Η Πόρτα της Μετανοίας
Είχα δύο ιδιαίτερες συναντήσεις σε όλη μου τη ζωή. Ένα τέτοιο πράγμα είναι ότι εγώ, τυφλωμένος από μια γυναίκα, την ακολούθησα όπως το βόδι πηγαίνει στη σφαγή, και ο δρόμος μου διαστρεβλώθηκε.
Μια άλλη συνάντηση ήταν με μια κοπέλα γεμάτη πραότητα. Δεν ήξερα την αξία της καλοαναθρεμμένης ψυχής της. Δέχτηκα αυτό το πράο κορίτσι ως δώρο από τον Κύριο. Και κατάλαβα τη φρίκη της πρώτης συνάντησης, η αμαρτία της οποίας δεν θα με άγγιζε ποτέ αν αγαπούσα την αλήθεια και δεν είχα υψηλή γνώμη για τον εαυτό μου. Αλλά μου συνέβη σύμφωνα με τον λόγο της Γραφής: «Όταν έρχεται η υπερηφάνεια, τότε έρχεται η ντροπή» ( Παρ. 11:2 ). Τι να κάνουμε; Πώς μπορώ να βγω από τον κύκλο των αντιφάσεων στον οποίο βρίσκομαι; Δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα και δεν έβλεπα καμία πιθανότητα για τον εαυτό μου - και άρχισα να βιάζομαι εσωτερικά. Η θλίψη και η μελαγχολία με στοίχειωσαν. Και όταν είχα πιει αρκετά από όλη την πικρία της απελπιστικής κατάστασής μου, απροσδόκητα, ανεξάρτητα από τις προσωπικές μου προσπάθειες, ήρθε για μένα η «ημέρα της λύτρωσης» ( Εφεσ. 4:30 ).
Θυμάμαι ότι ήταν 4 Φεβρουαρίου 1932. Ήμουν σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στα Ουράλια. Ξύπνησα νωρίς (ήταν 5 το πρωί). Η αγωνία της συνείδησης της αμαρτίας μου με έπιασε με ανανεωμένη δύναμη. Όντας σε δύσκολη ψυχική κατάσταση, πήρα το αγαπημένο μου βιβλίο – το Ευαγγέλιο. Βρήκα το μέρος όπου μιλάει για το θαύμα της θεραπείας ενός ανθρώπου που γεννήθηκε τυφλός και πώς τον θεράπευσε ο Κύριος Ιησούς και μετά ρώτησα: «Πιστεύεις στον Υιό του Θεού;» ( Ιωάννης 9:35 ). Το περίεργο είναι ότι μου φάνηκε ότι άκουσα καθαρά τα λόγια αυτής της ερώτησης και απευθύνονταν σε μένα. Το σκέφτηκα, θέλοντας να δώσω μια απάντηση. Και όπως σκεφτόμουν, ξαφνικά... ένιωσα την παρουσία του Χριστού και είδα ένα λαμπερό φως και σε αυτό το φως το διαπεραστικό βλέμμα Του. Και μου συνέβη κάτι εκείνη τη στιγμή που δεν εκφράζεται με λόγια.
Θυμήθηκα την αμαρτία μου και όλη μου η ζωή μου φάνηκε κακή και αποκρουστική. Και με κυρίευσε ένα αίσθημα έντονης απέχθειας για τον εαυτό μου. Και αυτή η επίγνωση της αμαρτωλής μου ζωής με βύθισε στη φρίκη. Τότε έπεσα μπροστά στον Κύριο που στεκόταν δίπλα μου και, μη τολμώντας να ελπίζω, παρακάλεσα: «Κύριε, Κύριε! Έχω αμαρτήσει ενώπιον Σου... σώσε με!». Και όταν είπα αυτά τα λόγια, ολόκληρο το είναι μου ταράχτηκε και μέσα μου μπήκε κάποια δύναμη, και τότε ό,τι με στενοχώρησε και με βάραινε πήγε κάπου μακριά, μακριά, έτσι που έγινε σαν να μην ήταν ποτέ, και στην ψυχή μου φούντωσε η απέραντη χαρά της συγχώρεσης του Θεού. Και άρχισα να ευχαριστώ τον Θεό. Και ξανά και ξανά η χαρά φώτιζε όλο μου το είναι. Τελικά με τη χάρη του Θεού άνοιξε η πόρτα της μετάνοιας. Μετά από αυτό, σηκώθηκα ως νέος άνθρωπος. Έχοντας βιώσει όλα αυτά, έχασα τον λόγο μου, και στην αρχή δεν μπορούσα να πω τίποτα, και έγραψα μόνο στον φίλο μου, με τον οποίο ο Κύριος με ευλόγησε να ζήσω, ότι ο Θεός μου έδωσε την ευκαιρία να βιώσω μεγάλη άφεση αμαρτιών και αναγέννηση.
Η αλλαγή στο είναι μου βιώθηκε όχι μόνο εσωτερικά, αλλά και εξωτερικά. Δεν αναγνώρισα τον εαυτό μου. Στη δουλειά άρχισα να ολοκληρώνω τα καθήκοντα που μου είχαν ανατεθεί με πρωτοφανή επιτυχία, κάτι που έγινε αντιληπτό από όλους. Αλλά η χαρά δεν μειώθηκε στη δύναμή της, συνέχισε να λάμπει και να φωτίζει το είναι μου.
Από τις σημειώσεις του Α.Δ. Radynsky "Ημέρα της Εξιλέωσης".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου