Η Μητέρα Μαύρα πήγε στον Θεό, με τόσο αγνή και καλή καρδιά.
Είθε ο Θεός να την ευλογεί
Στην κοιλάδα Μπίστριτσα, όπου ο πατέρας μου ήταν ιερέας, στα βάθη των βουνών, υπήρχαν δύο πολύ απλά και φτωχά κορίτσια. Η μία από αυτές, η Κατρίνα, είχε ζήσει μαζί μας όταν ήμασταν μικρές. Είχε ένα μικρό σπίτι στην Πιετροάσα, τρία επί δύο μέτρα, με μια σόμπα, ένα κρεβάτι και ένα μικρό τραπέζι. Δεν είχε φως, μόνο μια λάμπα πετρελαίου. Διάβαζε όλη μέρα από το παχύ Ψαλτήρι, μαυρισμένο από τον καπνό και την προσευχή.
Την ημέρα εργαζόταν για τον λαό, μέχρι να νυχτώσει. Ερχόταν στην Εκκλησία με αγιότητα, οκτώ χιλιόμετρα με τα πόδια, και καθόταν πίσω από ένα στασίδι, στα γόνατά της, με το κεφάλι της πιεσμένο στο πάτωμα καθ' όλη τη διάρκεια της λειτουργίας.
Εμείς, που την αγαπούσαμε από μωρά, της φέρναμε ντόνατς, της άρεσαν πολύ.
Αφού ο πατέρας μου έφυγε από τα βουνά, σπάνια την ξαναέβλεπα. Πήγαινα μόνο σε αυτήν. Μας έστελνε γράμματα κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Έγραφε πολύ όμορφα και από καρδιάς, παρόλο που είχε περάσει μόνο λίγα χρόνια στο σχολείο.
Όταν ήμουν εκεί την τελευταία φορά, μιλήσαμε για τα δύσκολα προβλήματα της ζωής, για τα βάσανα. Είπε: ενώπιον του Θεού είναι όλη η επιθυμία μας και ο στεναγμός μας από Αυτόν δεν κρύβεται. Και είμαστε έτοιμοι για μάχη και ο πόνος μας είναι πάντα μπροστά μας.
Πάγωσα.
Η Κατρίνα μίλησε μόνο για τρία λεπτά με αποσπάσματα από τους Ψαλμούς, νομίζω ότι είπε περίπου είκοσι στίχους. Ήταν τόσο απλή, και όμως σοφότερη από όλους τους. Το μυαλό της είχε γίνει Ψαλτήρι, πάνω στο οποίο έγραψε τρέμοντας Το Δάχτυλο του Θεού.
Όταν φύγαμε, της έβαλα ένα μικρό νόμισμα αξίας ενός λέι κάτω από το παλιό της μαξιλάρι. Αυτό ήταν όλο που είχα.
Μετά από δύο εβδομάδες έλαβα ένα γράμμα: Φιλώ το χέρι του θησαυρού κάτω από το μαξιλάρι. Και το έλεος του Κυρίου από αιώνα σε αιώνα είναι πάνω σε όσους Τον φοβούνται, και η δικαιοσύνη Του προς τα παιδιά των παιδιών.
Το γράφω αυτό επειδή τιμούμε πάντα την Αγία Μαρία της Αιγύπτου. Και υπάρχουν γυναίκες στην έρημο που προσεύχονται αδιάκοπα στην αγρυπνία με το φως των κεριών και που έχουν γίνει Εκκλησίες του Θεού. Τι χαρά, τι τιμή, που τη γνώρισα όταν ήμουν παιδί.
Υ.Γ. Τώρα έχει επιλέξει το μονοπάτι του Θεού και είναι μοναχή στη Μονή Ντουράου. Είναι σχεδόν τυφλή, αλλά ψιθυρίζει συνεχώς το Ψαλτήρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου