ΕΙΠΕ μοναχός:
Όταν τα κάρβουνα είναι αναμμένα και
θές να διατηρήσεις τη θέρμη και τη φωτιά τους και για ύστερα, τότε ρίχνεις επάνω
τους λίγη στάχτη. Φαίνονται προσωρινά πώς έχουνε σβήσει, ωστόσο μέσα τους υποφώσκουν,
με τη θέρμη τους σαν να βρίσκεται σε λήθαργο. Μόλις όμως ξεπετάς τη στάχτη από
πάνω τους, τότε συνεχίζουν και πάλι το έργο τους. ’Έτσι κάνουμε και εμείς. Όλοι
οι ίδιοι και οι ίδιοι είμαστε, άνθρωποι δεν λέμε να γίνουμε, φωτιά και κάρβουνο
γίναμε. Να, ρίχνουμε λίγο υποκρισία, σαν τη στάχτη, επάνω μας και έτσι φαινόμαστε
στους άλλους ενάρετοι. Ωστόσο ή ακαθαρσία και ή παλιανθρωπιά μας, που παραμένουν
βαθιά μέσα μας, συνεχίζουν κατόπιν απτόητα το έργο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου