Γνώρισα τον παππού Αθανάσιο στο ίδιο μοναστήρι πριν από πολλά χρόνια και τώρα μετά βίας θυμάμαι την εικόνα του. Ήταν ήδη γέρος, γκριζομάλλης, με πρόσωπο σκαλισμένο με βαθιές ρυτίδες... Όμως οι οικείες συζητήσεις μας και οι ιστορίες του, που με άγγιξαν ως τα βάθη της ψυχής μου, διατηρούνται ακόμη στη μνήμη μου. Σήμερα θέλω να σας πω δύο από αυτές.....
Εικόνισμα
Αυτό συνέβη σε ένα χωριό των Ουραλίων, όπου ο παππούς Aθανασιος δούλευε ως μελισσοκόμος. Αυτός και η γυναίκα του ζούσαν καλά. Είναι αλήθεια ότι δεν υπήρχε ιδιαίτερος πλούτος, αλλά ούτε και χρειαζόταν. Ο Κύριος μας έδωσε τόση δύναμη, δουλέψαμε, προσευχηθήκαμε και δεν ξεχάσαμε την εκκλησία. Δόξα τω Θεώ, υπήρχε μια εκκλησία στο χωριό τους. Και ο παππούς Αφανάσι ήταν πολύ ευχαριστημένος από τον τοπικό ιερέα. Θα συναντήσει όλους, θα καθοδηγήσει όλους. Όση λύπη κι αν του έρθουν, θα παρηγορήσει τους πάντες. Και το βιβλίο προσευχής ήταν τέτοιο που έγιναν τα πιο θαυμαστά θαύματα. Ένα από αυτά είναι με τον παππού Αφανάσι.
Πλησίαζε η γιορτή του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ, του θαυματουργού μας. Την προηγούμενη μέρα, ο παππούς Αθανάσιος πήγε στην εκκλησία με τη γυναίκα του. Όταν επέστρεψαν στο σπίτι, η οικοδέσποινα ξάπλωσε να ξεκουραστεί και αποκοιμήθηκε, και ο παππούς Αθανάσιος κάθισε στο τραπέζι και, ενώ ήταν φως, διάβασε το Ευαγγέλιο και μόλις σκοτείνιασε, άφησε το βιβλίο στην άκρη και προσπαθώντας για να μην ξυπνήσει τη γυναίκα του, άρχισε να λέει την προσευχή του Ιησού στον εαυτό του.
Και τότε ήταν που είδε την Εικόνα. Έπλεε προς το μέρος του από την πόρτα... Κοιτώντας προσεκτικά, ο παππούς Αθανάσιος διέκρινε καθαρά το πρόσωπο του Αγίου Σεργίου στην εικόνα. Έκλαψε από χαρά, και η εικόνα εξαφανίστηκε.
- Γιατί κλαις, Αθανασιε; ρώτησε η ξύπνια γυναίκα.
Ο παππούς της είπε για το όραμα, αναστατωμένος που η γυναίκα του δεν είδε αυτό το θαυμαστό θαύμα. Αλλά χαμογέλασε μόνο χαρούμενα και σταυρώθηκε. Και τότε είπε ότι άκουσε σε όνειρο πώς τραγουδούσαν κάπου μια προσευχή στον Άγιο Σέργιο. Οι φωνές είναι τόσο καθαρές, τόσο ευγενικές, που όλοι αντηχούν: «Αιδεσιώτατε πάτερ Σέργιου, προσευχήσου στον Θεό για εμάς» - και ούτω καθεξής μέχρι να ξύπνησα.
Το θαύμα όμως δεν τελείωσε εκεί. Το επόμενο πρωί, στη γιορτή του αγίου του Θεού, ήρθε η μητέρα από το χωριό και έφερε μια εικόνα του Αγίου Σεργίου.
«Εμείς», είπε, «καθίσαμε χθες το βράδυ με τον ιερέα και σκεφτήκαμε σε ποιον να δώσουμε μια εικόνα του Αγίου Σεργίου». Άλλωστε έχουμε δύο από αυτούς... Και ο παπάς λέει: «Ας δώσουμε την εικόνα στον Αθανάσιο... Την έφερα». Παρακαλώ δεχθείτε αυτό ως προσευχητική ανάμνηση.
Στη συνέχεια, ο παππούς Αθανάσιος είπε στη μητέρα για το θαύμα που είχαν δει ο ίδιος και η γυναίκα του και οι τρεις τους ευχαρίστησαν τον Κύριο για τα μεγάλα Του ελέη και τον άγιο του Θεού, τον Άγιο Σέργιο.
Συνάντηση
Μια μέρα, ο παππούς Αθανάσιος μου ζήτησε να βρω έναν καλλιτέχνη που θα μπορούσε να ζωγραφίσει τα νιάτα του και την ιερή συνάντηση με τη Μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα. Βλέποντας την καλή διάθεση του γέροντα απέναντί μου, του ζήτησα να μου πει αυτό το περιστατικό. Και αυτό είπε.
«Ήταν πολύ καιρό πριν, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Εγώ, τότε ακόμα νεαρός στρατιώτης, υπηρετούσα στον Κόκκινο Στρατό στο Τουρκεστάν. Οι γονείς μου ήταν βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι, και εγώ ο ίδιος πίστευα και προσευχόμουν στον Θεό όσο καλύτερα μπορούσα. Λόγω αναλφαβητισμού δεν καταλάβαινα και δεν ήξερα πολλά, αλλά φοβόμουν την αμαρτία περισσότερο από όλα, και στις ελεύθερες στιγμές μου, και ήταν πολύ λίγοι, προσπαθούσα να προσευχηθώ. Μια μέρα είχα την τύχη να συναντήσω έναν δούλο του Θεού, μια γριά καλόγρια, που με δίδαξε πώς να προσεύχομαι καλύτερα. «Είσαι άνθρωπος που υπηρετεί», είπε, «περπατάς παντού και πάντα σε κίνδυνο, ο θάνατος δεν είναι μακριά, αλλά τον κουβαλάς στους ώμους σου, γι' αυτό να είσαι σοφός και όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν πας. , θα σου πω ότι σε συμβουλεύω: διάβασε στον εαυτό σου «Προς τον Ουράνιο Βασιλέα», «Το Τρισάγιο», «Πάτερ ημών» και μετά πρόσθεσε: «Αγία Μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα, να είσαι την ώρα του θανάτου μου». Αυτή, η αγία ταλαίπωρη και βοηθός στις θλίψεις μας, έχει χάρισμα από τον Κύριο να έρθει σε μας κατά το θάνατο και να μεταλάβει τα Άγια Μυστήρια του Χριστού. Αν τη ρωτήσουμε... Βλέπετε, απεικονίζεται με ένα κύπελλο στο δεξί της χέρι». Άκουσα τη σοφή συμβουλή της γριάς και άρχισα να προσεύχομαι καθώς με δίδασκε. Έχει περάσει πολύς καιρός. Και τότε μια μέρα περπατούσα στο δρόμο, δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω, μόνο ο μεσημεριανός ήλιος έκαψε τη γη, και στο βάθος μια κορυφογραμμή από βερικοκιές σκοτείνιασε. Περπατάω στο δρόμο και διαβάζω προσευχές, μόνος στην ελευθερία. Ξαφνικά βλέπω τη φιγούρα ενός κοριτσιού να εμφανίζεται μπροστά. Ψηλή, λεπτή, απόκοσμη ομορφιά, ντυμένη με μακρύ βασιλικό ή και ευγενές φόρεμα. Και έρχεται προς το μέρος μου. Την κοιτάζω έκπληκτος και σκέφτομαι: «Από πού ήρθε; Είναι αλήθεια, ένα κορίτσι κάποιας πλούσιας οικογένειας και μεγάλης ευφυΐας: περπατάει σαν βασίλισσα». Με πρόλαβε, με κοίταξε αυστηρά και είπε όχι δυνατά, αλλά ξεκάθαρα: «Πρέπει να είσαι άξιος». Και εκείνη πέρασε. Μόλις λίγα λεπτά αργότερα συνήλθα. Απορημένος, έκανε μηχανικά μερικά ακόμη βήματα μπροστά, μετά στάθηκε ριζωμένος στο σημείο και άρχισε να σκέφτεται: «Γιατί μου το είπε αυτό; Και ποια είναι αυτή; Και τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις; Γύρισα για να προλάβω αυτό το κορίτσι και να ρωτήσω, αλλά δεν είδα κανέναν στον έρημο δρόμο. Μόνο ο ήλιος έκαιγε στα ύψη. Μόλις εμφανίστηκε μυστηριωδώς η καλεσμένη του Ουράνιου, εξαφανίστηκε. Γιατί συνειδητοποίησα ότι ήταν η αγία μεγαλομάρτυς Βαρβάρα... Θέλω λοιπόν να αποτυπώσω αυτό το υπέροχο γεγονός της ζωής μου σε καμβά... Ποιος θα μπορούσε να το κάνει αυτό;...»
* * *
Δεν ξέρω αν αυτός ο παππούς Aθανασιος από τα μακρινά Ουράλια ζει τώρα, αλλά κράτησα τις θαυμάσιες ιστορίες του στη μνήμη μου όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να βρω την κατάλληλη στιγμή να τις γράψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου