ΣΤΑΡΕΤΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΡΙΕΣΤΙΑΝΚΙΝ: H ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΜΙΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ. 15.ΔΕΥΕΡΗ ΜΑΚΑΡΙΌΤΗΤΑ.

 

Δεύτερη Μακαριότητα

 

Μακάριοι όσοι κλαίνε, γιατί θα παρηγορηθούν.

 

 

Είναι πολύ δύσκολο για εμάς, τους κοσμικούς και σαρκικούς ανθρώπους, να καταλάβουμε αυτή την εντολή! Σύμφωνα με τα λόγια του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με τη γνώμη ολόκληρης της οικουμένης, γιατί όλοι θεωρούν ευλογημένους εκείνους που χαίρονται, και δυστυχισμένους εκείνους που θρηνούν, τους φτωχούς και εκείνους που κλαίνε. Ο Κύριος, αντί για τον πρώτο, αποκαλεί τον δεύτερο μακάριο, λέγοντας: «Μακάριοι όσοι πενθούν», αν και όλοι τους θεωρούν δυστυχείς.

 

 

Αλλά μπορείς να κλάψεις για διαφορετικά πράγματα! Και οι μακάριοι εδώ δεν είναι αυτοί που κλαίνε για καθημερινά πράγματα, γιατί ο ανίσχυρος θυμός κλαίει, η ταπεινωμένη υπερηφάνεια κλαίει και η προσβεβλημένη υπερηφάνεια... Αλλά ποιος ξέρει, υπάρχουν πολλά μάταια δάκρυα; Όμως όλα αυτά είναι δάκρυα αμαρτίας, δάκρυα άχρηστα, δάκρυα εξαιρετικά βλαβερά για εκείνους που κλαίνε, γιατί προκαλούν θάνατο στην ψυχή και στο σώμα, σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου: «...η λύπη του κόσμου τούτου κάνει θάνατο» (2. Κορ. 7:10). Αυτή η θλίψη αυτού του κόσμου συχνά οδηγεί στο θανάσιμο αμάρτημα της απόγνωσης και της απελπισίας.

 

 

Ευδαιμονία και παρηγοριά δίνεται σε όσους φωνάζουν ότι υπηρετούμε τον Κύριο ατελώς και ανάξια, ή ακόμη και αξίζουμε την οργή Του μέσω των αμαρτιών μας.

 

 

Ας εξετάσουμε τη συνείδησή μας, την καρδιά μας!

 

 

Κλαίμε επειδή βεβηλώσαμε και βεβηλώνουμε συνεχώς την εικόνα του Θεού μέσα μας με τις αμαρτίες μας; Που καθημερινά πετάμε αυτή την εικόνα στο χώμα με κοσμικά πάθη, εθισμό στον κόσμο, απιστία, υπερηφάνεια, μίσος, φθόνο, ακράτεια, μέθη και άλλα πάθη, και μέσω αυτού εξοργίζουμε εξαιρετικά τον Δημιουργό μας και εξοργίζουμε την υπομονή Του!

 

 

Κλαίμε επειδή φέρουμε μόνο το όνομα του Χριστιανού, που μας δόθηκε στο βάπτισμα, δεν εκπληρώνουμε το νόμο και ζούμε ως μη πιστοί στον Χριστό - κολλημένοι στη γη, μη σκεπτόμενοι τον Παράδεισο, τη ζωή εκεί, που δεν έχει τέλος; , για το θάνατο, για την απροετοιμασία μας σε μια φοβερή και δίκαιη δοκιμασία στην Παγκόσμια Κρίση;

 

 

Είμαστε απρόσεκτοι στο θέμα της σωτηρίας μας, τι δάκρυα υπάρχουν - ακόμη και τα ξεχνάμε εντελώς όλα αυτά!

 

 

Μήπως κλαίμε επειδή η καρδιά μας αγωνίζεται ακούραστα να κάνει ό,τι είναι αντίθετο με τον Κύριο; Πόσο προσευχόμαστε, μετανοούμε, διαβάζουμε, ψάλλουμε, πόσο μετέχουμε στα Ιερά Ζωοδόχους Μυστήρια, που μπορούν να μεταμορφώσουν μια πέτρινη καρδιά και να την κάνουν απαλή σαν κερί, και δεν αλλάζουμε από αμέλεια. Και κλαίμε που δεν φέρνουμε στον Θεό τον καρπό της πίστης και της αγάπης, τον καρπό της πραότητας και της πραότητας, τον καρπό της εγκράτειας, της αγνότητας και της αγνότητας, τον καρπό της ελεημοσύνης κ.λπ.

 

 

Κλαίμε όταν:

 

 

– νιώθουμε μια ορμή ακάθαρτων σκέψεων στην καρδιά.

 

 

– παρασυρόμαστε από υπερηφάνεια, θυμό, φθόνο, απληστία, τσιγκουνιά.

 

 

– δεν νιώθουμε αγάπη, αλλά εχθρότητα προς τον εχθρό μας.

 

 

– μας παρασύρει το πάθος της μέθης, της αγάπης για τα χρήματα και της απληστίας.

 

 

– ντρεπόμαστε και παρασυρόμαστε από την αντίσταση και την ανυπακοή στους γονείς, τα αφεντικά ή τους μεγαλύτερους.

 

 

Εμείς, Κύριε, δεν έχουμε αυτό το συνεχές κλάμα για τις αμαρτίες μας. Μόνο στην εξομολόγηση, όταν ο ιερέας απαριθμεί τις αμαρτίες μας, μαθαίνουμε λίγο για την αμαρτωλότητά μας, αλλά ακόμα δεν έχουμε χρόνο να προετοιμαστούμε για την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία. Δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτώ πριν την εξομολόγηση πώς εξόργισα τον Κύριο στην προσωπική μου ζωή. Ελπίζουμε ότι ο ιερέας θα μας απαριθμήσει τις αμαρτίες μας, αλλά θα πούμε «αμαρτωλές», αλλά ακόμα δεν ξέρουμε πώς να φέρουμε προσωπική μετάνοια.

 

 

Τι είδους συνεχές κλάμα για αμαρτίες υπάρχει;! Είμαστε πολύ τεμπέληδες να διαβάσουμε τον προβλεπόμενο κανόνα προσευχής πριν από την κοινωνία, έτσι ώστε, χτυπώντας τουλάχιστον την πετρωμένη καρδιά με τα λόγια μετανοητικών προσευχών που συνέταξαν εκείνοι που ήξεραν πώς να κλαίνε ενώπιον του Κυρίου για τις αμαρτίες τους, να ξυπνήσουν με κάποιο τρόπο την κοιμισμένη συνείδηση ​​και η καρδιά στη μετάνοια (για να μην αναφέρουμε την προβλεπόμενη νηστεία πριν το Μυστήριο της Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας). Όλα αυτά μας φαίνονται υπερβολικά δύσκολα και άβολα στην εφαρμογή τους.

 

 

Και να πώς θρήνησε ο άγιος προφήτης Δαβίδ για τις αμαρτίες του: «Κουράζομαι από τον στεναγμό μου, κάθε βράδυ θα πλένω το κρεβάτι μου, με τα δάκρυά μου θα βρέχω το κρεβάτι μου» (Ψαλμ. 6:7).

 

 

Υπάρχουν επίσης σωτήρια δάκρυα για τα οποία δεν έχουμε ιδέα. «Και τότε», λέει ο Άγιος Μακάριος ο Μέγας, «οι ασκητές κλαίνε και θρηνούν για το ανθρώπινο γένος, χύνουν δάκρυα, φλεγόμενοι από αγάπη για την ανθρωπότητα». Αλλά δεν ξέρουμε πώς να κλαίμε για τις αμαρτίες μας και δεν θέλουμε, γιατί η αναισθησία και η ψυχρότητά μας απέναντι στην υπόθεση της σωτηρίας μας ωθεί να μην αναζητούμε αληθινές, τέλειες χαρές, αλλά κενή διασκέδαση, γελοιοποίηση, κλόουν: διασκεδάστε παίζοντας τραπουλόχαρτα, ατελείωτο πάθος για την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο και το θέατρο, διαβάζοντας άδεια, ή ακόμα και διαφθορά, βιβλία, λέγοντας αστεία, επιδοθείτε σε χορούς, τραγούδια και άλλες βίαιες εκδηλώσεις προσποιητής, μάταιης, «διασκέδασης» που καταστρέφει την ψυχή και συχνά σκοτώνει το σώμα.

 

 

Τόσο μακριά είμαστε από αυτό το δεύτερο στάδιο ηθικής τελειότητας! Ξεχνάμε εντελώς ότι βρισκόμαστε «κάτω από την οργή του Θεού: περνάμε έναν απεγνωσμένο αγώνα για ζωή ή θάνατο, όταν τα προβλήματα είναι παντού, όταν η καταστροφική και σαγηνευτική αμαρτία με τέτοια αναίδεια και αγριότητα καταστρέφει παντού τις ψυχές των ανθρώπων, που λυτρωμένες Με το Αίμα του Υιού του Θεού. όταν αυτός ο δαίμονας της κόλασης απειλεί κάθε ώρα να μας ρίξει στην πύρινη κόλαση, έτοιμο να ανοίξει!». (Δίκαιος Ιωάννης της Κρονστάνδης).

 

 

Είναι τώρα καιρός για εμάς τους Χριστιανούς να γελάμε και να διασκεδάζουμε; «Η ώρα του γέλιου και της διασκέδασης θα έρθει μετά από δάκρυα και λυγμούς για τις αμαρτίες σε αυτή τη ζωή και μετά τη νίκη επί της αμαρτίας» (Δίκαιος Ιωάννης της Κρονστάνδης).