Αμαρτία πρώτα απ'ολα, είναι η απιστία πρός τον <<Άλλο>>, η προδοσία. Εδω και πολύ καιρό, η αμαρτία έχει αναχθεί σε ηθική. Και τίποτα περισσότερο δεν οδηγεί μακριά από τον Θεό, μακριά από την δίψα για τον Θεό, όσο ακριβώς αυτή η ηθική. Όλες οι ηθικές αποτελούνται πρωταρχικά από απαγορεύσεις και ταμπού.<<Μάλωσα με την γυναίκα μου>>-αλλά σε εναν καυγά με την γυναίκα σου, την οποία αγαπάς, ο λόγος και το περιεχόμενο του καυγά είναι πάντα ασήμαντος. Αυτό που είναι σημαντικό, οδυνηρό, αφόρητο είναι η ρήξη, το σχίσμα, όσο μικρό και αν είναι. Και συμφιλιώνεσαι με την γυναίκα σου όχι επειδή βρίσκεις ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, αλλά επειδή αγαπάτε ο ένας τον άλλον, επειδή η ζωη του ενός βρίσκεται στη ζωή του άλλου. Ενας Χριστιανισμός που έχει αναχθεί σε ηθικισμό, σε κανόνες, είναι αδύνατο να εφαρμοστεί, επειδή καμιά από τις εντολές του Χριστού δεν εκπληρώνεται δίχως την αγάπη για τον Χριστό.
Υπάρχει ένα είδος ηθικού προσώπου, μ'ενα πάθος για την καθαρότητα, που τρέχει στην εξομολόγηση επειδή του είναι ανυπόφορη η κάθε μικροκηλίδα. Αυτό όμως δεν είναι μετάνοια, πλησιάζει περισσότερο το αίσθημα της ανθρώπινης ευπρέπειας. Δεν μπορείς όμως να πεις για εναν άγιο πως <<ήταν ένας πολύ ευπρεπής άνθρωπος>>. Ενας άγιος διψάει οχι για ευπρέπεια, οχι για καθαρότητα, οχι για την απουσία της αμαρτίας, αλλά για ενότητα με τον Θεό. Ζει χωρίς να ενδιαφέρεται για τον εαυτό του (για την αυτοεξέταση του καθαρού ανθρώπου) αλλά για τον Θεό.
π. Αλέξανδρος Σμέμαν -ημερολόγιο/ εκδόσεις Ακρίτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου