Μορφές του Χοζεβά

Αρχιμ. Κωνσταντίνος

Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Χοζεβά:

 

Μορφές του Χοζεβά

 

Yπό ΛΕΟΥΔΗ  Δ. Γεωργίου, Υποπλοίαρχου ΛΣ

 

Όλα τα ταξίδια ξεκινούν με όνειρα και μια βαλίτσα στο χέρι. Προσωπικά δεν αξιώθηκα να προσκυνήσω ακόμη την Αγία Γη, τον αγιασμένο τόπο «ου έστησαν οι πόδες Αυτού». Μέσα από αυτό το βιβλίο, αληθινό αριστούργημα, το οποίο «γεννήθηκε» από τους ανθρώπους, που βρίσκονται τώρα εκεί, κατάφερα να κάνω αυτό το ονειρεμένο ταξίδι, αυτό το προσκύνημα. Με συνεπήρε η ευωδία, που αποπνέουν οι βίοι των Αγίων Χοζεβιτών πατέρων, από τα παιδικά τους χρόνια ως το μακάριο τέλος τους. Μαγεύτηκα από την βιοτή τους. Ανέβηκα στο πλοίο για ένα πανέμορφο ταξίδι, με τον Αρχιμανδρίτη γέροντα Κωνσταντίνο, καθηγούμενο της Μονής Χοζεβά, στο τιμόνι του πλοίου, καπετάνιο άφοβο, άγρυπνο και αποφασιστικό. Οι ευχαριστίες και η ευγνωμοσύνη μου προς το σεπτό του πρόσωπο, καθώς και προς όλους τους Χοζεβίτες πατέρες, αυτούς τους άγρυπνους και άοκνους Αγιοταφίτες «επί των επάλξεων» της Πίστης μας, είναι άπειρες. Ήταν μέγιστη τιμή για μένα αυτό το ταξίδι, αυτό το προσκύνημα. Ας τους χαριτώνει ο καλός Θεός με όλες τις αρετές, ας είναι πάντα δίπλα τους, ας τους χαρίζει υπομονή και εγκαρτέρηση, ας «σκουπίζει» τον ιδρώτα των κόπων τους με το Άγιο χέρι Του.

 

Ας έχουμε τις πρεσβείες των Αγίων πατέρων, των «μορφών του Χοζεβά».

 

 

«Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει, εις τόπον χλόης εκεί με κατεσκήνωσεν…………

……… εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι Συ μετ’ εμού ει……

………. Και το έλεός Σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου και το κατοικείν με εν οίκω Κυρίου εις μακρότητα ημερών». (Ψαλμός κβ’)

 

Άνθρωποι του Θεού… Γεννήθηκαν στη γη, όπως όλοι οι άνθρωποι. Διάλεξαν όμως τον Ουρανό, τον Ουρανό, που ξεκινά από τη γη. Διάλεξαν το δύσκολο μονοπάτι, χωρίς να φοβηθούν με τον ανθρώπινο φόβο. Οι άνθρωποι του Θεού δεν φοβούνται μ’ αυτόν τον φόβο. Έχουν «φοβηθεί» τον Θεό πρώτα, γι’ αυτό ακριβώς ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΙΠΟΤΕ. Πήγαν από μόνοι τους «εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω». Όχι όμως μόνοι τους. Εκεί που εμείς ίσως να μην τολμάμε, ούτε μια φωτογραφία του τόπου να αντικρύσουμε. Και αξιώθηκαν «μακαρίου τέλους». Αυτό ζήτησαν από Εκείνον. Και δεν χάθηκαν στο πέρασμα των αιώνων. Γιατί Εκείνος έτσι έχει ορίσει.

Εμείς είμαστε «οι ζώντες, οι περιλειπόμενοι». Ζήσαμε μαζί τους, κοντά τους. Κι όμως… Ξαφνικά βρεθήκαμε τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο. Μια στιγμή και όλα αλλάζουν. Ποτέ όμως δεν αποχωριστήκαμε ο ένας από τον άλλο. Γιατί έχουμε (και πάντα θα έχουμε) έναν κρίκο, που θα μας ενώνει.Την προσευχή, τη θύμηση, την αγκαλιά του Θεού, την αγάπη Του.

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι του Θεού, οι «μορφές του Χοζεβά». Ζούνε στην καρδιά μας, στη μνήμη μας. Ζούνε στην ψυχή μας. Ζούνε σε μας επειδή έζησαν για μας. Είναι «ζώντες», επειδή είναι Άγιοι του Θεού. Είναι Άγιοι του Θεού, επειδή είναι «ζώντες». Ποτέ τους δεν πέθαναν. Ας μη φοβόμαστε εμείς, ας μην εγκαταλείπουμε, ας μη χάνουμε την ελπίδα μας στον Θεό. Ας χαιρόμαστε…

 

«…… τον δε φόβον ημών ου μη φοβηθώμεν, ουδ’ ου μη ταραχθώμεν,  ότι μεθ’ ημών ο ΘΕΟΣ…»                                             (Μέγα Απόδειπνο)