Το όραμα του ΙΕΡΟΜΟΝΆΧΟΥ ΝΙΚΟΛΆΟΥ (του Τούρκου) από το Ησυχαστήριο της Optina για τον παράδεισο και την κόλαση:

Το όραμα του ΙΕΡΟΜΟΝΆΧΟΥ ΝΙΚΟΛΆΟΥ (του Τούρκου) από το  Ησυχαστήριο της Optina για τον παράδεισο και την κόλαση:

 «Πέμπτη 13 Μαΐου 1893 -έτσι μας είπε ο Θεοφιλέστατος- το πρωί, γύρω στις 3 η ώρα, άρχισα να διαβάζω τον Ακάθιστο του Αγίου Ιεράρχη Νικολάου του Θαυματουργού. Τέτοια χάρη μου έδωσε ο Κύριος που  με το βιβλίο βυθίστηκα σε δάκρυα. ​​Αφού τελείωσα την ανάγνωση του ακαθίστου άρχισα να διαβάζω τον Ψαλμό 50, και μετά το Σύμβολο της Πίστεως. Και όπως είπα "και η ζωή του μέλλοντος. Αμήν", ένα αόρατο χέρι - πήρε τα χέρια μου και τα έβαλε στο στήθος μου σε μορφή σταυρού, και το κεφάλι μου ήταν τυλιγμένο στη φωτιά από όλες τις πλευρές, μια φωτιά σαν ουράνιο τόξο. Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ πριν. Αυτή η χαρά δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία γήινη χαρά. Δεν θυμάμαι πότε και πώς είδα τον εαυτό μου να μετακομίζω σε ένα υπέροχο μέρος γεμάτο φως. Δεν είδα εκεί κανένα είδος ανθρώπινων πραγμάτων, είδα μόνο μια απέραντη θάλασσα του φωτός.

Την ίδια στιγμή είδα δύο άτομα να στέκονται δίπλα μου, στην αριστερή πλευρά.  Από εμφάνιση ο ένας ήταν νέος και ο άλλος ηγούμενος.  Και εγώ, μετά από ειδοποίηση της καρδιάς, δόθηκε να μάθω ότι ο ένας είναι ο άγιος Ανδρέας ο τρελός για τον Χριστό, και ο άλλος είναι ο άγιος Επιφάνιος, ο μαθητής του.  Κάθισαν και οι δύο σιωπηλοί.  Μπροστά μου είδα κάτι σαν κουρτίνα στο χρώμα των ώριμων βατόμουρων.  Σήκωσα το βλέμμα και πάνω από το παραπέτασμα είδα τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, καθισμένο στο θρόνο και ντυμένο με ενδύματα μεγάλης αξίας, παρόμοια με αυτά των επισκόπων.  Στο κεφάλι του είχε μια μίτρα παρόμοια με του επισκόπου.  Δεξιά του Κυρίου καθόταν η Παναγία και αριστερά ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.  Η ενδυμασία τους ήταν σαν αυτή που έχουν στις εικόνες.  Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος κρατούσε στο ένα χέρι τον Σταυρό του Κυρίου.  Δίπλα στον Κύριο ήταν δύο νέοι φορείς φωτός, θεϊκής ομορφιάς, και κρατούσαν στα χέρια τους φλεγόμενα όπλα.  Η καρδιά μου γέμισε ανείπωτη χαρά.

 Κοίταξα τον Σωτήρα και γλυκάθηκα από τη θέα του θεϊκού Του προσώπου.  Σύμφωνα με την εμφάνιση, ο Κύριος ήταν περίπου 30 ετών.  Τότε κατάλαβα ότι εγώ, ένας μεγάλος αμαρτωλός, χειρότερος από κάθε σκύλο, άξιζα ένα τόσο μεγάλο έλεος από τον Κύριο, για να καθίσω στον θρόνο της ανείπωτης δόξας Του.

Ο Κύριος με κοίταξε απαλά και φάνηκε να με ενθαρρύνει.  Η Μητέρα του Θεού και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής με κοίταξαν το ίδιο απαλά.  Αλλά δεν αξιοποίησα να ακούσω λέξη από αυτούς.  Σε αυτό το διάστημα είδα τον πατέρα Νικόλαο (Λοπάτιν), μοναχό του ερημητηρίου μας, ενώπιον του Κυρίου, που πέθανε το μεσημέρι της 10ης Μαΐου, ακόμη άταφο, γιατί αναμενόταν ο αδελφός του από τη Μόσχα.  Ο π. Νικόλαος έκανε προσευχή ενώπιον του Κυρίου, αλλά δεν είχε σχέδιο πάνω του, αλλά ήταν ντυμένος σαν ακροατής, είχε κομποσκοίνια στο χέρι και το κεφάλι του ήταν ακάλυπτο.  Μετά από αυτό είδα ότι στη δεξιά πλευρά υπήρχε ένα μεγάλο πλήθος κόσμου, που με πλησίαζε.  Καθώς πλησίαζαν, άρχισα να ακούω ένα τραγούδι, αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τις λέξεις.

 Είδα ανάμεσά τους άτομα με ιερατικά άμφια και μοναστηριακά άμφια.  είχαν κοντάρια στα χέρια τους.  Ανάμεσά τους είδα και γυναίκες με πλούσια και υπέροχα ρούχα.  Μαζί με αυτούς τους αγίους, αναγνώρισα πολλούς από την εμφάνισή τους στις άγιες εικόνες: τον προφήτη Μωυσή, ο οποίος κρατούσε τις Πινακίδες του Νόμου στα χέρια του ο προφήτης και ο βασιλιάς Δαβίδ, ο οποίος είχε κάτι παρόμοιο με την λίρα που έβγαζε υπέροχους ήχους.  Είδα και τον προστάτη μου τον Άγιο Ιεράρχη Νικόλαο.  Ανάμεσα σε αυτές τις μεγάλες απολαύσεις του Θεού είδαμε και τους κοιμισμένους ηγούμενους μας: τον Λεβ, τον Μακάριο και τον Αμβρόσιο, αλλά και μερικούς από τους πατέρες του ασκητηρίου μας, που είναι ακόμη ζωντανοί.

Και όλη αυτή η μεγάλη συνέλευση με κοίταξε με αγάπη.  Ξαφνικά είδα μπροστά μου, ανάμεσα σε εμένα και την κουρτίνα, ένα απέραντο χάσμα, γεμάτο σκοτάδι και μέσα σε αυτό το σκοτάδι, σε ένα τρομερό βάθος, είδα τον ίδιο τον πρίγκιπα του σκότους, να έχει την ίδια εμφάνιση από τους ιερούς πίνακες.  Στα μπράτσα του καθόταν ο Ιούδας, κρατώντας στο χέρι του κάτι παρόμοιο με μια μικρή τσάντα.  Δίπλα στον πρίγκιπα του σκότους καθόταν ο ψευδοπροφήτης Μωάμεθ, με μια πράσινη μακρυμάνικη ρόμπα και ένα πράσινο τουρμπάνι.  Γύρω από τον Σατανά, που φαινόταν να αντιπροσωπεύει το κέντρο της αβύσσου, σε όλο τον απεριόριστο χώρο της, είδα ένα πλήθος ανθρώπων όλων των κοινωνικών καταστάσεων και όλων των ηλικιών, αλλά ανάμεσά τους δεν αναγνώριζα κανέναν.  Από την άβυσσο άκουγα απελπισμένους θρήνους φρίκης που δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια.  Εδώ τελείωσε αυτό το όραμα.

 Μετά από αυτό, απροσδόκητα τοποθετήθηκα σε άλλο μέρος.  Ήταν γεμάτο με εξίσου λαμπερό, ομοιόμορφο φως με αυτό που είδα στην αρχή.  Οι Άγιοι Ανδρέας και Θεοφάνεια δεν ήταν πια μαζί μου... Είναι δύσκολο να περιγράψω με λόγια αυτό που είδα εκεί.  Και πώς να περιγράψεις με την ανθρώπινη γλώσσα, αυτών στη γη, τις ανείπωτες, υπέροχες, πραγματικά ανέκφραστες ουράνιες ομορφιές;!  Όλα εκεί είναι απείρως μεγαλύτερα από τα δικά μας.  Είδα μεγάλα δέντρα, βαριά με φρούτα, που ήταν τοποθετημένα σε λεωφόρους που δεν φαινόταν το τέλος τους και οι κορυφές τους μπλέκονταν για να σχηματίσουν ένα θησαυροφυλάκιο.  Τα σοκάκια έμοιαζαν καλυμμένα με τον πιο καθαρό χρυσό, μιας ασυνήθιστης λάμψης.  Στα δέντρα υπήρχαν πλήθη πουλιών, που θύμιζαν κάπως τα πουλιά που ζούσαν σε τροπικές χώρες, αλλά τα ξεπερνούσαν απείρως στην ομορφιά τους.  Η γήινη μουσική δεν μπορεί να μεταφέρει την ομορφιά και την αρμονία του τραγουδιού τους, τόσο γλυκό ήταν.

Ένα ποτάμι κυλούσε μέσα από αυτόν τον κήπο: η διαύγεια του νερού ήταν πέρα ​​από κάθε περιγραφή.  Ανάμεσα στα δέντρα του κήπου είδα υπέροχα σπίτια, σαν παλάτια, παρόμοια με αυτά που είχα δει στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ασύγκριτα πιο όμορφα.  Οι τοίχοι ήταν, σαν να λέγαμε, το χρώμα των σμέουρων, σαν ρουμπινί.  Ήξερα ότι αυτό το μέρος ήταν παράδεισος, το σκηνικό του μου θυμίζει, εν μέρει, το ερημητήριο μας, την Όπτινα, όπου τα κελιά χωρίζονται μεταξύ τους από ομάδες οπωροφόρων δέντρων.  Ο Παράδεισος περιβαλλόταν από ένα τείχος, τον οποίο είδα μόνο από τη νότια πλευρά.  Σε αυτόν τον τοίχο διάβασα τα ονόματα των 12 Αποστόλων.  Είδα στον ουρανό έναν άνθρωπο ντυμένο με αστραφτερά ενδύματα, καθισμένο σε ένα θρόνο λευκό σαν το χιόνι.  Από εμφάνιση, αυτός ο άνδρας ήταν περίπου 60 ετών, αλλά παρόλο που ήταν γκρίζος, το πρόσωπό του έμοιαζε με νεαρό άνδρα.  Γύρω του ήταν πολλοί φτωχοί, στους οποίους μοιραζόταν κάτι.  Και μια εσωτερική φωνή μου είπε: «Αυτός είναι ο Φιλάρετος ο Ελεήμων».

Μετά από αυτόν δεν ήμουν πλέον άξιος να δω κανέναν από τους δίκαιους κατοίκους του ουρανού.  Στη μέση του κήπου του ουρανού είδα τον Ζωοδόχο Σταυρό, με τον Εσταυρωμένο Κύριο.  Ένα αόρατο χέρι με έγνεψε να Τον προσκυνήσω, κάτι που έκανα.  Και, όταν Τον προσκύνησα, την ίδια στιγμή μια ανείπωτη γλύκα, σαν φλόγα, πότισε την καρδιά μου και διαπέρασε όλη μου την ύπαρξη.

 Και τότε είδα μια μεγάλη κατοικία, παρόμοια με τις άλλες που βρέθηκαν στον παράδεισο, αλλά τις ξεπερνούσε στην ομορφιά της.  Η κορυφή αυτού του κτιρίου, σαν ένας γιγάντιος τρούλος εκκλησίας, υψώθηκε σε ένα ατελείωτο ύψος, χάνοντας τον εαυτό της στην απεραντοσύνη.  Σε αυτό το κτίριο παρατήρησα κάτι σαν ταράτσα και εδώ, σε έναν πλούσια διακοσμημένο θρόνο, καθόταν η αυτοκράτειρα του Ουρανού.  Γύρω της στεκόταν ένα μεγάλο πλήθος νεαρών ανδρών με αστραφτερά λευκά ρούχα, κρατώντας κάποιο είδος όπλων στα χέρια τους, αλλά δεν τους πρόσεξα προσεκτικά.  Η ενδυμασία της Θεοτόκου ήταν παρόμοια με αυτή των αγίων εικόνων, μόνο που είχε διαφορετικά χρώματα.  Στο κεφάλι της φορούσε ένα στέμμα σαν των αυτοκρατόρων, η αυτοκράτειρα του Ουρανού με κοίταξε με έλεος, αλλά δεν αξιοποίησα να ακούσω ούτε μια λέξη από αυτήν.

 Μετά από αυτό, μπόρεσα να δω, σαν στον αέρα, την Αγία Τριάδα, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, παρόμοιο με αυτό που απεικονίζεται στις άγιες εικόνες: ο Θεός Πατέρας με τη μορφή ενός μεγάλου γέροντα , ο Θεός Υιός με τη μορφή ανθρώπου, που κρατά στα δεξιά Του τον Τίμιο και Ζωοδόχο Σταυρό και τον Θεό το Άγιο Πνεύμα σε μορφή περιστεριού.

 Και μου φάνηκε ότι περπάτησα για πολλή ώρα στον παράδεισο, συλλογιζόμενος τις υπέροχες ομορφιές του, που ξεπερνούσαν κάθε ανθρώπινη φαντασία.

Όταν ξύπνησα από αυτό το όραμα, για αρκετή ώρα δεν μπορούσα να συνέλθω και όλη μέρα ήμουν σαν δίπλα μου, από τη χαρά που γέμιζε την καρδιά μου.  Μέχρι τότε δεν είχα ξαναζήσει κάτι σαν αυτή τη χαρά».

 Source: 𝑆𝑒𝑟𝑔ℎ𝑒𝑖 𝑁𝑖𝑙𝑢𝑠, 𝑃𝑒 𝑚𝑎𝑙𝑢𝑙 𝑟𝑎̂𝑢𝑙𝑢𝑖 𝑑𝑢𝑚𝑛𝑒𝑧𝑒𝑖𝑒𝑠𝑐.  𝐼̂𝑛𝑠𝑒𝑚𝑛𝑎̆𝑟𝑖𝑙𝑒 𝑢𝑛𝑢𝑖 𝑜𝑡𝑜𝑑𝑜𝑙𝑙  𝐸𝑑𝑖𝑡𝑢𝑟𝑎 𝐷𝑜𝑥𝑜𝑙𝑜𝑜𝑔𝑖𝑎