Είμαι μητέρα τεσσαρων παιδιων πάντα είχα την πίστη μου όμως οχι όπως τωρα.Πριν 3 χρόνια έγινε ένα δυστύχημα ο γιος μου 16 ετών ηταν συνοδηγός…σκοτώθηκε. Ευτυχώς ο οδηγός δεν έπαθε τίποτα. Εγώ ένιωθα χαμένη ήταν το δεύτερο παιδί μου του είχα πολύ αδυναμία ήταν ξεχωριστός άκουγε ότι του λεγα και δεν αντιδρούσε. Δυστυχώς έχασε την ζωή του. Εγω σαν μάνα παραιτήθηκα όλη μέρα ήμουν στο κοιμητήριο , Ώρες πολλές. Μια μέρα πριν τα σαράντα έβρεχε πολύ. Έτρεξα στο κοιμητήριο σαν τρελή μην σβήσει το κανδιλι!
Ένιωθαν τόση παγωνιά να περνά τα κόκκαλα μου έκλεγα γιατι πίστευα οτι ο γιός μου ήταν στο χώμα….τρελλενομουν…κρύωνα πολύ αλλά ήθελα να ήμουν εκει…μόνη χωρίς να δώσω λογαριασμό σε κανέναν . Μια φίλη μου που είχα μέρες να μιλήσω με πήρε τηλέφωνο την επόμενη και μου λεει: Είδα ενα παράξενο όνειρο πολύ ζωντανό!
Είδα τον γιό σου λευκοντημενο φωτεινό και μου ζήτησε μια χάρη, η φίλη μου αμέσως του απάντησε φυσικά ναι!…θέλω να πεις της μάνας μου οτι δεν μπορώ να την βλέπω να βρέχεται απο την βροχή και να τρώει την παγωνιά…πες της να μην με ψάχνει στις βροχές…εγω δεν είμαι εκεί! Όταν η φίλη μου είπε αυτό εγώ ταράχτηκα…. κανείς δεν ήξερε τι είχα περάσει εκείνη την μέρα ούτε έδωσα λογαριασμό ούτε κάποιος ήταν εκεί που να με έβλεπε!
Απο τότε δεν πηγαίνω στο κοιμητήριο όταν βρέχει…οι κεκοιμημένοι όλα τα βλέπουν ζούν αιώνια και προσεύχονται για μας . Ευχαριστώ Αυτό το έγραψα για τα άτομα που χάνουν κάποιον και υποφέρουν …δεν χάνετε κανείς αμήν. Αργυρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου