Ἑορτάζουν τὴν Τρίτη τῆς Διακαινησίμου.

Οἱ Ἅγιοι Ῥαφαὴλ Νικόλαος, καὶ Εἰρήνη καί οἱ σὺν αὐτοῖς μαρτυρήσαντες ἐν ἔτει 1463, τῇ 9ῃ Ἀπριλίου.

Ἑορτάζουν τὴν Τρίτη τῆς Διακαινησίμου.

 «Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἡμῶν.»

Τῇ Τρίτῃ τῆς Διακαινησίμου, μνήμην ἐπιτελοῦμεν τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, νεοφανῶν καὶ θαυματουργῶν Ὁσιομαρτυρων Ῥαφαὴλ καὶ Νικολάου καὶ τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος Εἰρήνης καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς μαρτυρησάντων ἐν ἔτει 1463, τῇ 9ῃ Ἀπριλίου, ἓν ᾗ συνέπεσεν ἡ παροῦσα ἡμέρα, ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Μονῇ τῶν Καρυῶν, τῇ οὔσῃ παρὰ τῇ Θερμῇ ἐν τῇ νήσῳ Λέσβῳ, ἐν ἔτει δὲ 1959 θαυμαστῶς ἡμῖν φανερωθέντων.

Μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καὶ Εἰρήνη μαρτύρησαν ὁ πατέρας τῆς Ἁγίας Εἰρήνης, Βασίλειος, ἡ σύζυγός του Μαρία, τὸ μόλις 11 μηνῶν βρέφος τοὺς Ραφαήλ, ἡ ἀνεψιὰ τοὺς Ἑλένη, ὁ δάσκαλος Θεόδωρος καὶ ὁ ἰατρὸς Ἀλέξανδρος, τῶν ὁποίων τὰ ὀστᾶ βρέθηκαν κοντὰ στοὺς τάφους τῶν Ἁγίων, μέσα σὲ ξεχωριστοὺς τάφους. Τὸ μαρτύριό τους συνέβη τὴν Τρίτη της Διακαινησίμου, στὶς 9 Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 1463 μ.Χ.

Τὰ Μαρτύρια τῶν Ἁγίων

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεως τοῦ Ἡγουμένου Ραφαὴλ τὴ νύκτα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ἄρχισαν οἱ ἀνακρίσεις, μὲ τὸν πιὸ ἄγριο τρόπο. Ἀφοῦ οἱ Τοῦρκοι δὲν κατάφεραν νὰ πάρουν μὲ τὶς ἀνακρίσεις τὶς πληροφορίες ποὺ ἤθελαν, ἄρχισαν τοὺς βασανισμούς.

Πρῶτα, ἅρπαξαν ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας του τὸ 11 μηνῶν βρέφος Ραφαήλ, τὸ ἔριξαν στὸ ἔδαφος καὶ τὸ φόνευσαν μὲ χτυπήματα καὶ ποδοπατήματα. Τὴν ἴδια τὴ μητέρα του, Μαρία, τὴν ἔδεσαν σὲ ἕνα δέντρο, ἐπειδὴ ὁρμοῦσε νὰ πάρει τὸ παιδί της, φώναζε καὶ ἔκλαιγε.

Μετὰ ἄρχισαν νὰ βασανίζουν σκληρὰ τὴν 12ετῆ Παρθενομάρτυρα ΕΙΡΗΝΗ, κόρη τοῦ Προεστοῦ Βασιλείου, μπροστὰ στοὺς γονεῖς της, προκειμένου νὰ κάμψουν τὸ ἠθικό τους καὶ νὰ τοὺς ἐκβιάσουν, γιὰ νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν Πίστη τους καὶ νὰ ἀποκαλύψουν τὸν τόπο στὸν ὁποῖο κρυβόντουσαν οἱ ἐπαναστάτες Ἕλληνες. Ἄρχισαν λοιπὸν νὰ ρίχνουν βραστὸ νερὸ στὸ στόμα τῆς μικρῆς Ρηνούλας καὶ μετὰ ἀπέκοψαν διαδοχικὰ τὸ ἕνα της χέρι καὶ τὸ ἕνα της πόδι, ρίχνοντας τὰ αἱμόφυρτα ἀκρωτηριασμένα μέλη της μπροστὰ στοὺς γονεῖς της, γιὰ νὰ κάμψουν τὴν ἀντίστασή τους. Ἡ μητέρα της, δὲν ἄντεξε στὴ θέα ὅλων αὐτῶν καὶ ἀπὸ τὸ σπάραγμα ψυχῆς ἔπαθε συγκοπή. Ὁ πατέρας της ὅμως, παρὰ τὸν τεράστιο ψυχικό του πόνο ἄντεξε καὶ ἔμεινε ἀκλόνητος. Βλέποντας λοιπὸν οἱ βάρβαροι ὅτι ἡ ἀπόπειρα ἐκβιασμοῦ ἀπέβηκε ἀνεπιτυχὴς καὶ μάταια, τὴν ἔριξαν σὲ ἕνα μεγάλο πιθάρι καὶ τὴν ἔκαψαν ζωντανή, ὁλοκληρώνοντας τὸ μαρτύριό της. (Τὸ πιθάρι αὐτὸ βρέθηκε στὶς ἀνασκαφὲς τῶν ἡμερῶν μας, μὲ στάχτη μέσα, λίγα καμένα ὀστᾶ καὶ κάποιες πέτρες. Τὰ λίγα ὀστᾶ αὐτὰ ἔμειναν διότι δὲν τὰ εἶδαν ὅταν ἐνταφίασαν τὰ ὑπόλοιπα καμένα ὑπολείμματα ποὺ ὑπῆρχαν στὸ πιθάρι, ἐνῷ οἱ πέτρες ἔπεσαν στὸ πιθάρι ἀπὸ τοὺς τοίχους τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν τὴν ἀνατίναξαν οἱ Τοῦρκοι)

Τὴν νεαρὴ ἀνεψιὰ τοῦ Προεστοῦ, Ἑλένη, ἡ ὁποία ἦταν 15 χρονῶν καὶ ἀπὸ ἡλικίας τριῶν ἐτῶν εἶχε μείνει ὀρφανῆ, τὴν κακοποιοῦσαν ἀλληλοδιαδόχως καὶ κατ’ ἐξακολούθηση οἱ Τοῦρκοι ὑπάνθρωποι καὶ τὴν χτυποῦσαν μὲ βαναυσότητα, ἕως ὅτου ἀπὸ τὸ φόβο, τοὺς πόνους καὶ τὴν αἱμορραγία παρέδωσε τὸ πνεῦμα Της στὸν Κύριο.

Ὁ Προεστὸς Βασίλειος, ἀφοῦ πρῶτα μαρτύρησε ψυχικὰ βλέποντας τὸ μαρτύριο τῶν παιδιῶν του, ὑπέστη καὶ φοβερὰ σωματικὰ μαρτύρια. Τοῦ ἔκοψαν τὴ μύτη, τ’ ἀφτιά, τὰ γεννητικά του ὄργανα καὶ τοῦ ἔβγαλαν τὰ μάτια. Στὸ τέλος του ἔκοψαν τὴν κεφαλὴ καὶ τὸν περιέπεξαν. Γι’ αὐτό, ὁ Προεστὸς Βασίλειος εἶναι καὶ πρέπει νὰ τιμᾶται ὡς Μεγαλομάρτυς.

Ἔπειτα, ἄρχισαν νὰ βασανίζουν τὸ δάσκαλο Θεόδωρο ἐπίσης μὲ πολὺ σκληρὸ τρόπο. Τοῦ ἔκοψαν κι’ ἐκείνου τὰ γεννητικὰ ὄργανα, ὅπως ἐπίσης καὶ τὰ χέρια καὶ τέλος του ἀπέκοψαν τὴν κεφαλή, βάζοντάς τη μετὰ ἀνάμεσα στὰ πόδια του.

Τελευταῖος μαρτύρησε ὁ Ἅγιος Ραφαήλ, γιατί οἱ θηριώδεις καὶ αἱμοδιψεῖς βασανιστές τον δὲν βιάζονταν νὰ τὸν ἀποτελειώσουν, νομίζοντας ὅτι θὰ ἀποσποῦσαν τὴν ὁμολογία ποὺ ἐπιθυμοῦσαν. Ἔτσι, τράβηξε ἀπίστευτα βασανιστήρια. Τὸν ἔβριζαν, τὸν χτυποῦσαν μὲ λύσσα καὶ τὸν ἀπειλοῦσαν. Σὲ μιὰ στιγμὴ ἐκεῖνος πετάχτηκε ὄρθιος, τραβῶντας τὸν σταυρό του ἀπὸ τὸ ράσο του καὶ τὸν ἔδειξε μὲ θάρρος λέγοντας: «Ἐμεῖς Αὐτὸν προσκυνοῦμε καὶ ποτὲ δὲ θὰ Τὸν ἀρνηθοῦμε!». Τότε ὅρμησαν μὲ μανία πάνω του, τὸν γύμνωσαν, τὸν ἔδεσαν πισθάγκωνα, καὶ συνεχῶς τὸν χτυποῦσαν ἀνηλεῶς μὲ τὰ κοντάκια τῶν ὅπλων τους, παραλύοντάς τον. Τοῦ κατατρυποῦσαν τὸ σῶμα σὲ διάφορα σημεῖα μὲ λόγχες καὶ τὸν ἔσερναν ἐπάνω σὲ αἰχμηρές πέτρες τραβῶντας τον ἀπὸ τὴν γενειάδα, ὥστε ὅλος ὁ τόπος εἶχε βαφτεῖ κόκκινος ἀπὸ τὸ αἷμα του. Ἔπειτα, ἐφόσον τὸ ἀθῶο θῦμα τους ἐξακολουθοῦσε νὰ ἀντέχει καὶ νὰ ὑπομένει ἀγόγγυστα τὰ μαρτύρια, τὸν κρέμασαν ἀπὸ τὰ πόδια μὲ τὴν κεφαλὴ πρὸς τὸ ἔδαφος ἀπὸ τὰ κλαδιὰ τῆς μεγάλης καρυδιᾶς ποὺ βρισκόταν στὸ προαύλιο τῆς Μονῆς. Σὲ ἐκείνη τὴν καρυδιὰ ἀποκάτω ἔκαναν οἱ πατέρες κάθε χρόνο τὴν Ἀνάσταση.

Στὴ συνέχεια, ὅταν οἱ ἀνάλγητοι καὶ θηριώδεις ἐγκληματίες (δαιμονόψυχοι κατὰ τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ ἴδιου τοῦ Ἁγίου) διαπίστωσαν ὅτι παρ’ ὅλα τὰ μαρτύρια στὰ ὁποῖα τὸν εἶχαν ὑποβάλει, ὁ Ἡγούμενος Ραφαὴλ δὲν ἀπαρνιόταν τὴν Πίστη του καὶ δὲν πρόδιδε τοὺς Ἕλληνες Χριστιανοὺς ἐπαναστάτες, μὲ ὀφθαλμοὺς λαμπυρίζοντες σὰν πυρωμένα κόκκινα κάρβουνα καὶ χείλη ἀφρισμένα ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ τὴ μανία τους, τὸν κάθισαν γονατιστὸ στὸ ἔδαφος καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν μὲ φρικώδη τρόπο: Πριονίζοντας τὴν κεφαλή του!! Ὄχι στὸ λαιμό, ἀλλὰ ξεκινῶντας ἀπὸ τὸ σημεῖο τοῦ στόματος!! Τὴ ματωμένη κάτω σιαγόνα ποὺ ἀποκόπηκε τὴν ἔριξαν καταγῆς ἐν μέσῳ μιᾶς λίμνης αἵματος καὶ σὲ μικρὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα. Τὴ σιαγόνα αὐτὴ δεν τη βρῆκαν οἱ Χριστιανοὶ ὅταν ἐνταφίασαν τὸν Ἅγιο, γι’ αὐτὸ καὶ βρέθηκε ξεχωριστά, ἐκτὸς τοῦ τάφου στὶς ἀνασκαφὲς ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Ἔτσι, ὁ ἤδη πρὶν μαρτυρήσει Ἅγιος, ἔγινε καὶ Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἔνδοξος καὶ παρέδωσε τὴν ἁγιασμένη ψυχή του στὸν Κύριο!

Τὸν Ἅγιο Νικόλαο, τὸν ἔδεσαν κι’ αὐτὸν πισθάγκωνα, τὸν κρέμασαν ἀπὸ ἄλλη μικρότερη καρυδιὰ εὑρισκόμενη καὶ ἐκείνη στὸ προαύλιο τῆς Μονῆς καὶ τὸν βασάνιζαν νυχθημερόν, χτυπῶντας καὶ λογχίζοντάς τον. Ὅμως, λόγῳ τῆς ἀσθενοῦς κράσεως τοῦ ὀργανισμοῦ του, ὁ Ἅγιος Νικόλαος δὲν ἄντεξε γιὰ πολὺ στὰ μαρτύρια, τοὺς ἀνηλεεῖς δηλαδὴ ξυλοδαρμούς, ἀλλὰ βλέποντας καὶ τὸν πολυαγαπημένο του Ἡγούμενο νὰ τὸν σέρνουν αἱμόφυρτο ὑπέστη ἀνακοπὴ καρδιᾶς καὶ παρέδωσε κι’ Αὐτὸς τὸ πνεῦμα Του στὸν Κύριο. Κατὰ δὲ τὴν ἀποκαλυπτικὴ μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ, οἱ ψυχὲς τῶν δύο Ἁγίων ἀνέβηκαν μαζὶ στὸν Οὐρανό. Μαζὶ στὴ ζωή, μαζὶ καὶ στὸν θάνατο!!

Ἕνας ξένος Ἰατρός, ὁ Ἀλέξανδρος, ποὺ ἀγαποῦσε πολὺ τὸν πατέρα Ραφαὴλ καὶ ἔτρεξε νὰ δεῖ τί γίνεται ὅταν ἔμαθε πὼς οἱ Τοῦρκοι ἐπέδραμαν στὸ μοναστήρι, ἀντικρύζοντας τὸ φοβερὸ θέαμα τῆς σφαγῆς τοῦ Ἁγίου Ἡγουμένου διὰ πριονισμοῦ τῆς κεφαλῆς του, ἀπὸ τὴν φρίκη τρελάθηκε καὶ τράβηξε μαχαίρι νὰ αὐτοκτονήσει, παθαίνοντας ὅμως ἀνακοπὴ πρὶν προλάβει νὰ τὸ μπήξει στὴν καρδιά του.

Μετὰ τὸ πέρας τῶν σφαγῶν καὶ τοῦ ἀποτρόπαιου λουτροῦ αἵματος, οἱ αἱμοσταγεῖς Τοῦρκοι, ἀφοῦ σύλλησαν καὶ λεηλάτησαν ὅσα Ἱερὰ κειμήλια καὶ ἀντικείμενα ἀξίας βρῆκαν, παρέδωσαν στὶς φλόγες τὴν Μονή, ἀνατινάζοντάς την.

 Ἡ σφαγὴ τῶν Μαρτύρων συντελέστηκε τὴ νύκτα τῆς Δευτέρας τῆς Διακαινισίμου, δεκαπέντε λεπτὰ τῆς ὥρας πρὸ τοῦ μεσονυκτίου (ἐκκλησιαστικῶς ἤδη θεωρούμενης ἀπὸ τὸ ἀπόγευμα τῆς Δευτέρας ὡς Τρίτη τοῦ Πάσχα), καὶ ἡ καταστροφὴ τῆς Ι. Μονῆς λίγο ἀργότερα, ἐνῷ ξημέρωνε Λαμπροτρίτη 9η Ἀπριλίου 1463.

Μετὰ τὴ διάπραξη τῶν προαναφερθέντων βανδαλισμῶν καὶ τὴν ἐκτέλεση τῶν περιγραφέντων κακουργημάτων, οἱ κτηνώδεις ὡς συνήθως Τοῦρκοι, ἱκανοποίησαν προσωρινῶς τὰ θηριώδη ἔνστικτά τους καὶ ἀπῆλθαν γιὰ νὰ συνεχίσουν τὸ ἴδιο ἔργο τοὺς ἀλλοῦ. Πίσω τους ἄφησαν καπνισμένα ἐρείπια καὶ πέτρες γεμᾶτες ἀπὸ τὰ αἵματα τῶν Μαρτύρων, ἐνῷ στὸ ἔδαφος κείτονταν ἐδῶ καὶ ἐκεῖ τὰ ἀκρωτηριασμένα τίμια λείψανα τῶν σφαγιασθέντων Μοναχῶν καὶ λαϊκῶν.

Μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀνθρωπόμορφων κτηνῶν, οἱ κυριότεροι καὶ ἀγριότεροι βασανιστὲς ἦταν πέντε ἐλεεινὰ ἄτομα ἐκ τῶν ὁποίων δύο Τοῦρκοι Μουσουλμᾶνοι, ἕνας Λαζός, ἕνας Τσερκέζος καὶ ἕνας Τουρκαλβανός. Σύντομα, βεβαίως, ἡ Θεία Ὀργὴ γιὰ τὸ ἀνοσιούργημα ποὺ μὲ κακία ἐπιτέλεσαν ἔφθασε πάνω τους. Ἕλληνες ἐπαναστάτες τους ἔπιασαν καὶ τοὺς σκότωσαν καὶ τοὺς ἔθαψαν ὅλους μαζὶ στὸν ἴδιο λάκκο...

Κοντάκιον,  Ἦχος δ΄

Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

«Οἱ ἐμφανῶς ὑπὲρ Χριστοῦ ἠθληκότες, καὶ ὑπὸ γῆν χρόνοις πολλοῖς κεκρυμμένοι, ξενοπρεπῶς ἡμῖν ἐφανερώθησαν, Ῥαφαὴλ Νικόλαος, καὶ Εἰρήνη ἡ θεία, καὶ οἱ συναθλήσαντες, μετ’ αὐτῶν θεοφρόνως, οὓς ὡς προστάτας καὶ θαυματουργούς, Ὁσιομάρτυρας, πάντες τιμήσωμεν.»