Περί των αγίων. «Αναμνήσεις για τον Άγιο Σωφρόνιο του Έσσεξ» της Ντουμίτρας Δαβίτι

 Περί των αγίων.  «Αναμνήσεις για τον Άγιο Σωφρόνιο του Έσσεξ» της Ντουμίτρας Δαβίτι 

 Ο πατέρας αγαπούσε και τιμούσε βαθιά τους Αγίους της Εκκλησίας.  Αναφερόταν πάντα στη ζωή τους και κυρίως στους άπορους Πατέρες της ερήμου.  Είχε όμως πολλή ευσέβεια και όπως οι άποροι μοναχοί, απέναντι σε αυτούς που η ζωή τους ήταν άγια, οι θαυμαστές τους πράξεις μαρτυρούσαν την αλήθεια της ζωής τους.  Σχετικά με αυτούς τους ζωντανούς αγίους, ακόμα κι αν δεν τους είχε γνωρίσει άμεσα, είπε ότι ήταν προσωπικοί του φίλοι.

 Είχα μια φωτογραφία του πατέρα Iustin Popovici.  Όταν την είδε, μου είπε ότι τον αγαπάει πολύ, γιατί είναι φίλοι.  «Δεν τον ήξερα προσωπικά, αλλά είμαστε φίλοι».

 Σεβόταν τον πατέρα Πορφυριο με ιδιαίτερο τρόπο.  Ήθελε να πάει στην Ελλάδα χωρίς να το ξέρει κανείς, να τον συναντήσει και μετά να επιστρέψει.

 Ένας φίλος μας, που στην Ελλάδα είχε ιερέα τον πατέρα Πορφύριο, και στην Αγγλία τον πατέρα Σωφρόνιο, έστελνε χαιρετισμούς από τον έναν στον άλλο.  Κάποια στιγμή, ο πατέρας Σωφρόνιος θέλησε να οργανώσει μια συνάντηση μέσω αυτού του φίλου μας.  Όταν το έμαθε ο πατέρας Πορφύριος, του είπε ότι δεν υπάρχουν αποστάσεις για τους Χριστιανούς.  Θα συναντηθούν στην προσευχή χωρίς να ταξιδέψει κανείς.  η συνάντηση θα γίνει πνευματικά και αληθινά.  Ο πατέρας Porfirie όρισε την ώρα και την ημέρα για τη συνάντηση.  Έγινε ένα βράδυ, με την προσευχή των δύο γονέων (όπως περιγράφεται και στο βιβλίο του Κλ. Ιωανίδη, «Πατέρα Πορφύριε - μαρτυρίες και εμπειρίες»).

 Κάποτε, μου ζήτησε να του στείλω, αν είχα, μια φωτογραφία του πατέρα Παϊσίου . Είχα και του έστειλα ένα.  Μετά από λίγο, όταν τον είδα, μου είπε: «Ευχαριστώ για τη φωτογραφία, είναι πολύ ταπεινός».    

 Για να μιλήσουμε και να πούμε για τον πατέρα Σωφρόνιο, λίγος ή πολύς χρόνος δεν αρκεί, χρειάζεται μια ζωή.  Μου είπε, δεν έκανε τίποτα χωρίς να έχει ως κριτήριο τη ζωή του Χριστού.  Αυτό, γιατί -όπως μας είπε ο ίδιος- σε ό,τι έκανε ζητούσε ο Χριστός και σχετιζόταν με τον Πατέρα.  όντως η ζωή του ήταν τόσο ταυτισμένη με τη ζωή του Χριστού που δεν άκουσα τίποτα ανθρώπινο, δηλαδή να έχει ανθρώπινη λογική και έγνοια.  Είχε τόση αγάπη, που σκεφτόμουν ότι αν ένας άνθρωπος έχει τόση αγάπη, τότε σε ποιο βαθμό, σε ποια διάσταση είναι η αγάπη του Χριστού, που είναι η πηγή της αγάπης.  Είπε ότι «η αγάπη του Χριστού δεν νικιέται με τις αμαρτίες των ανθρώπων».  «Διότι δεν έχουμε Αρχιερέα που να μην μπορεί να υποφέρει μαζί μας για τις αδυναμίες μας, αλλά να έχει πειραστεί σε όλα, κατά την ομοιότητα μας, εκτός από την αμαρτία» (Εβραίους 4, 15).

 Ποτέ δεν έδειξε ανθρώπινη αδυναμία, ούτε στον πόνο ούτε στη χαρά.  Δεν τον άκουσα να λέει: Μου αρέσει αυτό και δεν μου αρέσει.