ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗ ΤΙΜΟΘΈΟΥ. ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΆΣ ΜΟΝΉΣ ΠΑΡΑΚΛΉΤΟΥ ΩΡΩΠΟΥ.

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ

1902: Γέννηση τοῦ πατέρα μου Γεωργίου στην Ευπατόρια τῆς Κριμαίας ἀπό τόν Ἰωάννη και τη Χριστίνα Σακκά.

1910: Γέννηση τῆς μητέρας μου Δέσποινας στη Σεβαστούπολη τῆς Κριμαίας ἀπό τόν Κυριάκο καί τή Χαρίκλεια Ἰορδάνη.

1932: Ὁ γάμος τῶν γονέων μου στη Σεβαστούπολη.

1933: Γεννήθηκα στο Βορονέζ τῆς Ρωσίας (25 Ἰουνίου).

1935: Αναχώρησή μας ἀπό τό Βορονέζ καί ἐγκατάσταση στη Σεβαστούπολη.

1938: Εγκλεισμός τοῦ πατέρα μου σε στρατόπεδο τῆς Σιβηρίας.

1939: Πρώτη εξορία μας ἀπό τή Σεβαστούπολη στην Εὐπατόρια.

1941: Ἔναρξη τοῦ ρωσογερμανικοῦ πολέμου καί τῆς γερμανικῆς Κατοχῆς. Ἀποφυλάκιση τοῦ πατέρα μου.

1942: Κοίμηση τοῦ παπποῦ Κυριάκου Ἰορδάνη. Γέννηση τοῦ ἀδελφοῦ μου Κυριάκου.

1944: Αποχώρηση τῶν Γερμανῶν ἀπό τή Σοβιετική Ενωση.

Δεύτερη ἐξορία μας ἀπό τήν Ευπατόρια στο Οὐζμπεκιστάν.

1948: Αναχώρηση ἀπό τό Οὐζμπεκιστάν καί ἄφιξή μας στην Ἑλλάδα. Γνωριμία μου μέ τόν π. Χερουβείμ. Ενασχόλησή μου μέ τήν κομμωτική τέχνη.

1952: Ανοίγω δικό μου κομμωτήριο. Φοιτῶ στήν ΣΤ΄ τάξη Νυκτερινοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου.

1953: Ἐγγράφομαι στο 1ο Νυκτερινό Γυμνάσιο Πειραιῶς.

1959: Ἀποφοιτῶ ἀπό τό Γυμνάσιο καί ἐγγράφομαι στη Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Κλείνω το κομμωτήριο και γίνομαι μέλος τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Παράκλητος».

1962: Τελεῖται ἡ κουρά μου σε μικρόσχημο μοναχό (15 Δεκεμβρίου) και χειροτονοῦμαι διάκονος (22 Δεκεμβρίου).

1963: Ἀποφοιτῶ ἀπό τή Θεολογική Σχολή Αθηνών. Συμμετέχω στους ἑορτασμούς τῆς Χιλιετηρίδος τοῦ Ἁγίου Ὄρους (22-25 Ἰουνίου). Θεμελιώνεται στον Ωρωπό ή Ι. Μονή Παρα-λκλήτου (20) Ἰουλίου).

1964: Χειροτονοῦμαι πρεσβύτερος (9 Φεβρουαρίου) και ὑπηρετῶ στόν Ἱ. Ν. Ἁγίου Παντελεήμονος Κερατσινίου.

1966: Διορίζομαι ἐφημέριος στόν Ἱ. Ν. Ἁγίας Τριάδος Ρωσικῆς Παροικίας Ἀθηνῶν.

1970: Γίνομαι μέλος τοῦ Χριστιανικοῦ Φιλανθρωπικοῦ Συλλόγου «Ἡ Ἁγία Τριάς» καί ἀναλαμβάνω τή διεύθυνση τοῦ Ρωσικοῦ Γηροκομείου Αργυρουπόλεως.

1979: Κοίμηση τοῦ κτίτορος καί πρώτου καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Παρακλήτου Γέροντος Χερουβείμ (23 Αὐγούστου).

1980: Ἐκλογή τῆς ἀναξιότητός μου στη θέση τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Παρακλήτου στις 5 Δεκεμβρίου. Ἐνθρονίζομαι στις 7 Δεκεμβρίου.

1984: Γιά πρώτη φορά ἀπό τό 1948 επισκέπτομαι τή Ρωσία καί τή γενέτειρά μου, τό Βορονέζ.

1988: Συμμετέχω στόν ἑορτασμό της Χιλιετηρίδος τῆς Βαπτίσεως τῶν Ρώσων.

1995: Ἐπισκέπτομαι στην Κριμαία τίς πόλεις Ευπατόρια καί Σεβαστούπολη.

2000: Εγκαίνια τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Παρακλήτου (12 Νοεμβρίου).

2020: Παραιτοῦμαι ἀπό τήν ἡγουμενία τῆς Μονῆς (4 Μαρτίου).

ΣΤΙΣ ΕΝΝΕΑ ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 1964 Ο ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΉΣ ΙΕΡΆ ΜΟΝΉΣ ΠΑΡΑΚΛΉΤΟΥ Π.ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΣΑΚΚΑΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΉΘΗΚΕ ΣΈ ΠΡΕΣΒΎΤΕΡΟ ΣΤΌΝ ΙΕΡΌ ΝΑΟ ΑΓΊΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΉΜΩΝΟΣ ΚΕΡΑΤΣΙΝΊΟΥ.

ΣΤΙΣ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 1962 Ο ΗΓΟΎΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΆΣ ΜΟΝΉΣ ΠΑΡΑΚΛΉΤΟΥ ΤΙΜΌΘΕΟΣ ΣΑΚΚΆΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΉΘΗΚΕ ΔΙΆΚΟΝΟΣ.

Η ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ ΤΟΎ ΗΓΟΥΜΈΝΟΥ ΤΉΣ ΜΟΝΉΣ ΠΑΡΑΚΛΉΤΟΥ Π.ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΣΑΚΚΑ ΤΌ 1948 ΑΝΑΧΩΡΕΊ ΓΙΑ ΤΉΝ ΕΛΛΆΔΑ.

Μητροπολίτης Benjamin (Fedchenkov) .Από εκείνον τον κόσμο . 22

 

Προς τους ιεραποστόλους

Στη Γιάλτα ζούσε μια φτωχή οικογένεια αγίων. Ήταν δεξιός. Τον γνώριζα στο εξωτερικό, στην πόλη Μπελάγια Τσέρκοφ (στη Σερβία). Και ξέρω σίγουρα όλα όσα ακολουθούν. Ήταν περίπου τριάντα ετών.

Καταδικάστηκε σε θάνατο. Τον πήγαν στην προβλήτα. Αλλά σε κλάσματα δευτερολέπτου, κατέρρευσε (πιθανώς λιποθύμησε). Όταν συνήλθε, ήταν ήδη νύχτα και πήγε κρυφά να δει μερικούς φίλους. Στη συνέχεια έφυγε για το εξωτερικό. Εδώ, στη Σερβία, τον συναντήσαμε. Υπηρέτησε ως αγγελιοφόρος στο σώμα των δοκίμων. Ήταν εξαιρετικά ειλικρινής και επιμελής.

Καθιερώθηκαν βραχυπρόθεσμα ποιμαντικά μαθήματα και εγγράφηκε. Μια βασανιστική σκέψη πέρασε από το μυαλό του: να εξοικονομήσει χρήματα για ένα ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες και να κηρύξει τον Χριστιανισμό στους ιθαγενείς Αμερικανούς εκεί. Έτσι, υπέβαλε αίτημα στον Μητροπολίτη Αντώνιο για χειροτονία ιερέα. Αλλά απορρίφθηκε.

Τελικά άρχισε να μαζεύει χρήματα για το ταξίδι. Τα μάζεψε. Μάλιστα, επιβιβάστηκε σε ατμόπλοιο, αλλά άργησε και αναγκάστηκε να παραμείνει ξανά στη Μπίλα Τσέρκβα. Έτσι, το ιεραποστολικό του έργο αναβλήθηκε για δεύτερη φορά.

Ωστόσο, αυτό δεν τον σταμάτησε.

Προσπάθησα να τον αποτρέψω από ένα τόσο φανταστικό σχέδιο. Αυτή ήταν η τρίτη άρνηση.

Κι όμως, συνήλθε και τελικά ξεκίνησε για την Αμερική.

Αλλά έφτασε μόνο μέχρι το Πάντσεβο (μια μικρή πόλη περίπου 30-40 μίλια από το Βελιγράδι, την πρωτεύουσα της Σερβίας). Υπέστη σοβαρή κρίση (ίσως περιτονίτιδα) και τον κατέβασαν από το τρένο. Πέθανε.

Έτσι η Θεία Πρόνοια τον σταμάτησε· αλλά ήθελε να κάνει τα πάντα με τον δικό του τρόπο. Ήταν, στην πραγματικότητα, ένας πολύ μετριόφρων άνθρωπος, αλλά επίμονος στις καλές του προθέσεις. Αλλά πρέπει κανείς να υπακούει στους πρεσβυτέρους και τους ανωτέρους του, και επίσης να λαμβάνει υπόψη τις περιστάσεις της ζωής του: έτσι λειτουργεί συνήθως η Θεία Πρόνοια.

Η μοίρα είναι στα χέρια του Θεού

Ο φημισμένος Φιλάρετος, Μητροπολίτης Κιέβου (Αμφιτεατρώφ)  , ένας άνθρωπος με αγία ζωή, έπεσε κατά κάποιον τρόπο σε δυσμένεια. Ήταν ήδη επίσκοπος. Διοικούσε την Επισκοπή Καλούγκα και ανησυχούσε πολύ για την ευημερία της Μονής Όπτινα. Παρεμπιπτόντως, διαφώνησε με τον Μητροπολίτη Μόσχας  σχετικά με τη μετάφραση της Βίβλου στα ρωσικά. Ήταν ένας μορφωμένος θεολόγος.

Έτσι στάλθηκε στο προαστιακό μοναστήρι της Ούφα. Το υπέμεινε αυτό με θλίψη.

Και μια μέρα, στον τοίχο του δωματίου όπου έμενε, εμφανίζονται οι λέξεις:

«Η μοίρα του Φιλάρετου είναι στα χέρια του Θεού».

Και ήταν απόλυτα γαλήνιος. Στη συνέχεια διορίστηκε μητροπολίτης Κιέβου.

Το 1909, ή περίπου εκείνη την εποχή, ένας άλλος επίσκοπος, ο Θεόφανος (Μπίστροφ) , ήταν εκεί ... και κι αυτός θρηνούσε. Ο Αρχιμανδρίτης Μαρτινιανός αφηγήθηκε αυτό το περιστατικό. Χάρηκε πολύ και ηρέμησε.

Ο οποίος φρόντιζε τον Αρχιεπίσκοπο Φ. και άλλους, μου μίλησε γι' αυτό.

Ένα μέλος της Κομσομόλ και μια γάτα

Στη Γαλλία γύρω στο 1925, γνώρισα τυχαία ένα μέλος της Κομσομόλ, τον Π.Ν., πρώην μαθητή ενός δεκαετούς ή επταετούς σχολείου στη Σοβιετική Ένωση.

Φυσικά, κήρυτταν τον αθεϊσμό. Και η ίδια θεωρούσε τον εαυτό της άθεο. Αλλά η ψυχή της βασανιζόταν από αυτό. Και έτσι αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Πήρε λίγο δηλητήριο και ήταν έτοιμη να το πάρει. Ήταν στη σόμπα.

Ξαφνικά, η γάτα πήδηξε πάνω στη σόμπα και έπιασε το μπουκάλι: αυτό έπεσε και έσπασε. Το υγρό εξαφανίστηκε. Το μέλος της Κομσομόλ άλλαξε αμέσως γνώμη για την αυτοκτονία.

Μου το είπε η ίδια σε ένα συνέδριο χριστιανών νέων. Επέστρεψε στην πίστη και παντρεύτηκε έναν πιστό.

Κόλκα

Ένας από τους πρώην στρατιώτες, τώρα ιερέας, διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία από τον πόλεμο: είναι ένας καλός μου φίλος, ο πατέρας Σ. Γ-β, ένας πολύ έντιμος άνθρωπος.

Υπήρχε ένας νεαρός στρατιώτης στην ομάδα τους, τον οποίο όλοι, για κάποιο λόγο, αποκαλούσαν «Κόλκα». Ήταν καλός άνθρωπος και στρατιώτης· απίστευτος βρισιάς.

"Κόλκα! Γιατί βρίζεις συνέχεια; Ο Θεός μπορεί να σε τιμωρήσει γι' αυτό!"

Περίπου πέντε λεπτά αργότερα, μια χειροβομβίδα που έριξε ο εχθρός τον χτύπησε ακριβώς στην πλάτη και το μόνο που είχε απομείνει από αυτόν ήταν κομμάτια του σώματός του.

Ιστορίες του φίλου μου

Υπήρξαν πολυάριθμες περιπτώσεις Θείας Πρόνοιας στη ζωή του. Θα καταγράψω μερικές από αυτές.

Μια μέρα, ταξίδευε με το τρένο. Τα βαγόνια ήταν υπερπλήρη και αναγκάστηκε να καθίσει στα σκαλιά. Ένας άντρας τον πλησίασε και του ζήτησε αγενώς να παραχωρήσει τη θέση του. Μη θέλοντας να διαφωνήσει, πήρε άλλη θέση.

Το τρένο άρχισε να κινείται. Ένα δυνατό τράνταγμα. Ο βραχίονας – κάτω από τις ρόδες του τρένου...

Γενική παρατήρηση

Εδώ έχουμε καταγράψει μόνο μεμονωμένες, ειδικές περιπτώσεις των εκδηλώσεων του υπερφυσικού κόσμου και πιο αξιοσημείωτες περιπτώσεις της πρόνοιας του Θεού για εμάς. Αλλά αν δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή στη ζωή, δεν είναι δύσκολο να διακρίνουμε το καθοδηγητικό, πάνσοφο χέρι του Θεού, τόσο στη ζωή του κόσμου όσο και στη μοίρα ενός ατόμου. Αυτό θα γίνει ιδιαίτερα σαφές αν επανεξετάσουμε τη ζωή μας μετά από πολλά χρόνια.

Από αυτή την άποψη, θα ήταν καλό να εξετάσουμε την παγκόσμια ζωή γενικά. Αλλά πρέπει να έχουμε μια πολύ βαθιά θρησκευτική προοπτική για να διεισδύσουμε στις συνδέσεις μεταξύ των γεγονότων ενός —πόσο μάλλον πολλών— εθνών του κόσμου. Και πρέπει να έχουμε ένα ευρύ φάσμα ιστορικής γνώσης, κάτι που είναι δυνατό μόνο για εξαιρετικά άτομα. Για τους περισσότερους από εμάς, είναι πέρα ​​από τις δυνάμεις μας.

Οι ιστορικοί, ωστόσο, προσπαθούν πάντα να διακρίνουν αυτή τη σύνδεση. Αλλά τη βλέπουν μόνο από φυσική άποψη. Εμείς, ωστόσο, μιλάμε για θρησκευτική σύνδεση. Η εκκλησιαστική ιστορία, ωστόσο, διακρίνει αυτή τη σύνδεση σε ορισμένα σημεία. Για παράδειγμα. Ακόμα και η λειτουργία την ημέρα των Χριστουγέννων μιλά για τη σύνδεση μεταξύ της ενότητας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της ενότητας της σωτηρίας εν Χριστώ. Ο Απόστολος Παύλος αποκαλύπτει την ιδέα της αποκήρυξης των Ιουδαίων και της στρατολόγησης των ειδωλολατρών στη θέση τους (βλ. Προς Ρωμαίους, κεφάλαια 9-11). Ακόμη και η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του εβραϊκού ναού από τον Τίτο συνδέεται με την τιμωρία του εβραϊκού λαού για τη σταύρωση του Χριστού. Η ειδωλολατρική διδασκαλία για τον πολυθεϊσμό διευκόλυνε την αποδοχή της πίστης στην Αγία Τριάδα. Ακόμα και νωρίτερα, κατά τον χωρισμό του Βασιλείου του Ισραήλ από το Εβραϊκό Βασίλειο, μπορεί κανείς να δει τη Θεία Πρόνοια στο γεγονός ότι υπήρχε περισσότερη πνευματική ελευθερία στο Βασίλειο του Ισραήλ παρά στον εβραϊκό φανατισμό και την τελετουργία, αλλά αντίθετα, υπήρχε μεγαλύτερη σταθερότητα στην Ιουδαία. Στη συνέχεια, ακόμη και η εξάπλωση των Εβραίων σε όλο τον κόσμο άνοιξε το δρόμο για τον Χριστιανισμό και διατήρησε την πίστη γενικά... Και ούτω καθεξής, και ούτω καθεξής... Αλλά αν δώσουμε προσοχή στο μαρτύριο των Χριστιανών, είχαν βαθιά σημασία για την ενίσχυση του Χριστιανισμού: όλοι το γνωρίζουμε αυτό. Αν κοιτάξουμε τη ρωμαϊκή ιστορία, μπορούμε επίσης να δούμε μια θεϊκή σημασία στα γεγονότα: για παράδειγμα, η εισβολή των Τατάρων - στη θέση των πρώτων χριστιανών μαρτύρων· ο αγώνας της Δύσης εναντίον της Ορθόδοξης Ανατολής - στη θέση των αιρέσεων στην Ελλάδα (εδώ έχουμε τον Καθολικισμό και τον Προτεσταντισμό με τις αιρέσεις τους: γι' αυτό ο Άγιος Αλέξανδρος Νέφσκι  υποκλίθηκε στον Χαν, αλλά πολέμησε εναντίον των Γερμανών ιπποτών). Και δεν είναι το σύγχρονο εθνικό μας κίνημα θεϊκή - στη θέση του «Δυτικισμού», τόσο πολιτικού όσο και ιδεολογικού;! Δεν θα ήταν καλύτερα να είμαστε φίλοι με την Ασία και την Αφρική παρά με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες; Αυτή η ιδέα έχει εκφραστεί από πολλούς στο παρελθόν, και πιο πρόσφατα από τους Ντοστογιέφσκι, Τιούτσεφ και Μπλοκ («Σκύθες»).

Αλλά, φυσικά, είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς την Πρόνοια του Παντοδύναμου Θεού: αλλά υπάρχει· γι' αυτό ο Θεός είναι Παντοδύναμος...

* * *

Είναι πολύ πιο εύκολο να δεις την Πρόνοια του Θεού στη δική σου ζωή. Πόσες απαρατήρητες, θαυματουργές συμπτώσεις! Για παράδειγμα, στις 19 Οκτωβρίου (με το παλιό σύστημα), την ημέρα της εορτής του Αγίου Ιωάννη της Ρίλα,  , η εικόνα του έρχεται σε μένα. Ο πατέρας μου μετακομίζει από το Σμολένσκ στην επαρχία Ταμπόφ για να παντρευτεί την κόρη του διακόνου, η οποία θα μας οδηγήσει στο πνευματικό μας ταξίδι. στο ταξίδι μου σε όλο τον κόσμο. Δεν ήταν άδικο που ο αρχιμανδρίτης της Ούφα είπε: «Ο Κύριος προετοιμάζει τους δούλους Του από την παιδική ηλικία». Και ένα αόρατο χέρι χαραγμένο στον τοίχο του Φιλάρετου του Κιέβου: «Η μοίρα του Φιλάρετου είναι στα χέρια του Θεού!»

Μητροπολίτης Benjamin (Fedchenkov) .Από εκείνον τον κόσμο . 21

 

2/15 Σεπτεμβρίου 1955

Οι Αδελφοί Εμμανουήλ

Η οικογένεια Εμμανουήλ ζούσε στη Συμφερούπολη. Έμαθα για την παρακάτω ιστορία από άλλους, και αργότερα από έναν δόκιμο που ζούσε με έναν από αυτούς σε μια σλοβενική πόλη. Η οικογένεια ήταν ορθόδοξη.

Ήταν τρεις. Όλοι τους ήταν αξιωματικοί. Ήταν ο πρώτος πόλεμος με τους Γερμανούς. Μόνο ο ηλικιωμένος πατέρας και η μητέρα και οι υπηρέτες έμειναν στο σπίτι.

Ένα βράδυ, ένα φωτεινό σημείο εμφανίζεται κοντά στο κρεβάτι της μητέρας. Μέσα σε αυτό βρίσκεται ο μεγαλύτερος γιος της, ο Λεβ, με ματωμένο κεφάλι. Τότε το όραμα εξαφανίζεται.

Η μητέρα ξυπνάει τον πατέρα και του λέει το όραμα. Την επόμενη μέρα γράφει μια επιστολή στο σύνταγμα. Και αυτή είναι η απάντηση που λαμβάνει.

Έγινε μάχη. Μια χειροβομβίδα εξερράγη πάνω από το κεφάλι του Λιόβα. Έπεσε και όλοι τον υπέθεσαν νεκρό. Ένας αξιωματικός, στενός γνώριμος του Λιόβα, γιος του υπηρέτη που αναφέρθηκε παραπάνω, περνούσε με το άλογο. Βλέποντας τον Λιόβα, κατέβηκε από το άλογό του για να πάρει τα πράγματά του και να τα στείλει στους γονείς του, νομίζοντας ότι ήταν νεκρός. Αλλά προς έκπληξή του, παρατήρησε σημάδια ζωής. Τον έβαλε γρήγορα στο άλογό του και τον πήγε στο ιατρικό σταθμό. Ο Λιόβα επέζησε.

Έτσι ξεπλήρωσε αυτός ο αξιωματικός τους «αφεντικούς» του για την εκπαίδευσή του.

Μια εξαιρετική σύμπτωση συνέβη επίσης με τον δεύτερο γιο μου. Δεν θυμάμαι το όνομά του.

Θέλοντας να φύγει από τη Σεβαστούπολη, είχε ήδη αγοράσει ένα εισιτήριο για το ατμόπλοιο. Αλλά όταν έφτασε για να επιβιβαστεί, δεν το βρήκε. Νομίζοντας ότι είχε αφηρημένα αφήσει το εισιτήριο στο διαμέρισμά του, έτρεξε πίσω. Αλλά ούτε εκεί το βρήκε. Άρχισε να ψάχνει στις τσέπες του και το βρήκε στην πλαϊνή τσέπη του σακακιού του. Αποδείχθηκε ότι είχε ιδρώσει πολύ στη βιασύνη του να φύγει, και το χαρτί είχε κολλήσει στα ρούχα του. Τώρα έτρεξε πίσω στην προβλήτα, αλλά το ατμόπλοιο είχε ήδη αναχωρήσει. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι οι αξιωματικοί σε αυτό το ατμόπλοιο είχαν σκοτωθεί. Και έτσι είχε δραπετεύσει.

Αλλά το πιο ασυνήθιστο περιστατικό συνέβη στον τρίτο γιο, τον Βλαντιμίρ Αλεξάντροβιτς. Ξεκίνησε ως εξής.

Έψαξαν το διαμέρισμά τους. Ο πατέρας μου κι εγώ ανεβήκαμε στον δεύτερο όροφο, αφήνοντας έναν στρατιώτη να φυλάει τη μητέρα μου.

Βλέποντας το ευγενικό του πρόσωπο, του μίλησε.

-Έχεις μητέρα;

- Ναι, έχω.

- Από ποια επαρχία είσαι;

- Από τη Σαμάρα.

«Βλέπεις πώς καταδιώκεις τα παιδιά μας. Και αν σου φέρονταν με τον ίδιο τρόπο, πώς θα ήταν η μητέρα σου;»

Ο στρατιώτης παρέμεινε σιωπηλός.

«Σας ζητώ: αν μπορείτε να βοηθήσετε οποιονδήποτε από αυτούς με οποιονδήποτε τρόπο, κάντε το, στο όνομα της μητέρας σας.»

Ο στρατιώτης παρέμεινε ξανά σιωπηλός.

Η έρευνα τελείωσε: δεν βρέθηκε κανείς και τίποτα. Έφυγαν.

Λίγες μέρες αργότερα, ο Βλαντιμίρ συνελήφθη και αρχικά φυλακίστηκε. Στη συνέχεια, αυτός και έξι άλλοι καταδικάστηκαν σε θάνατο με εκτελεστικό απόσπασμα. Οι εκτελέσεις συνήθως γίνονταν τη νύχτα, πίσω από τον σιδηροδρομικό σταθμό, και οι εκτελεσμένοι έπεφταν σε έναν τεράστιο τάφο που είχε προετοιμαστεί γι' αυτούς. Πέντε στρατιώτες είχαν αναλάβει να φυλάνε τους καταδικασμένους. Στάθηκαν στην άκρη του τάφου και πυροβόλησαν μία φορά, και μετά δύο φορές.

Αλλά ο Βλαντιμίρ, αν και τραυματίστηκε, δεν τραυματίστηκε θανάσιμα.

Επιπλέον, σύμφωνα με τον ίδιο, ο δόκιμος μου είπε τα εξής στην τάξη.

Όταν οι ομοβροντίες κόπασαν, ένας από τους στρατιώτες είπε:

- Παιδιά, είναι τρομακτικό!

Και παραλίγο να φύγουν τρέχοντας από τον τάφο.

Ησυχία... Ο Βλαντιμίρ σηκώνει το κεφάλι του και βλέπει ότι ο άλλος είναι επίσης μόνο τραυματίας. Οι άλλοι είναι νεκροί. Αποφασίζουν να σέρνονται σε αντίθετες κατευθύνσεις. Τότε ο Βλαντιμίρ σηκώνεται και περπατάει με δυσκολία κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών. Ξαφνικά, όχι πολύ μπροστά του, ένας άντρας με όπλο εμφανίζεται στο σκοτάδι. «Πρέπει να είναι οι φρουροί!» Ο Βλαντιμίρ πέφτει στο έδαφος, για παν ενδεχόμενο: ίσως δεν τον έχουν προσέξει ακόμα! Αλλά ο άντρας φωνάζει: «Σήκω! Χέρια! Ψηλά! Ποιος είσαι;»

Ο Βλαντιμίρ, βλέποντας το αναπόφευκτο μιας δεύτερης εκτέλεσης, είπε υπάκουα τα πάντα.

– Και ο Π.Ν. δεν ήταν ανάμεσα στους εκτελεσμένους μαζί σας;

- Όχι!

- Αυτός είναι ο αδερφός μου! Και πήγα να τον ψάξω: μην με φοβάστε.

Και ο άντρας με το όπλο τον οδήγησε πιο μακριά.

«Δυστυχώς, μένω μακριά, στην απέναντι πλευρά της πόλης. Αλλά ξέρω έναν εργάτη κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Θα σε πάω σε αυτόν.»

Έφτασαν. Άναψαν μια λάμπα. Μεθυσμένοι ναύτες έκαναν θόρυβο κοντά. Βλέποντας το φως αργά το βράδυ, εισέβαλαν στο διαμέρισμα σε ένα θορυβώδες πλήθος. Ο ιδιοκτήτης τους ζητά να φύγουν, αλλά δεν φεύγουν. Τότε ο εργάτης τους απειλεί με τον διοικητή του σταθμού, αλλά ούτε αυτό πιάνει. Πηγαίνει γρήγορα στον διοικητή και ζητά προστασία. Γράφει μια διαταγή, τη σφραγίζει και στέλνει έναν στρατιώτη υπηρεσίας μαζί της. Οι ναύτες φεύγουν. Ο στρατιώτης ρωτάει:

- Ποιος είσαι;

Ο Βλαντιμίρ, βλέποντας το μοιραίο αποτέλεσμα, μίλησε ειλικρινά.

- Ποιο είναι το επώνυμό σου;

- Εμμανουήλ.

- Πώς;

- Εμμανουήλ.

- Η μητέρα σου σου στέλνει τους χαιρετισμούς της.

Αποδεικνύεται ότι αυτός ήταν ο ίδιος στρατιώτης από τον οποίο η μητέρα ζήτησε να βοηθήσει τον γιο της σε περίπτωση που συναντούσε κάποιον.

Κάπως έδεσαν τον τραυματία· και (αν δεν με απατά η μνήμη μου) ο ίδιος ο στρατιώτης βρήκε ένα ταξί και τον πήγε στο νοσοκομείο στη Νέα Πόλη, πέρα ​​από τον ποταμό Σαλγκίρ.

Ο τρίτος γιος σώθηκε επίσης ως εκ θαύματος: η προσευχή μιας μητέρας είναι δυνατή !

Άκουσα την υπόλοιπη ιστορία στο εξωτερικό. Ήμουν καθηγητής θρησκευτικών στη Σερβία, στην πόλη Μπίλετσε, στο σώμα των δοκίμων. Και ο διοικητής της λόχου διηγήθηκε αυτή την ιστορία στην τάξη.

Ένας δόκιμος περίπου 20 ετών σηκώνεται από τη θέση του και μου λέει:

«Αυτός ο Βλαντιμίρ Αλεξάντροβιτς κι εγώ μένουμε στην ίδια πόλη. Και μας τα είπε όλα αυτά ο ίδιος. Αλλά θα προσθέσω και κάτι άλλο.»

Και μου είπε τα λόγια του στρατιώτη: «Κάτι είναι τρομακτικό» και άλλα πολλά.

Και πρόσφατα (5 Σεπτεμβρίου), περνώντας με το αυτοκίνητο από τη Νέα Πόλη, θυμήθηκα όλη αυτή την ιστορία και ρώτησα τον οδηγό: «Είναι η Νέα Πόλη εδώ, από αυτή την πλευρά;» – «Ναι».

Θρηνούσα μητέρα

Στο Παρίσι, μια έξυπνη μητέρα μου είπε με δάκρυα στα μάτια τα εξής για τον γιο της (στην εκκλησία του συγκροτήματος του Θεολογικού Ινστιτούτου, Rue de Crime):

«Απέκτησα έναν γιο. Όταν ήταν ενός έτους, αρρώστησε επικίνδυνα. Ζήτησα θερμά από τον πατέρα Ιωάννη (Κ) να προσευχηθεί για την ανάρρωσή του. Το παιδί επέζησε. Αλλά όταν μεγάλωσε, ερωτεύτηκε μια κοπέλα, και εκείνη δεν ανταποκρίθηκε στα συναισθήματά του. Έτσι αυτοκτόνησε. Και τώρα ακόμα μετανιώνω: γιατί το έκανα; Θα ήταν καλύτερα να είχε πεθάνει στην παιδική του ηλικία!»

Δεν θυμάμαι τι της απάντησα...

Αλλά έχω ακούσει το επιχείρημα περισσότερες από μία φορές: αν πεθαίνουν παιδιά, δεν πρέπει ποτέ να προσεύχεσαι στον Θεό γι' αυτά. Μόνο Αυτός ξέρει τι μπορεί να σου συμβεί στο μέλλον! Θα σου πω μια τέτοια ιστορία αργότερα.

Πυροβολήθηκε κατά λάθος

Το άκουσα αυτό στην Αλούστα από τους ίδιους τους γονείς μου και ζήτησα από τη μητέρα μου να γράψει περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό. Και τώρα φτιάχνω ένα αντίγραφο.

«Συνέβη στη Ζαπορίζια στις 27 Μαρτίου 1946, κατά τη διάρκεια της εβδομάδας της Σταυροπροσκύνησης. Ήταν σχολικές διακοπές. Ο μοναχογιός μου, ο Κόλια, 14 ετών, κοιμόταν μαζί μου στο ίδιο δωμάτιο. Εκείνο το βράδυ, ονειρεύτηκα: Στεκόμουν με τον Κόλια σε ένα χωράφι, κρατώντας το αριστερό του χέρι. Η μέρα ήταν καθαρή και ασυνήθιστα ήσυχη. Ήμασταν εντελώς μόνοι.

Ξαφνικά ακούω μια φωνή από τον ουρανό:

– Ρίξε μια τελευταία ματιά στον γιο σου. Δεν θα τον ξαναδείς ποτέ.

Γυρίζοντας προς την Κολένκα, είδα με φρίκη ότι είχε αρχίσει να μαυρίζει και να γίνεται πέτρα. Με κατέκλυσε ένα τέτοιο συναίσθημα φόβου και απελπισίας, και τα δάκρυα άρχισαν να με πνίγουν τόσο πολύ που δυσκολεύτηκα να αναπνεύσω.

Και ξύπνησα λαχανιάζοντας ακόμα.

Έπειτα άπλωσε το χέρι της στο κεφαλάρι του κρεβατιού του, βεβαιώθηκε ότι κοιμόταν ήσυχα και γαλήνια, σηκώθηκε, ντύθηκε και ξεκίνησε τις συνηθισμένες δουλειές του σπιτιού.

Μετά το πρωινό, ο σύζυγός μου έφυγε για τη δουλειά στο Κίροφσκ.

Και ο Κολένκα, όπως πάντα πολύ χαρούμενος και εύθυμος, διάβασε λίγο και πήγε για σκι. Συνάντησε έναν φίλο του στο δρόμο. Αυτό το αγόρι (ο γιος ενός πολιτικού αξιωματικού σε άδεια από τον στρατό) έπαιρνε μαθήματα γερμανικών από εμένα, και κάλεσε τον Κολένκα να τον ακολουθήσει.

Έμεινα μόνη, πήρα το κομμένο πουκάμισο του γιου μου, σκοπεύοντας να το ράψω. Έπειτα, χωρίς να ράψω ούτε μια βελονιά, το άφησα στην άκρη και άρχισα να ράβω για τον άντρα μου.

Ξαφνικά άκουσα έναν παράξενο ήχο κουδουνίσματος: μακρύ και αδιάκοπο. Τρόμαξα. Και όταν άνοιξα την μπροστινή πόρτα, είδα τον φίλο της Κολένκας - χλωμό και τρέμοντας. Μου είπε κλαίγοντας:

- Έλα γρήγορα. Ο Κόλια είναι νεκρός.

Και σχεδόν αμέσως εμφανίστηκε ένας αξιωματικός από πίσω του, κρατώντας τον γιο μου στην αγκαλιά του. Βλέποντάς με, ο αξιωματικός ρώτησε με μια παραμορφωμένη και παράξενη έκφραση: «Πού πάει;» Έπειτα μετέφερε τον Κολένκα πίσω μου, τον ξάπλωσε στο κρεβάτι, έτρεξε έξω στον διάδρομο, έπεσε με το πρόσωπο στο πάτωμα και άρχισε να χτυπάει τα χέρια και τα πόδια του στο πάτωμα, φωνάζοντας δυνατά: «Τον σκότωσα, τον σκότωσα!».

Ακόμα δεν καταλάβαινα τίποτα: ήμουν τρομοκρατημένη και μπερδεμένη. Τότε πλησίασα τον Κολένκα και σήκωσα ήσυχα το σακάκι του. Τότε είδα ότι το πουκάμισό του ήταν καλυμμένο με αίμα. Το έκοψα στο στήθος με ψαλίδι και στην αριστερή πλευρά παρατήρησα μια μικρή μαύρη τρύπα. Άρχισα να σκέφτομαι ότι ονειρευόμουν: ότι έπρεπε να κάνω κάτι για να ξυπνήσω πιο γρήγορα. Και σαν αστραπή, η σκέψη πέρασε από το μυαλό μου ότι είχα ήδη δει ένα πραγματικό όνειρο. Και αυτό με επανέφερε στην πραγματικότητα. Σκέφτηκα: ο άντρας μου δεν ξέρει ακόμα τίποτα, και πώς θα το αντιμετωπίσει;!

Αλλά ο Κύριος μας έδωσε τη δύναμη να υπομείνουμε αυτή τη θλίψη μαζί, συμπονετικοί ο ένας προς τον άλλον. Σε μια δύσκολη στιγμή, προσευχόμενος στον Θεό, άνοιξα τη Βίβλο , ζητώντας βοήθεια, και διάβασα: Και αυτός, ως δίκαιος κριτής, αφαίρεσε από εσάς σήμερα ό,τι σας έδωσε. Και τώρα είστε εδώ, και οι αδελφοί σας είναι μαζί σας. Αν κυβερνάτε τα συναισθήματά σας και πειθαρχείτε την καρδιά σας, θα διατηρήσετε τη ζωή, και μετά θάνατον θα λάβετε έλεος ( Γ΄ Έσδρας 14:32-34 ).

Μια επακόλουθη νεκροψία αποκάλυψε ότι η σφαίρα είχε περάσει από την καρδιά (κόλπο και κοιλία), στη συνέχεια από το στομάχι, το συκώτι και το δεξί νεφρό, σταματώντας κοντά στη σπονδυλική στήλη. Ο άτυχος αξιωματικός έδειχνε σε παιδιά πώς να γεμίζουν ένα περίστροφο (ένα πιστόλι Parabellum) και στεκόταν κοντά στον Kolenka όταν αυτός κατά λάθος πυροβόλησε και τον σκότωσε. Οι δύο γιοι του στέκονταν κοντά.

«Ο Κύριος ο Θεός χάρηκε που πήρε την Κολένκα μου.»

Εμφάνιση σε ένα όνειρο

Πιθανότατα έχω γράψει για αυτό κάπου στο παρελθόν, στα έργα μου. Αλλά θα το επαναλάβω εδώ.

Η οικογένεια Σ-χ ζούσε στη Μόσχα. Αυτός ήταν περίπου 60 ετών και η σύζυγός του ήταν πολύ νεότερη, περίπου 20 χρόνια νεότερη. Είχαν πέντε παιδιά: το μεγαλύτερο, ο Σεριόζα, ήταν στο ένατο ή δέκατο έτος της ηλικίας του.

Πέθανε απροσδόκητα. Οι ενορίτες της εκκλησίας (ήταν ο φύλακας εκεί) έφτιαξαν ένα ειδικό παράθυρο εκεί. Έτσι ονομαζόταν: «Σ-κοέ». Και ο καθένας έφερνε ό,τι μπορούσε στο περβάζι του παραθύρου: ψωμί, γάλα, ρούχα, παπούτσια και ούτω καθεξής.

Η σύζυγος έκλαιγε πολύ για τον εκλιπόντα: τον αγαπούσε πολύ· και ανησυχούσε επίσης για τα πέντε παιδιά της: τι θα τους συνέβαινε; Η επανάσταση είχε ήδη ξεκινήσει τότε.

 Την 40ή ημέρα, ο εκλιπών εμφανίστηκε στον ιεροδιάκονο της εκκλησίας σε όνειρο και του είπε:

«Πήγαινε και πες στην Ουλιάνα μου (έτσι την έλεγαν) να σταματήσει να κλαίει για μένα: μου προκαλούσε μεγάλη θλίψη κάνοντάς το αυτό».

Ο ιεροδιάκονος της διηγήθηκε το όνειρο. Εκείνη του απάντησε:

– Μου εμφανίστηκε τώρα και μου είπε: «Μην ανησυχείς για τα παιδιά: ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει τα ορφανά!»

Στη συνέχεια άρχισε να υποβάλλει αιτήσεις για ταξίδια στο εξωτερικό. Και, επισκεπτόμενη διάφορα ιδρύματα, προσευχόταν στον Θεό. Και παρατήρησε: όταν ξεχνούσε να το κάνει αυτό, ανέκυπταν κάποια εμπόδια: άρχιζε να προσεύχεται (σιωπηλά, φυσικά) και τα πράγματα πήγαιναν καλά.

Στο τέλος, αυτή, τα παιδιά της και ο ηλικιωμένος πατέρας της (ο πρώην κυβερνήτης του Γκρόντνο) φεύγουν από τη Μόσχα για το Παρίσι.

Έμαθα για όλα αυτά από τους συγγενείς τους, τους συναδέλφους μου στο Θεολογικό Ινστιτούτο και από επιστολές.

Και όταν έφτασαν στο Παρίσι, πήγα αμέσως στο διαμέρισμά τους για να τους συναντήσω. Ρώτησα: «Είναι όλα ακριβώς όπως είναι γραμμένα;» «Ναι», απάντησε η χήρα. Γνώρισα επίσης τον Σεριόζα. Αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας κοντά στο Παρίσι.

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΌΣ ΗΓΟΎΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΆΣ ΜΟΝΉΣ ΠΑΡΑΚΛΉΤΟΥ ΤΙΜΌΘΕΟΣ ΣΑΚΚΆΣ ΜΕ ΤΌΝ ΠΑΤΈΡΑ ΤΟΥ ΓΕΏΡΓΙΟ ΣΑΚΚΆ ΤΌ ΈΤΟΣ 1936.

'' Η χάρη που έχει ο γέροντας Πορφύριος, δίνεται από τον Θεό στην Εκκλησία μια φορά στα 500 χρόνια. "Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ .

Δεν ήταν μόνο καλός Υμνογράφος ο όσιος Γεράσιμος, ήταν και καλός κηροπλάστης .

Δεν ήταν μόνο καλός Υμνογράφος ο όσιος Γεράσιμος, ήταν και καλός κηροπλάστης και ξυλογλύπτης και πρώτος σε όλες τις παγκοινιές της Αδελφότητας στη Μικραγιάννα ενώ στη  Σκήτη της Αγίας Άννας ήταν Βιβλιοθηκάριος όπου εκεί διέπρεψε καταγράφοντας το περιεχόμενο των χειρογράφων κωδίκων και ολα τα φυλασσόμενα αρχαία και νεα βιβλία της Βιβλιοθήκης του Κυριακού.

Ο Αράπης.

 

Ο “Αράπης”, ο χαριτωμένος ημίονος, ήταν ο προσωπικός μεταφορέας του Οσίου Γερασίμου στις δύσκολες διαδρομές από τη Μικραγιάννα στις Σκήτες και τα Μοναστήρια του Αγίου όρους. Ήθελε όμως απαραίτητα πριν τις μεταφορές και τις άλλες δουλειές που έκανε, ένα μεγάλο φιλί από τον Όσιο Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη και το είχε. Το “Αραπάκι” είχε μια οικειότητα με τον Γέροντα που ξάφνιαζε. Χαρακτηριστικό είναι πως πολλές φορές μετέφερε μόνο του επισκέπτες σε διάφορα σημεία της Σκήτης, αφού πρώτα ο Γέροντας του ψιθύριζε στο αυτί τον προορισμό, π.χ. “Θα πας τον π. Τιμόθεο στους Δανιηλαίους και θα περιμένεις να τον γυρίσεις πίσω εδώ”. Ένα χλιμίντρισμα και η εντολή γινόταν αμέσως πράξη. Το ζωάκι σε πήγαινε εκεί που του είπε ο Γέροντας, περίμενε υπομονετικά να τελειώσεις τη δουλειά σου και σε γύριζε πίσω, πολλές φορές αλλάζοντας και τη διαδρομή για να θαυμάσεις το τοπίο. Επιστρέφοντας ήθελε το απαραίτητο φιλί από τον Γέροντα. που πολλές φορές το έπαιρνε και από τον αναβάτη και ένα μεγάλο τραγανό παξιμάδι για τα “μεταφορικά”. Τόσο απλή και ωραία έφτιαξε ο Δημιουργός τη ζωή μας, εμείς κάπου τα αλλάξαμε όλα και πήραμε τη ζωή μας λάθος, κατά το ποιητήν.

REKOLEKCJE ADWENTOWE Z IKONĄII Niedziela Adwentu – „KRZEW GOREJĄCY”ks. Mirosław Niewęgłowski .

REKOLEKCJE ADWENTOWE Z IKONĄ

II Niedziela Adwentu – „KRZEW GOREJĄCY”

ks. Mirosław Niewęgłowski 

Drodzy, adwent nie jest czasem czekania na „świąteczny nastrój”. Adwent to czas, w którym Bóg naprawdę przychodzi. Cicho. Delikatnie. A jednocześnie z taką mocą, że potrafi odmienić życie człowieka.

Dokładnie tak, jak wtedy, gdy Mojżesz podszedł do krzewu na Synaju — zwykłego krzewu, który płonął, ale się nie spalał. Ten biblijny obraz jest jednym z najbardziej poruszających opisów działania Boga: płomień, który nie niszczy. Już Ojcowie Kościoła widzieli w tym wydarzeniu pierwsze światło tajemnicy Wcielenia.

Grzegorz z Nyssy mówił, że płomień, który nie pochłania, jest obrazem działania Boga w świecie: On rozświetla człowieka, ale nie niszczy jego natury.

Efrem Syryjczyk dodawał, że Mojżesz został doprowadzony do świętego lęku nie po to, by uciec, ale by wejść w relację — by pozwolić się poprowadzić. 

Mojżesz podchodzi do krzewu po latach ucieczki, jako człowiek z poczuciem porażki i zmarnowanego życia. A właśnie tam na pustyni — w miejscu, które kojarzyło mu się z przegraną — Bóg rozpalił w nim nowy początek.

Ten biblijny znak stał się inspiracją dla ikony „Krzew Gorejący”, napisanej przez panią Małgorzatę Waszkiewicz. Chcę Was dziś przez tę ikonę poprowadzić w głąb Adwentu.

🔹 ️BÓG, KTÓRY PŁONIE, ALE NIE NISZCZY

W tradycji Kościoła krzew z Księgi Wyjścia został odczytany jako zapowiedź Maryi — Dziewicy, która nosiła w sobie Boski Płomień, a mimo to pozostała nienaruszona: czysta, cała oddana Bogu.

Ikona, którą dziś rozważamy, dokładnie to ukazuje:

– Maryja jest przedstawiona jako Krzew, który płonie Bogiem.

– Chrystus — jako Boski Płomień, który nie wypala, lecz przemienia.

Czerwień Maryi nie jest barwą groźnego ognia, ale łagodnego światła — Chrystusa. On w Niej zamieszkał, nie niszcząc natury, lecz wypełniając ją.

Bóg działa podobnie w naszym życiu. Rozświetlający Płomień - Jezus Chrystus nie jest zagrożeniem dla naszego życia. To Płomień, który je wypełnia, oczyszcza, przemienia i ocala.

🔹️ MARYJA – ŻYWY SYNAJ

Czereśniowa, okrągła deska ikony nie jest przypadkowa. Okrąg to znak wieczności — przestrzeni Boga. W ikonografii Wschodu koło bardzo często symbolizuje preegzystencję Logosu, „czas Boga”, w którym dokonała się pełnia czasu.

A drzewo czereśniowe, z jego delikatnym rysunkiem słojów, stało się tutaj czymś więcej niż tłem: te naturalne, podłużne linie przypominają gałęzie krzewu — jakby sama materia deski opowiadała historię objawienia.

Warto zauważyć, że tradycja ikony „Krzewu Gorejącego” ma długą historię szczególnie w Kościołach Wschodnich. Motywy płomienia, gwiazdy i czterech przestrzeni świata podkreślają prawdę, że Bóg objawia się w tym, co zwykłe, a jednocześnie przekraczając doczesność i przestrzeń świata.

Maryja na ikonie stoi frontalnie, z powagą, ale bez strachu. Ona jest pierwszym człowiekiem, który pozwolił Bogu tak głęboko w siebie wejść. Adwent zaczyna się od Jej „tak”.

🔹️ ADWENT — ZOBACZYĆ TO, CO NIEWIDZIALNE

Mojżesz najpierw widzi krzew. Nic nadzwyczajnego.

Dopiero potem dostrzega, że w tej zwyczajności ukryty jest sam Bóg. To właśnie jest logika Adwentu.

My również mamy patrzeć głębiej:

– w zwykłe rozmowy,

– w ciche natchnienia,

– w pragnienia, które nie dają spokoju,

– w wydarzenia, które na pierwszy rzut oka są nieistotne.

To w takich, codziennych wydarzeniach Bóg staje się obecny w naszym życiu.

🔹️ CO W TOBIE POWINNO ZAPŁONĄĆ?

Adwent stawia proste pytanie: Gdzie w moim życiu powinien zapłonąć ogień, którego czasami się boję? Właśnie tam, gdzie czujesz lęk, opór, niepewność — tam najczęściej Bóg chce wejść.

Nie po to, żeby cię pogrążyć, ośmieszyć lub odrzucić, ale żeby uzdrowić.

– może w relacji, która potrzebuje prawdy.

– może w zranieniu, które nosisz od lat.

– może w tęsknocie, której nie dajesz dojść do głosu.

– może w powrocie do modlitwy, który ciągle odkładasz.

Bóg woła nas po imieniu — tak jak Mojżesza. Ale żeby usłyszeć to wołanie, trzeba podejść bliżej.

🔹️ ZAPRASZAM DO MODLITWY Z IKONĄ

Zatrzymaj się dzisiaj na chwilę przed ikoną „Krzew Gorejący”.

Zobacz, jak Maryja trzyma Chrystusa — Płomień, który rozświetla ciemność. Zapytaj:

– Panie, gdzie chcesz zapalić swój ogień we mnie?

– czego nie muszę się już bać?

– jak mam przygotować drogę dla Ciebie?

– w jakim miejscu mojego życia wołasz mnie po imieniu?

Zrób kilka chwil ciszy. To w niej Bóg mówi najmocniej.

Pozwól, aby Boży ogień płonął w tobie bez lęku. Maryja stała się Krzewem Gorejącym, bo pozwoliła Bogu zamieszkać w sobie w pełni. Adwent zaprasza nas do tego samego: nie do wielkich działań, ale do otwartości serca, w którym Bóg może zapalić swoje światło.

ΆΓΙΟΣ ΠΟΡΦΎΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΊΤΗΣ.

Σχετικά με τους Αγίους.

Σχετικά με τους Αγίους

«Οι άγιοι ζουν με την αγάπη του Χριστού, η οποία είναι η Θεία δύναμη που οικοδομεί και προστατεύει τον κόσμο, και γι' αυτό η σημασία των προσευχών τους είναι τόσο μεγάλη. Ο Άγιος Βαρσανούφιος, για παράδειγμα, μαρτυρεί ότι, στην εποχή του, η προσευχή 3 ανδρών προστάτευσε τον κόσμο από καταστροφές. Λόγω ορισμένων αγίων άγνωστων στον κόσμο, η ροή των ιστορικών, ακόμη και κοσμικών, γεγονότων αλλάζει, γι' αυτό και κάθε άγιος είναι ένα φαινόμενο κοσμικής σημασίας που υπερβαίνει τα όρια της γήινης ιστορίας και περνά στον κόσμο της αιωνιότητας».

Άγιος Σωφρόνιος ο Αθωνίτης,

στο «Αξιότιμος Σιλουανός ο Αθωνίτης»

Φωτογραφία: Εικόνα της Αγίας Μάρτυρος Φιλοφτείας από το Άργες (7 Δεκεμβρίου)

Σικταγόνες Χριστουγεννιάτικης χάριτος...

Σταγόνες Χριστουγεννιάτικης χάριτος...

Πολλοί ρωτούν τα ζευγάρια τι δώρο έκαναν αυτές τις μέρες στα παιδιά τους.

Συνηθίζω να ρωτάω τα ζευγάρια τι δώρο θα κάνει ο ένας στον άλλον. Με τα χρόνια πολλά ζευγάρια χάνουν την ομορφιά της συζυγίας. Πολλά χρόνια γάμου σου λένε, παιδιά, μέριμνες κλπ. Κάντε ένα μικρό δωράκι ο ένας στον άλλον αυτές τις μέρες. Δεν χρειάζονται λεφτά. Καρδιά που σπαρταράει από αγάπη, αυτό χρειάζεται.

Ένα γράμμα έστω, ένα λουλούδι, ακόμα και μια σοκολάτα. Είτε είστε νέοι, είτε με ρυτίδες. Να του πεις ή να της πεις ότι είναι το καλύτερο δώρο που έφερε ο Θεός στη ζωή σου. Κάτι τέτοιες στιγμές γίνονται Χριστούγεννα όλο τον χρόνο στις σχέσεις των ανθρώπων. Κάτι τέτοιες στιγμές αξίζουν περισσότερο από όλα τα αναμμένα λαμπάκια στις μεγαλουπόλεις του κόσμου και από όλα τα φαγητά σε όλα τα τραπέζια του κόσμου. Μην ξεχνάς τον άνθρωπό σου και μην νομίζεις ότι δεν χρειάζεται ένα σ’ αγαπώ. Σε αυτές τις στιγμές ποτίζεις τον γάμο με αγιασμό και συνεχίζει να ανθίζει.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh .gr

Έξι έτη από της κοιμήσεως του Οσίου της Αριζόνα. Η παρουσία του όσο ποτέ έντονη και ευεργετική για τους εν Αμερική και απανταχού ορθοδόξους. Μέμνησον Γέροντα τα πνευματικά σου παιδιά!

Του Οσίου Πατρός ημών Γεράσιμου του Υμνογράφου σήμερα...

Του Οσίου Πατρός ημών Γεράσιμου του Υμνογράφου σήμερα...

Μᾶς ἔγραφε τότε ὁ μακαριστός Γέρων Γεράσιμος μέ τήν χαρακτηριστική ἐπισεσυρμένη γραφή του:

‘’Πανοσιολογιώτατε Ἅγιε Πρωτοσύγκελλε, κατ᾽ εἰσήγησιν τοῦ λίαν ἀγαπητοῦ ἡμῖν ἀδελφοῦ πατρός Κωνσταντίνου Βαστάκη, σᾶς ἀποστέλλω δύο ἐμφανίσεις τοῦ νεοφανοῦς Ἁγίου Ραφαήλ’’.

Σέ συνημμένη λοιπόν δακτυλογραφημένη ἐπιστολή ὁ μακαριστός Γέρων Γεράσιμος ἀναφέρει ἐπί λέξει:

‘’Μετά τήν σύνταξιν τῆς πλήρους καί πανηγυρικῆς ἀκολουθίας μετά τοῦ παρακλητικοῦ κανόνος τῶν νεοφανῶν Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης, μίαν ἑσπέραν διελογιζόμην κατά πόσον ἐγένετο δεκτή ἡ ἐργασία μου αὕτη ἀπό τούς Ἁγίους.

 Ταῦτα σκεπτόμενος κατεκλίθην καί μόλις ἔκλεισα τούς ὀφθαλμούς εἶδον ὅτι ἤνοιξεν ἡ θύρα τοῦ κελλίου μου καί εἰσῆλθεν ἱεροπρεπής τις ἄνθρωπος ἐνδεδυμένος ἱερατικήν στολήν.

 Μόλις τόν εἶδον ἀνεβόησα: Ὁ Ἅγιος Ραφαήλ, καί ἐκίνησε κλίνων τήν κεφαλήν του, ἐπιβεβαιῶν τρόπον τινά τήν ἀναφώνησίν μου.

Τότε πλήρης χαρᾶς τῷ εἶπον: Ἅγιε Ραφαήλ, ἐδέχθητε τήν παρ᾽ ἐμοῦ ποιηθεῖσαν ἀκολουθίαν;

Κλίνας πάλιν τήν κεφαλήν καί μειδιάσας σεμνῶς εἶπεν ἠρέμα “ναί”, καί ἐγένετο ἄφαντος, πληρώσας ἀρρήτου χαρᾶς καί εὐφροσύνης τήν ταπεινήν μου καρδίαν.

Ἀφοῦ συνέταξα τήν Ἀκολουθίαν τήν ἀπέστειλα εἰς Μυτιλήνην καί, ἐγκριθεῖσα παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐτέθη ἀμέσως εἰς λειτουργικήν χρῆσιν, καί ἰδίᾳ ὁ παρακλητικός κανών, ὁπότε λαμβάνω ἐπιστολήν ἐκεῖθεν λέγουσαν μεταξύ τῶν ἄλλων καί τά ἑξῆς:

 Εὐλαβεῖς προσκυνηταί ἐν Θερμῇ εἶδον ὀφθαλμοφανῶς ἔξω τοῦ Ναοῦ τούς Ἁγίους Ραφαήλ καί Νικόλαον, κρατοῦντας ἐκ τῶν χειρῶν τήν μικράν Ἁγίαν Εἰρήνην καί βαδίζοντας νά εἰσέλθουν ἐν τῷ ναῷ.

Μόλις ἔφθασαν εἰς τήν θύραν, ἡ Ἁγία Εἰρήνη δέν ἤθελεν νά εἰσέλθῃ καί ταῦτα ἤκουσαν νά λέγῃ πρός τούς κρατοῦντας αὐτήν Ἁγίους:

 “Δέν θά εἰσέλθω διότι ὁ πατήρ Γεράσιμος δέν μέ ἔχει συμπεριλάβει εἰς τό Ἀπολυτίκιον”.

Καί πράγματι, ἀδελφοί μου, εἰς τό Ἀπολυτίκιον εἶχον μόνον τούς Ἁγίους Ραφαήλ καί Νικόλαον.

Τότε ἔσπευσαν νά μοῦ καταστήσουν γνωστά τά ἀνωτέρω καί ἀμέσως τροποποιήσας τό Ἀπολυτίκιον κατά τι, συμπεριέλαβον ἐν αὐτῷ καί τήν Ἁγίαν Παρθενομάρτυρα Εἰρήνην, ζητήσας παρ᾽ αὐτῆς συγχώρησιν, διά τό ἀκούσιον πταῖσμα, διότι δέν ἐγένετο τοῦτο ἐκ προθέσεως.

Ταῦτα πρός δόξαν Θεοῦ καί τιμήν τῶν Ἁγίων καί θαυματουργῶν Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης, τῶν θαυμαστῶς δοξασθέντων καί ἐνεργούντων παραδόξως εἰς τούς μετά πίστεως ἐπικα-λουμένους αὐτούς’’.

Σήμερα, πού ὁ ποιμαντικός καί ὁ θεολογικός λόγος σπανιώτατα ἑδράζεται ἀμέσως στήν θεοπτική ἐμπειρία, ἀλλά καί ὁ θεωρητικός καί πρακτικός χριστιανικός βίος εἶναι ἄγνωστοι στήν συντριπτική πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας, δέν μᾶς ἀπομένει πολλάκις παρά ὁ συγκλονισμός τῶν θαυμάτων, γιά νά παρακινήσει σέ λυτρωτική καί σωτηριώδη μετάνοια»

Μητροπολίτου Γουμενίσσης Δημητρίου, «Ἐκφαντορική Ἀποκάλυψη», Ὑμνήτωρ, Βέροια 2001, σελ. 222-225.

Η Κοίμηση του Οσίου Γερασίμου Μικραγιαννανίτου του Υμνογράφου + 7 Δεκεμβρίου 1991. Στό βάθος ο όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης.

Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ο υμνογράφος (+07/12)

"Έχω τον άγιο μπροστά. Γι’ αυτό και δεν θέλω επικοινωνία με κανέναν. Η υμνογραφία, η πνευματική αυτή εργασία, είναι ένωση της ψυχής μετά του Θεού· είναι μία θαυμασία προσευχή· είναι μία μεταρσίωσις του νοός· είναι μία μυστική θεωρία· είναι ένα μυστήριον, που δεν ερμηνεύεται και με λόγους δεν εξωτερικεύεται. Η υμνογραφία είναι η υπάτη φιλοσοφία. Δεν εκφράζεται με αυτά τα λόγια. Πρέπει κανείς να την δοκιμάση για να την αισθανθή."

Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ο υμνογράφος (+07/12)

Πηγή sinaxari viber

ΣΠΆΝΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ . Ιερά Μονή Παρακλήτου. 1970.

Σπάνια έγχρωμη φωτογραφία.Να είμαστε μέσα στον κόσμο και όμως όχι του κόσμου. Να έχουμε μέσα μας τον Χριστό, κι όλα γύρω μας να φωτίζονται!Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης.

Ο ΘΆΝΑΤΟΣ ΤΟΎ ΑΜΑΡΤΩΛΟΎ.

Μητροπολίτης Benjamin (Fedchenkov) .Από εκείνον τον κόσμο . 20

 

Πρόνοια του Θεού

Και αυτό θα πρέπει να αποδοθεί σε μια θαυματουργή εκδήλωση του υπερφυσικού κόσμου. Η Θεία Πρόνοια προστατεύει ολόκληρη τη ζωή μας. Αλλά μερικές φορές, συμβαίνουν ειδικές περιπτώσεις. Θα γράψω μερικές. Σε άλλους, μπορεί να φαίνονται σαν συνηθισμένες ιστορίες. Αλλά εμείς τις θεωρούμε έργο της Θείας Πρόνοιας. Δεν θα διαφωνήσουμε: δεν θέλουμε· και ας αποφασίσει ο αναγνώστης μόνος του αν αυτά τα φαινόμενα είναι τυχαία ή όχι!

Το μονοπάτι της Πρόνοιας πάνω μας

Μια ενενήνταχρονη γυναίκα ζει στο σπίτι του επισκόπου μου. Περισσότερες από μία φορές, ανασκοπώντας τις προηγούμενες ζωές μας, πειστήκαμε όλο και περισσότερο για την αλήθεια της Πρόνοιας του Θεού.

Η οικογένειά της και η δική μας ήταν εντελώς μακρινές και άγνωστες. Και δεν θα μπορούσαν να είναι κοντά: ανήκε στην πλούσια αριστοκρατική τάξη. Ο πατέρας μας γεννήθηκε σε μια αγροτική οικογένεια από την εποχή των δουλοπάροικων και η μητέρα μας ήταν κόρη ενός διακόνου. Εμείς ζούσαμε στην περιοχή Ταμπόφ και αυτοί στην περιοχή Βολίν. Και τώρα είμαστε μαζί.

Έτσι έγινε.

Ο σύζυγός της, Σ.Ν. Ο-β, ήταν πρόεδρος του συμβουλίου του ζέμστβο και διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο (Χραποβίτσκι)  .

Μια μέρα, ο αρχιεπίσκοπος έφευγε από το Ζίτομιρ για την Αγία Πετρούπολη για τη θερινή σύνοδο της Ιεράς Συνόδου. Μεταξύ αυτών που τον αποχαιρέτησαν στον σταθμό ήταν ο Σ.Ν. Ο-β. Ξαφνικά, έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον Θεοφάνους, επιθεωρητή της Θεολογικής Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης, που ζητούσε από τον αρχιεπίσκοπο να κανονίσει να ξεκουραστεί κάπου στην επισκοπή και ότι είχε ήδη φύγει για το Ζίτομιρ. Τι να κάνει; Ο αρχιεπίσκοπος στράφηκε στον Σ.Π. και του ζήτησε να τον βοηθήσει να κανονίσει με κάποιο τρόπο να μείνει ο πατέρας Αρχιμανδρίτης.

Υπακούει χωρίς καμία αντίρρηση. Το τρένο για την Αγία Πετρούπολη αναχωρεί. Και ο Σ.Ν. πηγαίνει στη θρησκευόμενη σύζυγό του, η οποία είναι πλέον 90χρονη, και αφήνει το θέμα στα χέρια της.

Έτσι ξεκίνησε η γνωριμία του Αρχιμανδρίτη Θεοφάν με την οικογένεια Ο-χ. Ήταν τότε περίπου σαράντα ετών. Σύντομα έγινε πνευματική κόρη του αρχιμανδρίτη.

Κανονίζουν να μείνει σε μια εξοχική κατοικία, που έχει νοικιαστεί ειδικά για αυτόν.

Άρχισαν να τον φροντίζουν πρώτοι: ήταν εξαιρετικά αδυνατισμένος. «Δεν είναι άνθρωπος, αλλά ένα ζωντανό λείψανο», είπε ο γιατρός.

Νοικιάζουν ένα ειδικό ζευγάρι αλόγων για αυτόν με έναν ειδικό αμαξά. Του αναθέτουν έναν Πέρση υπηρέτη (ένα βαπτισμένο ορφανό), περίπου δεκαπέντε ετών. Καθαρίζουν και πλένουν το διαμέρισμά του όταν φεύγει από το εξοχικό του για την πόλη Ζιτόμιρ για τη Λειτουργία. Ο ενδιάμεσος μεταξύ αυτού και της συζύγου του Ομπβα είναι ο γιος της, ο οκτάχρονος Κολέτσκα.

Η υγεία του αρχιμανδρίτη βελτιώνεται.

Πριν φύγει, ο Ο-βα του ζήτησε να βρει έναν καθηγητή για τα παιδιά. Με πρότεινε, που ήμουν ακόμα τεταρτοετής φοιτητής.

Και μέχρι τα Χριστούγεννα του 1906, πήγαινα στο Ζίτομιρ. Έτσι, εντελώς απροσδόκητα, ξεκίνησε η σύνδεσή μου με αυτή την οικογένεια. Και από τότε, γνωριζόμαστε σχεδόν 50 χρόνια.

Έπειτα, παίρνω όρκους μοναχισμού και φαίνεται ότι εγκαταλείπω την οικογένειά τους. Αλλά έτσι φαινόταν.

Η επανάσταση του 1917 έρχεται. Ο Ο-β διορίζεται αντικυβερνήτης του Τσερνίγκοφ. Στο δρόμο προς τα εκεί, μέσω Σεβαστούπολης και Οδησσού, ο Σ.Ν. πηγαίνει να προσευχηθεί πριν από την αναχώρηση του πλοίου (ήταν πάντα θρησκευόμενος) και ακούει μια μνημόνευση ενός συγκεκριμένου Βενιαμίν, ενός επισκόπου.

Μη γνωρίζοντας τίποτα για τη χειροτονία μου ή τον προορισμό μου, ρωτάει στην εκκλησία: «Ποιος Βενιαμίν είναι αυτός;» και μαθαίνει ότι είμαι εγώ. Επιστρέφει αμέσως στο πλοίο και ανακοινώνει στη σύζυγό του ότι ο «δικός μας» Βενιαμίν είναι εδώ. Και οι δύο σπεύδουν προς το μέρος μου. Εκείνη τη στιγμή, βρισκόμουν στη Συμφερόπολη, αντικαθιστώντας τον επίσκοπο της επαρχίας, ο οποίος ήταν μέλος της Συνόδου της Διοίκησης της Νοτιοανατολικής Εκκλησίας .  Επιστρέφω αμέσως στη Σεβαστούπολη και συμφωνούμε αμέσως ότι ο Ο-βα θα ζήσει στο σπίτι του επισκόπου μου, ενώ αυτός θα πάει στο Τσερνίγκοφ—μόνος.

Έτσι δένεται ο τρίτος κόμπος: εγώ και η Ομπ-βα. Αλλά το Τσερνίγκοφ είναι ήδη κατειλημμένο και η Οδησσός κινδυνεύει. Ο Σ.Ν. επιστρέφει σε μένα στη Σεβαστούπολη, αλλά ήδη μολυσμένος από τύφο και... πεθαίνει εδώ. Η γυναίκα του μένει να ζήσει μαζί μου.

Η Κριμαϊκή εποχή ξεκινά: 135.000 πρόσφυγες εγκαταλείπουν τη Σεβαστούπολη για την Κωνσταντινούπολη. Ο Ο-βα παραμένει μόνος στη Σεβαστούπολη και φαίνεται ότι η σύνδεση έχει διακοπεί εντελώς ή τουλάχιστον επ' αόριστον.

Αλλά τότε ήρθε μια νέα πράξη Θείας Πρόνοιας. Καθώς επιβιβαζόμουν στο πλοίο, θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει μια μικρή εικόνα του Αγίου Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο διαμέρισμά μου στο σπίτι του επισκόπου και έστειλα τη γραμματέα μου να την φέρει. Η εικόνα δεν βρισκόταν πουθενά. Η γραμματέας επέστρεψε.

Αλλά τότε η Ο-βα τη βρήκε και συναντά τη φίλη της, πηγαίνουν στο ίδιο πλοίο, αυτή η φίλη την παίρνει με δική της ευθύνη, γιατί δεν ξέρω καθόλου πού θα πάω από την Κωνσταντινούπολη, και ο σύζυγος της φίλης μου περιμένει εκεί.

Έτσι, εντελώς απροσδόκητα, εξαιτίας μιας μικρής εικόνας του Αγίου Αρχαγγέλου Μιχαήλ, βρισκόμαστε ξανά μαζί, στην Κωνσταντινούπολη.

Εδώ μαθαίνει για την εκτέλεση του γιου της "Κολέτσκα"...

Και μόλις που στέκεται στα πόδια της, ακουμπάει σε έναν στύλο του φαναριού αντί να πέσει στο έδαφος...

Στη συνέχεια, διαβάζει ολόκληρη την Αγία Γραφή και βλέπει το προνοητικό χέρι του Θεού σε όλα: στην τύχη των εθνών και των ατόμων. Και είναι απόλυτα γαλήνια για τον θάνατο του γιου της. Και ποτέ δεν καταδικάζει αυτή την κυβέρνηση: η πρόνοια του Θεού είναι σε όλα!

Αρκετά χρόνια αργότερα, έχοντας ζήσει σε διαφορετικές χώρες, συναντιόμαστε ξανά: πρώτα στη Σερβία και μετά στο Παρίσι.

Ο Αρχιεπίσκοπος Θεοφάνης συναντάται επίσης εδώ.

Φαίνεται ότι δεν υπάρχει λόγος γι' αυτό. Αλλά η Θεία Πρόνοια τον στέλνει στο εξωτερικό για να καταπολεμήσει την ψευδή διδασκαλία του Μητροπολίτη Αντωνίου περί Εξιλέωσης... Αρχίζω κι εγώ να ασχολούμαι με αυτό το ζήτημα: αργότερα θα δούμε γιατί. Ο Μητροπολίτης αντικρούει τη θέση του. Συλλέγω πλούτο υλικού για αυτό το θέμα. Ο Αρχιεπίσκοπος Θεοφάν γράφει μια λαμπρή έκθεση εναντίον του. 

Τότε ο μητροπολίτης πεθαίνει.

Με στέλνουν στην Αμερική. Ο Αρχιεπίσκοπος Θεόφανος ζει ουσιαστικά σε απομόνωση, τελώντας καθημερινά τη Λειτουργία στο διαμέρισμά του. Αυτό συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια. Και η ζωή του περνάει σε μυστική προσευχή.

Με την ευλογία του, η Μητέρα Άννα (Ο-βα) πηγαίνει επίσης στην Αμερική, κατόπιν αιτήματός μου.

Το 1948, επιστρέψαμε στη Ρωσία, κατόπιν κλήσης του Πατριάρχη Αλεξίου  (πρώτα στη Ρίγα και στη συνέχεια στο Ροστόφ επί του Ντον).

Όταν στην Ευρώπη ζούσαμε χωριστά από την Μ. Α. (την έκανα μοναχική κουρά με το όνομα Άννα), της έγραφα επιστολές για τις δώδεκα μεγάλες εορτές, οι οποίες τώρα έχουν αντιγραφεί και ξανατυπωθεί . Η σχετική ελευθερία στο εξωτερικό μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ με αυτά τα έργα.

Αλλά στη Ρωσία, με περίμενε άλλη δουλειά (εκτός από την επισκοπική): ο αγώνας ενάντια στην ψευδή διδασκαλία του Πατέρα Γ. για την Εξιλέωση , για την οποία, ενώ ήμουν ακόμα στο εξωτερικό, είχα συσσωρεύσει ένα πλήθος (έως 500-600 σελίδες υλικού), το οποίο τώρα έχει ανατυπωθεί.

Και ο Πατέρας Γ., όπως και ο Μητροπολίτης Αντώνιος, διαψεύστηκε (φυσικά, όχι μόνο από εμένα), και μάλιστα απομακρύνθηκε από την καθηγητική θέση της Ακαδημίας του Λένινγκραντ με διάταγμα του Πατριάρχη.

Αλλά αυτό είναι μόνο το τέλος...

Αυτό που συμβαίνει στη συνέχεια είναι θέλημα Θεού! Εμπιστευόμαστε ακράδαντα τον εαυτό μας και αφηνόμαστε ήρεμα στα πάνσοφα χέρια της περαιτέρω Πρόνοιας του Θεού! Ο θάνατος έρχεται σύντομα: αύριο σηματοδοτεί την αρχή του 76ου έτους μου. Δόξα τω Θεώ!

Συμπερασματικά, θυμάμαι τη ρήση του Αρχιμανδρίτη Μαρτινιανού της Ούφα: «Ο Κύριος προετοιμάζει τους δούλους Του από βρεφικής ηλικίας (από νεαρή ηλικία)».

Μακάρι να μπορούσα να μετανοήσω...

Παραλείπω μια ολόκληρη σειρά περιπτώσεων όπου η Μητέρα Άννα με βοήθησε πολύ πνευματικά.

Και τώρα, για σχεδόν 50 χρόνια, ο Κύριος μας κρατάει ενωμένους...

Και ο θάνατος είναι κοντά...

Στις εξετάσεις

Το 1903, έδωσα τις εισαγωγικές εξετάσεις στη Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης. Το ακόλουθο γεγονός τράβηξε την προσοχή μου.

Το πρωί, σχεδόν ακριβώς πριν από την εξέταση στις Άγιες Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης, ένας φίλος, ο Σάσα Τσαν, έρχεται προς το μέρος μου και μου λέει:

– Πείτε μου, παρακαλώ: ποιο είναι το Τρίτο Βιβλίο των Μακκαβαίων;

Άρχισα να τον θυμάμαι, αλλά πολύ αδύναμα.

- Ας ανοίξουμε το σχολικό βιβλίο και ας ρίξουμε μια ματιά.

Το διαβάσαμε. Και μετά έπρεπε να δώσω εξετάσεις. Ξεκίνησαν από το τέλος του αλφαβήτου (Φενττσένκοφ). Έβγαλα ένα εισιτήριο: «Το Τρίτο Βιβλίο των Μακκαβαίων». Πήρα άριστη βαθμολογία.

Στις ετήσιες εξετάσεις, αφού ολοκλήρωσα το πρώτο μου έτος, διάβασα τις διαλέξεις του καθηγητή Γλουμποκόφσκι μόνο μία φορά .Και τη δεύτερη φορά προχώρησα μόνο στα μισά της 21ης ​​ερώτησης (η οποία ήταν περίπου 50 συνολικά). Δεν είχα χρόνο να κάνω περισσότερα.

Βγαίνω έξω και βγάζω το πρώτο εισιτήριο. Του λέω το μισό... Ο καθηγητής δεν ξέρει ότι μόλις που θυμάμαι το άλλο μισό, νομίζοντας ότι τα ξέρω όλα καλά. Μου κάνει δύο ή τρεις ερωτήσεις, και πάλι παίρνω άψογη βαθμολογία.

Μητροπολίτης Benjamin (Fedchenkov) .Από εκείνον τον κόσμο . 19

 

Ιερέας Σερντομπόλ

Στην πόλη Σερντομπόλ (το φινλανδικό όνομα είναι Σορταβάλα) υπήρχε ένας ιερέας (ξέχασα το επώνυμό του). Ήταν γνωστό ότι μόλις είχε αποφοιτήσει από το Θεολογικό Σεμινάριο της Αγίας Πετρούπολης: είχε περιορισμένες ικανότητες.

Στο τελευταίο μάθημα, ένας δάσκαλος ρωτάει: πού θα πάνε όλοι;

«Λοιπόν, Π.Ν., πού πας;» τον ρωτάει φιλικά αλλά όχι χωρίς ειρωνεία.

«Να γίνω ιερέας», απαντά με μετριοφροσύνη ο φοιτητής του θεολογικού σεμιναρίου.

- Λοιπόν, τι είδους ιερέας μπορεί να είναι ένας από εσάς;!

Λόγω της αδυναμίας του, έμεινε πίσω για ένα χρόνο όποτε ήταν δυνατόν και ολοκλήρωσε το σεμινάριό του σε πολύ μεγάλη ηλικία.

Αλλά έγινε ένας υποδειγματικός ποιμένας. Έλεγαν ότι κατά την εξομολόγηση —μετά από σχεδόν κάθε αμαρτία— έπεφτε σε  μετάνοιες και μάλιστα, κατά την προσευχή, έπεφτε τόσο πολύ που έβγαζε ακόμη και κάλους στο μέτωπό του. Πάντα έδινε ελεημοσύνη στους φτωχούς.

Ο επίσκοπος τον διόρισε κοσμήτορα.

Μια μέρα, χρειάστηκε να πάει να μεταλάβει σε έναν ετοιμοθάνατο. Το ταξίδι απαιτούσε μια βάρκα να διασχίσει τη λίμνη. Οι χωρικοί αρνήθηκαν να τον πάρουν: οι δυνατοί άνεμοι και τα τεράστια κύματα τρόμαξαν τους ψαράδες.

«Τι φοβάστε;» τους ρωτάει ο ιερέας. «Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος είναι μαζί μου – στα Άγια Δώρα!»

Τελικά συμφώνησαν. Και ίππευσε εντελώς άφοβα. Και επέστρεψαν με ασφάλεια.

Ας αναπαυθεί εν ειρήνη! Φυσικά, δεν ζει πια. Θα ήταν 90-100 ετών τώρα!

Ένα μικρό γεγονός

Σπούδασα με έναν φίλο στην ίδια τάξη στη θεολογική σχολή, τον Αλέξανδρο Νετσάγιεφ. Είχε εξαιρετικά προβλήματα μνήμης, ανίκανος να θυμηθεί ούτε καν απλές ιστορίες από την ιερή ιστορία. Αλλά ήταν πολύ ευσεβής.

Έτσι, πριν από τις εξετάσεις, διάλεξε το δέκατο πέμπτο εισιτήριο, το αποστήθισε καλά και, τοποθετώντας το στο στήθος του, βγήκε να δώσει τις εξετάσεις. Το εισιτήριο που τράβηξε ήταν το δέκατο πέμπτο.

Εμφανίσεις της Αδελφής του Ελέους

Ήταν προς τα τέλη του 1924 στη Σερβία. Διορίστηκα ως θρησκευτικός δάσκαλος και πνευματικός διευθυντής στο Σώμα Δοκίμων του Ντον (στο Μπίλετσε). Εκείνη την εποχή, ζούσα στο Βελιγράδι. Πριν φύγει για το Βελιγράδι, ο SM του 166ου Τάγματος ήρθε σε μένα με ένα αίτημα.

Ο πατέρας της, ένας διάσημος γιατρός της Μόσχας ονόματι Ζέρνοφ, προσβλήθηκε από τυφοειδή πυρετό. Μια ειδική νοσοκόμα διορίστηκε για να τον φροντίζει. Ο γιατρός, προετοιμαζόμενος για τον θάνατο, εξομολογήθηκε και έλαβε την Κοινωνία. Και άρχισε να αναρρώνει.

Αλλά η νοσοκόμα μολύνθηκε. Τη θέση της πήρε η κόρη του γιατρού, η ίδια η Σ.Μ.

Ενώ η ασθενής ήταν ακόμα αναίσθητη, διηγήθηκε την ιστορία της ζωής της, και ιδιαίτερα τις αμαρτίες της, σε αυτόν τον Α.Μ. Προσκαλούνταν επίσης ένας ιερέας κοντά της, αλλά κάθε φορά που ερχόταν να την εξομολογήσει, έχανε τις αισθήσεις της. Έτσι, πέθανε αναίσθητη.

Μετά τον θάνατό της, η εκλιπούσα άρχισε να εμφανίζεται στην S.M. σε όνειρα: λυπημένη, παρακαλώντας. Αυτό συνέβη πολλές φορές. Στη συνέχεια, στράφηκε στον Επίσκοπο F-n για συμβουλές. Της είπε:

«Βρείτε έναν ιερέα για την αποθανούσα και στη συνέχεια να τελέσει την κηδεία, κατά την οποία θα διάβαζε την ευχή της άφεσης των αμαρτιών. Και γράψτε όλες τις αμαρτίες που θυμάστε από τον αποθανόντα και ζητήστε από τον ιερέα να τις διαβάσει πριν από την ευχή της άφεσης των αμαρτιών.»

Μόλις είχα φτάσει στο Βελιγράδι. Η Σ.Μ. (ήταν καλή μου φίλη) με πλησίασε με αυτό το αίτημα. Δέχτηκα αμέσως.

Μία ή δύο μέρες αργότερα, ξεκίνησα για τον προορισμό μου. Η διαδρομή κράτησε, νομίζω, περισσότερες από δύο μέρες. Φτάνοντας στη Μπιλέτσα, αρρώστησα απροσδόκητα με τοπικό πυρετό και νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο δοκίμων για δύο εβδομάδες. Στη συνέχεια, ξεκίνησα αμέσως την ακολουθία . Και στη συνέχεια, στην 37η ή 38η Λειτουργία, έλαβα μια επιστολή από την Σ.Μ., η οποία με ενημέρωνε ότι η εκλιπούσα της είχε εμφανιστεί ξανά, χαρούμενη, και την ευχαριστούσε για τις προσευχές της. Μετά την 40ή Λειτουργία, τέλεσα την ταφή και πριν από την προσευχή της άφεσης, αφού έδιωξα όλους από την εκκλησία, διάβασα τον κατάλογο των αμαρτιών και την άφησα. Η εκλιπούσα σταμάτησε να εμφανίζεται.

Δύο θάνατοι

Ο νέος μου γνωστός, ο Αρχιμανδρίτης Ναζάριος, τώρα ηγούμενος της πατριαρχικής μονής στην Οδησσό , μου είπε τα εξής: στις 19 Σεπτεμβρίου 1955, όταν με συνόδευε στο αεροδρόμιο του Ροστόφ, ήταν περίπου 80 ετών.

Ένας κλέφτης που γνώριζε πέθαινε. Περίπου είκοσι λεπτά πριν από τον θάνατό του, ξαφνικά άρχισε να ουρλιάζει μανιασμένα από φόβο μπροστά σε αυτόν και τους άλλους:

– Αδέρφια, αδέρφια! Βοήθεια, βοήθεια! Έρχονται (εννοώντας τους δαίμονες)! Έρχονται!

Και έτσι ούρλιαζε για περίπου είκοσι λεπτά. Και τελικά, πέθανε.

Θυμάμαι ένα άλλο περιστατικό. Στο σπίτι μου στη Νέα Υόρκη, ένας άλλος άνδρας, ο Αρχιμανδρίτης Ευθύμιος, πέθαινε: ήταν 73 ετών. Προς το τέλος της ζωής του, ζήτησε από τον Κύριο να του χαρίσει μια ασθένεια, τουλάχιστον για τρεις ή τέσσερις μήνες. Αλλά τελικά παρέμεινε άρρωστος για περίπου τρία χρόνια. Εμφάνισε καρκίνο του στομάχου. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο ορθό του και για να επιτραπεί η έξοδος της τροφής, έκοψαν μια τρύπα στη δεξιά πλευρά (πιθανώς στο δωδεκαδάκτυλο) και έπρεπε να καθαρίζει συνεχώς τον επίδεσμό του, κάτι που έκανε ο ίδιος.

Αλλά τις τελευταίες επτά εβδομάδες, ήταν ξαπλωμένος στο διαμέρισμά μου, ανίκανος να φάει ή έστω να πιει νερό: είχε ναυτία. Μερικές φορές, απλώς έβρεχε τις άκρες των δακτύλων του και τις έτριβε στα χείλη του. Φυσικά, ήταν υπό τη φροντίδα ενός ξεχωριστού ατόμου.

Μερικές φορές πήγαινα στο δωμάτιό του και τον ρωτούσα:

«Λοιπόν, πάτερ Αρχιμανδρίτη, πώς αισθάνεσαι; Πονάς πουθενά;»

«Όχι», απαντά ήρεμα.

Είναι εκπληκτικό: ποτέ δεν παραπονέθηκε για πόνο! Και δεν νομίζω ότι το έκρυψε: δεν μπορείς να κρύψεις τον πόνο! Λέει ότι ήταν σαν να αφαιρέθηκε σκόπιμα κάποιο ευαίσθητο νεύρο κατά τη διάρκεια της επέμβασης. Αλλά το γεγονός παραμένει: ποτέ δεν παραπονέθηκε. Κάποτε πρόσθεσε: «Μόνο δαίμονες στέκονται στο βάθος».

Πέρασε την τελευταία μέρα εξίσου ήρεμα. Ο γιατρός τον εξέτασε.

«Λοιπόν, τι;» ρωτάμε.

- Ίσως πεθάνει αύριο, ίσως σήμερα!

Έφυγα από το σπίτι. Μετά από 20-25 λεπτά, σταμάτησε ήρεμα να αναπνέει. Έστειλαν να με φωνάξουν. Ήταν εξαιρετικά ξηρός.

Τα πόδια ήταν εντελώς μαύρα από τα γόνατα και κάτω.

Ένα όραμα σε ένα καρότσι

Στην επαρχία Ταμπόφ, όχι μακριά από τη Μονή του Σάροφ, υπήρχε ένα κτήμα που ανήκε στους πρίγκιπες Ενγκαλίτσεφ (πρώην Τατάρους). Αυτό συνέβη κατά την εποχή της δουλοπαροικίας. Η ακόλουθη ιστορία αφηγείται μια ηλικιωμένη γυναίκα που γνωρίζω, η οποία είναι τώρα στα ενενήντα της και καταγόταν από αυτήν την οικογένεια και παντρεύτηκε τον Ιλίνσκι. Μου την είπε.

Ο σύζυγος αυτής της γυναίκας ήταν απίστευτα οξύθυμος. Μια μέρα, θύμωσε τόσο πολύ που την έδιωξε έξω στο κρύο τον χειμώνα. Οι δουλοπάροικοι, γνωρίζοντας την κακιά φύση του πρίγκιπα, δεν τόλμησαν να την πάρουν στο σπίτι τους. Υπέστη κρυοπαγήματα και στα δύο πόδια της. Ο σύζυγός της συνήλθε, αλλά ήταν πολύ αργά. Αργότερα, ήταν εντελώς ανίκανη να περπατήσει και της έφτιαξαν μια άμαξα.

Ο άντρας της πέθανε πριν από αυτήν. Μετά πέθανε κι αυτή. Αλλά μετά, πριν πεθάνει κάποιος, εμφανιζόταν: ακουγόταν ο κρότος μιας άμαξας, την έβλεπαν να κυλιέται από δωμάτιο σε δωμάτιο και μετά εξαφανιζόταν.

Δύο νεαροί συγγενείς προσπάθησαν να την αρπάξουν. Αλλά έμειναν άναυδοι. Αυτό συνεχίστηκε για τρεις γενιές...

Σέρβος Πέτρο

Στη Σερβία, υπάρχει ένα έθιμο: όταν κάποιος πεθαίνει και δεν μπορεί να πεθάνει, καλείται στο σπίτι ιερέα ο  οποίος  διαβάζει το Άγιο Ευαγγέλιο ή πηγαίνει σε κοντινά μοναστήρια ζητώντας προσευχές για τον ετοιμοθάνατο, ώστε να τελειώσουν γρήγορα τα βάσανά του.

Τέτοιος ήταν ο γέρος Σέρβος Πέτρος στην περιοχή όπου έπρεπε να ζήσω.

Σε ένα χωριό, ένας καταδικασμένος σε θάνατο υπέφερε για πολύ καιρό. Ο Πέτρος διάβασε ήσυχα το Ευαγγέλιο. Ο ετοιμοθάνατος μουρμούρισε κάτι στην αναίσθητη κατάστασή του. Τότε συνήλθε και είπε στον Πέτρο: είδε δαίμονες να παρακινούν άλλους μπροστά να πάρουν την ψυχή, αλλά αυτοί απάντησαν:

– Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε παραπέρα: εκεί διαβάζουν το Βιβλίο!

Τότε ο Πέτρος πήγε να φέρει τον ιερέα. Εξομολόγησε τον ετοιμοθάνατο —δεν είχε εξομολογηθεί για πολύ καιρό— και του έδωσε Κοινωνία την επόμενη μέρα. Και ο ετοιμοθάνατος, μη βλέποντας πια δαίμονες, πέθανε ειρηνικά. Και στη Ρωσία, το Ψαλτήρι διαβάζεται πάνω από τους νεκρούς και το Ευαγγέλιο πάνω από τους ιερείς.

Περισσότερα για αυτό αργότερα.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Πράγματι: γιατί διαβάζεται το Ψαλτήριο πάνω από τους αποθανόντες λαϊκούς και το Ευαγγέλιο πάνω από τους ιερείς;

Άλλωστε, οι νεκροί δεν μπορούν πλέον να ακούσουν τι διαβάζεται. Και οι ζωντανοί δεν ακούν, γι' αυτό και το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι διαβάζονται για τους νεκρούς. Έτσι το καταλαβαίνουν οι συγγενείς των νεκρών και ο ίδιος ο αναγνώστης. Ποιο είναι το νόημα αυτού;

Ως μικρό αγόρι, διάβαζα το Ψαλτήρι πάνω από τον «Βάσενκα», τον γιο του τοπικού μας διασώστη. Ήταν νύχτα. Όλοι κοιμόντουσαν. Ήμουν ο μόνος που διάβαζε τους ψαλμούς και τους ενδιάμεσους ψαλμούς δυνατά. Κάποτε, μου φάνηκε σαν να είχε ζωντανέψει ο Βασένκα. Αλλά αυτό, φυσικά, ήταν απλώς η φαντασία μου.

Πολύ αργότερα, άκουσα μια εξήγηση αυτής της τελετής από τον επιθεωρητή της Θεολογικής Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης, A. F-n (ήμουν ήδη φοιτητής): η ανάγνωση του λόγου του Θεού διώχνει τη σκοτεινή δαιμονική δύναμη από τον αποθανόντα, γιατί στον λόγο του Θεού βρίσκεται η δύναμη του Θεού, ή ο ίδιος ο Θεός είναι παρών!

Και ο λαός, χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση ή εξηγήσεις, το γνώριζε από την παράδοση και την εμπειρία. Και έτσι μου το εξηγούσαν ως παιδί, αν και τότε καταλάβαινα λίγα. Απλώς διάβαζα...