ΜΗΝ ΚΡΊΝΕΙΣ

 

«Μη κρίνεις» (Παροιμίες)

«Πες μου, Δάσκαλε, γιατί όλοι οι Μεγάλοι Δάσκαλοι μιλούσαν για τη μη κρίση;
Είναι όντως τόσο σημαντική και γιατί;»
ρώτησε ο μαθητής.

Ο δάσκαλος, όπως συνήθως, δεν απάντησε άμεσα στην ερώτηση, αλλά αντ' αυτού έδωσε στον μαθητή ένα μπαλόνι με λίγο χώμα στο κάτω μέρος και του ζήτησε να σταθεί μπροστά του και να το φουσκώσει.

Ο μαθητής άρχισε να φουσκώνει.
«Τι βλέπεις τώρα;»
ρώτησε ο Δάσκαλος.
«Σε βλέπω και το μπαλόνι.
» «Φουσκάσε το λίγο ακόμα», ζήτησε ο Δάσκαλος.
Ο μαθητής φύσηξε αρκετές φορές.
Το μπαλόνι μεγάλωσε.
«Τι βλέπεις τώρα;
» «Μόλις που σε βλέπω, βλέπω κυρίως μόνο το μπαλόνι με χώμα απλωμένο στα τοιχώματα», απάντησε ο μαθητής.
«Φουσκοσετο  το ακόμα περισσότερο.»
Αφού το μπαλόνι μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, ο Δάσκαλος ρώτησε ξανά:
«Τι βλέπεις;
» «Απλώς ένα βρώμικο μπαλόνι και τίποτα περισσότερο.
» «Φουσκοσετο  το ακόμα λίγο», είπε ο Δάσκαλος και απομακρύνθηκε.

Και αυτή τη φορά ο μαθητής υπάκουσε, συνεχίζοντας να φυσάει επιμελώς.
Αλλά το μπαλόνι δεν μπορούσε να διασταλεί περισσότερο και...
Μπαμ!
Έσκασε, ψεκάζοντας χώμα παντού.
Ο μαθητής έμεινε άφωνος και στάθηκε εκεί, εξετάζοντας τον εαυτό του, καλυμμένος με χώμα.
«Αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν εστιάζεις στις ελλείψεις και τις αδυναμίες των άλλων.»
«Λόγω της καταδίκης, σταματάς να βλέπεις το ίδιο το άτομο και βλέπεις μόνο τις δικές σου καταδικαστικές, άσχημες σκέψεις και συναισθήματα, τα οποία μπορούν να εκραγούν ανά πάσα στιγμή και να λεκιάσουν με τη βρωμιά τους όχι μόνο τον εαυτό σου, αλλά και τους γύρω σου, εκτός αν, φυσικά, σταματήσεις να «φουσκώνεις» τις ακάθαρτες ιδέες σου για τους άλλους», είπε ο Δάσκαλος και έφυγε, αφήνοντας τον μαθητή μόνο με τις σκέψεις του.

*«Μη κρίνετε, και δεν θα κριθείτε· μη καταδικάζετε, και δεν θα καταδικαστείτε· συγχωρείτε, και θα συγχωρεθείτε.»*
*(Λουκάς 6:37)