Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΘΕΡΑΠΕΥΘΕΝΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΕΡΑΜΙΩΝ ΧΑΝΙΩΝ ΠΟΥ ΈΓΙΝΕ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΞΑΦΟΡΕΣΜΟ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ 3 -10-1936 Α

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ Κ. ΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΩΣΤΟΥΡΑΚΗ. ΟΠΩΣ ΤΑ ΔΙΕΣΩΣΕ Ο ΣΕΒΑΣΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΣΑΒΒΑΣ ΦΙΛΟΘΕΙΤΗΣ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΑ ΦΟΒΕΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 73 ΧΡΟΝΙΑ.

ΒΙΒΛ.ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΌΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ . ΤΕΥΧΟΣ 17. ΜΑΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2006

Ομαδικαί εκδηλώσεις δαιμονιζομένων Προϊστορία

Αρχίζω με λόγια της εφημερίδας «Παρατηρητής» Χανίων, της 17ης Νοεμβρίου 1934.

«Αι πρώται ειδήσεις περί των φαινομένων εις Κεραμιά, δεν εκίνησαν το ενδιαφέρον μας. Ή επιμονή όμως μεθ' ης ελέγοντο και ή διαβεβαίωσις ότι επεξετάθησαν, μας έκαμε να τα προσέξωμεν... Ό δε μεταβάς συντάκτης μας γράφει: Ή κοινή γνώμη των κατοίκων Παπαδιανών είναι ανάστατος. Παντού πλανάται το φάσμα του πειρασμού, πού ελυμαίνετο πότε εις το χωρίον Λούλος, πότε την Παναγιά, πότε το Αλετρουβάρι...».

Πραγματικά. Όποιος καταπιάνεται με παρόμοια γεγονότα φρικιά, αναστατώνεται. Δέκα τέσσερα χωριά στα Κεραμιά, έζησαν με φρίκη, την παρουσία του ανάλγητου «Εχθρού», πού πήρε την αναπάντεχη «άδεια», να εκδικηθεί τους δράστες, μα και όσους είδαν και άκουσαν - μιας ανίερης κλεψιάς.

Πριν 200 χρόνια άρχισαν αυτά, σε τούρκικη κατοχή, πού ούτε αστυνομία ούτε δικαστήρια ούτε προστασία ζωής, τιμής και περιουσίας υπήρχαν. Το μόνο πού με σουλτανικό φιρμάνι απαγορεύονταν σε Τούρκο, να βάλη χέρι σ' εκκλησιά ή μοναστήρι.

Να, γιατί οι «ραγιάδες» προπάτορές μας, χάριζαν περιουσίες και τιμαλφή αντικείμενα, στις εκκλησιές και τα μοναστήρια. Το προτιμούσαν, παρά να τα παίρνουν οι λαομίσητοι φονιάδες, Τούρκοι κατακτητές. Έτσι απόκτησαν, τις μεγάλες κάποτε περιουσίες τους τα μοναστήρια.

Τα δικά μας γεγονότα αρχίζουν, από το πολύ πλούσιο τότε μοναστήρι της «Αγίας Τριάδος», στο Ακρωτήρι Χανίων. Τα πρόβατα του μοναστηριού φύλαγαν 5 βοσκοί Κεραμιανοί, από τις οικογένειες Καντιλιεράκηδων, Τσακάκηδων, Τοράκηδων, Βενετάκηδων, από το χωριό Παναγιά και Μαυράκηδων από τους Κάμπους. Οι βοσκοί αυτοί κάποτε σκέφτηκαν να κλέψουν τα τιμαλφή, δώρα και χρυσία, θησαυρούς του Μοναστηρίου και έτσι να εξασφαλίσουν μια για πάντα τη ζωή τους. και τοκαμαν! Το ίδιο πρωινό πού οι καλόγηροι αντιληφθήκανε την παραβίαση του «θησαυροφυλακίου», αναστατώθηκαν.

Σα διαπίστωσαν την αλήθεια, πήραν τα ζώα τους και ξεκίνησαν για την Παναγιά Κεραμιών, να συναντήσουν τους εξαφανισθέντας βοσκούς.

Συναντηθήκανε, μα οι βοσκοί αρνήθηκαν τα πάντα. Τι να κάμουν τώρα οι καλόγηροι, επτά τον αριθμό, με τον ηγούμενο! Που να καταγγείλουν την κλεψιά;

Αποφάσισαν να τιμωρήσουν οι ίδιοι. Έβαλαν τα «πετραχήλια» τους και διάβασαν στη μικρή πλατεία του χωρίου, «ΑΦΟΡΙΣΜΟ». Τι θα πή αυτό; Για όσους δεν ξέρουν, το εξηγώ:

-Πρέπει να είναι γνωστό, πώς ο κάθε παπάς - αντιπρόσωπος του Θεού στο χωριό του, στην περιφέρεια του, είναι ο βοσκός, ο «Ποιμήν». Φυλάει τα πρόβατα του, δηλαδή τους ανθρώπους, όλα τα λογικά του πρόβατα, από τους εχθρούς, τους λύκους, το κάθε σαρκοβόρο ζώο, πού στην περίπτωση μας είναι ο «ο Διάβολος». «Ό Σατανάς». «Ό Όφις ο αρχαίος». «Ό δράκων ο μέγας, ο πλανών την οικουμένην όλην» (Άποκαλ. 12, 8-10). Αυτός ο κατάπτυστος προαιώνιος «εχθρός», έχει στήσει το «θρόνο» του ανάμεσα μας και μας χτυπά ανελέητα, με τους κάθε λογής δικούς του, αιρετικούς και αποστάτες, από τον παραδεγμένο σωστό δρόμο, πού είναι το αναλλοίωτο και σταθερά εφαρμοζόμενο στην Ορθοδοξία, κρυστάλλινο «ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ». Αυτοί λοιπόν οι 7 καλόγηροι, στην παραζάλη τους, στο θυμό τους, στην αγανάκτηση τους, «παρασύρθηκαν». Σα δε μπορούσαν «νόμιμα» να καταγγείλουν, να τιμωρήσουν, το καμαν «παράνομα». Διάβασαν «αφορισμό». Κάλεσαν δηλαδή «επίσημα τον εχθρό, το διάβολο, να εκδικηθεί...

Έλα διάβολε, τιμώρησε τους κλέφτες, μα και όσους είδαν τα κλοπιμαία και όσους άκουσαν γι' αυτά... και ποιος δεν τάκουσε, αυτό πού έγινε; Από στόμα σε στόμα όλοι τ' άκουσαν. Γι' αυτό και όλοι οι "Κεραμιανοί", στη διάθεση του εχθρού τώρα και μακροπρόθεσμα, για εφτάμιση γενιές!!! ούτε πολύ, ούτε λίγο, για 200 περίπου χρόνια!!! Να "σινιάζωνται" και να κατασπαράζωνται, από τον πλειό αιμοβόρο εχθρό!...»

Μα για να μη παρεξηγηθώ, επεξηγηματικά προσθέτω. Σα χριστιανοί, οπαδοί του Θεού της Αγάπης και της Συγγνώμης, καταδικάζουμε την παρανοημένη αυτή «απόφαση», άπ' όποιες συνθήκες και αν έγινε. Έτσι μας διδάσκει ο Αρχηγός μας, ή «Κεφαλή του Σώματος», πού λέγεται «Εκκλησία του Χριστού» και πού μέλη Του, είμαστε όλοι μας.

Δες τε, πώς έγινε το σχετικό μάθημα: Κάποτε πήγαν ο Χριστός και οι Μαθητές Του, στην εχθρική χώρα Σαμάρεια. οι Σαμαρείτες, δεν τους δέχτηκαν και τους έδιωξαν «κακήν κακώς»! οι μαθητές καταγανακτησμένοι, ζήτησαν από τον Χριστό, να διάταξη να κατεβή «πυρ εξ ουρανού», να κατακάψη τους απάνθρωπους Σαμαρείτες. Εκεί έβαλε στη θέση τους ο Κύριος τους μαθητές Του και μαζί μ' αυτούς και εμάς, με τούτα τα λόγια:

«Ουκ οίδατε ποίου πνεύματος έστε υμείς. Ό Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι, «Ουκ οίδατε ποίου πνεύματος έστε υμείς. Ό Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων άπολέσαι, αλλά σώσαι» (Λουκ. 9, 52-56).

Τούτος λοιπόν ήταν, είναι και θα είναι πάντα, για όλους, ο Θεϊκός Νόμος. Ό Νόμος της Αγάπης και της Συγγνώμης. Αυτό έπρεπε να γίνη και στην περίπτωση μας. Να μη γίνη αυτό πού έγινε, ο αφορισμός! Όμως από «άγνοια», «θυμό» ή «ιερή αγανάκτηση» έγινε ή παρανομία. Εξόφθαλμα, ή καταστρατήγηση του Νόμου, με αποτελέσματα τραγικά, ολέθρια, καταστρεπτικώτατα! Παράδοση πολλών ανθρώπων στο διάβολο, στον απαισιώτερο, αμείλικτο και κατάμαυρο Εχθρό!

Ή Όλγα Καντιλιεράκη

Το σεπτό όνομα της αείμνηστης πολυβασανισμένης από τον «εχθρό», Όλγας Καντιλιεράκη, είναι άρρηκτα δεμένο, με τα πολύκροτα, μα μισοξεχασμένα γεγονότα των Κεραμιών.

Αν θα πάτε στις Μουρνιές Χανίων, στο χωριό του Έθνάρχου Ελευθερίου Βενιζέλου, προχωρήσετε ως το νεκροταφείο του χωρίου. Μετά τις δύο μικρές πλατείες, στην πρώτη διακλάδωση αριστερά, σε υψωματάκι, βρίσκεται ο ωραίος Ιερός ναός του Ταξιάρχου Μιχαήλ. Πίσω από το ιερό, στη νοτιοανατολική πλευρά, βρείτε τον τάφο της. θα γραφή:

-Ενθάδε κείται Όλγα Καντιλιεράκη, πολύπαθης νύμφη του Χριστού. Επί 16 έτη αρπαζομένη και οδηγούμενη υπό του δαίμονος εις τάς έρημους. ιαθείσα κατά τον εξαφορεσμόν της 3-10-1936, θαυματουργικός, ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ, με ετέρους 42 δαιμονίζαμε νους συνανθρώπους μας των Κεραμιών. Άνεπαύθη εν Κυρίω την 29-4-1969 εις ηλικία 59 ετών.

Όπως βλέπετε, στο πρόσωπο της «θνητής» αυτής ο αδελφής μας, στον 20ό αιώνα πού ζούμε, ξαναγίνονται ο διάψευστα τα λόγια του Ευαγγελίου, τα σχετικά με το «δαιμονισμένο» της χώρας των Γαδαρηνών, πού τον έκαμε και τότε ο Χριστός μας καλά. Εκεί στα Γάδαρ ζούσε, «ανήρ τις, ός ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο και εν οικία ουκ έμενε, άλλ' εν τοις μνήμασιν» (Λουκ. 8, 26-39). Όχι γιατί του άρεσε ή ζωή αυτή, όπως γίνεται σήμερα με τους «χειραφετημένους και λέφτερους», τα ίνδαλμα του πολιτισμού μας, των έξαλλων Ευρωπαίων υπαίθριων των «Ματάλων» της Κρήτης, αλλά γιατί άθελα του, «ηλαύνετο υπό του δαίμονος εις τάς έρημους». Έτσι ήθελε ο «εχθρός» κι έτσι του κανε. Αιχμάλωτος ο άνθρωπος, γινόταν ο φόβος και ο τρόμος των χωριανών του, γιατί «δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν!» (Λουκ. 8, 30).

Να υπάρχει άραγε καμία σχέση, του ανεύθυνου δαιμονισμένου των Γαδάρων, με τους υπεύθυνους «γυμνιστές» και άφρονες της εποχής μας, πού διάλεξαν για «άντρο» και στρατηγείο τους τα «Μάταλα» της ιδιαίτερης πατρίδας μας της Κρήτης; Θα πρέπει να υπάρχει! Μόνο πού ή εξέλιξη, τάχει όλα απλοποίηση και δεν μας εντυπωσιάζει τίποτα. Τότε ο άνθρωπος προτιμούσε να του λείπε ή «φιλία» του εχθρού με τους σαδιστικούς εναγκαλισμούς του. Ήταν οι πριν του Χριστού χρόνοι, πού ο «εχθρός» κυβερνούσε ανοιχτά, με το απάνθρωπο δικό του πρόγραμμα.

Σήμερα ο άνθρωπος εσκεμμένα προτιμά αυτή τη «φιλία», συναγωνίζεται να την προσεταιρισθεί, να ξεπεράσει τους ομοίους του και βρίσκεται σε «ύψη» αυταπάτης και ουτοπίας, γιατί τάχα ζει, τη φυσική ή την πολιτισμένη ζωή και κάνει ασύδοτα τη «μεγάλη ζωή» του, περιφρονώντας κάθε ανθρωπιστικό ή παραδεγμένο, πού έχει σχέση με ανθρωπιά, με έντιμη διαβίωση, με αξιοπρέπεια, με δικαιοσύνη, με Θεό! Ξεχνά ο δοκησίσοφος εξτρεμιστής σημερινός άνθρωπος, την ατίμητη προσφορά του Θεανθρώπου, στον άνθρωπο. Αρνιέται επίμονα τη Μεγάλη Θυσία Του, πού απέβλεπε στην κατάργηση του φοβερού «θανάτου» και την καταπάτηση του «εχθρού» διαβόλου. Θεότυφλος τώρα, αντί για «ευχαριστώ» φωνάζει:

«Έα, Θεέ, απόστα απ’ εμού. Οδούς Σου, οιδέναι ου βούλομαι» (Ίώβ 21, 14).

και για διάλαμψη της αφροσύνης του, προσκαλεί σε βοήθεια τον εχθρό!! «Έλθέ!.. ω Εωσφόρε έλθέ!... Έλθέ να σ` έναγκαλισθώμεν, να σε σφίξωμε εις τάς άγκάλας μας!» (LEO TAXIL σελ. 373).

Μη σας φαίνονται παράξενα! Όλα είναι αληθινά και αποδειγμένα. και διερωτάται κανείς. Υπάρχει «κουκούτσι μυαλό», στον αποστάτη σημερινό άνθρωπο, τον υπερφίαλο, τον μηδενιστή; Και βρίσκονται, «οντά λογικά», πού χειροκροτούνε κι επιδοκιμάζουν τέτοιες εξαλλοσύνες; Με πικρία και σκεπτικισμό, ας ομολογήσουμε, πώς πολύ λίγο, τα βεβαιώνει όλο και πιο πολύ, ή «ελευθεριώτικη» κοινωνική μας ζωή, συγκρατημένα κάπου -κάπου, μα εξόφθαλμα. Για συγκράτηση του κάθε εχέφρονα αποστάτη, έρχονται τα καφτά «συμβάντα» να τον αφυπνίσουν. Γίνονται κάθε τόσο, «υπερφυσικά» γεγονότα, να μας ανακαλέσουν στην τάξη.

Επιτρέπει ο Θεός, άμεση την παρουσία του «εχθρού», για να φίμωση τους αρνητές Του και να στερέωση τους νουνεχείς. Μέσα σ' αυτά, πρέπει να βρεθεί και το γιατί, ένα ανεύθυνο επτάχρονο κορίτσι, ή Όλγα, στην καλύτερη περίοδο της ζωής της, γίνεται το «ΘΥΜΑ» της οικογενείας της και της ευρύτερης κοινωνίας μας. Πλήρωσε σε τούτη τη ζωή αγόγγυστα και παλικαρίσια σαν καινούργιος Μάρτυρας της εκκλησίας, «αμαρτίες γονέων», μα για να προστατευθεί από τον Παντοδύναμο. Να ιαθή από τον «ιώμενον πάσας τάς νόσους» (Ματθ. 4, 23) και το δαιμονισμό. Να κερδίση στο τέλος τον ουρανό, σα νικήτρια των αντιξοοτήτων της ζωής και του «εχθρού». Πέτυχε αναντίρρητα να μεταβεί «εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ίωάν. 5, 24), γιατί αγάπησε πολύ το «Νυμφίο» της και τον «άνθρωπο». Στάθηκε ή γυναίκα φαινόμενο, πού μπόρεσε ν' αντέξει να ζει 16 χρόνια με τον «εχθρό», τους δαίμονες. Να τους βλέπει και να τους ζει, αναγκαστικά. Έτσι κατάμαυρους, απαίσιους, σαδιστές με κέρατα και ουρά, μακρόχειρες, με νύχια γαμψά και μορφή αλλόκοτη. Τέρατα σε ποικίλα μεγέθη, σα δεν ήταν «τελώνια» ή Τούρκοι εφέντηδες με πράσινη φορεσιά και πράσινα σαρίκια.

Ατέλειωτα τα βάσανα της. Απίθανες οι διηγήσεις της και των άλλων. Φοβερές και τυραννικές οι βραδινές αρπαγές της. Δεν έμεινε σπηλιά μικρή ή μεγάλη, ποτάμι ή λίμνη, απόκοτη γωνιά, πού να μην την πήγανε. Δεν άφηναν χαράδρα ή ξεροπήγαδο, φαράγγι ή γκρεμνό, τρύπα απύθμενη πάνω στη γη, πού να μην την ανεβοκατέβαζαν δεμένη σε «κλωστή». Και μέσα σ' όλα, απειλές, ξυλοδαρμοί και καταχτύπια, μέχρι τα χαράματα, πού την πετούσαν στο κρεβάτι της, τραυματισμένη και ημιθανή. Τόλμησα κάποτε να την ρωτήσω:

-Μα γιατί, Όλγα, δεν τάλεγες στ' αδέλφια σου, στους δικούς σου, να σε βοηθήσουν;

-Πώς να ταλεγα; ήταν ή απάντηση. Μου είχαν πει, «έτσι και πεις τίποτα, άπ' αυτά πού σου κάνουμε, θα δής τα τρία σου αδέλφια να "γουργουρίζουνε" στο αίμα, χάμω στα μάτια σου».

Για χάρη λοιπόν των αδελφών της, εκούσιο «θύμα», ή Όλγα. Για χάρη της κοινωνίας, ζωντανό, καθημερινό, διδαχτικό παράδειγμα, ή Όλγα, πού τη ζωή της, τα λόγια της και τα καμώματα του «εχθρού», τα παρακολούθησαν χιλιάδες συνανθρώπων μας, πού σωφρονίζονταν.

Μα τα πιο κωμικοτραγικά, γίνηκαν τα 2-3 τελευταία χρόνια, πριν την ίαση της, ανάμεσα «εχθρού» και συγγενών, πού σα ξεφανερώθηκαν όλα, τη φύλαγαν με βάρδιες, να μη την παίρνει ο «εχθρός». και πάλι την έχαναν! Φύλακες γι' αυτό ακοίμητοι, ήταν στις πόρτες, στα παράθυρα, στο κρεβάτι τη νύχτα. Όσοι κοιμόντουσαν μαζί της, ένοιωθαν ανυπόφορη «βρώμα», στην αναπνοή της, για να τους δίωξη ή έβλεπαν «μακάριο ύπνο», για να τους ξεγελάσει. Αμέτρητα τα τεχνάσματα των σατανάδων. Δραματική ή άμυνα των παρόντων. Ύβρεις και ανυποχώρητη έμμονη, κάθε παράταξης, κάθε μιανής για το δικό της το σκοπό. και όλα αυτά σε ΤΟΥΤΗ τη ζωή, πού δεν «καθίζει μύγα στο σπαθί μας». Σκεφτείτε τι μας περιμένει, σαν ψυχομαχήσομε και πεθάνομε και πέσομε για πάντα στα χέρια του!! "Ας ακούσουμε γι' αυτό, την πατρική προσταγή: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, κάγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11, 28).

Θα πάμε καμία φορά; Θα πέσομε φανατικά με το Θεό μας; Θα μας ωφελήσει, αν φιλοσοφήσομε τούτο:

—«Λαγός τη φτέρη τρίβει, κακό της κεφαλής του».

Ή αρχή του τέλους του κακού

Φαίνεται ξάστερα, πώς έφτασε πια ή ώρα, πού τώρα και 80 χρόνια περίμεναν οι «ανεύθυνοι» Κεραμιανοί.Πολλά ήταν τα εθνικά γεγονότα, πού γέμιζαν από καιρού σε καιρό, με άνεκλάτητη χαρά, τον κρητικό λαό. Επαναστάσεις, πόλεμοι, νίκες, Βενιζέλος, Θέρισσο, Ακρωτήρι. 1864-1905-1912-13.

Μα ένας αριθμός βουνήσιων παλληκαριών, δεν έχει τη δύναμη να συμμετάσχη, όσο θάθελε, απερίσπαστα, μέσα στις εκδηλώσεις αυτές. Ήταν οι Κεραμιανοί.

Αυτοί είχαν τη δικιά τους επιπρόσθετη σκλαβιά, την τραγική, την απαίσια! Είχαν τη «δεινότερη» κατοχή των αιώνων.

Μ' αυτή πάλευαν απεγνωσμένα και δε φαινόταν ο «βοηθών».

Ή ανθρώπινη συμμετοχή, στον άνισο αγώνα τους, ήταν ανύπαρκτη.

Ακόμα: Απαιδευσιά, αγραμματοσύνη, μαυρίλα, φρούτα της τούρκικης σκλαβιάς, στο κατάμαυρο πέπλο, σκέπαζαν τους πάντες και ο φόβος τώρα, ο διαβολικός, διάχυτος, επιδείνωσε το μεγάλο «κακό».

Δεινή ή θέση όλων, σαν κάποτε και του Προφητάνακτα Δαβίδ, πού σε παρόμοια κρίση του ομολογούσε:

«Εγώ δε πτωχός ειμί και πένης ο Θεός, βοήθησαν μοι. Βοηθός μου και ρύστης μου ει συ Κύριε, μη χρονίσης» (Ψαλμ. 69, στιχ. 6).

Μη αμφιβάλλετε, πώς με το δικό τους τρόπο, αυτά ξεστόμιζαν ασταμάτητα και οι πολύπαθοι Κεραμιανοί επιζητώντας σ' ατέλειωτες προσευχές, το «έλεος» του Θεού. και ο Θεός πού βλέπει, παρακολουθεί, λυπάται, ακούει, αργεί, μα δε λησμονεί. Δες τε πώς προετοιμάζει και τώρα τη συντόμευση του τέλους του «κακού», γι' ανακούφιση των παιδιών Του! Για 400 χρόνια, ήταν ή διαταγή των καλόγερων, «των αντιπροσώπων του Θεού», να εκδικήται την «κλεψιά» ο εχθρός!!! Υπ ευθύνη τους, έκαμαν τον «αφορισμό». Άλλο πού δεν ήθελε ο εχθρός και άρχισε το χορό του, με κέφι. Πέρασαν 80 χρόνια μαρτυρικά, για τους Κεραμιανούς, μα τόσα χρόνια, ήταν στιγμές δευτερολέπτων, για τον Αιώνιο, πού χίλια έτη για Κείνων, είναι «ως ή ήμερα ή εχθές ήτις διήλθε» (Ψαλμ. 90, στιχ. 4) να έπέμβη!

Στο χωριό Όρος 'Ρεθύμνου, ζούσε τότε ή ευσεβής οικογένεια, του Αντωνίου και της Αιμιλίας Κοτζαμπασάκη. Έχουν ένα πεντάχρονο κοριτσάκι την Κατίνα. Είναι ή αείμνηστη μάννα των συμπολιτών μας συνταξιούχων, Μανώλη Βασιλάκη αυτοκινητιστού, και Νίκου Βασιλάκη, αξιωματικού της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Χανίων.

Αυτό το 5χρονο κοριτσάκι, ή Κατίνα, παίζει ανύποπτο στον κήπο τους, με συνομήλικο της κορίτσι. Εκεί στα χώματα, βρήκε ή Κατίνα ένα «χρυσό σταυρό». Τον τρέχει στη μάννα της την Αιμιλία, για να μάθουν στον ύπνο τους, το ίδιο βράδυ, πώς ο σταυρός αυτός είναι «κτήμα» της Κατίνας πού θα της τον μεταβιβάσουν μόλις γίνει 7 χρονών. Ακολούθησαν οδηγίες για «προσοχή». Προσευχές, νηστείες, ακοίμητο καντήλι, εκκλησιασμός κ.λπ., θρησκευτικές εκδηλώσεις ολόκληρης της θεοφοβούμενης οικογένειας.

Όλα γινόντουσαν απαράβατα και ή οικογένεια βρίσκονταν, υπό την σκέπη και την καθοδήγηση του Χριστού, δι' ονείρων, στην κάθε περίπτωση της ζωής, όλων των μελών της. Στα 18 της χρόνια ή Κατίνα, παίρνει την αδεία να παντρευτεί. Έκαμε 12 παιδιά πού έζησαν χριστιανικά, με φόβο Θεού και την ευλογία Του. Άπ' αυτά είναι, ο Μανώλης και ο Νίκος στα Χανιά, πού προανάφερα. Ή Γαλάτεια, ή Μαρία, ή Σταυρούλα στο Ρέθυμνο και ο Αντώνης στην Αθήνα. Τα αλλά πέθαναν. Πενήντα τεσσάρων χρονών είναι τώρα ή αείμνηστη Κατίνα και παίρνει την τελευταία διαταγή:

-Αντε, Κατίνα, παιδί μου, να πάμε στα Κεραμιά, πού έχουμε δουλειά!!

Και ή Κατίνα με τον «Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό» της και με συνοδό τον Χριστό καταφθάνει στα «χειμαζόμενα» Κεραμιά! Είναι τούτο, «ή αρχή του τέλους του Κάκου!» Τρία χρόνια ή Κατίνα, «δυναμικά» πλειά, παλεύει με εκατομμύρια δαίμονες! Γίνεται ο φόβος και ο τρόμος τους! Ακούει σ' αντίδραση βρισιές, απειλές, ανακοινώσεις. αντί του ονόματος της, δίνουν και παίρνουν από τους δαίμονες τα κοσμητικά επίθετα:

-«Χοντρή, Χοντρέλα, Ξυδοβάρελο, Σκύλα», ήταν τα συνηθισμένα.

Μπροστά στη «θωριά», του Τιμίου Σταυρού, οι δαίμονες εξαφανίζονται. Φάνηκε πλειά ολοφάνερα ή Δύναμη, πού τους εξολόθρευσε και οι άνθρωποι, πιάστηκαν άπ' Αυτή, σα σανίδα σωτηρίας! Αυτά τα τρία τελευταία χρόνια, ήταν το «ξεψύχημα» του Εχθρού! Αμύνονταν απεγνωσμένα οι σκοτεινοί δαίμονες και πιεζόμενοι ομολογούσαν, απίθανες περιπτώσεις, κλεψιές, «κρυφοκαμώματα» πού δε τολμούσε κανένας

«ένοχος», τώρα πια, να παρουσιαστή μπροστά τους. και ένα σημαντικό: Ποτέ, μα ποτέ, τώρα τελευταία, δεν έλεγαν «κάτι» πού μπορούσε να φέρει διχόνοια ή σκοτωμό ανάμεσα στους χωριανούς. Σε ορθολογιστή αμερικανό χωριανό, είπαν «-πλυμένα κι άπλυτα», μ' ονόματα και χρονολογίες, πού τον έκαμαν άναυδο και σταυροκοπούμενο, να λαδωθή και να φυγή. Σε παπά περίεργο, πού βρέθηκε κοντά τους και πού τον υποδέχτηκαν θριαμβευτικά, το ρώτησαν, «αν ήταν καλό το λαδάκι της εκκλησίας, πού έκλεβε με τον αδελφό του!»

Ό Μητροπολίτης Χανίων στα Κεραμιά

Είναι ο πρώτος χρόνος, πού έγινε Μητροπολίτης στα Χανιά, ο αείμνηστος Άγαθάγγελος Ξηρουχάκης. Μια ολόκληρη περιφέρεια, χειμάζεται αποδεδειγμένα, από χρόνια από τον αόρατο εχθρό! Έχουν πολλές φορές εξαποστείλει, το «σήμα κινδύνου», προς την πόλη, προς την εκκλησία, οι Κεραμιανοί, άλλ' ή φωνή τους «πνίγεται», στη σκλαβιά, στην ανεμοζάλη, στην καταιγίδα, στην αμφιβολία, στην ενοχή, στο φόβο, στη χλιαρότητα, στην απιστία. «Τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία» (Ματθ. 17, 21), διαδηλώνει ο Θεάνθρωπος.

Ίσως να μην είχε έλθει ακόμα και ή «ώρα του Θεού». Στ' αλήθεια, «ανεξιχνίαστοι αί βουλαί του Υψίστου». Όσο και ολοφάνερη ή έλλειψη αγιότητας, ή απουσία «ακράδαντης πίστης», από τους πιστούς και από τους «υπεύθυνους». Όταν ο Κύριος ελέγχει αυστηρά τους Αποστόλους Του, δια την «απιστία» τους και τους βεβαιώνει, πώς θα κάνανε απίθανα «θαύματα», μέχρι να μετακινούν και όρη, αν είχαν πίστη ως «κόκκον σινάπεως» (Ματ. 17, 20), τι να λένε όλοι οι άλλοι, όσοι δε διακριθήκανε για αφοσίωση και αγιότητα, οι πολλοί. και σήμερα, οι χλιαροί, οι ανίκανοι, οι αρνητές, οι συμμετέχοντες «εις τα έργα και τις διδαχές των Νικολαιτών» (Άποκ. 2, 6), της εποχής, οι κρατούντες αδιαμαρτύρητα, τις σημερινές «διδαχές Βαλαάμ» (Άποκ. 2, 14) και όλοι πού μοιάζουν με τον «Άγγελον» της Εκκλησίας της Λαοδικείας πού έλεγε:

«Ότι πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα και ουδενός χρείαν έχω», για να ακούσει αυστηρά: «Ουκ οίδας ότι συ ει ο ταλαίπωρος και ο ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός» (Άποκ. 3, 17).

τι να λένε οι «αντιπρόσωποι του Θεού», σαν αντικρίζουν τις στρατιές του εχθρού, πού κατακλύζουν γη και αέρα, σα «ταύροι κατάμαυροι», σα σκυλιά εξαγριωμένα, σα δράκοντες αποκρουστικοί, σα μπουμπούροι επιθετικοί..., και αυτοί άοπλοι, απαράσκευοι, αμφιρρέποντες, χωρίς την «πανοπλία του Θεού», προσκαλούνται να βοηθήσουν αδελφούς, κατατραυματιζομένους, από τους αναρίθμητους «εχθρούς;» Σε ποια δύναμη, σε ποιες «πλάτες», θα στηριζόντουσαν, για να εκτοξεύσουν, δι' «αγίου στόματος», τις ατομοβόμβες τους, με τις πυρακτωμένες διαλυτικές λέξεις:

«Φοβήθητι, φύγε, δραπεύτεσον, αναχώρησον, δαιμόνιον ακάθαρτο και εναγές, καταχθόνιο, βύθιο, απατηλό, άμορφον!!...» (Έξορκ. Μ. Βασιλείου).

Βρισκόμαστε όμως στο Σεπτέμβριο του 1936, πού τώρα και 2-3 χρόνια ή αείμνηστη Κατίνα, με το ζείδωρο δώρο της, τον ΤΙΜΙΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ, και τη χάρη του Θεού, παλεύει απεγνωσμένα, νύχτα - μέρα και ... νικά. Όμως την οριστική νίκη, πρέπει να τη «φέρουν», οι αρμόδιοι, οι εντεταλμένοι, οι αντιπρόσωποι του Θεού, οι κληρικοί μας. και καθ' υπόδειξη «Ανωτέρα» προσκαλούνται και τώρα πλειά, «αποδέχονται την πρόσκληση». Ό πολέμαρχος Άγαθάγγελος Ξηρουχάκης, πού μόλις ήλθε από την ήρεμη και πολιτισμένη τότε Ευρώπη, σα πρώτος πνευματικός πατέρας της περιφερείας Κυδωνιάς και Άποκορώνου, αποτολμά το «δίλημμα» και αποδέχεται να πάει στα «Κεραμιά». Μπροστά όμως στα γεγονότα, θέλει να «οπλιστεί»! Καταλαβαίνει από τις απίθανες περιγραφές, τι πρόκειται ν' αντικρίσει και φρικιά. Είναι Τούτο ένα διδακτικώτατο αναβάπτισμά του, στην «Πίστη» μας και στην εμπειρία του, στην Δύναμη του Παντοδύναμου, πού είχε κληθή, υπεύθυνα πλειά, να υπηρέτηση. Προετοιμάζεται λοιπόν. Προσεύχεται και νηστεύει και «αγνίζει εαυτόν» (Α' Ίωάν. 3, 3), επί 15θήμερον. Το ίδιο απαραίτητα, ζητά και από τους καλογήρους της Αγίας Τριάδος, πού προσκαλεί να τον ακολουθήσουν, «σα διάδοχοι», των προ 200 ετών «παρεκτραπέντων». Είναι οι αείμνηστοι: Ίλαρίων Κατσαφράκης Ηγούμενος, Ιερεμίας Βαρουξάκης, Δαμασκηνός Λιονάκης, Άνανίας Ψαρουδάκης, Αθανάσιος Άτσαλάκης, Ιερόθεος Κονταράκης και ο επιζών Αρχιμανδρίτης, εφημέριος του ιερού ναού, Άγιας Βαρβάρας Ψυχικού Αθηνών, π. Μελέτιος Καζακος. Πήγαν και από το Γουβερνέτο, οι επιζώντες πατέρες, Ίωαννίκιος Μπασκάκης και Διονύσιος Βεκάκης και μαζί τους και πολλοί άλλοι παπάδες. Σάββατο πρωί, στις 3 Οκτωβρίου 1936, έφθασαν όλοι στην Παναγιά Κεραμιών και μ' αυτούς, αρχές και λαός, πού τον ανέβασαν σε επτά χιλιάδες (αριθμός 7.000) ψυχές.

Το πρόγραμμα ήταν να γίνει αγιασμός, ευθύς ο εξαφορισμός και τέλος ή Θεία Λειτουργία. Ανάλογα με τις ενέργειες αυτές του επισκόπου Χανίων, δρα και ή υπεύθυνη στα Κεραμιά, πνευματική τους μητέρα, ή αείμνηστη Κατίνα Βασιλάκη. Μαζεύει και εκείνη όλους τους αρρώστους της, κείνης της ημέρας 42 τον αριθμόν και τους ξαπλώνει χάμω, στον ιερό ναό της Μεταμορφώσεως, στο χωριό Παναγιά. Τους έχει δέσει ανά τρεις, με την Αγία Ζώνη και τους παλεύει.

Οι «δαίμονες» τη φοβερίζουν, πώς θα της πάρει ο Επίσκοπος τον Τίμιο Σταυρό και την προτρέπουν να «φυγή!» Κάποτε έφθασε ο Επίσκοπος με τη συνοδεία του. Τώρα σύμφωνα με το λεγόμενο: «Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω», ή κ. Κατίνα μαζεύει τα δικά της «αγιοτικά» και σταματά, πίσω άπ' τη πόρτα του ναού, προσευχόμενη.

Ή κ. Κατίνα τώρα νικήτρια μετά τα 19 μερόνυχτα πού πάλευε και πού έτρωγε μόνο αντίδωρο το πρωί και αν έπινε λίγο νερό, αισθάνθηκε την ανάγκην αναπαύσεως! Πήγε λοιπόν και πλάγιασε, για να κοιμάται συνεχώς, τρία 24ωρα.

Άμα ξύπνησε, βρέθηκε σε μεγάλο «γλέντι» όλων των κατοίκων της περιφέρειας! Το συνέστησε ο επίσκοπος, αείμνηστος Άγαθάγγελος Ξηρουχάκης. Είπε, πρέπει κάθε χρόνο στις 3 του Οκτωβρίου, να γιορτάζουν όλα τα Χανιά. Το κάνετε σήμερα, αγαπητοί μου, Κεραμιανοί;

Μ' αφού τα ξεχάσατε σχεδόν όλα ή βαριέστε να τα λέτε; Πάντως εγώ σας τα θύμισα και σεις φροντίσετε να τα λέτε, σε κάθε ευκαιρία. Γράψετε και ο,τι άλλο στο τετράδιο της «Λαογραφίας» σας, για να μαθαίνουν, ξένοι και δικοί, τι θα πει «διάβολος - ξορκισμένος» και ποια είναι ή Δύναμη του Θεού, πού μας προσκαλεί, να την αγκαλιάσομε με το φόβο του Θεού για να μας σκεπάζει αιώνια.