"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με"," Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς", " Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι".

Στο κέντρο της Αγίας Τραπέζης, στην κεντρική κολώνα, πού συμβολίζει τον Κύριο, τοποθετούμε επίσης άγια Λείψανα Μαρτύρων, διότι στο Αίμα και στη Θυσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και στα αίματα των Μαρτύρων στερεώθηκε ή ' Εκκλησία, της οποίας ή πορεία είναι ματωμένη. Γι' αυτό και ή σωτηρία μας επιτυγχάνεται δια πολλών θλίψεων, κόπων, αγώνων και στεναγμών. Δεν βαδίζουμε επάνω σε βαμβάκι, ούτε σε βελούδο. Διερχόμεθα δια πολλών θλί­ψεων πονάμε πολύ, επειδή ακριβώς και ή ηδονή της αμαρτίας υπήρ­ξε πολλή στη ζωή μας.

Κάποιος ιερομόναχος, αυτοαποκαλούμενος "απελπισμένος", στο βιβλίο "ΝΗΠΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ", διηγείται δήθεν για κάποιον άλλον, στην πραγματικότητα όμως για τον εαυτό του, ότι ήρθε, την ώρα πού προσηύχετο με την ευχούλα, με το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με", σε έκστασι... και είδε ένα άπειρο πλήθος δαιμόνων - σαν την άμμο της θαλάσσης, τόσοι πολλοί ήσαν - να του επιτίθενται γεμάτοι λύσσα.

Οι διαθέσεις τους ήταν φονικές. Απ’ όλα τα μέρη, αγριεμένοι φοβερά, ορμούσαν εναντίον του, για να τον κατασπαράξουν...

Συνήλθε και έντρομος έτρεξε προς την Εκκλησία.

—Που θα καταφύγω; αναρωτήθηκε μες στον λογισμό του. Που άλ­λου, παρά στον φρικτό Γολγοθά, στην Αγία Τράπεζα, όπου καθημε­ρινά με δάκρυα και με συντριβή ιερουργώ τα Πανάχραντα Μυστήρια. Θα πέσω εκεί στα πόδια του Χριστού κοίτης γλυκύτατης Πανάχραντου Μητρός Του, της Ύπεραγίας Θεοτόκου.

Έχοντας αυτά στον νου και στον λογισμό του, τρέχοντας έφθασε στον Ναό. Μπαίνοντας μέσα είδε τον Κύριο και την Θεοτόκο Στις εικό­νες του τέμπλου σαν ζωντανούς και με βασιλική δόξα. Το Θείο Πρόσω­πο του Κυρίου είχε μία ανέκφραστη ωραιότητα και άστραφτε πιο δυ­νατά και από τον ήλιο. Όλο το εκκλησάκι ήταν λουσμένο από την θεϊκή Του ακτινοβολία. Τα πάντα στολίζονταν λαμπροφόρα. Οι καντήλες, τα μανουάλια, τα λίγα στασίδια, τα αναλόγια των ψαλτών, ο μικρός πολυ­έλαιος πού ήταν κρεμασμένος από πάνω, το μικρό δεσποτικό, το Άγιο Βήμα, ή Αγία Τράπεζα, τα άμφια, τα εξαπτέρυγα, ή Αγία Πρόθεσις, τα πάντα ήσαν ολόλαμπρα, γεμάτα φως και δόξα! και προπαντός οι αγιο­γραφίες, γύρω - γύρω στους τοίχους του Ναού: παρούσα, λαμπροφορεμένη και δε δοξασμένη ή Θριαμβεύουσα Εκκλησία.

' Ο ιερεύς εκείνος και ασκητής, δεν μπόρεσε να ξανακοιτάξη το Πρόσωπο της τρισηλίου Δόξης του Κυρίου! Μόνο προσκύνησε..., άγγι­ξε ή δεν άγγιξε το προτεινόμενο χέρι του Κυρίου για ασπασμό.

Με φόβο πλησίασε στην εικόνα της Παναγίας, ασπάσθηκε το παρ­θενικό Της χέρι επάνω στην εικόνα και τόλμησε να Την κοιτάξει στο Πρόσωπο. Στην άγια Της αγκαλιά είδε το Θείο Βρέφος καθισμένο σαν σε Θρόνο Χερουβικό... και ήταν τόσο ταιριαστό το θεϊκό αυτό σύμ­πλεγμα, όσο ή ομορφιά και ή ευωδιά σ' έναν πάλλευκο κρίνο ή σ' ένα μπουκέτο από μυρωμένα τριαντάφυλλα... Ομορφιά, ευωδιά!...

' Η Θεοτόκος κοίταζε τον Ιερέα με άπειρη γλυκύτητα και με τόση πραότητα, ώστε εκείνος πήρε θάρρος και ρώτησε:

—Παναγία μου! γλυκεία μου Παναγία και Μητέρα του Ιησού μου, πως θα γλιτώσω από τους δαίμονες που με κυνηγούν;

Με το Όνομα του Υιού μου και με το Όνομα το δικό μου θα νι­κάς και θα εξολοθρεύεις τους δαίμονες, απάντησε ή Θεοτόκος.

"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με",

" Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς",

" Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι".

Και εδώ, μέσα στον Ναό, και στο κελλάκι και έξω, εργαζόμενος και ήσυχάζων, παντού και πάντοτε, το Όνομα του Υιού μου και το Όνομα το δικό μου να επικαλείσαι, συνέχισε ή Θεοτόκος.

Ό Ιερομόναχος έκανε μια στρωτή μετάνοια, βγήκε έξω από το εκ­κλησάκι και φώναξε με όλη του τη δύναμη:

"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με!"

"Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία!"

Αμέσως οι ανίσχυροι, οι αδύνατοι, οι δειλοί δαίμονες εξαφανί­στηκαν όλοι από μπροστά του σαν αστραπή.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ