Μερικές εντυπώσεις από τον Τάφο
Η Ανάσταση ήρθε. Το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία λαμβάνει χώρα κάθε στιγμή, κάθε Κυριακή, και ιδιαίτερα κάθε χρόνο. Είναι στην πραγματικότητα ένα ιστορικό γεγονός απαθανατισμένο στην καρδιά του Θεού, το οποίο ξεχειλίζει σε κάθε διαίρεση του χρόνου, σαν ένα ξεχείλισμα της ύπαρξης πάνω από τον θάνατο αυτού του κόσμου.
Ο Αναστημένος Χριστός εκχέει πάνω σε όλο αυτό το υπερφυσικό φως που κάνει τους ανθρώπους καλύτερους και, το πιο σημαντικό, πιο αθάνατους. Κοιτάς τον κόσμο με διαφορετικά μάτια, με μάτια φωτισμένα και καθαρισμένα από την ανάσταση, οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι, χαμογελούν περισσότερο, ουρλιάζουν λιγότερο, φρενάρουν πιο ομαλά στην κίνηση, σαν να υπάρχουν περισσότερα παιδιά ή σαν ο καθένας μας να θυμάται την παιδική του ηλικία.
Ο ήλιος είναι πιο παρών και μάλιστα ο εσωτερικός ήλιος της ψυχής, τρεφόμενος με το φως της Αναστάσεως, φωτίζει ολόκληρη την ημέρα και τη νύχτα.
Θυμόμαστε πόσο δύσκολα ήταν τα χρόνια της Σαρακοστής. Η νηστεία είναι μια απουσία του Θεού, που υποτίθεται ότι οφείλεται στις αμαρτίες, και μια ανεπαίσθητη απόσυρση του φυσικού φωτός του ουρανού από την καρδιά του κόσμου. Η νηστεία είναι ένας κρυφός, αθεράπευτος πόνος για την απώλεια του ουρανού, ένας εσωτερικός αγώνας στη μοναξιά της γης που είναι καρποφόρα από αγκάθια και τριβόλια, μια επικράτεια δακρύων που μαζεύονται σαν πλημμύρα που χάνει την αμαρτωλή γη της ψυχής.
Η νηστεία είναι εσωτερικός ασκητισμός και κραυγή οδύνης, ο θρήνος κάθε Αδάμ αυτού του κόσμου για την πανοραμική θέα των θυρών του παραδείσου από έξω, που φυλάσσονται από τον αρχάγγελο με την περιστρεφόμενη φλόγα της φωτιάς.
Με το πέρασμα της Σαρακοστής, ο εσωτερικός μας κόσμος ερημώνει, σαν από μια αόρατη ξηρασία χάριτος, η ψυχή γίνεται άνυδρη και θλιμμένη, στρέφεται στον εαυτό της, ασκώντας τον πόνο ως τρόπο ζωής. Σε αυτή την πείνα για ύπαρξη, τα ζιζάνια που φυτρώνουν στο χώμα της καρδιάς παλεύουν με τη δίψα και πεθαίνουν, τα πάθη παίρνουν την τελευταία τους πνοή, η παρηγοριά και η συνήθεια του (διάβαζε: ο εθισμός του σε αυτόν) καταδικάζονται σε θάνατο.
Από τα βάθη της ύπαρξής του, αντηχεί η κραυγή του Αδάμ: «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» Είναι μια καταστροφή του εσωτερικού σύμπαντος, στην οποία συνειδητοποιούμε πόσο τρομερός είναι ο κόσμος χωρίς τον Θεό, πόσο άδειος από περιεχόμενο, πόσο γελοίες είναι οι περιττές απολαύσεις του σώματος, που προσφέρουν όλο και λιγότερα και απαιτούν όλο και περισσότερα. Η αμαρτία πραγματώνεται στην καταστροφική της φύση, δηλαδή ως ζιζάνιο του όντος που τρέφεται με τη ζωή μας και δίνει μόνο αγκάθια και τριβόλια. Ο ίδιος ο Θεός πρέπει να έρθει να φωνάξει, με όλο τον πόνο αυτού του κόσμου, τρυπημένος από καρφιά και κρεμασμένος σε ξύλο: «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» Εδώ είναι όλο το βάσανο της χαμένης ιστορίας, όλα τα δάκρυα του κόσμου μαζεμένα στο δισκοπότηρο της καρδιάς του Χριστού, όλοι οι θάνατοι και οι φρικαλεότητες αυτού του κόσμου, μεθυσμένου από τόση ανυπαρξία.
Και μετά έρχεται ο τρομερός πόνος της ολοκληρωτικής απώλειας του Θεού. Στη σιωπή της Μεγάλης Παρασκευής, αφού ο Χριστός πέθανε για τον κόσμο, καμία παρηγοριά δεν μπορεί να απαλύνει τα βάσανα του σύμπαντος που μετατρέπεται σε τάφο. Η ανθρωπότητα γίνεται ένα τεράστιο νεκροταφείο ιδανικών, η δύσοσμη σαρκοφάγος της δικής μας ανυπαρξίας. Μέσα σε αυτόν τον τάφο της ανυπαρξίας, αλλά από αγάπη, εισέρχεται ο ίδιος ο Θεός.
Το αγνό του σώμα αρωματίζει τους τοίχους του τάφου με αλόες πάνω από τον ουρανό. Διεισδύοντας στη γη, ο Χριστός την ανοίγει στον ουρανό, τη μεταμορφώνει σε ναό, η ανθρώπινη φύση Του γίνεται σύμβολο της ένωσης του ανθρώπου με τον Θεό, η πέτρα που έφραζε τον τάφο του γίνεται καταπέλτης προς τον ουρανό.
Πρέπει να χάσεις κάποιον για να ανακαλύψεις την πραγματική του αξία. Η κορύφωση της αγάπης είναι η λαχτάρα, που σημαίνει η απουσία του αγαπημένου προσώπου και η ουσιαστική γέννησή του στην καρδιά σου, όπου κανείς στον ουρανό ή στη γη δεν μπορεί να τον σκοτώσει. Όταν πεθαίνει η μητέρα σου, για παράδειγμα, θα μπορούσες να δώσεις τη μισή ζωή που σου απομένει για να την αγκαλιάσεις έστω και μία φορά ακόμα. Το ίδιο ισχύει και για τον Χριστό. Πρέπει να Τον χάσεις μέσω του Σταυρού για να Τον ανακαλύψεις στην Ανάσταση. Η μοναξιά στην καρδιά σου πρέπει να ουρλιάζει για να δεχτεί την πλημμύρα του φωτός του Πάσχα. Πρέπει να ψάλλεις τον Προφήτη με δάκρυα στα μάτια, για να γίνεις με ολόκληρη την ύπαρξή σου το Χριστός Ανέστη.
Πόσο δύσκολο ήταν χωρίς εσένα, Ιησού, πόσο τρομερός είναι αυτός ο κόσμος χωρίς εσένα! Πόσο αδύνατη είναι η αναπνοή χωρίς χάρη, η γη χωρίς ουρανό, ο ήλιος χωρίς το φως Σου, η νύχτα χωρίς την ανάπαυσή Σου επί της δημιουργίας! Και πόσο όμορφο είναι το σύμπαν με Εσένα στο κέντρο του, παντού και πάντα, να λάμπεις στο φως της Αναστάσεως. Στην πραγματικότητα, ανακαλύπτουμε μέσω του Σταυρού και της Ανάστασης ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε για να υπάρχει μόνο στο φως του Θεού. Χωρίς τον Χριστό, το σύμπαν γίνεται κόλαση και βυθίζεται στο σκοτάδι του θανάτου, και με τον Χριστό, ακόμη και η κόλαση εκρήγνυται με το φως της Αναστάσεως και γίνεται ο τόπος της συμβίωσης του Θεού με τους ανθρώπους.
Χριστός ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου