Είναι πιο ευλογημένο να δίνεις παρά να λαμβάνεις
Αρχιερέας Ιωάννης Σουβόροφ
Ένα σκίτσο για το πώς η προσφορά από καρδιάς μπορεί να φέρει μεγάλη παρηγοριά.
Πριν από αρκετά χρόνια, η μητέρα μου, μερικά από τα παιδιά μας και εγώ πηγαίναμε με το αυτοκίνητο στην πόλη Σάχτι, ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο Μ4 Μόσχας-Ροστόφ. Πηγαίναμε στην πατρίδα μας για μια εβδομάδα διακοπών. Ο μπαμπάς μου ήταν ακόμα ζωντανός και θα ήταν τώρα ενενήντα τριών ετών. Κάπου στο Παβλόφσκ ή στο Λόζεβο, σταματήσαμε για να αγοράσουμε βραστό καλαμπόκι για να φάμε από τους πωλητές του δρόμου. Η οικογένειά μου έφυγε και εγώ καθόμουν στο αυτοκίνητο και τους περίμενα. Υπήρχαν φορτηγά, αυτοκίνητα και λεωφορεία παντού τριγύρω.
Πολλοί άνθρωποι σταματούν εδώ. Μικρο-αγορά δίπλα στο δρόμο.
Κάθομαι και σκέφτομαι: όσο θα σταματήσουν και οι δικοί μου δεν θα είναι εδώ, θα πάω να ψάξω για τουαλέτα. Ένας από τους οδηγούς φορτηγού μου είπε πού ήταν, και πήγα.
Πλησιάζω, υπάρχει μια πινακίδα στην πόρτα: «Πληρωμένη τουαλέτα. Τιμή - τριάντα ρούβλια». Μπαίνω μέσα. Βλέπω: μια νεαρή, λεπτή γυναίκα κάθεται. Στην αγκαλιά της είναι ένα παιδί... περίπου ενάμιση έτους. Δίπλα της είναι ένα καρότσι για ένα μωρό που κάθεται. Και η μυρωδιά, φυσικά, είναι η κατάλληλη. Της έδωσα τριάντα ρούβλια και προχώρησα, προς τη δεύτερη πόρτα. Και σκέφτομαι: Έχω συναντήσει κάθε είδους ζητιάνους με παιδιά παντού, για να προκαλέσουν οίκτο, αλλά στην τουαλέτα - για πρώτη φορά! Σαν να μην μπορείς να ζητιανέψεις στον καθαρό αέρα... Και κλειδώθηκε σε αυτή τη δυσοσμία με ένα παιδί.
Ελεημοσύνη
Και μετά θυμήθηκα: δεν ρωτάει, είναι η δουλειά της. Προφανώς είναι σε άδεια μητρότητας μέχρι τα τρία της χρόνια, όπως η κόρη μου. Προφανώς, το επίδομα δεν είναι αρκετό, και δεν θα έβλαπτε να βγάλει και μερικά επιπλέον χρήματα. Αλλά πού; Πού με ένα τέτοιο μωρό και τι μπορείς να κερδίσεις;
Πιθανότατα πρόσφεραν, συγγνώμη, ό,τι μπορούσαν... Και βλέπετε όπως θέλετε. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή... Οπότε μάλλον πήγα να αναπνεύσω αυτόν τον αέρα παρά τη θέλησή μου. Και τα σκέφτομαι όλα αυτά έτσι, για τον χρόνο που πλήρωσα.
Όχι, προφανώς δεν πρόκειται για ζητιάνο, αλλά αντίθετα, για μια αρκετά αξιοπρεπή μητέρα, προφανώς. Θα της δώσω περίπου διακόσια ρούβλια... για το μωρό. Δεν είναι πολλά λεφτά, αλλά και πάλι...
Βγαίνω ξανά στον προθάλαμο όπου κάθεται. Δεν υπάρχουν ξένοι. Πλησιάζοντάς την, βγάζω χρήματα από την τσέπη μου... αλλά αντί για χαρτονομίσματα των εκατό ρούβλιων, αφού τα γέμισα, έβγαλα ένα χαρτονόμισμα των πεντακοσίων ρούβλιων. Εεε... Στην πραγματικότητα, ήθελα να της δώσω λιγότερα, δεν έχω και πολλά περισσεύματα,
αλλά τέλος πάντων, ας φύγει!
Της έβαλα ένα χαρτονόμισμα μπροστά και της λέω:
- Και αυτό... ας είναι για το μωρό σου.
Το σπρώχνει τόσο ήρεμα προς το μέρος μου και λέει:
- Ευχαριστώ. Δεν χρειάζεται, παίρνω μισθό, - και τον κουνά προς το μέρος μου.
Είμαι λίγο έκπληκτος, αλλά μετακινώ ξανά το χαρτονόμισμα προς το μέρος της και λέω:
- Πάρε το! Πάρε το! Το δίνω στο μωρό σου!
Κουνάει επίμονα το χέρι της προς το μέρος μου και απαντάει αμήχανα:
- Δεν χρειάζεται! Δεν είμαι ζητιάνα, πληρώνομαι, σου λέω.
Εδώ ήμουν χαμένος. Σηκώνομαι και την έπειθα - όχι να μου το δώσει, αλλά να μου το πάρει. Και εκείνη αντιστέκεται!
Δεν ήμουν προετοιμασμένος για μια τέτοια τροπή των γεγονότων. Τότε, σκύβοντας σχεδόν στο αυτί της, της ψιθύρισα πολύ τρυφερά:
- Πάρε το, αγαπητή μου, πάρε το! Έχω κι εγώ πολλά παιδιά και ξέρω τι είναι η φτώχεια. Έχω πέντε... Πάρε το, μην ντρέπεσαι. Τα παιδιά μου έχουν ήδη μεγαλώσει. Πάρε το!
Τότε το πήρε, το κράτησε στο χέρι της και είπε αμήχανα:
- Ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ πολύ... για την καλοσύνη σας.
Χάιδεψα το κεφάλι της και το μωρό και βγήκα έξω. Βγήκα έξω και σκέφτηκα: γιατί δεν της έδωσα χίλια; Για κάποιο λόγο δεν λυπήθηκα καθόλου. Έδωσα πεντακόσια ρούβλια, και υπήρχε χαρά στην ψυχή μου, σαν κάποιος να μου τα είχε δώσει!
Και θα σας πω ακόμα περισσότερα. Κάποτε βρήκα πεντακόσια ρούβλια στο δρόμο. Τα είδα πεσμένα εκεί, κανείς εκεί. Τα μάζεψα:
- Σ' ευχαριστώ, Κύριε. Εσύ μου το έστειλες!
Το έβαλα στην τσέπη μου και συνέχισα το δρόμο μου, αλλά δεν ένιωσα σχεδόν καθόλου χαρά. Αλλά εδώ, για κάποιο λόγο, ήταν σαν Πάσχα στην ψυχή μου!
Όχι, αγαπητοί μου, το να δίνεις από καρδιάς είναι πραγματικά μεγάλη χαρά!
Ελεημοσύνη
Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος: « Έκαστος ας δίνει όπως θέλει η καρδιά του, όχι απρόθυμα ή από ανάγκη· επειδή, ο Θεός αγαπάει τον χαρούμενο δότη· και ο Θεός μπορεί να κάνει να περισσεύει κάθε χάρη σε εσάς… » ( Β΄ Κορινθίους 9:7 )
Αυτή η βιωμένη χαρά είναι μάλλον η χάρη του Θεού. Κανείς δεν με ανάγκασε ή με εξανάγκασε, έδωσα με χαρά και βίωσα χαρά.
Είμαι σίγουρος: αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα. Κάποιος πνευματικός νόμος λειτουργεί εδώ, δεν τον γνωρίζουν όλοι, αλλά όλοι τον υπακούν.
Ο Εκκλησιαστής γράφει: « Αν κάποιος γεννήσει εκατό παιδιά και ζήσει πολλά χρόνια, και οι ημέρες της ζωής του είναι μεγάλες, αλλά η ψυχή του δεν απολαμβάνει το καλό, και δεν έχει ταφή, θα έλεγα: “Η αποβολή είναι ευτυχέστερη από αυτόν ...” ( Εκκλησιαστής 6:3 ) Αποδεικνύεται ότι η ψυχή απολαμβάνει το καλό που έχει κάνει. Δεν καυχιέται σε κάποιον, ώστε όλοι να την επαινούν, αλλά απλώς το απολαμβάνει. Αλλά... η ματαιοδοξία μπορεί επίσης να είναι πολύ φουσκωμένη, αυτό είναι επίσης αλήθεια.
Στον Απόστολο Παύλο επιτράπηκε ένα συγκεκριμένο «αγκάθι στη σάρκα» - για εξαιρετικές αποκαλύψεις. Ακριβώς για να μην εξυψώσει τον εαυτό του, όπως γράφει ο ίδιος...
Είθε ο Κύριος να μας σώσει από την αλαζονεία! Αλλιώς θα ουρλιάξουμε... από το τσίμπημα που μας έχει επιτραπεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου