Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ.


1927: Γέννηση στην Βλάστη. Εγκύκλιες σπουδές στην Πτολεμαΐδα, όπου τελειώνει το Γυμνάσιο με άριστα σε όλα τα μαθήματα.

1946: Φοιτητής στην Θεολογική Σχολή. Παράλληλα με τις σπουδές του εργάζεται σκληρά σε πολλές δουλειές.

1950: Πτυχίο με άριστα από την Θεολογική Σχολή Αθηνών. Μετά το στρατό, εργάζεται σε υπεύθυνες θέσεις σε οικοτροφείο, ως και καθηγητής στο σχολείο της χριστιανικής Παιδείας. Μελετώντας ακατάπαυστα, έμαθε πολλές ξένες γλώσσες.

1961: Στο Παρίσι, δουλεύει στην φιλανθρωπική οργάνωση Εμμαούς, γενόμενος ρακοσυλλέκτης χάριν των φτωχών και αποκλήρων. Από εκεί, μετά 2 χρόνια, μεταβαίνει στην Σουηδία όπου εργάζεται σε χειρωνακτικές δουλειές, σε χωράφια, σε εργοστάσια και σε νοσοκομεία ως αποκλειστικός νοσοκόμος. Προσφέρει τις υπηρεσίες του ανιδιοτελώς και ως κοινωνικός λειτουργός εξυπηρετεί τούς μετανάστες, ενώ συγχρόνως μελετά σε πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες. Αρθρογραφεί σε τοπικές εφημερίδες, αγωνίζεται εναντίον του αφελληνισμού των παιδιών μαθαίνοντας ελληνικά στα παιδιά των μεταναστών.

1965: Χειροτονείται από τον Θυάτειρων Αθηναγόρα ιερεύς. Εκτοτε διακονεί τον ελληνισμό της διασποράς στην Δανία, Νορβηγία και Σουηδία διασχίζοντας απομακρυσμένες περιοχές, μη λαμβάνοντας ουδέποτε χρήματα από την ιεροσύνη. Μετά απομονώνεται στο Ρέτβικ, 300 χιλιόμετρα βορείως της Στοκχόλμης, όπου χτίζει ένα σπίτι μέσα στο δάσος εργαζόμενος ταυτοχρόνως ως μαραγκός σε ένα Ίδρυμα. Στο σπίτι αυτό χτίζει και ένα εκκλησάκι, προς τιμή του Αγίου Νικολάου, όπου συρρέουν πολλοί για λειτουργική ζωή και ορθόδοξη πνευματικότητα.

1980: Αφήνει με πολλή οδύνη τούς πιστούς στην Σουηδία και επιστρέφει, υπακούοντας στον πνευματικό του, στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στην Φαιά Πέτρα Σιδηροκάστρου. Αρχικώς στο ησυχαστήριο των Αγίων Ιωάννου του Χρυσοστόμου, πρωτομάρτυρος Στεφάνου και ισαποστόλου Όλγας. Αργότερα αποσύρεται στο βουνό όπου ιδρύει το ταπεινό κελί του οσίου Σάββα του ηγιασμένου, Ματρώνης της εν Κωνσταντινουπόλει και των δύο αύταδέλφων Μαξίμου και Δομετίου των διά της ευχής άγιασθέντων.

Ό π. Ευσέβιος ακτινοβολούσε το φώς της Αναστάσεως του Χριστού, διακονώντας τούς πιστούς διά της εξομολογήσεως, του κηρύγματος, των βιβλίων του (20 βιβλία και πολλές άλλες δημοσιεύσεις). Ήταν ό ερημίτης πού συνέπασχε με τα προβλήματα των άλλων, ό πνευματικός οδηγός, ό ποιμένας ό στοργικός πού νοιαζόταν για όλους μα πιο πολύ για το απολωλός πρόβατο, το χαμένο, αυτός πού σκέφτηκε αγαθά, δίδαξε αγαθά, βίωσε αγαθά. Είχε πνευματική αρχοντιά, σεβόταν την ελευθερία του προσώπου, δεν προσωποληπτούσε, βοηθούσε κρυφά τούς πτωχούς, και επιδίωκε την αφάνεια λέγοντας ότι «δεν είμαι παρά το δάκτυλο πού δείχνει τον Χριστό» και υπέγραφε πάντοτε ως «κεγχριαίος μοναχός».

Παρόλα τα προβλήματα της υγείας του (έμφραγμα το 1989, οσφυαλγία με κύφωση και σκολίωση, βαρηκοΐα και άλλα πολλά πού τα υπέμεινε σιωπηλά) εξομολογούσε χιλιάδες ανθρώπων, ατελείωτες ώρες, δεχόταν «με τα τσουβάλια» γράμματα και μεριμνούσε εν προσευχή για όλους. Διατηρούσε όμως πάντα το σπινθηροβόλο πνεύμα του, με ευχάριστη διάθεση, με ανυπόκριτη αγάπη. Τα τελευταία δύο χρόνια υπέμεινε την ανίατη ασθένεια με πολλές εισαγωγές στο Νοσοκομείο, με χημειοθεραπείες, με οδυνηρές επεμβάσεις.

Έως το τέλος έγραφε τα σχόλια στο βιβλίο του Ιώβ, το όποιο είχε μεταφράσει και το όποιο βίωνε κυριολεκτικώς με υπομονή και καρτερία. Έκοιμήθη στις 4 Νοεμβρίου 2009. Από τα βιβλία του αναφέρουμε: Αναβάσεις, Ουκ έπ' άρτω..., Ή Φυγή, Διαστάσεις Ορθοδόξου Πνευματικότητος, Άγαλλίαμα καρδίας, Ό πολύαθλος Ιώβ, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη, Ή Εκκλησία μου και εγώ, Ύποτυπώσεις πνευματικής ζωής, Έπιψαύσεις άκρω δακτύλω, κ.ά.... Μετέφρασε: Λόγος περί προσευχής του Αγίου Νείλου, Ό δρόμος των ασκητών, Κουβεντιάζοντας με τον πόνο κ.ά., πολλές επιστημονικές, θεολογικές πραγματείες και εργασίες και άρθρα σε πολλά περιοδικά και έντυπα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: