Το χάρισμα του πάσχειν υπέρ Χριστού (κήρυγμα του πατρός Ευσεβίου)

 Αναλύοντας ό π. Ευσέβιος την προς Φιλιππησίους επιστολή, αναφέρθηκε και στην αντιμετώπιση των δοκιμασιών εκ μέρους των πιστών χριστιανών και αναφέρθηκε ιδιαιτέρως στην Κλεονίκη.

Συγκεκριμένα στο στίχο 27 του πρώτου κεφαλαίου «ότι υμίν έχαρίσθη, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν», δηλαδή σε σας δόθηκε ως χάρη όχι μόνο το να πιστεύετε στο Χριστό, αλλά και το να πάσχετε υπέρ του Χριστού, είπε τα ακόλουθα:

«Ή σωτηρία πού μας δόθηκε δεν έχει μόνο την χαρούμενη και ευλογημένη σκοπιά, αλλά έχει και αυτήν την πλευρά, δηλαδή το πάσχειν, πού όσο κι αν φαίνεται αρνητική, έχει μεγάλη ευλογία υπό το φώς της αιωνιότητας. Όλα όσα έχουμε είναι δώρα Θεού αλλά και το πάσχειν είναι δώρο. Μα πώς είναι δυνατόν να πάσχω για Αυτόν; Αυτό σκανδαλίζει τις ψυχές. Ακούμε οι πνευματικοί στην ιερά εξομολόγηση να μας λένε: -Γιατί να πάσχω; Μέχρι πότε θα υποφέρω; Γιατί να βασανίζομαι; Πού είναι ό Θεός της Αγάπης; Τί Θεός είναι αυτός πού τιμωρεί; (ενώ ό Θεός δεν τιμωρεί).

Το πάσχειν υπέρ Χριστού το βλέπουμε έκδηλο, μεγάλο, φωτεινό, στους μάρτυρες, πού έπασχαν για το Χριστό. Καλούμεθα όλοι μας να πάσχουμε για το Χριστό μας. Βλέπουμε όμως και τέτοιους ανθρώπους και σήμερα, έχουμε παραδείγματα και σήμερα. Υπάρχουν τέτοιοι ήρωες με προσευχή, με σιωπή, με πίστη προ πάντων, πού πάσχουν για το Χριστό ενώ θα μπορούσαν με μία παρέκκλιση από τον Θεό, να έχουν χρήματα, να τούς εκτιμά ό κόσμος. Τώρα τούς περιφρονούν, τούς θεωρούν τρελούς. Αυτό καλούμεθα να καταλάβουμε όταν πάσχουμε, όταν υποφέρουμε, όταν δοκιμαζόμαστε από αρρώστιες, ας τα θεωρήσουμε ως δώρα του Θεού. Όπως λέει ό Απ. Παύλος στην προς Κολασσαείς (κεφ. 1, 24): «άνταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού». Επειδή δηλαδή αγαπώ το Χριστό, όταν πονώ και υποφέρω λέω: Χριστέ μου σε βλέπω σταυρωμένο, κουράστηκες στη στάση αυτή, καρφωμένος με χέρια απλωμένα, στηριζόμενος στα πόδια τα καρφωμένα, σε παρακαλώ, κατέβα λίγο να υποφέρω κι εγώ για σένα, έτσι θα συμμετέχω κι εγώ....

'Αν ό Χριστός μας ζούσε μέχρι σήμερα επάνω στο Σταυρό (μπορούσε να το κάνει κι αυτό) θα υπέφερε πάντοτε. Τώρα τον άνταναπληρούν αυτοί, πού τον αγαπούν, δεν τον αφήνουν να υποφέρει, ανεβαίνουν αυτοί στο σταυρό, λίγο ό ένας, λίγο ό άλλος, και έτσι ό πόνος μας γίνεται λυτρωτικός, αποκτά διαστάσεις τεράστιες, συμπάσχουμε με το Χριστό, και έτσι συμπονούμε για το Χριστό για την σωτηρία του κόσμου. Άρα όταν ό πόνος μου αποκτήσει κοσμικές διαστάσεις και δεν είναι προσωπικό γεγονός μόνο, πονώ για την Εκκλησία, πονώ για τούς άλλους αδελφούς μου πού υποφέρουν, και λέω, Κύριε, γιατί να πονούν άλλοι κι όχι μόνο εγώ; 

Να το πω με την καρδιά μου. Τότε φεύγει ή πίκρα του πόνου. Τότε συμφιλιώνομαι με τον πόνο. Όπως λέει ένας ξένος ορθόδοξος συγγραφέας (Τίτο Κολιάντερ) ό πόνος μας είναι ό εχθρός μας. Όσο είναι εχθρός μας, αντιστέκεται και μας βασανίζει. Όταν όμως συμφιλιωθώ μ' αυτόν (σύμφωνα με την εντολή του Χριστού πού λέει αγαπάτε τούς εχθρούς σας) και αγαπήσω τον πόνο εν Χριστώ, και τον αναλάβω, τότε ό πόνος εξαφανίζεται και δεν έχει δύναμη αντιστάσεως, αιχμαλωτίζεται και αποκτά άλλες διαστάσεις πνευματικές.

Όσο κι αν φαίνονται αυτά κουβέντες, το έχουμε δει να το πραγματοποιούν άνθρωποι πολύ πιστοί, και μένουμε κατάπληκτοι μπροστά στην χάρη πού τούς δίνει ό Θεός - αυτό είναι το χάρισμα. Μεγαλύτερο από το χάρισμα της χαράς είναι το χάρισμα του πόνου εν Χριστώ, με τις διαστάσεις πού δίνει. Είναι δωρεά, αυτό το χάρισμα.

Για να πάρουμε θάρρος, υπάρχουν αδελφοί, πού βασανίζονται, το έχουμε συνειδητοποιήσει; Ότι το να γίνουμε σωστοί χριστιανοί σημαίνει άρση σταυρού. Το να πιστέψουμε στο Χριστό, είναι όπως αυτό πού λέγεται «βίβερε περικολοζαμέντε» δηλαδή, «επικινδύνως ζείν» (π.χ. όπως οι ορειβάτες, οι οδηγοί φορτηγών, πού οδηγούν συνεχώς 20 ώρες το εικοσιτετράωρο ή άλλοι με αθλήματα, βατραχάνθρωποι, κ.τ.λ.). Αλλά και ό Χριστιανός καλείται να ζήσει επικινδύνως. Ακολουθεί επικίνδυνη ζωή με κινδύνους πνευματικούς, από απελπισία, από ευμάρεια, από την ηδυπάθεια, από πειρασμούς των ματιών, των αυτιών, της αφής, και άλλων αμαρτωλών ενεργειών εκ μέρους του μεγάλου εχθρού μας του σατανά και των οργάνων του είτε συνειδητών είτε μη συνειδητών. Χρειάζεται να πιστέψουμε ότι το μαρτύριο οποιασδήποτε μορφής είναι χάρισμα Χριστού.

 Να καταλάβουμε το έξης: Υπάρχουν χαρίσματα μεγάλα (όπως άνθρωποι διορατικοί, προορατικοί, θαυματουργοί). Αλλά αυτά δεν είναι τα μεγαλύτερα χαρίσματα όμως. Τα έδωσε ό Θεός. Αναφέρει ό Απ. Παύλος «ζητείτε τα χαρίσματα τα κρείττονα, πίστη, ελπίδα, αγάπη». Αυτά αν τα κατορθώσουμε, αυτά πού δεν φαίνονται, είναι πολύ μεγάλα χαρίσματα. Αυτά να επιζητούμε. Τα άλλα, θα μάς τα δώσει ό Θεός, αν χρειάζεται, για να βοηθήσουμε άλλους, αν εξυπηρετούν την σωτηρία των αδελφών. Όλοι μπορούμε να γίνουμε χαρισματούχοι.

 Για όλους δίνονται τα χαρίσματα και το πάσχειν υπέρ Χριστού ακόμη. Κάποιος πού δεν έχει δυνατότητα να δράσει, να κάνει μεγάλα έργα και δείχνει υπομονή, είναι μεγάλος άγιος. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, και σάς αναφέρω κάτι, για μία ψυχή πού ζει στο εξωτερικό. Της είπαν αν αποκτήσει παιδί θα μείνει παράλυτη. Αυτή είπε, εγώ δεν το σκοτώνω το παιδί κι ας μείνω παράλυτη. Ό Θεός επέτρεψε να γίνει παράλυτη. Είναι άξια θαυμασμού κι αυτή και ό σύζυγος της. Θεωρώ τον εαυτό μου ανάξιο ακόμη και να ασπαστώ το δάπεδο, πού πατούν τα πόδια της. Τέτοιοι ήρωες υπάρχουν. Όπως και μία άλλη περίπτωση (εδώ εννοεί ό π. Ευσέβιος, σ' αυτήν την ομιλία του, χωρίς να την ονομάζει, επειδή τότε ζούσε, την Κλεονίκη). Θυμάμαι μία νεανική ψυχή, μια ψυχή παράλυτη στο σώμα. Μία μέρα έρχεται στο εξομολογητήριο μία άλλη ψυχή να μου πει τα βάσανα της. Και μου λέει, 20 χρόνια υποφέρω, βασανίζομαι. 

Έτυχε εκείνη την ήμερα, να περιμένει να με δει και εκείνη ή παράλυτη στο σώμα. Τότε λέω σε εκείνη τη Κυρία: -δεν έχω κανένα επιχείρημα να σάς πω. Παρακαλώ πάτε και βρείτε εκείνη την παράλυτη κοπέλα (Κλεονίκη) και ξαναρθείτε. Εκείνη ή κοπέλα είχε ένα πρόσωπο πού έλαμπε σαν τον ήλιο, ομολογουμένως φωτεινό πρόσωπο, έλαμπε από πίστη, ελπίδα. Είχε πει στην μητέρα της: -Είμαι πολύ ευτυχισμένη πού είμαι έτσι. Να μην αλλάξω την κατάσταση πού είμαι (την στιγμή πού ό καθένας στην θέση της θα ήθελε να γίνει καλά). Όταν επέστρεψε ή κυρία τη ρώτησα, τί έχετε να πείτε; Και μου απήντησε -δεν χρειάζεται να μου πείτε τίποτα, το είδα, το άκουσα, το έζησα!

Νάτο το κήρυγμα πού έκανε ή ψυχή με το παράλυτο σώμα, πού αλλιώς θα θεωρείτο άχρηστη. Δεν είναι άχρηστη. Ό καθένας μας να το αναλάβει το χάρισμα αυτό (το πάσχειν υπέρ Χριστού) όποιας μορφής κι αν είναι αυτό, διότι τότε θα δοξαστεί ό Θεός. Ό Απ. Παύλος το έζησε, γιατί είχε σκόλοπα στη σάρκα του. Τρεις φορές παρακάλεσε το Θεό να τον απαλλάξει και ό Θεός του είπε -σου αρκεί ή χάρη μου. Ή δύναμη μου, θα εκφραστεί διά σου του αδύναμου Παύλου. Θα θεραπεύεις άλλους κι εσύ θα είσαι άρρωστος, θα εμπνέεις άλλους κι εσύ θα είσαι άρρωστος! Αυτός ήταν ό ασθενικός Παύλος, ό γιγαντιαίος, ό ουρανομήκης Παύλος, με την αγάπη του πού έλεγε «Θα ευχόμουν μάλιστα εγώ ό ίδιος να είμαι μακριά από το Χριστό, αρκεί να σωθούν οι αδελφοί μου». Τέτοια αγάπη αδελφοί μου, αχ να 'χαμε λίγη τέτοια αγάπη!

 Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο αν επιτρέψει να πάσχουμε υπέρ Χριστού, να το θεωρήσουμε μεγάλη ευλογία, ευλογία για όλους μας, πού είθε να θελήσει να δώσει ό Θεός». Και ό ίδιος ό π. Ευσέβιος, δοκιμάστηκε, όπως γνωρίζουμε, σαν το χρυσάφι στο καμίνι του πόνου και των θλίψεων, υπομένοντας, σαν τον Ιώβ, του οποίου σχολίασε εκτενώς το βιβλίο, την βαρύτατη ασθένεια του, έως την κοίμηση του (2009).