τὴν φεγγαράδα ἀγρούς, μυροβολοῦσε μεθυστικὰ ἡ ἀγράμπελη,ενώ μαζὶ καὶ οἱ γαρδένιες,όλα ἕνας χορὸς, στὸ προαύλι του ἐκκλησιδίου , ἄκακα ἀμίλλωνταν (συναγωνίζονταν) μὲ τὴν σελήνη στὴν λευκότητα κερνῶντας ἀγαλλίαση, σὲ ἐτούτη τὴν παρθένα Πασχαλιάτικη καὶ λαμπροφόρο νύκτα.

 

 

Παραμονὴ Ἁγίου Πάσχα  2024

ΑΝΆΛΥΣΗ ΨΑΛΜΟΥ 50. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

Ξεκινάει μὲ τὴν ἔκφραση ἐλέησόν με. Ὅταν χρησιμοποιούμε ψαλμὸ στὴ λειτουργική μας παράδοση, μιὰ καὶ εἶναι ἀπὸ τοὺς ψαλμούς

ποὺ ψέλνονται κιόλας, προσθέτουμε τὸ: ἐλεήμων, ἐλέησόν με. Τὸ ἐλέησόν με είναι μία κραυγὴ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ποιητῆ, ἀλλὰ ἡ κραυγὴ αὐτὴ

δὲν εἶναι στὸ πουθενά, έχει μία πληροφορία μέσα της. Ἡ πληροφορία εἶναι

ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει μέγα ἔλεος ἤ, ἂν θέλετε, διαλέγεται μὲ τὸ μέγα του έλεος 

Στὰ ἑβραϊκὰ ἡ λ. ἔλεος δὲν ὑπάρχει, ὑπάρχει μιὰ ἑβραϊκὴ λέξη που σημαίνει «οἰκτιρμοί». Ἡ λέξη «οἰκτιρμός» σημαίνει ἐναγκαλισμός, σημαίνει

σὲ βάζω μέσα στους κόλπους μου, σὲ ἑνώνω μὲ τὸν ἑαυτό μου, καὶ οἱ θ' εἰσάγουν τὴν ἑλληνικὴ λέξη «ἔλεος».

Τὸ ἐλέησόν με ἔχει ὡς ἀπόδοση τὴν ἔκφραση ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά

μου. Ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ ἀνόμημα. Παρακάτω θὰ γίνει μιὰ διευκρίνιση πολύ

οὐσιώδης. Τὸ ἀνόμημα τοῦ ποιητῆ εἶναι συγκεκριμένο, ὅπως τοῦ τὸ περιέγραψε ὁ προφήτης Νάθαν, ὅπως ὁ ἴδιος τὸ ἔχει ζήσει, καὶ ἔχει δηλώσει μάλιστα μετάνοια.

Αὐτὴ ἡ φράση κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου εἶναι καταστατικὴ φράση καὶ στὴ θεολογία τῶν Ἰουδαίων

καὶ στὴ θεολογία τῶν Χριστιανῶν. Κατ' οὐσίαν πρόκειται γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχουν τρεῖς θεοφάνειες στὸν Μωυσῆ, ποὺ περιγράφονται στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου. Ἡ πρώτη ξεκινάει ἀπὸ τὸ ἐπεισόδιο τῆς φλεγόμενης καὶ

μὴ καιόμενης βάτου καὶ καταλήγει στην κλήση τοῦ Μωυσῆ νὰ ἀπελευθερώσει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία. Ὁ Μωυσῆς ζητάει

νὰ μάθει τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ (Καὶ εἶπε Μωυσῆς πρὸς τὸν Θεόν· ἰδοὺ ἐγὼ

ἐξελεύσομαι πρὸς τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ, καὶ ἐρῶ πρὸς αὐτούς· ὁ Θεὸς τῶν

πατέρων ἡμῶν ἀπέσταλκέ με πρὸς ὑμᾶς. Ἐρωτήσουσί με· τί ὄνομα

αὐτῷ; Τί ἐρῶ πρὸς αὐτούς; - Ἔξ. 3,13). Ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει τὸ ὄνομά του: Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς Μωυσῆν λέγων· ἐγώ εἰμι ὁ ὤν. Καὶ

εἶπεν· οὕτως ἐρεῖς τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ· ὁ ὢν ἀπέσταλκέ με πρὸς ὑμᾶς

Δεύτερη θεοφάνεια, ὅταν ὁ Μωυσῆς ἀνεβαίνει στὸ ὄρος Σινὰ γιὰ νὰ

· παραλάβει τις πλάκες τοῦ Νόμου. Τώρα ζητάει κάτι παραπάνω, θέλει

· νὰ «δεῖ» τὸν Θεό, νὰ δεῖ τὸ πρόσωπό του: Εἰ οὖν εὕρηκα χάριν ἐναντίον

· ἐμφάνισόν μοι σεαυτὸν γνωστῶς, ἵνα ἴδω σε, [...] καὶ λέγει·

εμφάνισόν μοι σεαυτόν (Ἔξ. 33,13 & 18). Ὁ Θεὸς ἀπαντάει ὅτι δὲν γίνεται ἄνθρωπος νὰ δεῖ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μόνον «τὰ ὀπίσθια»,

επιμένει ἀπὸ τὸ πέρασμά του, δηλαδὴ τὶς ἐνέργειές του. Καὶ εἶπεν [ὁ

Θεός]· οὐ δυνήσῃ ἰδεῖν τὸ πρόσωπόν μου· οὐ γὰρ μὴ ἴδῃ ἄνθρωπος τὸ

πρόσωπόν μου καὶ ζήσεται. Καὶ εἶπε Κύριος· ἰδοὺ τόπος παρ' ἐμοί,

στήσῃ ἐπὶ τῆς πέτρας· ἡνίκα δ' ἂν παρέλθῃ ἡ δόξα μου, καὶ θήσω σε

σε οπὴν τῆς πέτρας καὶ σκεπάσω τῇ χειρί μου ἐπὶ σέ, ἕως ἂν παρέλθω·

καὶ ἀφελῶ τὴν χεῖρα, καὶ τότε ὄψει τὰ ὀπίσω μου, τὸ δὲ πρόσωπόν μου

οὐκ ὀφθήσεταί σοι (Ἔξ. 33,20-23).

Τρίτη θεοφάνεια, ὅταν ὁ Μωυσῆς, μετὰ τὴν κατάβαση ἀπὸ τὸ Σινὰ

καὶ τὴ συντριβὴ τῶν πρώτων πλακῶν τοῦ Νόμου ὅταν εἶδε τὸν χρυσὸ μοσχάρι ποὺ λάτρευαν οἱ Ἰουδαῖοι, ξανανεβαίνει στὸ ὄρος καὶ ἐκεῖ ζητάει

ξανὰ συνάντηση μὲ τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ συνάντηση εἶναι πολὺ σημαντική.

Ὁ Θεὸς τοῦ ἐκδιπλώνει τὸ πραγματικό του ὄνομα. Τώρα «Ὁ Ὤν» δὲν

εἶναι ὄνομα, «Ὁ Ὤν» εἶναι σχέση, σχέση μὲ τοὺς πατέρες, ὑπόσχεση.

Εἶναι ἡ πιστότητα τοῦ Θεοῦ στὶς ὑποσχέσεις του. Διαβάζω τὸ κείμενο:

Καὶ κατέβη Κύριος ἐν νεφέλῃ καὶ παρέστη αὐτῷ ἐκεῖ· καὶ ἐκάλεσε τῷ

ὀνόματι Κυρίου. καὶ παρῆλθε Κύριος πρὸ προσώπου αὐτοῦ καὶ

ἐκάλεσε· Κύριος ὁ Θεὸς οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ ἀληθινός, καὶ δικαιοσύνην διατηρῶν καὶ ἔλεος εἰς χιλιάδας

(Ἔξ. 34,5-7). Αὐτὸ εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Τὸ ὄνομά του εἶναι οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ ἀληθινός.

Ἐπιστρέφω στὸ οἰκτίρμων, στοὺς οἰκτιρμούς, ποὺ ὅπως εἶπα σημαίνει έναγκαλισμό. Στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη, ποὺ εἶναι τὸ

μυσταγωγική

εὐαγγέλιο, ἔχουμε μιὰ ἔμμεση ἀναφορὰ τῶν οἰκτιρμῶν αὐτῶν, ὅταν ὁ

Χριστὸς στὴν «ἀρχιερατική» του προσευχὴ μιλάει γιὰ μία σχέση με τους

μαθητές του, ἴδια μὲ τὴ σχέση ποὺ ἔχει ὁ ἴδιος μὲ τὸν Πατέρα

του. «Δῶσε αὐτοὶ νὰ εἶναι σὲ μένα, ἐγὼ νὰ εἶμαι σ' αυτούς ὄχι μὲ αὐτούς, σ'

ἑρμηνείες αὐτὸς εἶναι ὁ οἰκτιρμὸς τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ καταθέτει ὁ Χριστὸς

αὐτούς- ὅπως ἐσὺ εἶσαι σὲ μένα καὶ ἐγὼ εἶμαι σε σένα». Στις πατερικές

στὴν ἀρχιερατική του προσευχὴ ὡς συγκεφαλαίωση τοῦ ἔργου

του. Ἵνα

ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς [...] ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ

κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν (Ἰωάν. 17,11 καὶ 21).

Κρατῆστε τώρα αὐτό, τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ: εἶναι «ἐλεήμων, μακρόθυμος, πολυέλεος, ἀληθινός».

ΑΝΆΛΥΣΗ ΨΑΛΜΟΥ 50. ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ.

Ἡ ἐπιγραφὴ ἀποδίδει τὸν ψαλμὸ στὸν Δαβίδ, 

Ο Ψαλμὸς τῷ Δαβίδ, ἐπομένως ὁ ψαλμὸς πρέπει νὰ συντέθηκε γύρω στο 1000 π.Χ., κατὰ τὴ διάρκεια τῆς βασιλείας τοῦ Δαβίδ. Ὑπάρχει συγκεκριμένο επεισόδιο που συνδέεται μὲ τὸν ψαλμό, ἡ ἄθεσμη συνάντηση τοῦ ποιητῆ μὲ μία γυναίκα,

ἤ, ὅπως ἀναφέρεται στον τίτλο του, ἐν τῷ ἐλθεῖν πρὸς αὐτὸν Νάθαν τὸν

προφήτην, ἡνίκα εἰσῆλθε πρὸς Βηρσαβεέ, ὅταν δηλαδὴ ἦρθε πρὸς τὸν

Δαβὶδ ὁ προφήτης Νάθαν νὰ τὸν ἐλέγξει γιὰ μιὰ συγκεκριμένη ἁμαρτία

ποὺ εἶχε κάνει: ὅταν ἔσμιξε μὲ τὴ Βηρσαβεέ.

Στὸ Β' Βασιλειῶν, στὰ κεφάλαια 11 καὶ 12, περιγράφεται αὐτὸ τὸ ἐπεισόδιο. Ὁ Δαβὶδ εἶναι στὰ δωμάτιά του, κάνει βόλτα ἔξω ἀπὸ τὰ δωμάτιά

του καὶ βλέπει μιὰ ὄμορφη γυναίκα ἀπέναντί του στὸ λουτρό της καὶ τὴν ἐπιθυμεῖ. Καὶ στέλνει τοὺς ἀγγελιαφόρους του καὶ τὴν φέρνουν στὸ σπίτι

του, στὸ παλάτι. Καὶ ἐκεῖ σμίγει μὲ αὐτὴ τὴ γυναίκα. Ἡ γυναίκα αὐτὴ δὲν εἶναι ἄγνωστη, εἶναι ἡ γυναίκα ἑνὸς ἀπὸ τοὺς στρατηγούς του, τοῦ

Ουρία, ἑνὸς μισθοφόρου στρατηγοῦ, ἀφοῦ ὁ Οὐρίας εἶναι Χετταῖος, δὲν καὶ ὅταν ἀντιλαμβάνεται ὅτι εἶναι ἔγκυος ἀπὸ αὐτὸ τὸ σμίξιμο ειδοποιεί

είναι Ἰσραηλίτης. Σμίγει μαζί της, φεύγει ἡ γυναίκα, πάει στὸ σπίτι της, τὸν Δαβίδ. Ὁ Δαβὶδ καλεῖ ἕναν ἀπὸ τοὺς ὑπασπιστές του καὶ τοῦ ζητάει

ὥστε νὰ σκοτωθεί. Δηλαδὴ δηλώνει την πρόθεσή του ο Δαβίδ. Καὶ  στελνει τὸν Οὐρία στη πρώτη γραμμὴ τῆς μάχης, ποὺ διεξαγόταν

ἐκείνη τὴν ἐποχή, καὶ νὰ τὸν ἀφήσουν ἐκτεθειμένο στὰ πυρὰ τοῦ ἐχθροῦ σκοτώνεται ὁ Οὐρίας. Ερχεται ἕνας ἀγγελιαφόρος καὶ τοῦ λέει: πέθανε ὁ

Ουρίας. Ἡ Βηρσαβεέ μαθαίνει τὸν θάνατο τοῦ ἄνδρα της, τὸν θρηνεῖ, ὅσο

πρέπει να θρηνήσει κατὰ τὰ ἔθιμα τῆς ἐποχῆς, καὶ ὅταν τελειώνει ἡ περίοδος τοῦ θρήνου, εἰδοποιεῖ τὸν Δαβὶδ καὶ αὐτὸς τὴν παίρνει στὸ σπίτι του.

Γεννιέται τὸ παιδί, τὸ παιδὶ κακοπαθαίνει καὶ τὸ παιδὶ πεθαίνει. Την κάνει γυναίκα του καὶ τῆς ζητάει νὰ εἶναι ἡ κανονική του γυναίκα· καὶ ἀπὸ

· αὐτὴ τὴ σχέση γεννιέται ἕνα δεύτερο παιδί, ὁ γνωστὸς Σολομών.

Εμφανίζεται ὁ προφήτης Νάθαν, γιὰ νὰ τὸν ἐλέγξει γιὰ αὐτὴ τὴν πράξη του. Ἡ πράξη εἶναι: στὴν ἀρχὴ μοιχεία, ἔπειτα φόνος καὶ τρίτον ἄθεσμη σχέση, σχέση ἐκτὸς τῶν θεσμῶν. Ὁ Δαβὶδ δὲν μποροῦσε νὰ πάρει τὴ χήρα ἑνὸς ἀνθρώπου, γιατὶ εἶχε γυναίκα

Εἶναι χαριτωμένη ἡ διήγηση γιὰ τὸ πῶς εἰσάγει ὁ Νάθαν τὴν παρρησία του πρὸς τὸν Δαβὶδ λέγοντάς του μιὰ ἱστορία: Ἕνας φτωχὸς εἶχε μία ἀμνάδα, ἕνας πλούσιος εἶχε πολλὰ πρόβατα. Ὁ πλούσιος πῆρε τὴν

ἀμνάδα τοῦ φτωχοῦ καὶ σκότωσε καὶ τὸν φτωχό. Ἀγανακτεῖ ὁ Δαβίδ.

Νὰ τὸν καλέσετε γιὰ νὰ ἀποδοθεῖ δικαιοσύνη, λέει. Καὶ τοῦ ἀπαντᾶ ὁ

Νάθαν, αὐτὸς εἶσαι ἐσύ, τί καὶ ποιὸν νὰ καλέσουμε; Ἐσὺ πῆρες τὴν

ἀμνάδα ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ αὐτὴν εἶχε μόνο. Καὶ εἶπε Δαβὶδ τῷ Νάθαν· ἡμάρτηκα τῷ Κυρίῳ – αὐτὴ εἶναι ἡ κυριότερη φράση τοῦ ψαλμοῦ.

Καρπὸς αὐτῆς τῆς φράσης εἶναι αὐτὸ τὸ ποίημα.

Ὡστόσο θὰ μποροῦσε ὁ ψαλμὸς αὐτὸς νὰ δημιουργηθεῖ καὶ χωρὶς τὰ

ἐπεισόδια ποὺ διηγήθηκα μέχρι τώρα ἢ ποὺ διηγεῖται τὸ βιβλίο τῶν Βασιλειῶν. Εἶναι ἕνα αὐτόνομο ποίημα ποὺ ἀναφέρεται σὲ μιὰ ροπὴ τοῦ

ἀνθρώπου πρὸς τὴν παράβαση, πρὸς τὴν παρανομία. Οὐσιαστικὰ πρόκειται γιὰ μιὰ κατάθεση τοῦ ἐγωισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, μιὰ ἐπικράτηση

τοῦ ἐγωτικοῦ θελήματος, τοῦ ἰδίου θελήματος. Αὐτὸ συμβαίνει μέσα

στὴν ἱστορία, γι' αὐτὸ αὐτὸς ὁ ψαλμὸς ἔγινε τόσο δημοφιλής.

Ὁ ψαλμὸς εἶναι γραμμένος σὲ δίστιχα καὶ τρίστιχα. Δίστιχα ή τρίστιχα ἀποτελοῦν μιὰ ἑνότητα καὶ μπορεῖ αὐτὴ ἡ ἑνότητα νὰ ἀπομονωθεῖ καὶ νὰ χρησιμοποιηθεί μόνη της.

 Βιβλιογραφία. ΨΑΛΩ ΤΩ ΘΕΏ ΜΟΥ ΈΩΣ ΥΠΆΡΧΩ.

ΕΚΔΌΣΕΙΣ ΔΌΜΟΣ. ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ.

«Φως όλοι γεγονότες θείον, ως θείου φωτός γεννήματα».~ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος( Ἅπαντα τά Ἔργα σειρά ΕΠΕ 5, σελ.74)

30 Απριλίου - Πριν από 26 χρόνια, ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Μποροντίν) εκοιμήθη εν Κυρίω /01/01/1930 - 30/04/1998/

 30 Απριλίου - Πριν από 26 χρόνια, ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Μποροντίν) εκοιμήθη εν Κυρίω /01/01/1930 - 30/04/1998/

Ένας εξαίρετος ποιμένας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, διάδοχος της μοναστικής παράδοσης της Όπτινα.Διάδοχος του Σεβασμιωτάτου Ομολογητή Καραγκάντα ​​Σεβαστιανού /†19/04/1966/.

Πέρασε από τα Γκουλάγκ, υπέστη διώξεις και συκοφαντίες για την πίστη του. Εκτελώντας τη διακονία του σε διάφορα μέρη της χώρας, φρόντιζε ένα μεγάλο ποίμνιο.

Γεννήθηκε στην πόλη Königsberg στην οικογένεια του Γερμανού κόμη των Αψβούργων. Κατά τη γέννηση του πρώτου και μοναδικού γιου της, η μητέρα του πέθανε και το αγόρι δόθηκε στη γυναίκα του κηπουρού του κόμη, μια Ρωσίδα Μαρία Μποροντίνα, για να το θηλάσει.

Από μικρός, ο Καρλ, το όνομα που πήρε κατά τη γέννησή του, γνώριζε τις κακουχίες και τις κακουχίες της ζωής της εξορίας. Το 1939, μετά την προσάρτηση της Ανατολικής Πολωνίας, όπου ζούσε ο Καρλ Χάψμπουργκ, στη Σοβιετική Ένωση, αυτός, ένα εννιάχρονο αγόρι, μαζί με τους θετούς γονείς του, τους Μποροντίν, εξορίστηκαν στο Βόρειο Καζακστάν ως «εχθροί του λαού .»

Ο ίδιος ο πατέρας Κύριλλος, αναπολώντας αυτή την περίοδο, είπε στα πνευματικά του παιδιά: «Ήταν εκείνα τα χρόνια που πίστευα αληθινά στον Θεό, γιατί είδα ένα παράδειγμα αληθινής, ομολογιακής πίστης. Τότε οι εξόριστοι ορθόδοξοι μοναχοί με πήραν στη σκηνή τους. Έκανε πολύ κρύο και οι μοναχοί με έβαλαν στο κέντρο της σκηνής για να μην παγώσω και οι ίδιοι ξάπλωσαν γύρω μου.

Κάθε βράδυ έβαζαν κλήρο: ποιος θα κοιμόταν στην άκρη της σκηνής, γιατί αυτός που κοιμόταν στην άκρη δεν ζούσε μέχρι το πρωί. Έτσι όλοι οι μοναχοί προσπάθησαν να ξαπλώσουν στην άκρη για να πεθάνουν «για τους φίλους τους». Σοκαρίστηκα από αυτό».

Στη δεκαετία του 1940, ο Καρλ γνώρισε τον Καραγκάντα ​​ομολογητή της πίστης, τον Αρχιμανδρίτη Σεμπάστιαν, έναν από τους τελευταίους πρεσβύτερους της Optina Pustyn. Διαποτισμένος με την πνευματική ομορφιά και τη γεμάτη χάρη δωρεά του αληθινού μοναχισμού, ο Καρλ αποδέχεται την Ορθοδοξία και γίνεται το πνευματικό παιδί του πατέρα Σεβαστιανού.

Ο Αρχιμανδρίτης Σεβαστιανός, μετά από αρκετό καιρό, τον τύλιξε σε ράσο και στη συνέχεια σε μανδύα με το όνομα Κύριλλος, προς τιμή του ισάξιου αποστόλων Κύριλλου, του δασκάλου της Σλοβενίας.

Κατά τη διάρκεια των δύσκολων χρόνων της «Χρουστσόφ Απόψυξης» για τους πιστούς, ο μοναχός Κύριλλος έλαβε ιερές εντολές. Το 1961, ο Ιερομόναχος Κύριλλος συνελήφθη με την κατηγορία των αντισοβιετικών ομιλιών.

Ο πατέρας δεν είπε τίποτα για τα χρόνια της φυλάκισής του, οπότε ούτε ο ακριβής όρος είναι γνωστός, αλλά μια φορά σε συνομιλία με τα πνευματικά του παιδιά θυμήθηκε:

«Αυτοί, οι δεσμοφύλακες, με χτύπησαν άγρια ​​και, δείχνοντας ένα γάντζο ο τοίχος, θα με κρεμάσουν αμέσως, αν δεν απαρνηθώ την πίστη μου, και τους είπα: «Φύγε!» Και με χτύπησαν ξανά και δεν με κρέμασαν .

Φεύγοντας από τη φυλακή, ο πατέρας Κύριλλος βρήκε τον πρεσβύτερο του, τον αρχιμανδρίτη Σεβαστιανό από την Καραγκάντα, σε σοβαρή ασθένεια. Μια μέρα μετά τη Λειτουργία, ο πατήρ Σεβαστιανός ζήτησε από τους επτά μοναχούς που ήταν πιο κοντά του να μείνουν στο βωμό.

Ο ίδιος ο πατέρας Κύριλλος μίλησε για αυτό ως εξής:

«Ο γέροντας μας άφησε στο θυσιαστήριο μετά τη λειτουργία. Όλοι ένιωθαν ότι κάτι ιδιαίτερο επρόκειτο να συμβεί. Στάθηκε στον θρόνο του Θεού και προσευχόταν. Στο θρόνο κείτονταν ένα  πρόσφορο. Καταλάβαμε: «Ο πατέρας προσεύχεται για τον διάδοχό του!»

Κανείς μας δεν ήξερε μέχρι την τελευταία στιγμή σε ποιον θα έπεφτε η επιλογή του γέροντα. Από όλους τους παρευρισκόμενους, ήμουν ο νεότερος μοναχός και φανταστείτε την έκπληξή μου όταν ο πατέρας Σεβαστιανός, παίρνοντας το πρόσφορο από τον θρόνο, ήρθε κοντά μου και μου είπε: «Ρώτα, παιδί μου, τι θέλεις!».

Θα ζητούσα να μπω στη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά θα το έπαιρνα και θα έλεγα: «Πατέρα, θέλω να γίνω σαν εσένα, θέλω να θεραπεύω τους ανθρώπους!» Ο γέροντας κούνησε το κεφάλι του και απάντησε: «Ωχ, γιε μου, δεν ξέρεις τι ζητάς, αλλά θα μπορείς να θεραπεύεις ανθρώπους, αλλά σε όλη σου τη ζωή θα είσαι βαριά! θα διώκεσαι πάντα, και μέχρι το τέλος των ημερών σου θα υπομένεις συκοφαντίες και μομφές Συμφωνείς σε αυτό;

Τότε ο πατέρας Σεμπάστιαν μου έδωσε το αρνί πρόσφορο και μου είπε ήσυχα: «Σε δέκα χρόνια θα λάβετε ερήμους...»

...Ο πατέρας Κύριλλος είχε τρεις ανώτερες σπουδές (ιατρικές, παιδαγωγικές και πνευματικές) και μιλούσε πολλές ξένες γλώσσες. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, υπηρέτησε ως γραμματέας του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Αλέξιου Α'.

Στη δεκαετία του 1970, ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος ίδρυσε ένα μοναστήρι στο Τσέλινογκραντ, όπως ονομαζόταν εκείνα τα χρόνια η πόλη Νουρ-Σουλτάν. Αποκατέστησε την αρχαία ξύλινη εκκλησία των Κοζάκων στο όνομα των Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, εγκαθιστώντας δύο νέα παρεκκλήσια στην ανακαινισμένη εκκλησία.

Το 1980, ο ιερέας μετακόμισε στη Ρίγα, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του το 1998. Οι αναμνήσεις των πνευματικών του παιδιών μαρτυρούν ότι ο Κύριος προίκισε τον πατέρα Κύριλλο με πολλά χαρίσματα - θεραπεία, θαύματα, αδιάκοπη προσευχή, διορατικότητα.

Ο πατέρας Κύριλλος ετάφη στο νεκροταφείο Ιωάννη του Βαπτιστή στην πόλη της Ρίγας κοντά στο βωμό της εκκλησίας στο όνομα του Αγίου Προφήτη Ιωάννη του Βαπτιστή.

Σχεδόν αμέσως μετά την κηδεία, το χαλίκι στον τάφο εξέπεμπε μια ασυνήθιστη ευωδία, παρόμοια με την ευωδία που προέρχεται από τα λείψανα των αγίων του Θεού. Οι προσευχές του γέροντα, σύμφωνα με τα δικά του λόγια, έγιναν ακόμη πιο δυνατές μετά την αναχώρησή του στον Κύριο.

Πολλοί άνθρωποι θεραπεύονται στον τάφο του ιερέα. «Μια γυναίκα έφερε τον άρρωστο γιο της, του οποίου τα πόδια δεν μπορούσαν να περπατήσουν, ήρθε, κάθισε τον γιο της σε ένα παγκάκι, και πήγε να προσκυνήσει τον εαυτό της, ιδού, ο γιος της πήδηξε ήδη από τον πάγκο και έτρεχε».

Δύο χρόνια αργότερα, μετά τον θάνατο του ιερέα, πολλά από τα παιδιά του γέμισαν γαλήνη από τις φωτογραφίες του. Σήμερα υπάρχει πάντα πολύς κόσμος και λουλούδια στον τάφο του ιερέα.

Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Μποροντίν) /†30/04/1998/

 ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

Την εποχή εκείνη που ήμουν υπάκουος στο Παναγιωτάτου Πατριάρχη Αλέξιου Α', μου συνέβη το εξής εκπληκτικό περιστατικό.

Αφού αποφοίτησα από το θεολογικό σεμινάριο, από μια υπερπληθώρα γνώσεων, όπως πολλοί «διανοούμενοι θεολόγοι», μια κάποια αλαζονεία άρχισε να εκδηλώνεται μέσα μου.

Μια μέρα, καθισμένος αργά το βράδυ στην αίθουσα υποδοχής του Πατριάρχη, διάβασα αρχειακό υλικό για την αγιοποίηση του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ.

Διαβάζοντας για τα επίσημα γεγονότα του 1903 που έλαβαν χώρα στο Σαρόφ, ξαφνικά σκέφτηκα, ή μάλλον, η σκέψη άρχισε να ηχεί εμμονικά στο κεφάλι μου ότι όλοι αυτοί οι εορτασμοί δεν ήταν παρά μια πολιτική πράξη που επιδίωκε τον στόχο να φέρει τον Τσάρο και τον λαό. πιο κοντά μαζί.

Αυτή η εμμονική σκέψη φαινόταν να με σκοτεινιάζει και μου φάνηκε ότι τα καταλάβαινα όλα. «Ναι, αυτό είναι πολιτική, και τίποτα περισσότερο», μια ακατάσχετη φωνή ακούστηκε επίμονα στο κεφάλι μου.

Δεν ξέρω τι θα σκεφτόμουν μετά αν οι σκέψεις μου δεν είχαν διακοπεί από ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Αυτή ήταν η πατριαρχική μας καθαρίστρια.

Ταράχτηκα λίγο από τις φιλοσοφίες μου και ρώτησα: «Τι θέλεις;»

Η καθαρίστρια απάντησε: «Πάτερ Κύριλλο, κάποιος Εβραίος σε ζητάει».

Ήμουν απίστευτα έκπληκτος: «Τι είδους Εβραίος και γιατί ξαφνικά εγώ;»

«Δεν ξέρω, πατέρα, θέλει πολύ να σε δει και ανέφερε το επίθετό σου».

«Λοιπόν, αφήστε τον να μπει, αλλά, φυσικά, είναι περίεργα όλα αυτά», είπα σαστισμένος.

Κυριολεκτικά ένα λεπτό αργότερα, ένας εμφανώς ανήσυχος άνδρας με μια μεγάλη πάνινη τσάντα στα χέρια του κοίταξε τον χώρο της ρεσεψιόν. Η εμφάνισή του ήταν τόσο συγκεκριμένη που έγινε αμέσως αντιληπτό γιατί η καθαρίστρια εύκολα τον αναγνώρισε ως εκπρόσωπο αυτού του λαού. Ξεκίνησα πρώτα:

«Τι θέλεις, «πιστός γιε του Αβραάμ»;

– Είσαι λοιπόν ο πατέρας Kirill Borodin;

- Ναι γιατι?

«Άκου, πάτερ Κύριλλο», άρχισε να με ρωτάει ο επισκέπτης μου με κάποια οίκτο στη φωνή του, «πάρε τον μακριά μου, δεν έχω άλλη δύναμη». Παρ'το!

Εκείνη τη στιγμή, ο άτυχος Εβραίος έβγαλε από την πάνινη τσάντα του ένα πορτρέτο, στο οποίο το πρόσωπο του Αγίου Σεραφείμ με δυσκολία διακρίνονταν.

Μα τι πορτρέτο ήταν! Μόνο λόγω του Πατέρα Σεραφείμ δεν θα τον αποκαλώ νταμπλ.

Σε μια μικρή σανίδα, ελαφρώς ξεφλουδισμένη και σκοτεινή για να φαίνεται αντίκα (δεν είναι σαφές εάν εφαρμόστηκε καθόλου με χρώμα), υπάρχει μια ελαφρώς λερωμένη εικόνα του Θαυματουργού του Σαρόφ χωρίς φωτοστέφανο.

Δεν έχω ξαναδεί τόσο τρομερό αντίγραφο σε όλη μου τη ζωή, ακόμα και μέχρι σήμερα.

– Γιατί, μπορώ να ρωτήσω, να πάρω αυτόν τον πίνακα από εσάς; – ρώτησα τον ξαφνικό επισκέπτη.

«Αλλά αυτός, αυτός ο γέρος που είχα την ατυχία να ζωγραφίσω και που τώρα τον βλέπετε σε αυτόν τον πίνακα, ο ίδιος απαίτησε να τον δώσω - απλώς να τον δώσω, όχι να τον πουλήσω - μόνο σε εσάς!» Απλώς με βασάνιζε από τη στιγμή που τον σχεδίασα, ή μάλλον τον αντέγραψα από μια παλιά γκραβούρα. Ήθελα να πουλήσω πρώτα αυτόν τον πίνακα, περνώντας τον για αντίκα.

«Κι αυτός…» εδώ ο καημένος Εβραίος άρχισε να κλαίει δυνατά και έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να τον ηρεμήσω. «Και δεν μου δίνει ησυχία μέρα ή νύχτα». «Δώσε μου», λέει, «στον πατέρα Kirill Borodin, που εργάζεται στο Πατριαρχείο Μόσχας, θα προσευχηθεί σε μένα». Αυτός ο γέρος εμφανίζεται στα όνειρά μου σχεδόν κάθε βράδυ. Πάρε τον, πάτερ Κύριλλο, σε ικετεύω! Δεν έχω ζωή από αυτόν, δεν ξέρω ποιος είναι, αλλά αισθάνομαι - αλίμονο από αυτόν!

Ειλικρινά, είμαι το είδος του ανθρώπου που δύσκολα δάκρυα. Αλλά εδώ, οφείλω να ομολογήσω, απλά δεν άντεξα – η καρδιά μου χτύπησε και ένας όγκος ήρθε στο λαιμό μου. Η ψυχή μου έλιωσε, δάκρυα έλαμψαν στα μάτια μου.

«Αυτό είναι απαραίτητο! – Συγκινήθηκα. «Ο άγιος Σεραφείμ μου ζητά, τον πιο αμαρτωλό, καταραμένο και ανάξιο μοναχό, να σώσω την εικόνα μου από τη βεβήλωση!»

Όσο κι αν έσπρωξα λεφτά στον άτυχο καλλιτέχνη, δεν τα πήρε με κανένα πρόσχημα. Τόσο ήθελε να ξεφορτωθεί τη δουλειά του!

Αφού ο Εβραίος, ευχαριστημένος με την απελευθέρωσή του, έφυγε, γονάτισα μπροστά στο πρόσωπο του μοναχού και προσευχήθηκα σε αυτόν για πολλή, πολλή ώρα με δάκρυα. Η καρδιά μου χάρηκε, η ψυχή μου ήταν ήρεμη και χαρούμενη.

Όλες οι σκέψεις για την «πολιτική» στην αγιοποίηση του π. Σεραφείμ, που πρόσφατα έβραζε στο εξαιρετικά έξυπνο κεφάλι μου, εξαφανίστηκαν κάπου χωρίς ίχνος. Προφανώς, ο ίδιος ο μοναχός τους έδιωξε με την επίσκεψή του.

28 Απριλίου - Πριν από 61 χρόνια ο Επίσκοπος Στέφανος (Νικήτιν), Μοτζάισκι, προσωρινός διαχειριστής της επισκοπής Καλούγκα, εκοιμήθη εν Κυρίω /09/15/1895 - 28/04/1963/

28 Απριλίου - Πριν από 61 χρόνια ο Επίσκοπος Στέφανος (Νικήτιν), Μοτζάισκι, προσωρινός διαχειριστής της επισκοπής Καλούγκα, εκοιμήθη εν Κυρίω /09/15/1895 - 28/04/1963/

Ομολογητής της πίστεως του 20ου αιώνα, ασκητής, ιεράρχης της αγίας ζωής, αλλά όχι ακόμα όχι διάσημος. Το έλεος του Θεού σε όσους υπέστησαν διωγμούς και ακολούθησαν τον Χριστό στα δύσκολα.

Πέθανε ενώ εκφωνούσε κυριακάτικο κήρυγμα στον καθεδρικό ναό της Καλούγκα την Κυριακή των Μυροφόρων Γυναικών.

Γεννήθηκε στη Μόσχα σε μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια. Λόγω του επαγγέλματός του, ο πατέρας του πήγαινε συχνά στο δρόμο και, επιστρέφοντας από τα ταξίδια του, του άρεσε να μιλάει για το πώς υπηρετούσαν στις περιοχές που έπρεπε να επισκεφτεί.

Ως αποτέλεσμα, τα παιδιά, και εκτός από τον επίσκοπο είχε και άλλες τρεις κόρες, παρέμειναν βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι μέχρι το θάνατό τους.

Το 1923, κρυφά κάτω από την κάλυψη του σκότους, διαφορετικά τα προβλήματα δεν μπορούσαν να αποφευχθούν, επισκέφτηκε τον τελευταίο πρεσβύτερο της Optina, Νεκτάριο /†1928/, που είχαν  ήδη εκδιώξει από το μοναστήρι και ζούσε εξόριστος στο χωριό Kholmishchi. Ο οξυδερκής γέρος έκανε επανάσταση στην ψυχή του νέου.

Στη δεκαετία του 1920 ξεκίνησε η φιλία του μελλοντικού επισκόπου με τους μελλοντικούς αγίους μάρτυρες: Vladimir (Ambartsumov) (†1937), Vasily (Nadezhdin) (†1930), μετά το μαρτύριο του οποίου ο Sergei Alekseevich ανέλαβε τη φροντίδα των ορφανών οικογενειών των φίλων του.

Ομολογητής του ήταν ο Ιερομάρτυρας Σέργιος (Μέχεφ), ο οποίος εκτελέστηκε για την πίστη του το 1942. Ένας ασυμβίβαστος αγωνιστής για την αγνότητα της Ορθοδοξίας. Μετά την εμφάνιση της «Διακήρυξης» του 1927, δεν τίμησε τη μνήμη του Μητροπολίτη Σέργιου (Stragorodsky) και δεν δέχτηκε την εκκλησιαστική προσευχή για άθεους και αγωνιστές κατά του Θεού.

Μετά τη σύλληψη του εξομολογητή του το 1929, φρόντισε και την οικογένειά του. Δύο φορές επισκέφτηκε τον ιερό μάρτυρα Σέργιο Μέτσεφ εξόριστος στην επαρχία Βόλογκντα.

Χειροτονήθηκε μυστικά στην ιεροσύνη από τον Άγιο Αθανάσιο (Ζαχάρωφ) /†1962/.

Αν και δεν θυμόταν τον Μητροπολίτη Σέργιο, ο επίσκοπος δεν έκρυψε τη στάση του απέναντι στις πράξεις του. Διατύπωσε τη στάση του απέναντι στη σοβιετική κυβέρνηση πολύ ξεκάθαρα:

«Θεωρώ λάθος τη δίωξη της θρησκείας από τη σοβιετική κυβέρνηση και η δήλωση που εξήγγειλε ο Μητροπολίτης Σέργιος είναι επίσης εσφαλμένη, γιατί η σοβιετική κυβέρνηση κλείνει εκκλησίες και διώκει τη θρησκεία. Είμαι ενάντια σε αυτό».

Το 1931 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση. Εξέτισε την ποινή του στο στρατόπεδο Vishera στα Βόρεια Ουράλια.

Διορίστηκε γιατρός στο στρατόπεδο. Του ανατέθηκε η διαχείριση του ιατρικού κέντρου του στρατοπέδου. Θέλοντας να διευκολύνει την παρτίδα των κρατουμένων, τους απελευθέρωσε από τη δουλειά πιο συχνά από ό,τι η διοίκηση θεωρούσε αποδεκτό.

Για αυτό, έξι μήνες πριν από τη λήξη της ποινής του, εστάλη υλικό στη Μόσχα εναντίον του και απειλήθηκε με νέα ποινή - όχι λιγότερο από δέκα χρόνια. Σώθηκε από την αναπόφευκτη καταστροφή με τη θαυματουργή προσευχητική μεσιτεία της μακαρίας Ματρώνας Ανεμνιάσεφσκαγια /†1936/, στην οποία στράφηκε με προσευχή κατόπιν συμβουλής μιας νοσοκόμας.

Ως αποτέλεσμα, αφέθηκε νωρίς από το στρατόπεδο.

Μετά την αποφυλάκισή του, αναζήτησε την ευλογημένη Ματρώνα βρήκε την καλύβα που τον υποδείχθηκε - η πόρτα ήταν ανοιχτή, αλλά δεν υπήρχε κανείς στο σπίτι. «Ελάτε μέσα, κύριε», άκουσε μια φωνή από τα βάθη του δωματίου.

Εκεί, σε ένα κουτί, βρισκόταν μια ανάπηρη γυναίκα στο μέγεθος ενός επτάχρονου παιδιού. Λόγω ασθένειας και ξυλοδαρμών, η ανάπτυξή της σταμάτησε στην παιδική ηλικία. Δεν υπήρχε κανείς να φροντίσει την κατάκοιτη ασθενή, και το κορίτσι μεταφέρθηκε στην εκκλησία όλη την ημέρα. Έτσι καθορίστηκε το κύριο έργο της ζωής της - η προσευχή.

Η μακαρία Ματρώνα τον αναγνώρισε και επιβεβαίωσε: «Προσευχήθηκα για σένα» και του είπε επίσης ότι θα ήταν επίσκοπος, αλλά μόνο για δύο χρόνια. Και αυτό ήταν σε μια εποχή που απέμεναν ακόμη 26 πολλά χρόνια πριν από την χειροτονία του ως Επίσκοπο του Μοζάισκ. Ο επίσκοπος θυμόταν καλά αυτή την πρόβλεψη.

Μετά την εκλογή του Πατριάρχη Αλεξίου Α' το 1945, ο Επίσκοπος Αθανάσιος (Ζαχάρωφ) /†1962/ κάλεσε όλους όσοι έμειναν ζωντανοί που δεν είχαν τιμηθεί σε λειτουργική κοινωνία με το Πατριαρχείο Μόσχας.

Φτάνει στο Kurgan-Tube, Samarkand, Tashkent. Στο Kurgan-Tyube, ο προκάτοχός του αποδείχθηκε ότι ήταν ένας ιερέας που παραμέλησε τα εκκλησιαστικά μυστήρια.

Κατά την άφιξή του, ο Επίσκοπος αύξησε αμέσως τον αριθμό των υπηρεσιών , μετά από την οποία ο ψαλμωδός και η χορωδία επαναστάτησαν, και έπρεπε να υπηρετήσει σχεδόν μόνος του με όλες τις ιδιότητες,
και δεν υπήρχε κανείς στην εκκλησία και κήρυξε κηρύγματα τον ρώτησε: «Πάτερ, σε ποιον κηρύττει - είπαν; Και λέει: «Όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι στην εκκλησία, υπάρχουν άγγελοι,
για λόγους υγείας, μεταφέρθηκε στην επισκοπή του Ντνεπροπετρόβσκ και διορίστηκε εξομολόγος στο μοναστήρι του Tikhvin». μήλο που στέλνει ο Κύριος στο μοναστήρι, το 1959, εκάρη μοναχός με το όνομα Στέφανος, προς τιμήν του μοναχού Στέφανου του Μάχρις, όπου ζούσαν Κανόνας, και όχι σύμφωνα με τις οδηγίες της ανίδεης και ισχυρής εκκλησίας, είκοσι
και μετά ήρθε στον άμβωνα ένας επίσκοπος - «λύκος με ρούχα προβάτου», και το μοναστήρι δεν ήταν κλειστό μόνο δεν προστάτευσε το μοναστήρι από τους διώκτες που έσπασαν και πέταξαν εικόνες έξω από το ναό, αλλά είπε ακόμη και χαρούμενα στις σοβιετικές αρχές: «Αυτό έπρεπε να είχε εκκαθαριστεί εδώ και πολύ καιρό.»

Μετά τη διασπορά του μοναστηριού έφυγε για το Μινσκ, αλλά οι αρχές αρνήθηκαν να τον εγγράψουν με τη θέληση του Θεού, εκεί συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Ερμόγκεν (Γκολούμπεφ) /†1978/, ο οποίος τον σύστησε στον Πατριάρχη Αλέξιο Α' ως υποψήφιο επίσκοπο.

Χειροτονήθηκε Επίσκοπος Mozhaisk στις 7 Απριλίου 1960.

Αυτή ήταν η εποχή των διώξεων του Χρουστσόφ, λιγότερο αιματηρές από τις προηγούμενες, αλλά όχι λιγότερο σκληρές.

Όταν ο επίσκοπος Στέφαν έμαθε ότι ο πρύτανης μιας εκκλησίας της Καλούγκα, για να ευχαριστήσει τις αρχές, έγραψε σε μια αναφορά ότι δεν χρειαζόταν δεύτερο ιερέα, απείλησε να του απαγορεύσει να υπηρετήσει.

Αλλά εδώ είναι ένα γεγονός ανήκουστο εκείνη την εποχή: κατά τα χρόνια των διωγμών του Χρουστσόφ, 6 χιλιάδες εκκλησίες έκλεισαν και καταστράφηκαν και ο επίσκοπος Στέφαν άνοιξε δύο νέες εκκλησίες στην επισκοπή Καλούγκα.

Από διάφορες πόλεις συγκεντρώνει υπό την προστασία του εκείνους τους φλεγόμενους ιερείς που είναι ικανοί να ενθαρρύνουν τον λαό στα χρόνια της απελπισίας από τους διωγμούς.

Το 1962, ως αποτέλεσμα μιας σοβαρής ασθένειας - εγκεφαλικού, αποφυλακίστηκε από τη διοίκηση της επισκοπής και για κάποιο διάστημα η ζωή του κρεμόταν στην ισορροπία, η δεξιά πλευρά του σώματός του παρέλυσε.

Έχοντας αναρρώσει ελαφρά, διορίστηκε στο τμήμα της Καλούγκα.

Η έκθεσή τους από τον Επίτροπο Θρησκευτικών Υποθέσεων για την Περιφέρεια Καλούγκα:

«Τον Αύγουστο του 1962, το Πατριαρχείο έστειλε προσωρινό επίσκοπο Στέφανο. Ο επίσκοπος Στέφανος προσπαθεί να υποστηρίξει τις παρακμάζουσες κοινότητες και να ενισχύσει την κλονισμένη επιρροή της Εκκλησίας.

Τις πρώτες κιόλας μέρες της παραμονής του στην Καλούγκα, με τη βοήθεια του Πατριαρχείου, κάλυψε κενές θέσεις σε τρεις εκκλησίες και προσπαθεί να επιλέξει «πιο άξιο» προσωπικό που είναι ισχυρό στην πίστη. Προσκαλεί ιερείς που γνωρίζει από άλλες επισκοπές: το Μινσκ της Κεντρικής Ασίας, όπου υπηρετούσε στο παρελθόν, να εργαστούν στην επισκοπή Καλούγκα.

Ο Επίσκοπος Στέφανος, γιατρός στο επάγγελμα, είναι ζηλωτής υπηρέτης της Εκκλησίας, εξαιρετικά θρησκευόμενος. Το ίδιο απαιτείται και από τους ιερείς. Και τιμωρεί όσους είναι αμελείς και διαπράττουν παραβιάσεις ή ανήθικες πράξεις».

Στο σύντομο διάστημα της διακονίας του, ο επίσκοπος απέκτησε την ειλικρινή αγάπη του ποιμνίου του.

Ο Vladyka δίδαξε για τη σημασία της λατρείας και της αδιάκοπης προσευχής: «Είμαι γιατρός. Και όταν ο ασθενής γδύνεται για να τον ακούσει, διαβάζω την Προσευχή του Ιησού εκείνη την ώρα. Μετά ντύνεται και ξαναδιάβασα την προσευχή. Πηγαίνω από γραφείο σε γραφείο και κάνω προσευχή».

Ο Vladyka αγαπούσε πολύ τις θείες λειτουργίες και γνώριζε πολύ καλά τους εκκλησιαστικούς κανόνες, παρόλο που δεν είχε αποφοιτήσει από ιεροδιδασκαλείο ή ακαδημία.

Αλλά αυτή ήταν βαθιά γνώση που αποκτήθηκε με την πρακτική, που στην πραγματικότητα εκτελούνταν από τη λειτουργία, επειδή η Vladyka Stefan κυβερνούσε την καθημερινή λειτουργία στο κελί, αν δεν υπήρχε υπηρεσία ναού αυτή τη στιγμή, και πρωινές και βραδινές λειτουργίες, και μερικές φορές ακόμη και εκτελούσε Compline. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και όχι μόνο στο σπίτι, αλλά μερικές φορές επισκεπτόμουν φίλους και προσευχόμουν μαζί.

Ο Vladyka αγάπησε την Εκκλησία, ένιωσε την απόκοσμη ουράνια φύση της Εκκλησίας και σε όλη του τη ζωή έσπευσε στο ναό. Εκεί είναι η κεφαλή της Εκκλησίας μας, ο Χριστός. Εκεί η Υπεραγία Θεοτόκος και οι άγιοι προσεύχονται στον Θεό για εμάς.

Το φθινόπωρο ο επίσκοπος Στέφανος άρχισε να νιώθει έντονο πόνο στην καρδιά, αλλά όσο μπορούσε, υπηρετούσε και εργάστηκε.

Μια μέρα, ο άρρωστος επίσκοπος Στέφαν πήγε στην εκκλησία και η θεία Κάτια προσπάθησε να τον σταματήσει: «Βλάντικα, πρέπει να ξεκουραστείς. Θα πεθάνετε! «Είναι καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος παρά να ζεις ξαπλωμένος», απάντησε.

«Υπάρχουν στιγμές», είπε, «τέτοιοι πόνοι που βγαίνω έξω για μια βόλτα. και απλά περπατάω και ουρλιάζω. Αυτό, αν και αδύναμο, ανακουφίζει κατά κάποιο τρόπο τον πόνο, αν και μόνο προσωρινά. Μάλλον θα πεθάνω σύντομα – η καρδιά μου δεν θα αντέξει έτσι για πολύ».

Και πρόσθεσε: «Αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος εδώ στην Καλούγκα, γιατί θυμάμαι την Optina. Πηγαίνω εκεί περιοδικά με το αυτοκίνητο.»

Εδώ προσευχόταν στους τάφους των πρεσβυτέρων της Όπτινα, έκλαιγε και χαιρόταν: «Άγια γη!» Θυμήθηκε πού ήταν οι τάφοι των πρεσβυτέρων και η Όπτινα ήταν τότε εντελώς ερειπωμένη: υπήρχαν τρακτέρ ακόμη και στην εκκλησία στο βωμό του δόθηκε η ευκαιρία να κουβαλά σε όλη του τη ζωή εκείνη τη μεγάλη αγάπη για την Εκκλησία και τα ιερά της θα μπορούσε να επισκιάσει την
28η Απριλίου, την εβδομάδα των Μυροφόρων Γυναικών Αφού τελέστηκε η Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό της Καλούγκα, ντυμένος με μανδύα, κήρυξε ένα κήρυγμα, καλώντας να αγαπήσουν τον Κύριο όπως Τον αγάπησαν οι μυροφόρες γυναίκες.

Έκανε ολόκληρο το κήρυγμα, αλλά δεν τελείωσε τα τελευταία λόγια και  υποστηριζόμενος από τους γύρω του, πέθανε έτσι η αγαπημένη επιθυμία του επισκόπου - να πεθάνει στην Εκκλησία του Χριστού Κοντά στο Χριστό
το σώμα του εκλιπόντος αρχιπάστορα ήταν ντυμένο με τα άμφια με τα οποία τέλεσε τον τάφο
του κοντά στο βωμό της Εκκλησίας της Μεσολάβησης της Μητέρας του Θεού στο χωριό Akulovo, στην περιοχή Odintsovo, στην περιοχή της Μόσχας

 

«ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΟ ΣΚΟΥΦΑΚΙ» ΤΗΣ ΧΑΡΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Στην 100η επέτειο του πρεσβύτερου Αρχιμανδρίτη Adrian (Kirsanov) .Βέρα Σπιριντόνοβα

 

«ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΟ ΣΚΟΥΦΑΚΙ» ΤΗΣ ΧΑΡΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Στην 100η επέτειο του πρεσβύτερου Αρχιμανδρίτη Adrian (Kirsanov)

Βέρα Σπιριντόνοβα

Πέρασαν σχεδόν 4 χρόνια από τότε που μας άφησε ο αγαπητός μας πατέρας Adrian. Ο Κύριος μου έδωσε να γίνω μάρτυρας της εξαιρετικής υπηρεσίας του προς τον Θεό και τους ανθρώπους.

Κατά τη διάρκεια περισσότερων από 30 ετών ζωής στο Πετσόρι και εργασίας στο μοναστήρι, πέρασαν πριν από μένα δεκάδες και ίσως εκατοντάδες πεπρωμένα εντελώς διαφορετικών ανθρώπων που ήρθαν στον γέροντα για πνευματική βοήθεια. Αν αρχίσετε να μιλάτε για το καθένα, θα υπάρχει ένα ολόκληρο βιβλίο με ιστορίες για τη θαυματουργή βοήθεια που έλαβαν από τον πατέρα Adrian. Αυτή η βοήθεια εμφανίστηκε αμέσως, και ακόμη και σήμερα μπορούμε να καταθέσουμε ότι ο γέροντας δεν μας αφήνει με τις προσευχές του.

Παρά την εξωτερική του σοβαρότητα, ακόμη και τη σοβαρότητα, και την απορρόφηση του εαυτού του, ο πατέρας Άντριαν ήταν ασυνήθιστα ευγενικός και συμπονετικός. Πολλές φορές, απευθυνόμενος σε αυτόν για προσευχητική βοήθεια για τον εαυτό μου ή κάποιον άλλον, είδα την ένθερμη ανταπόκριση και την απόλυτη συγκέντρωσή του. Θυμάμαι ένα περιστατικό. Μια μέρα, ένας φίλος που ζούσε στην Ευρώπη τηλεφώνησε και ζήτησε προσευχές για τον διπλωμάτη μας, ο οποίος είχε συλληφθεί εκεί με ψευδείς κατηγορίες. Αυτός ο διπλωμάτης ήταν από κληρονομική οικογένεια. ο λεκές έπεσε σε όλη την οικογένεια, για να μην αναφέρουμε τον εαυτό του, που ήταν έτοιμος να αυτοκτονήσει από τέτοια ντροπή. Ένας νέος, πατέρας δύο παιδιών, μόλις είχε έρθει στον Θεό, άρχισε να εξομολογείται και να κοινωνεί. και του έστειλαν μια τόσο σοβαρή δοκιμασία. Έχοντας διαβιβάσει το αίτημά μου στον πατέρα Adrian, είδα πώς συγκεντρώθηκε εσωτερικά: «Η αυτοκτονία είναι τρομερό αμάρτημα, είναι αδύνατο! Θα προσευχηθώ για αυτόν!».

Μετά από λίγο, η φίλη τηλεφώνησε ξανά, μιλώντας για τα προβλήματά της. Απαντώντας στην ερώτησή μου για αυτό το άτομο, απάντησε: «Ναι, δόξα τω Θεώ, απέδειξαν ότι η κατηγορία ήταν ψευδής. Αφέθηκε ελεύθερος». Λέω: γιατί δεν τηλεφώνησα, θα είχα ευχαριστήσει τον ιερέα για τις προσευχές του...

Αναπολώντας τη ζωή μου με τον γέροντα, μετανιώνω για το πόσο σπάνια τον ευχαριστούσα, θεωρώντας τη συνεχή προσευχητική βοήθεια ως κάτι αυτονόητο. «Ζεις εδώ σαν κάτω από ένα κρυστάλλινο καπάκι», είπε ένας φίλος μου που ήρθε να δει τον πατέρα Άντριαν. Δεν μπορείς να πεις ακριβέστερα: ήταν το «κρυστάλλινο σκουφάκι» της χάριτος του Θεού, φορείς του οποίου ήταν, μεταξύ άλλων, οι άλλοι αγαπητοί μας γέροντες που είχα την τύχη να γνωρίσω: ο π. Σεραφείμ, ο π. Ιωάννης, ο π. Θεοφάν, Πάτερ Δοσίφει, π. Αλέξανδρος...

Γνωρίζουμε πολλές περιπτώσεις της προσευχητικής βοήθειας του Γέροντα Αντριάν, αλλά υπάρχουν και πράγματα που δεν καθορίζονται από ένα θαύμα μιας φοράς. Αυτή είναι μια σταδιακή αλλαγή σε ολόκληρη τη ζωή ενός ατόμου και τον κατευθύνει στο μόνο σωστό μονοπάτι - το μονοπάτι προς τον Θεό. Και σε αυτό το μακρύ και επίπονο μονοπάτι, ο γέροντας πήρε πάνω του τα πάντα: το πείσμα και την απροθυμία του παιδιού να ακολουθήσει το σωτήριο μονοπάτι: ανυπακοή, γκρίνια και μερικές φορές προδοσία.

Ο δρόμος της υπακοής δεν είναι εύκολος. Ο εχθρός δεν θέλει τη σωτηρία μας, δοκιμάζοντας μας συνεχώς με διάφορους πειρασμούς. Συχνά ο. Ο Άντριαν διέταξε, με την πρώτη ματιά, απολύτως αδύνατο. Στην αρχή αυτό προκάλεσε δυσαρέσκεια και σύγχυση. Ρώτησα ακόμη και πνευματικά έμπειρους ιερείς τι ήθελε να πετύχει ο γέροντας από μένα με αυτό. Ένας εξήγησε ότι ο ιερέας ήταν μαθητής των πρεσβυτέρων του Γκλίνσκι και συχνά δοκίμαζαν σκόπιμα τα παιδιά τους με λύπες. Ένας άλλος, απόφοιτος της Θεολογικής Ακαδημίας, μετά από μακρύ προβληματισμό, έδωσε μια εντελώς απροσδόκητη απάντηση: «Ο πατήρ Αντριάν είναι σκοτεινό δάσος...».

"Σκοτεινό δάσος" - δεν μπορείτε να πείτε με μεγαλύτερη ακρίβεια, γιατί όταν τον ρώτησαν γιατί έκανε αυτό ή εκείνο διαφορετικά από όλους τους άλλους μοναχούς, ο γέροντας συχνά απαντούσε: "Δεν τον επέπληξαν".

Για πολλά χρόνια, ακόμη και κατά τη διάρκεια της παραμονής του στα αδέρφια της Τριάδας-Σεργίου Λαύρα, ο πατέρας, με την ευλογία του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Αλεξίου Α', τελούσε ειδική προσευχή, κατά την οποία διάβαζε απαγορευτικές προσευχές για να εκδιώξει πεσμένα πνεύματα από έναν άνθρωπο. Ο Μητροπολίτης Tikhon (Shevkunov) στο βιβλίο του "Unholy Saints" λέει πώς η επίπληξη έγινε η αιτία για τη μεταφορά του πατέρα Adrian από τη Λαύρα στο Pechory, όπως λένε, "από τα μάτια".

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο πατέρας Adrian εξακολουθούσε να επιπλήττει τους δαιμονισμένους, από τους οποίους υπήρχαν πολλοί στο Pechory από όλη τη χώρα. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά οι άνθρωποι εξακολουθούν να γράφουν στο μοναστήρι και να τηλεφωνούν με την ερώτηση: επιπλήττουμε τους δαιμονισμένους; Και αναφέρουν ότι είχαν την ευλογία να πάνε στο Pechory από τους εξομολογητές τους. Όταν απαντάμε ότι δεν έχουν γίνει εκθέσεις από το 1991, εκπλήσσονται πολύ.

Έμαθα για τον πατέρα Adrian από μια φίλη μου, η οποία στα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να μελετά πολύ βαθιά τον Βουδισμό, αλλά μετά από ένα ταξίδι στο μοναστήρι Pskov-Pechersky και συνάντηση με τον γέροντα Adrian, επέστρεψε από εκεί ως ένα εντελώς διαφορετικό άτομο: ο γέροντας δέχτηκε τη μετάνοιά της και τέλεσε την ιεροτελεστία της προσχώρησης στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Μίλησε και για επιπλήξεις. Αφού άκουσα την ιστορία της ως κάτι φανταστικό, αποφάσισα να πάω κι εγώ να τα δω όλα αυτά με τα μάτια μου κάποια μέρα. Σύμφωνα με τον φίλο μου, Μοσχοβίτες και κάτοικοι της Αγίας Πετρούπολης, ανάμεσά τους άνθρωποι δημιουργικών επαγγελμάτων, έρχονται στο Pechory, πιο κοντά στους μεγαλύτερους, την τελευταία «ταραγμένη» εποχή της Περεστρόικα. Αργότερα, έχοντας συναντήσει τους συγκεντρωμένους στο Pechory και αναλύοντας τους λόγους για τους οποίους ήρθαμε εδώ, το ονομάσαμε χαριτολογώντας «Γογγύλι»: όταν «γιαγιά για παππού, εγγονή για γιαγιά» κ.λπ.

Η ευκαιρία να πάω στο Pechory παρουσιάστηκε απροσδόκητα πολύ γρήγορα: ένας φίλος μου που ήταν σε δύσκολη θέση είχε μια ανάγκη. Ταξίδευα μόνο για παρέα.

Καθισμένος στην ουρά για ένα ραντεβού με τον πατέρα Άντριαν και βλέποντας πώς ο μικρός γκριζομάλλης γέρος κάλεσε τον επόμενο επισκέπτη να έρθει μέσα, αποφάσισα: τι να τον ρωτήσω; Τότε μου ζητήθηκε να συντάξω μια συλλογή με βίους αγίων παίδων. Οπότε θα ζητήσω ευλογίες για το βιβλίο», αποφάσισα.

Μπαίνοντας στη μικρή ντουλάπα και βρίσκοντας τον εαυτό μου, όπως λένε, μάτια με μάτια μαζί του, στράφηκα προς το μέρος του με αυτό το αίτημα. Αλλά έλαβα μια εντελώς απροσδόκητη απάντηση... Ήταν σαν μια λάμψη: ο χρόνος εκείνη τη στιγμή συμπιεσμένος ή τεντωμένος - ίσως πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα, ή ίσως μια ώρα. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, η ζωή μου γύρισε εντελώς ανάποδα, σαν κλεψύδρα, αν και εκείνη τη στιγμή δεν το είχα συνειδητοποιήσει ακόμα.

Και την επόμενη μέρα αφού μιλήσαμε με τον γέροντα, φτάσαμε σε μια διάλεξη, όπου άνοιξε ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος. Και έγινε φανερό ότι μετά από αυτό που είχε δει, ήταν αδύνατο να βγει και να ζήσει όπως πριν, απερίσκεπτα και ανεύθυνα: η ευαγγελική παραβολή για τον δαιμονισμένο Γαδαρηνό έγινε πραγματικότητα. Και το ότι υπάρχει αυτός ο αόρατος κόσμος, όπου γίνεται ένας σκληρός αγώνας για την ανθρώπινη ψυχή, ένας θανάσιμος αγώνας, φάνηκε καθαρά.

Ήταν τρομακτικό ταυτόχρονα, αλλά και λυπήθηκα αυτούς τους άτυχους ανθρώπους μέχρι δακρύων. Και ο γέροντας, σαν να μην παρατήρησε την κόλαση που συνέβαινε γύρω του, συνέχισε να προσεύχεται με προσήλωση. Ήταν αδύνατο να κοιτάξω τα δεινά των δαιμονισμένων ανθρώπων, των παιδιών, των εφήβων, τους νεαρούς ακόμα αλλά μαυρισμένους γονείς τους με θλίψη - έκλαιγα σε όλη τη διάλεξη.

Εντυπωσιάστηκα τότε από ένα έφηβο κορίτσι που γρύλισε με αντρική φωνή μόλις ο πατέρας Άντριαν άρχισε να διαβάζει τις ξόρκι προσευχές. Οι γονείς της, γκριζομάλληδες και σκυμμένοι σαν πολύ ηλικιωμένοι, στέκονταν εκεί κοντά. Αργότερα ανακάλυψα ότι η οικογένεια ήταν αρκετά ευημερούσα: ο πατέρας μου ήταν ο αρχιμηχανικός ενός μεγάλου εργοστασίου, η μητέρα μου ήταν νοικοκυρά. ζούσε άνετα. Η κόρη σπούδασε καλά, αλλά κάποια στιγμή αρρώστησε - και όλη η ζωή της οικογένειας ανατράπηκε...

Πολλοί κληρικοί επέπληξαν τον πατέρα Adrian επειδή τον επέπληξε: δεν άξιζε να ξοδέψετε τόσο κόπο. Αλλά ο γέροντας ήταν απίστευτα συμπονετικός, αντιλαμβανόταν τον πόνο των άλλων πολύ έντονα. και αυτό εξηγεί το απίστευτο κατόρθωμά του να βοηθά τους υποφέροντες σε όλη του τη ζωή.

«Η προσευχή για τους δαιμονισμένους σημαίνει «χύσιμο αίματος», έγραψε ο Πρεσβύτερος Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος (Ζαχάρωφ) στον πατέρα Αντριάν το 1991, απαντώντας στην ερώτησή του για το αν άξιζε να συνεχιστούν οι διαλέξεις. Εκείνη την εποχή, ο πατέρας «έχυσε αίμα», βοηθώντας τους αρρώστους, η ροή των οποίων αυξήθηκε σημαντικά μετά από τηλεοπτικές «συνεδρίες» διαφόρων ειδών μέντιουμ. Αλλά, έχοντας λάβει ανακούφιση, αυτοί οι άνθρωποι έφυγαν και συνέχισαν να ζουν χωρίς μετάνοια, χωρίς την Εκκλησία. Και αυτό ακριβώς υποστήριζε ο γέροντας, «χύνοντας αίμα».

«Είναι πιθανό τώρα, μετά από τόσα βάσανα, να μην έχεις πια τη δύναμη. Επομένως, αν είναι δυνατόν, αρνηθείτε αυτό το κατόρθωμα», συμβούλεψε ο πατέρας Σωφρόνιος.

Και ο π. Ανδριανός άκουσε τη συμβουλή του έμπειρου πατέρα Σωφρονίου και τελείωσε τη διεξαγωγή μαζικών διαλέξεων. Γνωρίζω ότι σε εξαιρετικές περιπτώσεις, με την ευλογία του επισκόπου, επέπληξε κάποιον ιδιωτικά. Συνέχισε όμως να κάνει θρησκευτικά τη λειτουργία δύο φορές την εβδομάδα.

Το γεγονός ότι θα βοηθούσε τους άρρωστους και ως αποτέλεσμα θα αρρώσταινε πολύ, είχε προβλεφθεί στον πατέρα Adrian το 1949 από τον σεβαστό Kuksha της Οδησσού, ο οποίος εκείνη την εποχή ζούσε στη Λαύρα Pochaev. Ο πατέρας μίλησε για το ταξίδι του στο Pochaev, πώς ο Γέροντας Kuksha προέβλεψε ότι θα βοηθούσε τους αρρώστους - και γι 'αυτό θα υποστεί δίωξη. Τότε ο γέροντας τον ευλόγησε, λαϊκό, να κοινωνήσει 3 συνεχόμενες μέρες πριν φύγει. Αλλά έξω από τις πύλες της Λαύρας, ο Alexei (το κοσμικό όνομα του πατέρα του Adrian) αντιμετώπισε μια δοκιμασία - συνελήφθη για να μάθει γιατί ο νεαρός άνδρας ήρθε στη Λαύρα. «Με χτύπησαν άσχημα, με κρέμασαν για να μην αντισταθώ. Χτυπώντας το ματωμένο μου πρόσωπο, ο αστυνομικός με ρώτησε: «Λοιπόν, πού είναι ο Θεός σου, γιατί δεν σε βοηθάει;» - είπε ο γέρος. «Του απάντησα: μετάνοια, και θα γνωρίσεις τον Θεό μου!»

Μετανοήστε και θα γνωρίσετε τον Θεό μου! Κάθε φορά, πηγαίνοντας διακοπές στο τέλος της λειτουργίας, ο πατήρ Αδριανός μιλούσε για μετάνοια. Ότι ένα άτομο πρέπει να έχει μια συνεχή, ταπεινή κατανόηση της ατέλειάς του/της.

«Τώρα είναι η ώρα για τους περήφανους», έλεγε συχνά. «Ο δαίμονας της υπερηφάνειας έχει αποκτήσει πολύ μεγάλη δύναμη στους ανθρώπους. Θυμήσου, ο Θεός αντιστέκεται στους υπερήφανους, αλλά στους ταπεινούς δίνει χάρη» (πρβλ. Α' Πέτρου 5,5).

Ο ίδιος ο γέροντας ταπείνωνε συνεχώς τον εαυτό του: «Τι γέροντας είμαι; Εδώ ήταν οι πρεσβύτεροι στο Ερμιτάζ του Γκλίνσκ - ήταν οι πρεσβύτεροι! Και είμαι σαν, μια καμένη μικρή φωτιά...» Ή έλεγε συχνά: «Είμαι αγράμματος. Εδώ είναι ο Ιβάν (όπως αποκαλούσε χαϊδευτικά τον Γέροντα Ιωάννη Κριεστανκιν εγγράμματος. Ρώτα τον." Ο γέροντας διατήρησε αυτόν τον μύθο ότι ήταν «αγράμματος» όλη την ώρα. Και σιώπησε για το γεγονός ότι, όντας μέλος των αδελφών της Τριάδας-Σεργίου Λαύρας, σπούδασε στη σχολή. Αλλά με κάποιο τρόπο, σε μια συνομιλία για την ερμηνεία των λέξεων μιας από τις προσευχές, έκανε ένα ολίσθημα: "Όταν μεταφράζω από τα αρχαία ελληνικά ή τα εβραϊκά ..." - και σταμάτησε στη μέση της πρότασης, βλέποντας την έκπληξή μου ...

Πριν από περισσότερα από 30 χρόνια, όταν, με την ευλογία του πατέρα Adrian, μετακόμισα από τη Μόσχα στο Pechory, συναντώντας διάφορα εμπόδια, ζήτησα από όλους τους μοναχούς μας για προσευχές. Και μια μέρα, ανταποκρινόμενος στο επόμενο αίτημά μου, ο σχήμα-ιεροδιάκονος Αντρόνικ (τότε ο ιεροδιάκονος Αντώνιος), που υπηρετούσε συνεχώς με τον γέροντα, απάντησε: «Θα προσευχηθώ, φυσικά, ποια είναι η προσευχή μου; Να ξέρετε ότι υπάρχουν πρεσβύτεροι που προσεύχονται για το μοναστήρι τους. Υπάρχουν εκείνοι που προσεύχονται για ολόκληρη τη χώρα. υπάρχουν εκείνοι που προσεύχονται για όλο τον κόσμο. Και υπάρχουν βιβλία προσευχής για ολόκληρο το Σύμπαν. Λοιπόν, ο πνευματικός σου πατέρας είναι ένας από αυτούς».

Ο Μητροπολίτης Tikhon (Shevkunov) είπε:

«Ο πνευματικός καρπός δεν είναι θαύματα. Αυτό δεν είναι εξορκισμός. Ο πνευματικός καρπός είναι αλήθεια. Αυτό είχε ο πατέρας Adrian. τι λέει ο απόστολος: «Ο καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθότητα, πίστη» (Γαλ. 5:22). Ο πατέρας Adrian αφθονούσε σε αυτούς τους καρπούς μέχρι το τέλος της ζωής του. Για αυτό θα τον θυμόμαστε. Ακριβώς από αυτό η αιώνια μνήμη του Θεού, που δημιουργεί την αθάνατη ψυχή του ανθρώπου για την αιωνιότητα, θα είναι η αιώνια δόξα και ανήκει στον Πατέρα Ανδριανό».

Αιωνία η μνήμη στον αγαπητό γέρο Adrian!

Vera Spiridonova ,

υπάλληλος της Μονής Pskov-Pechersk

17 Μαρτίου 2022