Έχω μια ηλικιωμένη, τη Μαρία, που κλαίει ασταμάτητα 4 χρόνια, κυριολεκτικά, γιατί ο γιος της δεν της μιλάει, δεν την ψάχνει, δεν της απαντάει στο τηλέφωνο. Πριν από 4 χρόνια, η γιαγιά ευνόησε με κάποιο τρόπο την κόρη της στην κληρονομιά και από τότε ο γιος της της είπε: δεν υπάρχεις πια για μένα.
Πόσο μάλλον πάλεψε η γριά, πόσα δάκρυα, τηλεφωνήματα, αναμμένα κεριά, προσευχές και ελεημοσύνες.
Πήγαινε στην εξομολόγηση κάθε μήνα και αυτός ήταν ο πόνος της, χωρίς θεραπεία.
Φέτος στην αρχή τη βλέπω να μπαίνει στην Εκκλησία.
Δηλαδή, πάλι παραπονιέται για τον γιο της. Σωστά.
Πατέρα, τηλεφωνώ συνέχεια, δεν θέλει να με δει, με κόπο τον γέννησα, μετά από δύο μέρες κοντεψα κόντεψα να πεθάνω γι' αυτόν. Τον θήλασα, του έμαθα να μιλάει και να περπατάει, είναι το αίμα μου, είναι η ζωή μου. Και χίλια δάκρυα.
Από υπομονή αλλά και συγκινημένος από τα δάκρυα της μητέρας μου, της υπόσχομαι: Μάνα, θα φτιάξω ένα Ψαλτήρι για τη μητέρα . Ετοιμαστείτε, το αγόρι έρχεται σπίτι. Δάκρυα γεμίζουν τα χέρια μου.
Μετά από δύο εβδομάδες, έρχεται ένας φίλος της: Πατέρα, η ηλικιωμένη κυρία έπεσε άσχημα, έσπασε το πόδι της, την πήγα στα επείγοντα και εκεί ήρθε ο γιος της, γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι της και της ζήτησε συγχώρεση. Τώρα έρχεται πάντα με φαγητό, και κλαίνε και οι δύο, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Λέω: Το Ψαλτήρι, το σπαθί χύθηκε στην καρδιά του θανάτου.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου