Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2025

Δούλη του Θεού Αναστασία!!!!!! 2

 

Δούλη του Θεού Αναστασία

Στο βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Ραφαήλ (Καρελίν) «Το Μυστήριο της Σωτηρίας. Συζητήσεις για την πνευματική ζωή» υπάρχει ένα διήγημα «Καθιστή Αναστασία» για τη μοίρα της οξυδερκούς ηλικιωμένης, που ονομαζόταν λαϊκά «καθιστή Αναστασία». Μιλούσε στους ανθρώπους με παραβολές και αινίγματα, αλλά αυτό που έλεγε πάντα γινόταν πραγματικότητα.

Είναι γνωστό ότι στα νιάτα της η Αναστασία ήταν καλλονή. Η μητέρα της πέθανε νωρίς και την μεγάλωσε η μητριά της. Όταν ένας αξιωματικός της φρουράς άρχισε να γοητεύει το κορίτσι, η θετή μητέρα ανέβαλε τον γάμο με κάθε πρόσχημα και μια μέρα κλείδωσε την Αναστασία στο σπίτι και είπε στον γαμπρό ότι η νύφη του είχε τρελαθεί, ότι την έδεσαν και την πήγαν στο νοσοκομείο. Στο άκουσμα αυτό, ο ερωτευμένος αξιωματικός αυτοπυροβολήθηκε στο κατώφλι του σπιτιού. Όταν η Αναστασία έμαθε τι έγινε, ξεκίνησε συμπεριφορά σαν ανόητη: ζούσε σε έναν στάβλο με γουρούνια, τρώγοντας σιρόπι, που έφερναν στα ζώα. Με την πάροδο του χρόνου, η Αναστασία πήρε πάνω της ένα εξαιρετικό κατόρθωμα: κάθισε στην αυλή κάτω από ένα θόλο σε ένα χαμηλό παγκάκι και δεν σηκώθηκε από αυτό το μέρος. Όταν χρειάστηκε να σηκωθεί λίγο, ακούμπησε τα χέρια της σε δύο πέτρες που βρίσκονταν κοντά της, αλλά δεν στάθηκε ποτέ στα πόδια της. Πέρασαν δεκαετίες, τα πόδια της έμοιαζαν να έχουν ενωθεί κάτω από τα γόνατά της και δεν μπορούσε πια να τα κουνήσει.

Ο Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ γράφει: «Κατά κάποιο τρόπο, ένας τέτοιος άθλος είναι πιο δύσκολος από την κατασκευή στυλίτη, τουλάχιστον ο στυλίτης θα μπορούσε να κινηθεί κατά μήκος της πλατφόρμας της κολόνας, να κοιμηθεί ακουμπισμένος στο κιγκλίδωμα και να πάει στο εσωτερικό δωμάτιο. Επιπλέον, στους στύλους συνήθως εκτελούσαν πολλές μετάνοιες.

Η Αναστασία, καθισμένη σχεδόν ακίνητη, σύμφωνα με όλους τους νόμους της φύσης, θα έπρεπε να είχε πεθάνει τον πρώτο χειμώνα από υποθερμία, αλλά ο άνεμος και το χιόνι έμοιαζαν να μην έχουν καμία επίδραση πάνω της, όπως σε ένα πέτρινο άγαλμα...

Για αρκετές δεκαετίες, αυτή η ασκήτρια καθόταν στην αυλή του σπιτιού της, κάτω από ένα κουβούκλιο, χωρίς να σηκωθεί. Το χειμώνα σκεπαζόταν μόνο με ένα μακρύ σάλι. Κοιμόταν πολύ λίγο, συνήθως το πρωί, με το κεφάλι σκυμμένο μέχρι τα γόνατα. Ήταν σχεδόν πάντα περιτριγυρισμένη από κόσμο. Κάποιους δέχτηκε με ιδιαίτερη στοργή και τους τάιζε από τα χέρια της, ενώ άλλους τους χαιρετούσε με κακία και τους πετούσε ακόμη και πέτρες...

Η Ηγουμένη Μαρία (Σολοβίεβα), που ζούσε στο χωριό Αχκέρπι (περιοχή Μαρνεούλι της Γεωργίας) με πολλές μοναχές, μετά το κλείσιμο του μοναστηριού τους, είπε: «Αυτό που λέει η Αναστασία πρέπει να γίνει πραγματικότητα». Μια μέρα ήρθε στην Αναστασία η ηγουμένη Μαρία με τον συγγενή της. Η Αναστασία έβγαλε σιωπηλά τον σταυρό από τον συγγενή της, τον έβαλε στην ηγουμένη της μητέρας της και το επανέλαβε τρεις φορές. Σύντομα αυτός ο συγγενής έφερε μεγάλη θλίψη στην Ηγουμένη Μαρία...

Επισκέφτηκα την Αναστασία αρκετές φορές... Κάποτε η μητέρα  αρρώστησε βαριά. Ήρθα στην Αναστασία, είπα για τη θλίψη μου και της ζήτησα να προσευχηθεί για τη μητέρα μου. Η Αναστασία μου έδωσε ένα μήλο και μου είπε: «Αφήστε την να το φάει». Επέστρεψα σπίτι με αυτό το μήλο. Πόσο ανάλαφρη ήταν η ψυχή μου! Περίμενα ένα θαύμα και έγινε! Η μητέρα, έχοντας φάει το μήλο, ανάρρωσε την ίδια μέρα.

Μια μέρα ρώτησα την Αναστασία πώς θα μπορούσα να σώσω τον εαυτό μου. Εκείνη απάντησε: «Στον Άθωνα». Τότε ο δρόμος για τον Άθω έκλεισε τελείως και ξαναρώτησα: «Και αν δεν φτάσω στον Άθω, θα σωθώ ή όχι;» Εκείνη απάντησε: «Δεν ξέρω».

Και τότε ήρθε η ώρα που τα λόγια της Αναστασίας, ειπωμένα σαν σε παραβολή, πληρούνται. Ο Αρχιμανδρίτης Ζηνόβιος (μετέπειτα Μητροπολίτης) είπε ότι ο Πατριάρχης θέλει να με χειροτονήσει στην ιεροσύνη και να με στείλει στην ενορία στο Λαγοδέχι. «Ποιο δρόμο επιλέγετε: λευκό ή μαύρο κλήρο;» ρώτησε. Όταν ήρθα στην Αναστασία, με χαιρέτησε με τα λόγια: «Σε τρεις μέρες θα κάνεις μπάνιο σε ένα μεγάλο μπάνιο». Μετά τη μοναστική μου χειροτονία, ήρθα ξανά στην Αναστασία. Ήταν πρωί. Κάθισε τυλιγμένη σε ένα σάλι, σαν σάβανο, σκεπασμένη από την κορυφή ως τα νύχια. Της φώναξα το όνομά της, δεν απάντησε. Είπα ότι είχα πάρει μοναχικούς όρκους και ρώτησα πώς να ζήσω τώρα, αλλά η απάντηση ήταν σιωπή. Εγώ στάθηκα κοντά της για πολλή ώρα, αλλά δεν κουνήθηκε καν, σαν πεταλούδα σε αδιαπέραστο κουκούλι, μέσα στο μαύρο μάλλινο σάλι της. Και σκέφτηκα: ορίστε η απάντησή σας - να είστε το ίδιο για τον κόσμο...

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που επισκέφθηκαν την Αναστασία διηγήθηκαν πώς έγιναν πραγματικότητα τα προφητικά της λόγια. Είπαν ότι την επισκέφτηκε πολλές φορές ο Πατριάρχης Μελχισεδέκ...

Είπαν ότι ειδικά πολλοί άνθρωποι ήρθαν στην Αναστασία κατά τη διάρκεια του πολέμου, για να μάθουν για την τύχη των αγαπημένων σας. Αν έδινε γη, σήμαινε ότι το άτομο σκοτώθηκε...

Έχοντας περάσει το κατώφλι του σπιτιού όπου καθόταν η Αναστασία, ο άντρας φαινόταν να είναι από το ένα,ο οικείος του κόσμος, βρέθηκε σε έναν άλλο, άγνωστο. Λένε ότι όταν η αδερφή της αρρώστησε, η Αναστασία διέταξε να τη βγάλουν κάτω από το κουβούκλιο στον ανοιχτό ουρανό και προσευχήθηκε για τέσσερις μήνες, λέγοντας: «Πρέπει να της προετοιμάσουμε τον δρόμο».

Έφυγα για την επισκοπή Σουχούμι και όταν επέστρεψα στην Τιφλίδα, μου το είπαν

Η Αναστασία πέθανε και τάφηκε στην πάνω πλευρά του νεκροταφείου Κούκι. Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να μάθω πού ήταν ο τάφος της. Τελικά, ένας ενορίτης της Εκκλησίας του Αγίου Μακαριστού Πρίγκιπα Μιχαήλ του Τβερ, η Βέρα, προσφέρθηκε εθελοντικά να μου δείξει αυτό το μέρος... Φτάσαμε στον τάφο στον οποίο είχε στηθεί ο σταυρός, και ένιωσα το ίδιο όπως πριν από πολλά χρόνια στο Η αυλή της Αναστασίας. Ένιωθα σαν να είχα ξεχάσει τα πάντα γύρω μου, σαν το παρελθόν να είχε γίνει παρόν και το παρόν παρελθόν. Δεν σκέφτηκα τίποτα και δεν ζήτησα τίποτα, απλώς ένιωσα την παρουσία της, και δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου... Γύρισα πίσω με ένα είδος ανάμεικτης αίσθησης χαράς και λύπης: χαρά από αυτή τη συνάντηση, και λύπη από τον χωρισμό...

Θυμάμαι ότι η Αναστασία είχε μια σπάνια εικόνα ζωγραφισμένη σε μέταλλο, η οποία περιλάμβανε αρκετές εικόνες της Μητέρας του Θεού. Είπε: «Η εικόνα πρέπει να εξαργυρωθεί», ίσως ήθελε να μας υπενθυμίσει ότι η εικόνα στο σπίτι απαιτεί προσευχές, ότι χωρίς αυτό το πνευματικό «λύτρο» η εικόνα θα είναι μόνο μια καταγγελία της αμέλειάς μας και ότι η ζωή πρέπει να είναι άθλος .

Θυμάμαι επίσης μια ακόμη λεπτομέρεια από τις εντυπώσεις του Leva Sahakyan για την Αναστασία. Τη ρώτησε: «Πώς να βρεις την αλήθεια;» Για τον φιλόσοφο αυτό ήταν μια επαγγελματική ερώτηση. Απάντησε πολύ απλά: «Ζήσε την αλήθεια και θα βρεις την αλήθεια». Νομίζω ότι αυτή ήταν η καλύτερη απάντηση που μπορείς να ακούσεις...

Θα ήθελα να πω και για τα μάτια της Αναστασίας... Έμοιαζαν με τις ακτίνες ή τα φώτα δύο προβολέων που φώτιζαν τον νυχτερινό ουρανό. Το βλέμμα της φαινόταν να διαπερνά τον άντρα και ο άντρας ένιωσε άθελά του κάποιου είδους έκπληξη, παρόμοια με φόβο, συνειδητοποιώντας ότι αυτό το βλέμμα έβλεπε τα πάντα στην ψυχή του: τη ζωή του, το παρελθόν και το μέλλον του.

Προς το τέλος της ζωής της, η Αναστασία ενίσχυσε περαιτέρω το υπεράνθρωπό της κατόρθωμα. Οι γυναίκες που έπλυναν το σώμα της είπαν ότι έβαλε ένα άδειο κουτάκι με κονσέρβες στο σκαμνί της και κάθισε πάνω του. Οι αιχμηρές άκρες κόπηκαν στο σώμα σχεδόν μέχρι το κόκαλο, αλλά δεν σάπισε».

Δεν υπάρχουν σχόλια: