Ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος της ελληνικής πνευματικής κοινωνίας, μου μίλησε για τα νεανικά του χρόνια. Μου είπε. « Όταν ήμουν 20 χρόνων, ήμουν αναρχικός. Είχα μακριά μαλλιά, είχα σκουλαρίκια, είχα τυραννήσει πνευματικούς ανθρώπους και ειδικά τους δασκάλους μου. Με έστειλαν σ’ ένα χριστιανικό οικοτροφείο και τα έκανα άνω – κάτω.
Μια μέρα, με την προτροπή ενός θείου μου, αποφάσισα να επισκεφτώ τον πατέρα Πορφύριο. Νόμιζα πως θα συναντούσα ένα αφελές γεροντάκι αλλά γρήγορα διαψεύστηκα.
Μόλις με είδε ο Γέροντας μου είπε « Μωρέ εσύ θέλεις να πιστέψεις, αλλά δεν σε αφήνει το πολύ σου το μυαλό! Αλλά που θα πάς, σε αγαπάει, σε περιμένει ο Χριστός και θα σε κερδίσει μια μέρα! Μωρέ, έλα αύριο να τα πούμε! » Πήγα εγώ την άλλη μέρα να τα πούμε…! Ο Γέροντας, μόλις με είδε, μου είπε. « Μωρέ, σου αρέσουν τα ποιήματα; Γιατί, κι εγώ είμαι …ποιητής! Πάμε στο δάσος να σου απαγγείλω; Με πήρα από το χέρι και άρχισε να μου λέει ποιήματα …!
Εγώ, καθώς άκουγα αναλύθηκα σε δάκρυα και έκλαιγα. Γιατί …; Διότι, αυτά τα ποιήματα, που απάγγελνε ο Γέροντας, ήσαν τα δικά μου ποιήματα! Αυτά που είχα γράψει και τα είχα κρυμμένα σ’ ένα τετράδιο, πιστεύοντας ότι κάποια μέρα θα τα δημοσίευα. Είχα συγκλονιστεί!
Μετά το θαύμα αυτό του Γέροντα Πορφύριου, ο νέος έκανε αλλαγή στην ζωή του, έγινε καθηγητής σε πανεπιστήμιο, αλλά και ιερέας του Χριστού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου