π. Γεώργιος Μάριζας, μελισσοκόμος του Κάβο Ντόρο, που εφημερεύει
σε πέντε ενορίες με 15 χωριά κι έχει ασχοληθεί με την κτηνοτροφία, μιλά για την
ευλογημένη ενασχόλησή του και την πνευματική συγγένεια κληρικού με μελισσοκόμου
___
Δεν
διαχωρίζεται η ζωή, από τη ζωή της πίστης. Η πνευματική ζωή δεν είναι ένα
σύστημα ή μια φιλοσοφία. Όταν ο άνθρωπος αφοσιωθεί να ζητά μια
"καινή" πολιτεία, όπου το να ζεις εκεί είναι ατελεύτητο, μπορεί να
χαίρεται παντού πάνω στη γη. Μπορεί να βρίσκεται στο νότιο άκρο της Εύβοιας σε
μια άγρια περιοχή σπάνιας ομορφιάς στο ανεμοδαρμένο Κάβο Ντόρο και να ποιμαίνει
ως ιερέας τους λιγοστούς κατοίκους, να συλλέγει το μέλι από τα μελίσσια και να
συγκρίνει τον οξύ πόνο από το τσίμπημα της μέλισσας με το κεντρί της ασκήσεως.
* * *
Ο πατήρ
Γεώργιος Μάριζας, έγγαμος ιερέας από την Κάρυστο είναι ένας αυθεντικά
χαρούμενος ποιμένας που τρέφεται με την αγάπη προς τους ανθρώπους και τον
Δημιουργό τους και ακούει με συγκίνηση τις ιστορίες των κατοίκων στα
χωριουδάκια του τόπου καταγωγής του. Από το 2006 εφημερεύει στα χωριά του Κάβο
Ντόρο. Εξυπηρετεί πέντε ενορίες που αποτελούνται από 15 χωριά, που βρίσκονται
στο νότιο άκρο της Εύβοιας. Είναι μια περιοχή άγρια σε ομορφιά και ταυτόχρονα
σκληρή γι’ αυτούς που κατοικούν εκεί. Προϋποθέτει αγώνα και κόπο για να
μπορέσει κανείς να επιβιώσει στα εδάφη τα οποία είναι γεμάτα πέτρες. Δεν είναι
καλλιεργήσιμα τα χώματα και οι πλαγιές είναι ανεμοδαρμένες χωρίς δάση. Η εικόνα
αφορά σ' ένα άγριο κυκλαδίτικο τοπίο με κυκλαδίτικα χαρακτηριστικά. Για τον
τουρίστα είναι ένα ιδιαίτερο τοπίο και δημιουργεί πλούσια συναισθήματα, αλλά
για τους μόνιμους κατοίκους αποτελεί μια πρόκληση για να μπορούν να ζήσουν σε
αυτά τα μέρη και είναι αξιοθαύμαστοι άνθρωποι.
Ο πατήρ
Γεώργιος περιγράφει τις συνθήκες των παιδικών του χρόνων στο Κάβο Ντόρο...
“Μεγάλωσα σε χωριό της
περιοχής, τους Σκαλιανούς. Στα πρώτα μου χρόνια δεν υπήρχε ρεύμα, το ρεύμα ήρθε
το 1989 και εγώ ήμουν ήδη 9 χρονών τότε, οπότε στην Πρώτη, Δευτέρα και Τρίτη
δημοτικού και ένα μέρος της Τετάρτης διάβασμα και γράψιμο γινόταν με τη λάμπα
πετρελαίου. Το τηλέφωνο ήρθε πολύ αργότερα. Το πρώτο τηλέφωνο που είδα ήταν το
στρατιωτικό με τη μανιβέλα, το οποίο υπήρχε σε ένα σπίτι του χωριού.
Τηλεφωνητής ήταν ο νοικοκύρης του σπιτιού. Καλούσες, έβαζες τα βύσματα στις
ανάλογες υποδοχές, γύριζες τη μανιβέλα και έπαιρνες το κέντρο και από την
Κάρυστο σε συνέδεαν με το ανάλογο τηλέφωνο της Αθήνας, οπότε οι τηλεφωνικές
επικοινωνίες γίνονταν με ραντεβού.”
Συνήθως ο
σκληρός τόπος διαμορφώνει ανάλογα τους ανθρώπους που τον κατοικούν. Υπάρχει
ενδιαφέρον στην άποψη του εφημέριου που ζει εκεί και είναι ένας από τους ντόπιους.
Ο πατήρ Γεώργιος θα διευκρινήσει:
“Ο χαρακτήρας των ανθρώπων
επειδή ζουν και διαβιούν σε έναν τέτοιο τόπο και εργάζονται σκληρά και δαμάζουν
την άγονη γη, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν, είναι οπωσδήποτε σκληρός αλλά
ταυτόχρονα κάτω από αυτήν τη σκληράδα υπάρχει μεγάλος πλούτος, μεγάλη
φιλοξενία. Δεν μπορεί να έχεις πάει στα χωριά αυτά και να φύγεις χωρίς να σου
έχουν προσφέρει το ελάχιστο που έχουν, το ψωμί τους από τον φούρνο, το τυράκι
τους, την ντοματούλα τους, τα προσφέρουν όλα με τόση αγάπη και τόση φιλοξενία.
Το θεωρούν και προσβολή μπορώ να πω να πας στο σπίτι τους και να μην κάτσεις να
φας και να μην δεχτείς αυτά τα οποία σου προσφέρουν με όλη τους την καρδιά.”
Ο ποιμένας,
αλλά και καθένας που θέλει να έχει την πνοή του Θεού δεν μπορεί παρά να νιώθει
κομμάτι της κοινωνίας αναπόσπαστο και να συντρέχει τα υπόλοιπα μέλη της. Γι’
αυτόν τον λόγο ο πατήρ Γεώργιος από το Κάβο Ντόρο θα μας εξομολογηθεί:
“Όταν ζεις σε ένα τέτοιο
περιβάλλον έχεις μοχθήσει και εσύ. Aπό μικρό παιδί έτρεχα και εγώ να βοηθήσω
στον αγώνα της οικογένειάς μου με την κτηνοτροφία γιατί οι κάτοικοι εκεί
ασχολούνται αποκλειστικά με την κτηνοτροφία, τις αγροτικές εργασίες και κάποιοι
με την αλιεία. Πραγματικά λοιπόν έχω νοιαστεί και αγαπήσει πολύ τους ανθρώπους
και ήθελα να πω ότι είναι άνθρωποι με ψυχικό πλούτο και υπάρχει αυτή η
βιωματική Oρθοδοξία που περνάει μέσα στις ψυχές με έναν τρόπο μυστικό από γενιά
σε γενιά, από τον παππού στον εγγονό, από τους γονείς στα παιδιά και αυτό μας
έχει επηρεάσει. Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν μικρό παιδί και είχα εκδηλώσει την
επιθυμία μου να γίνω ιερέας, υπήρχε στο χωριό μου ένας εξαιρετικός ιερέας, που
απετέλεσε πρότυπο για εμένα, πατήρ Βασίλειος ονομαζόταν, κάποια στιγμή λοιπόν
με ρώτησε πού βρίσκεται ο πλούτος του ανθρώπου και του απάντησα στο να κάνει
καλές πράξεις. Τότε εκείνος μου πήρε το χέρι και μου το έβαλε στο μέτωπό μου
και μου είπε πως ο πλούτος βρίσκεται στον νου και μετά δείχνοντάς μου το
στήθος, μου είπε και στην καρδιά, αν αυτά είναι στο καλό και καταφέρουν να
ενωθούν κάνει μεγάλο γλέντι ο Θεός και η ψυχή σου.”
«Χειροτονήθηκα το 2002, αλλά από μικρό παιδί δεν θυμάμαι να
ήθελα κάτι άλλο στη ζωή μου. Μεγάλωσα, ας πούμε, με τη βεβαιότητα μέσα μου και
με την ελπίδα και το όνειρο να γίνω ιερέας. Δεν ήθελα να κάνω οτιδήποτε άλλο
από αυτό!»
Για την αποστολή του σε αυτόν τον κόσμο να υπηρετήσει ως ιερέας μάς μιλά ολοφάνερα ευγνώμων και με αναφορά στην παιδιόθεν κλήση του...
“Xειροτονήθηκα το 2002,
αλλά από μικρό παιδί δεν θυμάμαι να ήθελα κάτι άλλο στη ζωή μου γιατί μεγάλωσα
ας πούμε με τη βεβαιότητα μέσα μου και με την ελπίδα και το όνειρο να γίνω
ιερέας. Προσπαθούσα να κάνω λειτουργίες, έπαιρνα τις κάλτσες του πατέρα μου,
έβαζα πέτρες μέσα και τις έκανα θυμιατό, τέτοια πράγματα παιδικά, οπότε
προέκυψε εντελώς φυσικά αυτό. Δεν ήθελα να κάνω οτιδήποτε άλλο από αυτό.”
Η ενασχόλησή
του με τη μελισσοκομική και η αναφορά του στην πνευματική συγγένεια ιερέα και
μελισσοκόμου μάς κέντρισαν το ενδιαφέρον.
“Προέκυψε χωρίς να έχω
κάποιο σχεδιασμό. Ένας παππούς, που με βοηθούσε στα χωριά και έψελνε, ήταν ερασιτέχνης
μελισσοκόμος. Αυτός μου χάρισε κάποια μελίσσια κι έτσι ξεκίνησα. Θα ήθελα να
μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία που είχα με τα μελίσσια, όταν είχα χειροτονηθεί.
Είπα να πάω λίγο στο Άγιο ‘Ορος να ωφεληθώ και να πάρω δύναμη για να προχωρήσω
στον ιερατικό βίο. Εκεί λοιπόν πήγαμε για προσκύνημα στην ιερά μονή Δοχειαρίου
εγώ και άλλοι δύο φίλοι ιερείς. Αφού προσκυνήσαμε μας κάλεσαν στο αρχονταρίκι,
ο γέροντας μας έδωσε έναν καφέ και μιλούσε για διάφορα ωραία πνευματικά
πράγματα και στο τέλος λέει ‘να ασχοληθείτε με τη μελισσοκομία, είναι ωραίο
πράγμα η μέλισσα’ και το έλεγε κοιτώντας εμένα. Βέβαια εγώ το ξέχασα εντελώς.
Πέρασαν χρόνια κι αφού ασχολήθηκα με τις μέλισσες το θυμήθηκα. Θέλω να πω είναι
πως όλα είναι στο σχέδιο του Θεού.
Η μελισσοκομία είναι μια
ενασχόληση που κρύβει πολλά πνευματικά μηνύματα και η μέλισσα είναι ένα
ευλογημένο πλάσμα, χρησιμοποιούμε το κερί της στη λατρεία, επίσης ξέρουμε από
το ευαγγέλιο ότι ο Κύριός μας είχε δοκιμάσει από τον κόπο των μελισσών. Είναι
λοιπόν μια ευλογημένη ενασχόληση, παράγουμε το μέλι, το οποίο είναι ένα αγνό
προϊόν και μας διδάσκει η μέλισσα και αυτή με τη σειρά της πολλά πράγματα για
τον πνευματικό μας αγώνα.
Το κυριότερο από όλα είναι
ότι για να προχωρήσει ένας μελισσοκόμος και να πάρει το μέλι και να το γευτεί
πρέπει να γευτεί πρώτα το κεντρί της μέλισσας, η μέλισσα ξέρουμε ότι τσιμπάει
και ο πόνος της είναι οξύς, έτσι είναι και στην πνευματική ζωή, για να φας το
μέλι το πνευματικό πρέπει να περάσεις από το ευλογημένο κεντρί της ασκήσεως και
του αγώνα του πνευματικού για να λάβεις τη χάρη του Θεού, του Αγίου πνεύματος
και να μπορέσεις να προχωρήσεις πνευματικά. Επίσης ένα άλλο χαρακτηριστικό, ότι
η μέλισσα είναι ένα έντομο το οποίο τελεί εν παρθενία και όμως παράγει το κερί
και το μέλι, γι’ αυτό και χρησιμοποιούμε και τα προϊόντα της στη λατρεία γιατί
προσομοιάζει στη μοναχική πολιτεία. Η μέλισσα ως έντομο δεν γονιμοποιείται,
στην αποικία το μόνο έντομο που γεννάει τα αυγά της είναι η βασίλισσα, οπότε οι
άλλες μέλισσες παράγουν το μέλι, το κερί και τα άλλα προϊόντα.”
Το αξέχαστο περιστατικό με το κατσικάκι και η συγγνώμη του
γείτονα
Στην πορεία
μας υπάρχουν επιτυχίες και αστοχίες, ωστόσο δεν μπορεί να μην υπάρχει και Θεία
επίσκεψη. Τον συλλογισμό αυτό επιβεβαιώνει μια ιστορία από τη συλλογή που
φυλάει στη μνήμη και την καρδιά του και μας τη διηγείται ως επίλογο ο π.
Γεώργιος με χιουμοριστική διάθεση...
"Θα μου επιτρέψετε να
διηγηθώ για τους αναγνώστες ένα χαριτωμένο περιστατικό, το οποίο μου διηγήθηκε
ένας παππούς από αυτά τα μέρη, ο οποίος ήταν κτηνοτρόφος αλλά δεν είχε πολλά
ζώα. Ήταν πολύ καλή ψυχή γεμάτος αγάπη, πάντα χαμογελαστός. Αυτός λοιπόν είχε
έναν γείτονα, ο οποίος είχε πλουσιότερο κοπάδι και κάποια στιγμή, ο φτωχότερος
κτηνοτρόφος σκεφτόταν να καλέσει τους φίλους του για να φάνε παρέα. Εντωμεταξύ
ο πλούσιος είχε γνωστοποιήσει στον φτωχότερο γείτονά του ότι την άλλη μέρα θα
κατέβαινε στην Κάρυστο για ψώνια, οπότε ο δεύτερος ήξερε ότι τη μέρα εκείνη που
θα έρχονταν οι φίλοι του θα έφευγε ο πλούσιος γείτονας και μπήκε στον πειρασμό
αντί να σφάξει ένα δικό του κατσικάκι να κλέψει ένα. Ο εύπορος παππούς όμως
τελικά δεν έφυγε για την Κάρυστο, οπότε ήταν κάπου εκεί γύρω και τον είδε, τότε
λοιπόν του φωνάζει και του λέει ‘άστο το κατσικάκι σήμερα γείτονα, σήμερα είμαι
εγώ εδώ, αύριο θα πάω στην Κάρυστο, έλα αύριο και πάρτο’. Οπότε λοιπόν μπροστά
σε αυτή την καλοσύνη ο άλλος ντράπηκε και πήγε μετά και του ζήτησε συγνώμη”.
* * *
Παράδοξες
ιστορίες δείχνουν το θαύμα της παράδοσης στον χώρο της πίστης. Ένας κτηνοτρόφος
κατσικιών ενός μακρινού χωριού στη Νότια Εύβοια γίνεται πνευματικός δάσκαλος
και πυξίδα για το πού βρίσκεται η καλοσύνη και η αγάπη. Ένα παιδάκι που παίζει
σαν θυμιατό την κάλτσα γεμισμένη από τις πέτρες της άγονης γης θα γίνει ιερέας
και θα κατεβάζει τον Χριστό στη γη σε κάθε θεία λειτουργία. Με αυτό το υλικό
εργάζεται ο Θεός.
_____________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 25.05.2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου