«Δεν θα συγχωρήσω ποτέ…»
Το να μην συγχωρείς κάποιον, έστω και ένα μόνο άτομο, ζωντανό ή νεκρό, σημαίνει να ΜΗΝ λάβεις συγχώρεση για τον εαυτό σου. Έστω και με την πιο λεπτομερή και, όπως φαίνεται, ειλικρινή ομολογία. Αυτός είναι ο αμετάβλητος νόμος. Όλοι οι Χριστιανοί γνωρίζουν γι' αυτόν. Θυμάται πάντα όταν διαβάζω την προσευχή του Κυρίου. Κι όμως, υπάρχουν στιγμές που φαίνεται ότι κάποιος δεν μπορεί να συγχωρεθεί. Και τότε συμβαίνει αυτό για το οποίο είπε κάποτε ο επίσκοπος Anthony of Sourozh .
«Μόλις θυμήθηκα μια γυναίκα την οποία συμβούλεψα πριν από 40 χρόνια. Ήταν ετοιμοθάνατη και ζήτησε να κοινωνήσει. Είπα ότι πρέπει να εξομολογηθεί. Μου εξομολογήθηκε και στο τέλος τη ρώτησα:
– Πες μου, έχεις ακόμα κακία σε κανέναν; Υπάρχει κάποιος που δεν μπορείς να συγχωρήσεις; Εκείνη απάντησε:
- Ναι, τους συγχωρώ όλους, τους αγαπώ όλους, αλλά δεν θα συγχωρήσω τον γαμπρό μου ούτε στον κόσμο ούτε στον άλλον! Είπα:
- Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα σας δώσω ούτε την προσευχή της απολύσεως ούτε την κοινωνία.
- Πώς μπορώ να πεθάνω χωρίς να κοινωνήσω; θα πεθάνω! απάντησα:
- Ναι! Αλλά έχεις ήδη πεθάνει - από τα λόγια σου...
- Δεν μπορώ να συγχωρήσω τόσο γρήγορα.
- Λοιπόν, άσε αυτή τη ζωή ασυγχώρητη. Θα φύγω τώρα και θα επιστρέψω σε δύο ώρες. Έχετε αυτές τις δύο ώρες μπροστά σας για να κάνετε ειρήνη - ή να μην κάνετε ειρήνη. Και ζήτησε από τον Θεό να μην πεθάνεις αυτές τις δύο ώρες.
Επέστρεψα δύο ώρες αργότερα και μου είπε: «Ξέρεις, όταν έφυγες, κατάλαβα τι μου συνέβαινε. Πήρα τηλέφωνο τον γαμπρό μου, ήρθε, συμφιλιωθήκαμε». Της έδωσα την προσευχή της απολύσεως και της κοινωνίας».
Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος
Εξομολόγηση... των αμαρτιών των άλλων
Μία από αυτές που απευθύνθηκαν στον πρεσβύτερο του Ερμιτάζ της Ζωσιμαίας, τον πατέρα Ιννοκέντιο, για πνευματική καθοδήγηση είπε για τον εαυτό της:
«Έζησα με την Όλγα, επίσης «κορίτσι του πατέρα». Πραγματικά με εκνεύρισε γιατί έκανε τα πάντα στο σπίτι διαφορετικά από ό,τι είχα συνηθίσει. Άντεξα και άντεξα... Λοιπόν, σκέφτηκα, θα πω στον Πατέρα τα πάντα για σένα. Περίμενα μέχρι να μπορέσω να εξομολογηθώ στον ιερέα, ήρθα και μίλησα για πολλή ώρα, λεπτομερώς, για όλες τις λάθος ενέργειες της Όλγας. Ο ιερέας άκουγε χωρίς να διακόπτει ή να ρωτάει για τίποτα. Τέλος, αυτό είναι. Πεπερασμένος. Είμαι σιωπηλός, το ίδιο και ο παπάς. Έμειναν σιωπηλοί για λίγο και μετά ρώτησε:
- Τα είπες όλα για αυτήν;
- Αυτό είναι, πατέρα.
- Τώρα πες μου για σένα εξίσου καλά.
Τότε κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να πω τίποτα για τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα καλό, δεν μπορώ καν να κάνω τίποτα κακό... Την παρακολουθούσα, ανέλυσα όλες τις πράξεις της, τις θυμήθηκα και τις αποθήκευσα στη μνήμη μου. Και για τον εαυτό σου; Ξέχασα τον εαυτό μου, δεν είχα χρόνο για τον εαυτό μου... Κι έτσι στέκομαι δίπλα στον ιερέα, σιωπηλά και σκέφτομαι: έτσι με λένε ερχόμενος να εξομολογηθώ. Έφερε τις αμαρτίες των άλλων, αλλά πού είναι οι δικές της; Ποιος μου είπε να θυμάμαι τις αμαρτίες των άλλων; Πρέπει να είμαι υπεύθυνος για αυτά; Ο Θεός θα ζητήσει από τον καθένα τον εαυτό του. Άλλοι μπορεί να έχουν μετανοήσει εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν ξέρω για τι να μετανοήσω. Ο πατέρας δεν μου είπε τίποτα, απλώς μου ήρθε έτσι. «Έμαθα μια ζωή πώς να παρατηρώ τους άλλους».
Καταιγίδα
Ένας ιερέας ήρθε στον Γέροντα Γαβριήλ για εξομολόγηση. Ο γέροντας, παρεμπιπτόντως, τον ρώτησε:
– Κατά την προετοιμασία διαβάζετε πάντα τους απαιτούμενους κανόνες;
Έκανε ότι δεν κατάλαβε την ερώτηση:
- «Κανόνας»; Τι εννοείς; Διαβάζω, αλλά... εφημερίδες.
- Εφημερίδες;! – έμεινε κατάπληκτος ο γέρος. – Πιστεύεις στον Θεό;
«Λοιπόν, όχι πραγματικά, δεν θα έλεγα πραγματικά…» μουρμούρισε ο εξομολογητής, χαμογελώντας στο πλάι.
Η καρδιά του γέροντα άρχισε να βράζει από τον παράξενο τρόπο «μετάνοιας» και τη σκληρότητα της καρδιάς του ποιμένα των ανθρώπινων ψυχών. Ανησυχημένος, άρχισε να ανακρίνει με μια αυστηρή φωνή που ήταν ασυνήθιστη για αυτόν:
- Λοιπόν, εξακολουθείτε να υπηρετείτε; - Ναι, φυσικά, γιατί είμαι παπάς!
– Και κηρύττει στους ανθρώπους να προσεύχονται και να πιστεύουν στον Θεό;
- Ναι, κηρύττω. Όπως απαιτείται. Βλέπετε, έτσι το βλέπω. Ένας υπάλληλος είναι υποχρεωμένος να υπηρετήσει – και υπηρετεί. Και τι έχει στο μυαλό του, κανείς δεν ενδιαφέρεται. Πρέπει να κηρύξω, και κηρύττω, αλλά τι έχω μέσα μου, ποιος νοιάζεται;
- Πώς! - αναφώνησε ο πατέρας Γαβριήλ, όρθιος σε όλο του το ύψος. - Λοιπόν, έχεις μέλι στη γλώσσα σου, αλλά πάγο στην καρδιά; Εσύ όμως είσαι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ!
Και, χωρίς να θυμάται τον εαυτό του, μέσα σε απερίγραπτη συγκίνηση χτύπησε ακόμη και το αναλόγιο με το χέρι του. Ο ιερέας έτρεμε σε αυτό το απειλητικό κάλεσμα. Έπεσε στα γόνατα και μέσα σε κάποιο είδος φρίκης, καλύπτοντας το πρόσωπό του με τα χέρια του, βόγκηξε: «Κύριε! Πού ήμουν; Και άρχισε να κλαίει και να κλαίει. Ο γέρος μετά βίας τον ηρεμούσε. Ξαναομολόγησε και για πολλή ώρα με παρηγόρησε με γλυκά λόγια για τη σωτηρία και τη χαρά της αγάπης προς τον Θεό. Ύστερα ο ιερέας αυτός συνήλθε πλήρως και έγινε ειλικρινής θαυμαστής του γέροντα.
Επ. Βαρνάβας (Μπελιάεφ) . «Το ακανθώδες μονοπάτι προς τον Θεό»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου