Ο π. Serafim Badilă από την Casiel: «Φιλούσα το χερούλι του πόμολου της εκκλησίας, νομίζοντας ότι το είχε αγγίξει ο πατέρας Αρσένιιος Μπόκα»

Ο π. Serafim Badilă από την Casiel:

 «Φιλούσα το χερούλι του πόμολου της εκκλησίας, νομίζοντας ότι το είχε αγγίξει ο πατέρας Αρσένιιος Μπόκα»

 «Όταν μου είπε (ο πρ. Arsenie Boca) να σπουδάσω θεολογία και να πάω στο μοναστήρι, αντιστάθηκα. Εκείνη την εποχή, ήμουν δάσκαλος στο Râmeți και δεν μου πέρασε από το μυαλό να αλλάξω τη ζωή μου. Ήμουν μόνος, Δεν είχα φίλους με κορίτσια, αλλά δεν σκέφτηκα καν να γίνω μοναχός, αλλά πάντα ήθελα να πάω στον Ντραγκανέσκου, θα φιλούσα τη λαβή της εκκλησίας άγγιξε ο πατέρας μου και μετά γύρισα σπίτι μετά το θάνατο του πατέρα μου, η μητέρα μου και οι αδερφές μου έγιναν μοναχοί.

Αγιότητα ενσαρκωμένη

 Ο πατέρας Aρσενιος καθόταν ακριβώς εκεί, μπροστά του, στο κάθισμα του άθλιου λεωφορείου που κατευθυνόταν προς τον Dragănescu.  Αν και τον είχε δει μόνο σε όνειρο, τον αναγνώρισε.  Τώρα ήταν ντυμένος πολίτης, για να χαθεί ανάμεσα στον κόσμο, αλλά η πνευματική του παρουσία, τεράστια, μεγαλειώδης, γέμιζε τον χώρο γύρω του.  "Ήταν μόνο ένα μέτρο μπροστά μου και σκεφτόμουν - τι χαρά να κάθομαι δίπλα σε έναν άγιο άνθρωπο! Ένας μάρτυρας του Χριστού, που υποφέρει για την πίστη. Όταν έφτασε στο τέλος, ο πατέρας Arsenie Boca γλίστρησε μέσα από το πλήθος και τον κατέβασε γρήγορα».

 Ο πατέρας Αρσένιος το Σάββατο

 

 Ο μεγάλος ιερέας και ηγούμενος του μοναστηριού Sâmbăta de Sus είχε εκδιωχθεί από τον μοναχισμό και εργαζόταν εκείνη την εποχή στη ζωγραφική της εκκλησίας στο χωριό Drăgănescu, κοντά στο Βουκουρέστι.  Καταδιωκόμενος και παρενοχλούμενος συνεχώς από την ασφάλεια, έζησε ταπεινά, χωρίς να του επιτραπεί να υπηρετήσει ή να φορέσει το μοναστικό ιμάτιο.  Ντυμένος με ένα πανωφόρι, κρυμμένος πίσω από μεγάλα, μαύρα γυαλιά, έμοιαζε σαν κοινός σε όλους.  Ήταν ο σταυρός που είχαν σταυρώσει οι κομμουνιστικές αρχές, με τη συνενοχή της εκκλησίας.  Και ο πατέρας Αρσένιος τους υπάκουσε χωρίς να μουρμουρίζει.  Δέχτηκε τη ζωή ενός απόκληρου, σαν να του την είχε δώσει ο καλός Θεός.  Αλλά, χωρίς να υπηρετεί ή να ομολογήσει, θα συνέχιζε να διδάσκει τους ανθρώπους που έρχονταν κοντά του, στον Ντραγκανέσκου.  Σε εκείνη την εκκλησία θα μιλούσε για πρώτη φορά και στον πατέρα Σεραφείμ.

 "Καθόταν στην εκκλησία γεμάτη κόσμο, και ήταν ένα κεφάλι μεγαλύτερο από αυτούς. Το πρόσωπο του πατέρα Αρσένιε έλαμπε, δεν μπορούσες να τον κοιτάξεις! Ήταν ενσαρκωμένος η αγιότητα, το Πνεύμα του Θεού ήταν πάνω του! Δεν υπάρχουν Υπερβολές, οπότε είδα λαμπερά, διαπεραστικά μάτια, ήξερες ότι σε διάβαζε όπως σε βιβλίο, αλλά η φωνή του δεν έδιωχνε τον κόσμο ο πατέρας δούλευε μαζί τους όπως ήταν ο καθένας Δεν έλεγε το ίδιο πράγμα σε όλους, γιατί ο Θεός έχει διαφορετικό σχέδιο για τον καθένα».  Σε εκείνη τη συνάντηση, ο π. Σεραφείμ έλαβε επίσης μια συμβουλή: να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή και να γίνει μοναχός.  Μια συμβουλή για την οποία δεν ήταν προετοιμασμένος, αλλά που σημάδεψε όλη του τη ζωή.  Τελικά, μετά από χρόνια αγώνα και αναζήτησης, θα γινόταν μοναχός, όπως του είχε πει ο π. Αρσένιος.

Ο λόγος του ήταν φωτιά

 Ο πατέρας Σεραφείμ βίωσε τη δύναμη της θεραπευτικής προσευχής του πατέρα Αρσενίου στο ίδιο του το δέρμα.  Για πολύ καιρό υπέφερε από έναν τρομερό πονοκέφαλο, που τον βασάνιζε ακόμα και όταν έξω έκανε πολύ ζέστη.  "Ήμουν σαν την Baba Dochia, με τα επτά της φλούδια. Ήταν όμορφα έξω, και περπατούσα με το κεφάλι μου τυλιγμένο σε πολλά κασκόλ. Ο πατέρας Viorel Trifa από το Câmpeni, με τον οποίο ήξερα καλά, μόλις έμαθε τα βάσανά μου, ήρθε κοντά μου , έβαλε το χέρι του στο κεφάλι μου και μου είπε: «Ο πατέρας Αρσένιος Μπόκα είπε ότι αν κάποιος υποφέρει από πονοκέφαλο, ας βάλει ο ιερέας το χέρι του πάνω του και θα γιατρευτεί».  Και έχεις τον τιμητικό μου λόγο, από τη στιγμή που τελείωσε αυτά τα λόγια, ο πόνος εξαφανίστηκε σαν από το χέρι, δεν με πονούσε ποτέ πριν, που δεν μπορώ να σου πω ότι οι άνθρωποι που πήγαν στον πατέρα Μπόκα προστατεύονταν από τις προσευχές του.

 Και αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση που είδα με τα μάτια μου μια μεγάλη δύναμη - η μητέρα του είχε πάθος για το ποτό, αλλά δεν μπορούσε. Και όταν πήγε στον πατέρα Arsenie Boca, ομολόγησε το πάθος του και ο πατέρας του είπε: «Ο Θεός να σε καταραστεί για το αλκοόλ!».  Μόνο αυτό είπε, τίποτα άλλο. Και όταν έφτασε στο σπίτι, ο θείος Βασίλε ήθελε να βάλει το στόμα του σε ένα ποτήρι, αλλά δεν μπορούσε, λόγω της δουλειάς του πατέρα Αρσένιου, το ποτό μύριζε τόσο άσχημα μετά, η προσευχή του πατέρα λειτούργησε σαν φωτιά!

 "Από εκεί που θα πάω θα μπορώ να σε βοηθήσω περισσότερο"

 Στις 28 Νοεμβρίου 1989, ο πατέρας Arsenie Boca θα έφευγε για τα βασίλεια της αγάπης.  Όμως η σύνδεσή του με τους πιστούς δεν εξασθενούσε.  Με έναν μυστηριώδη τρόπο, φερόμενος από τα αόρατα νήματα της χάριτος, είναι παρών και εργάζεται ακόμη και σήμερα, ίσως με περισσότερη δύναμη από ό,τι όταν ήταν στη γη.  Πριν πεθάνει, είπε σε αρκετούς μαθητές - «Από εκεί που πάω θα μπορώ να σας βοηθήσω περισσότερο».  Ο π. Σεραφείμ ζει αυτό το γεγονός.  Ο θάνατος δεν τον χώριζε από τον πνευματικό του πατέρα.  Του μιλάει όλο το εικοσιτετράωρο, του προσεύχεται σαν άγιος και κάθε χρόνο περνάει από τον τάφο του και του μιλάει, όπως έκανε όταν ζούσε.  Ο πατέρας Αρσένιος είναι για αυτόν μια πραγματική, συγκεκριμένη παρουσία, όπως και οι άλλοι άνθρωποι, γιατί ο κόσμος μας δεν είναι χωρισμένος από τον άλλον.

 

"Θεωρώ τον πατέρα Αρσένιο άγιο. Είναι αγιοποιημένος από τον Θεό και τον λαό και, την κατάλληλη στιγμή, θα αγιοποιηθεί και από τη σύνοδο. Αλλά δεν χρειάζεται αυτή την αγιοποίηση. Εμείς. Ποιος δεν αισθάνεται τον πατέρα. Πολύς κόσμος ένιωσε όταν περνούσε από τον τάφο του .Οι άνθρωποι πάνε με κακουχίες και λένε στον πατέρα τους, Όλα τα λόγια και οι πράξεις τους δούλεψαν μαζί τους με κάποια μεγάλα, θεϊκά χαρίσματα, με τα οποία ήταν επίσης προικισμένος στην πρόσκαιρη ζωή και τα οποία τώρα είναι ακόμη μεγαλύτερα, γιατί τώρα έχει μεγάλο θάρρος μπροστά στον Χριστό.

  Κάνει μεγάλα θαύματα, και να του μιλήσω, μου απάντησε  σαν επρόκειτο να κάνει μια επικοινωνία με  αυτόν.  Κι έτσι, αφού επέστρεψα, όταν μπήκα στην πύλη του μοναστηριού, άκουσα τη φωνή του στο αυτί μου, που μου ψιθύρισε: «Σε συνόδεψα ως εδώ!».  Σου λέω την αλήθεια!  Ναι, καλε μου... Και υπάρχουν πολλοί σαν κι εμένα, που στη ζωή τους δούλεψε ο πατέρας αφού το πέρασε στους αιώνιους».

 

.Η θεραπεία ενός αλκοολικού

 

«Ξέρω την ιστορία ενός ανθρώπου που είχε πάθος με το ποτό. Όταν δεν έπινε, ήταν ήρεμος και αξιοπρεπής άνθρωπος, αλλά όταν έπινε, γινόταν νευρικός διάβολος: θύμωνε, έσπαγε, ούρλιαζε. Λοιπόν, η γυναίκα του τον έφερε στον τάφο του πατέρα του, στο Prislop, είχε μεγάλη πίστη στο δώρο του πατέρα της, γιατί ήταν πολύ καλός, και η γυναίκα του γονάτισε και προσευχήθηκε: «Πάτερ Αρσένιε, άκουσέ με, πατέρα, είναι άνθρωπος του Θεού, άκουσέ με, πατέρα, βοήθησέ με!» Και ήρθε ο άνθρωπός μας, προσκύνησε στον τάφο, και όταν άγγιξε το σταυρό του πατέρα με τα χείλη του, το κεφάλι του πήδηξε στο πλάι, σαν - θα είχε πάει σπίτι, και όταν ο άνθρωπός μας έβαλε το ποτήρι στο στόμα του, κάηκε αυτό, όπως και το σταυρό, και δεν μπορούσε να το πιει άλλο, έκαψε και τον σταυρό του πατέρα του, και το ποτήρι!

 

Ξέρω και μια μάνα ηγουμένη, που έχει μεγάλη ευλάβεια στον πατέρα, και όταν έρχεται στον τάφο, του λέει όλα τα δεινά της.  Ότι έχει πολλές έγνοιες με το μοναστηριακό νοικοκυριό.  Μια άνοιξη, πήγα στον πατέρα Αρσένιο στον τάφο για να του πω δύο βήματα - είχε φυτέψει πολλές ντομάτες, γιατί είχε ένα εργοτάξιο με εργάτες, και οι ντομάτες είχαν μαραθεί από την ξηρασία και, επιπλέον, κάποιος συνέχιζε να κάνει προβλήματα. για αυτόν στην κοινότητα, έτσι ήλπιζε ότι ο πατέρας θα μπορούσε να φέρει την ειρήνη.  

Λοιπόν, όταν γύρισε σπίτι, οι καλόγριες της είπαν ότι αυτή που της δημιουργούσε τον μπελά, ακριβώς την ώρα που η μάνα ηγουμένη επρόκειτο να προσκυνήσει στον τάφο του πατέρα της, μάζεψε τις βαλίτσες της και έφυγε.  Ο πατέρας του απάντησε επί τόπου!  Και το φθινόπωρο, όταν επέστρεψε στο Prislop για να ευχαριστήσει τον πατέρα Arsenie, είπε στις μοναχές που φυλάνε τον τάφο ότι τόσα κόκκινα είχαν γίνει, ότι είχε δώσει και ελεημοσύνη.  Και της έλεγαν οι καλόγριες: «Λοιπόν, μωρέ Ηγουμένη, προσεύχεσαι στον πατέρα Αρσένιο και για τα κόκκινα;».  — Ναι, τα λέω όλα στον πατέρα!

 

Ένας σταυρωμένος άγιος από τα παλιά

 Κάπως έτσι, χωρίς να το ξέρει κανείς, ο πατέρας Αρσένιος κατάφερε να μην πεθάνει.  Κατέβηκε βαθύτερα μέσα μας, ακριβώς στο χάσμα μεταξύ του μυαλού και της καρδιάς αυτού του έθνους.  Και από εκεί εργάζεται επιμελώς, θεραπεύοντας εχθρότητες και ασθένειες, επιδιώκοντας να φέρει όλους τους Ρουμάνους πιο κοντά στον Θεό.  Και το κάνει αυτό, ξεχύνοντας με δύναμη που σπάνια συναντάμε σε έναν άγιο, σαν να θέλει να αναπληρώσει την ώρα που το κομμουνιστικό θηρίο τον κράτησε στο θράσος του, καταδιώκοντάς τον σαν ληστή του αυτοκινητόδρομου, χωρίς να αποδυναμώνει την επιτήρησή του ούτε στο τελευταίο τις μέρες του.

 

«Πάντα αναρωτιόμουν πώς μπορούσε ο πατέρας να κάνει τόσο μεγάλα θαύματα, τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής όσο και ειδικά μετά θάνατον. Και νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στην υπομονή με την οποία υπέμεινε τις δοκιμασίες στις οποίες υποβλήθηκε. Έμεινε στο περιθώριο όλη του τη ζωή Ήθελε να κάνει ιερή λειτουργία και δεν του επέτρεψαν, αφού τον έδιωξαν από το Πρίσλοπ, δεν του επέτρεψαν να φορέσει ούτε το μοναστηριακό ιμάτιο, τα άντεξε όλα, με αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον και τη φυλακή. , και η δίωξη μετά την απελευθέρωση, θυμάμαι ένα περιστατικό, το οποίο ήμουν μάρτυρας στην εκκλησία στο Drăgănescu η καημένη έπεσε στα γόνατα θρηνώντας: «Αλίμονο πάτερ, βγήκαν όλοι οι παπάδες που άντεξαν στις φυλακές τώρα υπηρετώ ελεύθερος και δεν επιτρέπεται να υπηρετήσεις!; Και με σημάδεψε ότι ο πατέρας έκανε να μην του απαντήσετε, τους διωγμούς τους άντεξε σαν «αρνί στη σφαγή», όπως το άντεξε και ο Χριστός στον σταυρό.  Γι' αυτό έχει τόση δύναμη τώρα!».