Ὁ Oliver de Vinck γεννήθηκε το 1947...

«Ὁ Oliver de Vinck γεννήθηκε το 1947... Ὁ ἀδελφός του Christopher, καθηγητής ἀγγλικῶν, ἔγραψε γι᾽ αὐτόν σέ ἕνα ἄρθρο πού δημοσιεύθηκε στή Wall Street Journal στις 10 Απριλίου 1985. Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορία του:

"Μεγάλωσα σέ ἕνα σπίτι ὅπου ὁ ἀδελφός μου βρισκόταν ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω σέ ἕνα κρεβάτι γιά 32 χρόνια, στήν ἴδια γωνιά τοῦ δωματίου του, κάτω ἀπ᾽ τό ἴδιο παράθυρο, δίπλα στούς ἴδιους κίτρινους τοίχους. Ηταν τυφλός καί μουγκός. Τά πόδια του ἦταν στρεβλά. Δέν εἶχε τή δύναμι να σηκώση τό κεφάλι του οὔτε τή νοημοσύνη νά μάθη ότιδήποτε.

Ὁ Oliver γεννήθηκε μέ σοβαρή εγκεφαλική βλάβη πού τοῦ εἶχε δημιουργήσει μιά μόνιμη κατάστασι ἀνικανότητος. Σήμερα, εἶμαι καθηγητής ἀγγλικῶν, καί κάθε φορά κατά τήν ὁποία διδάσκω στην τάξι μου τό ἔργο Ὁ Θαυματοποιός πού ἀναφέρεται στο Helen Keller, βρίσκω τήν εὐκαιρία νά τούς πῶ καί τήν ἱστορία του Oliver.

Μιά μέρα, στη διάρκεια τῆς πρώτης χρονιᾶς κατά τὴν ὁποία δίδασκα, προσπαθοῦσα να περιγράψω τήν ἔλλειψι ἀνταποκρίσεως ἀπ' τόν Oliver, πώς τον ταΐζαμε μέ τό κουτάλι κάθε κομμάτι τροφῆς τήν ὁποία δεχόταν, πώς δέν μιλοῦσε ποτέ. Ἕνα ἀγόρι ἀπ' τά τελευταῖα θρανία σήκωσε το χέρι του καί εἶπε, Ω κύριε de Vinck. Ἐννοεῖτε ὅτι εἶναι φυτό.

Για μερικά δευτερόλεπτα ἔχασα τή μιλιά μου. Ἡ οἰκογένειά μου καί ἐγώ τρέφαμε τόν Oliver. Αλλάζαμε τις πάνες του, φυλάγαμε τά ροῦχα του καί τά σκεπάσματά του στό ὑπόγειο τό χειμῶνα, καί τά ἁπλώναμε τό καλοκαίρι ὁλόασπρα καί καθαρά πάνω στή χλόη γιά νά ἀερισθοῦν. Πάντα μοῦ ἄρεσε νά παρακολουθῶ τίς ἀκρίδες να πηδᾶνε πάνω στις μαξιλαροθῆκες.

Κάναμε μπάνιο τον Oliver. Τόν γαργαλούσαμε στό στῆθος γιά νά τόν κάνουμε να γελάση. Μερικές φορές ἀφήναμε το ραδιόφωνο ἀνοικτό στο δωμάτιό του. Τά πρωϊνά τραβούσαμε το κάλυμμα πού σκίαζε τό κρεβάτι του, γιά νά μήν τοῦ κάψη ὁ ἥλιος τήν εὐαίσθητη ἐπιδερμίδα. Τόν ἀκούγαμε να γελάη καθώς ήμασταν κάτω καί βλέπαμε τηλεόρασι.

Τόν ἀκούγαμε νά ἀνεβοκατεβάζη τά χέρια του γιά νά κάνη τό κρεβάτι του να τρίξη. Τόν ἀκούγαμε να βήχη στή μέση τῆς νύκτας.

Λοιπόν, νομίζω ὅτι θά μπορούσατε νά τόν πῆτε φυτό. Εγώ πάντως τόν ἀποκαλῶ Oliver τόν ἀδελφό μου. Θά ἔπρεπε νά τόν ἀγαπᾶτε. Ἕνα ἀπόγευμα, λίγους μήνες μετά τη γέννησί του, ή μητέρα μας πῆγε τόν Oliver μπροστά σέ ἕνα παράθυρο. Τόν κράτησε ἐκεῖ κάτω ἀπ' τόν ἥλιο, ἕνα ὁλόλαμπρο ἥλιο, καί ὁ Oliver κοιτοῦσε καί ξανακοιτοῦσε κατευθείαν στὸ φῶς του, μέ ἀποτέλεσμα να καταλάβη ή μητέρα μου για πρώτη φορά ὅτι ἦταν τυφλός.

Οἱ γονεῖς μας, οἱ ἀληθινοί ἥρωες τῆς ἱστορίας, ἔμαθαν σιγά-σιγά ὅτι ὁ Oliver δέν μποροῦσε νά στηρίξη τό κεφάλι του, δέν μποροῦσε νά μπουσουλήση, νά περπατήση, να τραγουδήση. Δέν μποροῦσε νά βαστήξη τίποτε στα χέρια του, δέν μποροῦσε νά μιλήση. Ἔτσι τόν πῆγαν στο νοσοκομεῖο Όρος Σινά, τῆς Ν. Υόρκης γιά ἐξετάσεις πού θά προσδιόριζαν τή σοβαρότητα τῆς καταστάσεώς του.

Ὁ Dr. De Lange εἶπε ὅτι ἤθελε νά ξεκαθαρίση στή μητέρα μου καί στόν πατέρα μου, ὅτι δέν ὑπῆρχε τίποτε ἀπολύτως, πού θά μποροῦσε νά γίνη γιά τόν Oliver. Δέν ἤθελε νά δώση στούς γονεῖς μου ψεύτικες ἐλπίδες.

—Μπορεῖτε νά τόν βάλετε σε ἵδρυμα, εἶπε.

Ἀλλά οἱ γονεῖς μου ἀπάντησαν:

Εἶναι γυιός μας. Θά τόν κρατήσουμε στο σπίτι.

-Τότε, πάρτε τον σπίτι καί ἀγαπῆστε τον, τούς

εἶπε ὁ καλός ἐκεῖνος γιατρός.

Ο Oliver μεγάλωσε μέχρι τό ὕψος ἑνός δεκάχρονου. Εἶχε πλατύ στῆθος καί μεγάλο κεφάλι. Τα χέρια καί τά πόδια του ήταν μαλακά καί μικρά ὅσο ἑνός πεντάχρονου. Τα Χριστούγεννα τοῦ πήραμε ἕνα κουτί δημητριακά γιά παιδιά καί τό βάλαμε κάτω ἀπ' τό δένδρο. 

Ὁ Oliver παραμένει ἀκόμα τό πιό ἀνήμπορο

ἀνθρώπινο πλάσμα τό ὁποῖο συνάντησα ποτέ μου,

ἡ πιό ἀδύναμη ἀνθρώπινη ὕπαρξι τήν ὁποία γνώρισα στή ζωή μου, καί, ὅμως, ἦταν ἕνας ἀπ᾿ τούς πιό δυναμικούς ἀνθρώπους τούς ὁποίους ἔχω γνωρίσει,

Ὁ Oliver δέν μποροῦσε νά κάνη ἀπολύτως τίποτε ἐκτός ἀπ᾽ τό νά ἀναπνέη, νά κοιμᾶται καί νά τρώη, ἀλλά παρόλα αὐτά, ἦταν ὑπεύθυνος γιά δράσι, ἀγάπη, θάρρος, σοφία. Θυμᾶμαι τή μητέρα μου νά λέη ὅταν ἤμουνα μικρός, Δέν εἶναι ὑπέροχο πού μπορεῖς νά βλέπης; Καί κάποτε εἶπε: Ὅταν πᾶς στον

οὐρανό, ὁ Oliver θα τρέξη σε σένα, θά σέ ἀγκαλιάση καί τό πρῶτο πράγμα πού θά σοῦ πῆ, θά εἶναι σέ ευχαριστώ.

Θυμᾶμαι ἀκόμα τή μητέρα μου νά μοῦ ἐξηγῆ

πόσο ευλογούμασταν ἀπ' τόν Oliver μέ τρόπους, τούς ὁποίους στήν ἀρχή δέν μποροῦσε νά δῆ. Πολύ συχνά, γονεῖς βρίσκονται μπροστα σέ ἕνα παιδί πού εἶναι σοβαρά καθυστερημένο, αλλά ταυτόχρονα εἶναι καί ὑπερκινητικό, ἀπαιτητικό ή βίαιο, καί χρειάζεται συνεχή φροντίδα. Ἔτσι πολλοί άνθρωποι δέν ἔχουν ἄλλη ἐπιλογή ἀπ' τό νά τό στείλουν σε κάποιο ἵδρυμα. Κάθε περίπτωσι εἶναι διαφορετική. Κανένας δέν μπορεῖ νά τούς κρίνη.

Λίγο μετά τά εἴκοσι, γνώρισα μιά κοπέλα καί τήν ἐρωτεύθηκα. Μετά από μερικούς μῆνες, τήν ἔφερα στο σπίτι γιά νά γνωρίση τήν οἰκογένειά μου.

Μετά ἀπό τίς συστάσεις καί λίγη κουβέντα, ἡ μητέρα μου πῆγε στήν κουζίνα να κοιτάξη τό φαγητό, καί ἐγώ ρώτησα τό κορίτσι, Θέλεις νά δῆς τόν Oliver;”. Φυσικά, τῆς εἶχα μιλήσει γιά τήν περίπτωσί του, ἀλλή ἡ ἀπάντησι της ἦταν ἀρνητική.

Λίγο ἀργότερα, γνώρισα τή Roe, ἕνα ἀξιαγάπητο κορίτσι. Μέ ρώτησε γιά τά ὀνόματα τῶν ἀδελφῶν μου. Ἀγαποῦσε τά παιδιά. Σκεφτόμουν ὅτι ἦταν ὑπέροχη. Μετά ἀπό λίγους μῆνες, τήν ἔφερα στο σπίτι γιά νά γνωρίση τήν οἰκογένειά μου. Τότε, ἦλθεἡ ὥρα να ταΐσω τόν Oliver.

Θυμᾶμαι, πού τή ρώτησα δειλά, ἂν ἤθελε νά τόν δῆ. Καί βέβαια᾽ ἀπάντησε καί ἀνέβηκε μαζί μου τή σκάλα. Κάθισα στο πλάι τοῦ κρεβατιού του καί ἄρχισα νά τόν ταΐζω, ἐνῶ ἡ Roe παρακολουθοῦσε.

Μετά τή δεύτερη κουταλιά, με ρώτησε, Μπορῶ νά τό κάνω ἐγώ;”. Καθώς μέ ρώτησε μέ ἄνεσι, ἐλευθερία καί συμπόνια, τῆς ἔδωσα τό πιάτο καί τόν τάισε. Ἡ δύναμι τοῦ ἀδυνάμου. Ποιό κορίτσι θα παντρευόσασθαν; Σήμερα ἡ Roe καί ἐγώ ἔχουμε τρία παιδιά"(Απόσπασμα ἀπ' τό βιβλίο Η Δύναμη τοῦ Αδύναμου του Christopher de Vinck . The Power of the Powerless Doubleday. Dell Publishing Group.1988.

Το (κατ' εικόνα).