Στις αρχές του Β' Ευρωπαϊκού παγκοσμίου πολέμου είδα, ότι βρέθηκα στην Αθήνα, στην οδό Αθηνάς, κοντά στην πλατεία Μοναστηρακίου ξαφνικά, όμως, και ενώ ήταν ήμερα αίθρια και ο ουρανός καθαρός, φάνηκε νέφος ολόμαυρο, το όποιο σκέπασε τον αιθέρα του ουρανού και μετέβαλε την λαμπρά ήμερα σε μαύρη νύκτα. Έντρομος και εγώ καθώς και όλοι οι άνθρωποι, όσοι ευρέθηκαν στην οδό Αθηνάς και σε άλλους δρόμους, παρόδους και πλατείες, τρέχαμε να μπούμε σε καταστήματα και σπίτια, νομίζοντες ότι θα γίνονταν κατακλυσμός ή θα έπεφτε τόση βροχή, πού θα έκαμνε μεγάλες ζημιές και καταστροφές. Άλλα αντί να πέση βροχή ερίφθησαν από το νέφος εκείνο το σκοτεινό, το μαύρο, σαν αλεξιπτωτισταί, πλήθος δαιμόνων μαύρων, απαίσιων και αγρίων, με κέρατα, ουρές, όπως οι ζωγράφοι τους παριστάνουν στις άγιες εικόνες, οι όποιοι, πεσόντες ως αστραπή στην γη, επέπεσαν σαν λυσσασμένα θηρία εναντίον των ανθρώπων, τους οποίους κτυπούσαν άσπλαχνα, τραυμάτιζαν και σκότωναν. Έτρεξαν δε και εναντίον μου πολλοί, με θυμό και λύσσα, έτοιμοι να με κατασπαράξουν. Φόβος και τρόμος με κατέλαβε και αγωνία θανάτου, διότι δεν είχα κάποιο βοηθό.
Όλοι οι άνθρωποι, άλλοι μεν θανατώθηκαν και πληγώθηκαν στον δρόμο, άλλοι δε έτρεχαν να κρυφθούν. Στην απελπισία μου, κρατώντας ραβδί στα χέρια μου, άρχισα να τους κτυπώ μπρος, πίσω, δεξιά, αριστερά (διότι από παντού μου επετέθησαν) επικαλούμενος σε βοήθεια τον Χριστό. Με πολύ κόπο και αγώνα και πάλη Ισχυρά μπόρεσα να υπερισχύσω, με την βοήθεια του Χριστού και να τους εκδιώξω, οι όποιοι φεύγοντας και τρίζοντας τα δόντια τους, μου έλεγαν" «Δεν μας διώκεις εσύ, αλλά αυτός τον όποιον επικαλείσαι» .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου