Κοινός ο Σταυρός μα όχι κι Ανάσταση……

 

 

Κοινός ο Σταυρός

μα όχι κι Ανάσταση……

Η Κατερίνα

ψυχή διάφανη……

Βλέπεις ο καρκίνος

της είχε κλέψει

τα μαλάκια, κιλά, δύναμη

και δυστυχώς και τις φλέβες……

(πλέον δεν τις βρίσκουν

οι νοσοκόμες)

Κορμάκι σταυρωμένο

με τα καρφιά να φτάνουν στην ψυχή.....

Κείνο που δεν κατάφερε

να της πάρει είναι η πίστη…..

Καθώς της έψαχνε φλέβα

και βογκούσε από τον πόνο

έλεγε κι ένα τροπάριο

της Παναγιά μας……

Κάθε αχ

τυλιγμένο όχι με βαχ

μα με προσευχή…..

Έβλεπες την αγωνία

μη ξεφύγει από το

‘’φουστάνι’’ της Παναγιά μας…

Να μην την κλέψει ο πονηρός

από κοντά Της……

Εκείνος(ο καρκίνος)

την είχε σφιχταγκαλιάσει

και εκείνη……

Εκείνη(Θεοτόκο)……

Είναι φορές που πάνω στον Σταυρό

γαντζώνεται και εκείνος(πονηρός)

παλεύοντας να σε δελεάσει

να κατέβεις.....

Και έχει ''διδακτορικό''

στο λέγειν.....

Ο κυρ. Αλέκος

ψυχή ταλαιπωρημένη……

Ο πόνος δεν τον μαλάκωσε.....

τον είχε κάνει……πέτρα

Κάθε αχ

τυλιγμένο όχι απλά με βαχ

μα με κάμποσα ‘’γαλλικά’’

(όχι δεν μιλούσε

την γαλλική γλώσσα…..)

Η γιαγιά η Κατίνα

χιλιοδαρμένη από όλα(κι όλους)...

Από μακριά άκουγες

τα  ‘’γλυκόλογα’’(καμία σχέση….)

που κέρναγε τις νοσοκόμες…..

Σαν με είδε

-‘’Παπά ευλόγα μας

και φεύγα…’’

Ε …. την σταύρωσα

κι έφυγα…

Η συνάντηση με τον πόνο

μοιάζει με ραντεβού αναπόφευκτο ……

Παντρεμένοι μ’ αυτόν

ή απλά θα συνηθίσεις

την παρουσία του στην ζωή σου,

ίσως θα κάνεις και σαν μην υπάρχει....

μπορεί όμως τούτη η σχέση

να σε ωριμάσει,

να γίνει το εργαστήριο κείνο

που θα σφυρηλατήσει την εικόνα Του

μέσα σου……

Είναι τόση η παρηγοριά

να μοιάζουν οι πληγές σου

με Εκείνου......

να γεύεσαι την Χάρη Του,

να θωρείς το Φως Του

μέσα από αυτές(πληγές).....

Υ.Γ Τα ονόματα τυχαία

ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ