Διηγήσεις Μιλτιάδη Καντιλιεράκη αδελφού της Όλγας. Δ

Θα σας ειπώ ακριβώς τι έχω δει με τα μάτια μου, ότι έζησα εγώ ο ίδιος.Ή αδελφή μου ή Όλγα γεννήθηκε το 1909. Εγώ ήμουν δύο χρόνια μικρότερος της. Αρρώστησε όταν ήταν κοριτσάκι, οκτώ (8) ετών. Ενθυμούμαι από μικρό παιδί ακόμα, πού όταν την έπιανε κρίσις, φώναζε πολύ δυνατά, πού χτυπιότανε και αναστάτωνε δύο τρεις ώρες όλο το σπίτι! Την μία ήμερα αν δεν πάθαινε κρίσι, την άλλη θα πάθαινε την μία ήμερα αν δεν την πείραζε, την επομένη θα την πείραζε. Αυτή ή κατάστασι, αυτό το μαρτύριο πού τραβούσαμε όλοι στο σπίτι, συνεχίστηκε μέχρις ότου έγινε ο εξαφορισμός, στις 3 Οκτωβρίου του 1936 και θεραπεύτηκε! Έκτοτε ήτο τελείως υγιής μέχρις ότου εκοιμήθη!Αρχικώς νόμισαν οι γονείς μας ότι επρόκειτο περί ασθενείας και την πήγαν επενειλλημένα εις ιατρούς αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Κάποτε την πήγαν και εις ένα μάγο πού έλεγε, ότι μπορούσε να την κάνη καλά, αλλά τίποτε. Μετά άρχισαν εκκλησία, τρισάγια, παρακλήσεις και τελικά εκδηλώθηκε ότι πρόκειται περί δαιμονικής καταστάσεως. Ό πειρασμός τελικά εκδηλώθηκε!Συχνά επάνω στο φαγητό αρρώσταινε, πάθαινε κρίσεις" αφήναμε το φαγητό. Εγίνετο μεγάλη σύγχυσης. Για να την κρατήσομε καθόμασταν επάνω της τρία άτομα και μας πετούσε! Δηλαδή προσπαθούσαμε να την κρατήσομε τα χέρια, τα πόδια, καθόμασταν καμία φορά και στα γόνατα της και είχε τόση δύναμη, πού μας πετούσε χτυπώντας με τα χέρια και τα πόδια!Συνήθως άρχιζε να φωνάζει πολύ δυνατά. "Ωχ! ωχ! κ.ο.κ., άρχιζε να τρέμει και μετά χτυπιότανε. Ενίοτε έλεγε και βρισιές και αισχρά. Τραβήξαμε απερίγραπτων μαρτύριο εις το σπίτι μας.Τα τελευταία χρόνια, δηλαδή μερικά χρόνια πριν του εξαφορισμού, αρκετά άτομα αρρώστησαν και τα περισσότερα μαζευόντουσαν, συνεκεντρώνοντο εις το σπίτι μας.Ενίοτε ευρισκόμενος εις το δωμάτιο, όπου είχαμε τις άρρωστες, είδα με τα μάτια μου άρρωστες να φωνάζουν π.χ. ή μία αχ! το πόδι μου, ή αχ! το χέρι μου κ.ο.κ. και μετ' ολίγον εκεί παρουσιάζετο πλαδάδα! Δηλαδή όπως χτυπάει κανείς έναν άνθρωπο στο χέρι, στο πόδι κ.ο.κ. και εμφανίζεται μελανιά, πρήξιμο, αιμάτωμα, χωρίς βέβαια να βλέπω τίποτε, ποίος τους χτυπούσε αόρατος τους αρρώστους!Μία φορά ήταν ή Πολυξένη στο δωμάτιο, μαζί με τις άρρωστες. Την ήμερα εκείνη είχαμε σπίτι μας αρκετά άτομα. Κοντά στην Πολυξένη ήταν ο κουνιάδος της ο Μανώλης ο αδελφός του άνδρου της. Ευρισκόμουν κι εγώ και συζητούσα με τον Μανώλη. Ξαφνικά ακούμε να φωνάζει ή Πολυξένη: «"Ωχ, το κεφάλι μου!» Την στιγμή εκείνη, βλέπω κατάπληκτος, ν' ανοίγει στο δέρμα του κεφαλιού της μια χαραμάδα! Δηλαδή σαν κάποιος με ένα ξυράφι, χτύπησε το κεφάλι της και άνοιξε το δέρμα της κεφαλής περί τον ένα πόντο περίπου! Αμέσως με τις φωνές έτρεξε ή Κατίνα ή Βασιλάκη, πού ήτο αυτές τις ημέρες εις Κεραμιά και με τον Τίμιον Σταυρόν σταύρωσε το κεφάλι της και αμέσως, αυτομάτως έκλεισε!!! "Έκλεισε πάραυτα χωρίς να πετάξει αίμα.
Ό Μανώλης ο συγχωρημένος πού την κρατούσε, με το ωχ! της κουνιάδας του και βλέποντας το άνοιγμα στο κεφάλι της λιποθύμησε! Εγώ με την δύναμη του Θεού, έστεκα από πάνω της, βλέποντας με έντονη κατάπληξη χωρίς να μου έρθει τάσης προς λιποθυμία. Ό κουνιάδος της όμως τάχασε και από την μεγάλη συγκίνησι, βλέποντας το φοβερό αυτό πού συνέβη στη γυναίκα του αδελφού του λιποθύμησε!Είπαν οι άρρωστες, βλέπανε, ότι οι πειρασμοί, με μία ράσπα, με ένα μαχαίρι, της το κάνανε. Εγώ βέβαια δεν είδα πειρασμούς και ράσπα, αλλά είδα με τα μάτια μου το άνοιγμα εις το κεφάλι της!!!
Σε πολλούς οι άρρωστες έλεγαν αμαρτίες, τι είχανε κάνει, αν κλέψανε κ.λπ. οι πειρασμοί γνώριζαν. Όταν πήγαν να φέρουν τον Δεσπότη, ή Όλγα άρχισε να φωνάζει: «Μωρέ δεν ξέρουμε που πάτε ,πάτε να φέρετε μωρέ τον μεγάλο τράγο κ.λπ.». Κάποτε πού ήρθε σπίτι μας ένας χωρικός, πού είχε σχισμένο το χείλος του και έτρεχαν σάλια από το στόμα του, μόλις τον είδε ο Όλγα σηκώνεται επάνω και λέγει: «'Ρε κερατά, ξέρεις γιατί είναι έτσι το στόμα και το πρόσωπο σου; Γιατί τη Μ. Παρασκευή σε σπείραν οι γονείς σου»!!!....