Σαρακοστή Χριστουγέννων από αύριο και ήδη ο εορτασμός έχει ξεκινήσει. Στολίδια, φωτάκια, αγιοβασίληδες...
Η εκκλησία πάντως δεν γιορτάζει ακόμη Χριστούγεννα, προετοιμάζει για την εορτή μέσα από μια μακρά πορεία 40 ημερών.
Ο άνθρωπος σήμερα δεν αντέχει την προετοιμασία, θέλει εδώ και τώρα τη γιορτή. Θα γιορτάσουμε δύο μήνες συνέχεια Χριστούγεννα. [Μέχρι πέρυσι τουλάχιστον ένας ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε 24ωρες χριστουγεννιάτικα τραγούδια επί δύο μήνες! Σου ερχόταν αναγούλα.]
Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι και να το ολοκληρώσουμε. Να πούμε τώρα κάνουμε αυτό, το φέρουμε εις πέρας και μετά ακολουθεί το άλλο. Σαρακοστή 40 μέρες λχ και, μετά, γιορτή 12 μέρες (το δωδεκαήμερο).
Η ζωή θέλουμε να είναι μια αλυσίδα ευχάριστων στιγμών, εξού και η γιορτή εκβιάζεται να διαρκέσει 2 μήνες.
Έτσι, αυτή δεν έχει βάθος, δεν μπορεί να έχει βάθος αφού ο άνθρωπος δεν στέκεται στιγμή για να σκεφτεί τι γιορτάζει, το αγνοεί εντελώς, γι αυτό και δεν γιορτάζουμε κάτι, δεν ευχόμαστε πια "καλά Χριστούγεννα", λέμε "καλές γιορτές". Δεν γιορτάζουμε τίποτα συγκεκριμένο. Απλά γιορτάζουμε.
Αυτό, μεταξύ άλλων, συμβαίνει διότι έχει χαθεί η αίσθηση του ιερού. Τα πάντα έχουν εκκοσμικευθεί. Άρα δεν υπάρχει χρόνος ούτε λόγος να προετοιμάσει κανείς τον εαυτό του για την είσοδο στον χώρο του ιερού, ήγουν στον χώρο τον θρησκευτικό. Υπάρχει μόνο ο κόσμος και απλώς συμμετέχω σε αυτόν διασκεδάζοντας.
Γι' αυτό κι ο άνθρωπος ενώ "γιορτάζει" 40 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα, από την ημέρα των Χριστουγέννων και εξής αρχίζει να πέφτει η διάθεση. Είναι αργία, τα καταστήματα είναι κλειστά, είμαι σπίτι, δεν τρέχω από δω κι από κει, δεν περνάει ο χρόνος, δεν περίμενα κάτι ουσιώδες 40 μέρες, αυτές όμως πέρασαν ενώ δεν ήθελα. Η αργία μού φαίνεται δύσκολη, δεν έχει νόημα. Δεν ολοκληρώνεται τίποτα. Άρχισα κάτι πριν 40 μέρες, αλλά αυτό τελειώνει - πλην δεν ολοκληρώνεται. Έχει τέρμα, δεν έχει όμως περατωθεί.
Θα προτιμούσα εντέλει να μην είναι αργία τα Χριστούγεννα, γιατί δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την αργία μιας τέτοιας μέρας. Η οποία δεν κυλάει εύκολα, ειδικά μετά το μεσημεριανό τραπέζι. Δεν καθιστά δυνατή την ενδιατριβή με κάτι σημαντικό, με κάτι που με ξεπερνά. Οι διαδοχικές φευγαλέες στιγμές ακυρώνονται στην αργία. Η θρησκευτική αργία όμως έχει ως χρόνο της την αιωνιότητα. Ένας χρόνος σταθερός. Κάτι απίθανο σήμερα.
Στην αργία των Χριστουγέννων, όπως και σε κάθε θρησκευτική αργία (Κυριακή), ο άνθρωπος απλώς ξεκουράζεται από το τρέξιμο που προηγείται. Δεν γιορτάζει κάτι, ούτε αναφέρει την ύπαρξή του σε κάτι άλλο πέραν όσων βλέπει όλη τη βδομάδα.
Μένει εντέλει με τη θλίψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου