" Τη αυτή ημέρα..... Παισίου του Αγειορείτου" (ποίημα Σελίμου Β. Παναγιώτου)
Στα μέσα του καλοκαιριού στις δώδεκα Ιουλίου
τη μνήμη εορτάζουμε νεοφανούς Αγίου.
Φαράσσων θείο γέννημα, βλαστός καππαδοκίας
αστέρας του αιώνα μας, άνθος της Εκκλησίας.
Τον βάπτισε ο χατζαφεντής, του δωκε τ 'ονομα του
καλόγηρο τον άφησε στη στράτα τη δικιά του.
Κι η προφητεία έλαμψε του Οσίου Αρσενίου
για την πορεία του κλινού γέροντος Παισίου.
Στης Παναγούδας τη σιγή σε ταπεινό κελλάκι
ασκήθηκε ως μοναχος με το κομποσχοινακι.
Μορφή γλυκιά, ασκητική, δοχείο αγιοσύνης
παράδειγμα των ασκητών, στύλος της σοφροσύνης.
Το ιλαρό του πρόσωπο και το χαμόγελο του
είτε πιστό ειτε άθεο τον έκανε δικό του.
Ολιμερίς προσηύχετο για όλους τους ανθρώπους
κι ο Κυριος τον αντάμειψε για τους επίγειους κοπους.
Θαυμάτων χάρη του δωκε, ασθένειες να γιατρεύει
παρηγορίας δωρεά, τις θλίψεις να ημερεύει.
Και χάρισμα προφητικό επήρε απ το Χριστό μας
για την αγάπη που έτρεφε προς το φτωχό λαό μας.
Στα λόγια του αναπαύθηκαν πλήθη εχόντων χρεία
να λάβουν απ το γέροντα ουράνια ευλογία.
Τον εαυτό του παίδευε για κάθε αδελφο του
γιατι σ εκείνον έβλεπε τον Κύριο και Θεό του.
Ακόμη και στον κράββατο του πόνου δε λιγούσε
με υπομονή, αγόγγυστα το τέλος καρτερούσε.
Και τώρα στο Φιλάνθρωπο έχοντας παρρησία
υπερ ημών δεόμενος προσφέρει ικεσία.
Για αυτό κι εμείς στον τάφο του με πίστη προσκυνούμε
κεράκι του ανάβουμε και τον παρακαλουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου