O ALAIN DUREL ΣΤΗΝ ΣΚΗΤΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ.

Πολλά είχα ακούσει για τον πατέρα Πετρώνιο, τον ηγούμενο της Ρουμανικής Σκήτης τού Προδρόμου. Έτσι αποφάσισα να πάω διά θαλάσσης μέχρι τη Μεγίστη Λαύρα και από κει να συνεχίσω με τά πόδια. Εκείνη την όμορφη φθινοπωρινή μέρα, στα πλάγια τού μονοπατιού οι μουριές και οι κουμαριές έγερναν γεμάτες καρπό, αλλά και οι βελανιδιές και τά πεύκα, λουσμένα στο φως, έλαμπαν με μια βαθιά και μυστηριώδη χαρά. Την ίδια κιόλας μέρα, μπόρεσα να μιλήσω με τον Πετρώνιο, άνθρωπο πολύ προχωρημένης ηλικίας, με αριστοκρατικό παράστημα. Κατάγεται άραγε από οικογένεια ευγενών;

 Δε θα το μάθω ποτέ, αλλά οι κινήσεις του και ή ευφράδειά του, τά θαυμάσια γαλλικά του μού έδιναν την εντύπωση ότι είχα μπροστά μου ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας.

Ό άγιος μοναχός στεκόταν ενώπιον μου, με το σκούφο στο χέρι. Το σαλόνι, δίπλα στην τράπεζα, ήταν γεμάτο φωτογραφίες από ρουμανικά μοναστήρια και τοπία. ’Ήταν ή χρονιά των μεγάλων ανατροπών: ή Ανατολική Ευρώπη άλλαζε, ή Ρουμανία ήταν σε αναβρασμό. Περίμενα ότι θα

μιλούσε για τά πολιτικά γεγονότα πού συγκλόνιζαν την πατρίδα του. Δεν το έκανε. Σαν τού αετού πού ίπταται πάνω απ’ τη γη, το βλέμμα του παρέμενε αταλάντευτα προσηλωμένο στο γαλάζιο, εκεί πού θριαμβεύει ό Αμνός ό άμωμος, ό άδυτος ήλιος.

— Οι άνθρωποι παθιάζονται με το επάγγελμα τους, βάζουν τά δυνατά τους, για να γίνουν αρχιτέκτονες, μηχανικοί ή καλλιτέχνες, αλλά, για να ασκήσουμε αυτό πού είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών, δε θα έπρεπε να δοθούμε ολοκληρωτικά; Μιλάω για την τελειότητα στην οποία μάς καλεί ό Θεός. Έχουμε όλοι μια αποστολή: να γίνουμε τέλειοι όπως και ό Πατέρας μας ό Ουράνιος είναι τέλειος. Και είμαστε όλοι ελεύθεροι είτε να την πραγματώσουμε είτε όχι. Μέσα μας ό Θεός, μαζί με τον προορισμό αυτό, έβαλε και τις αναγκαίες δυνάμεις. Διότι δεν είμαστε μόνον οι ασθενείς πού έχουν ανάγκη νοσηλείας, αλλά, σε κάποιο βαθμό, και οι ιατροί τού ίδιου μας τού εαυτού. Πρέπει να θέσουμε σε κίνηση τη θέλησή μας και την επιθυμία μας να ακολουθήσουμε το Ευαγγέλιο.

 Στο βάθος, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη μοναχική και στη χριστιανική ζωή. Όλοι οι άνθρωποι καλούνται να έχουν πρότυπό τους τον Χριστό, όλοι καλούνται να γίνουν Θεοί κατά χάριν. Κανένας Χριστιανός δεν μπορεί να ξεφύγει από το αίτημα της αγιότητας. Και έχει πολύ ενδιαφέρον να μπει κανείς σ’ αυτή την περιπέτεια, πού είναι ή πιο όμορφη και ή πιο ευγενής! ’Αν δε βρούμε πνευματικό πατέρα, υπάρχουν πάντα οι Πατέρες της Εκκλησίας και ό ίδιος ό Κύριος ημών! Να ξέρετε ότι μια προσευχή πού γίνεται με πίστη πάντα παίρνει αυτό πού ζητά και να είστε βέβαιος ότι αυτό πού ζητήσατε θα εκπληρωθεί. 

Πρέπει να επιστρέφουμε στον εαυτό μας και να δώσουμε στο πνεύμα μας τά μέσα να καθαρθει ξαναβρίσκοντας την αρχική του απλότητα. Ή προσευχή για τον άνθρωπο είναι πιο αναγκαία κι από την αναπνοή, αυτή μάς οδηγεί προοδευτικά να δούμε τη μυστική ουσία των πραγμάτων. Ή σύγχρονη κοινωνία θεωρεί τις κακίες ως αρετές. Ό καπιταλισμός έχει κάνει την κλοπή σύστημα. Με ποιό δικαίωμα, για παράδειγμα, μπορούν να πουλάνε τη γη ή το νερό, αγαθά πού ανήκουν σε όλους; Γι’ αυτό ό κόσμος σήμερα έχει γυρίσει ανάποδα.

Ποτέ άνθρωπος δε μού έχει δώσει τέτοια αίσθηση καλοσύνης και αθωότητας. Ενώ μιλούσε, είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν μπροστά σ’ ένα μικρό παιδί και όχι σ’ έναν εξαιρετικά καλλιεργημένο γέροντα. Με οδήγησαν στο δωμάτιό μου και, μόλις έκλεισα πίσω μου την πόρτα, δεν μπόρεσα να κρατηθώ, ξέσπασα σε λυγμούς. Τά δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τά μάτια μου, σαν να ανέβλυζαν από μιαν άγνωστη πηγή. Αυτός ό γέρο-Ρουμάνος είχε αγγίξει βαθιά την καρδιά μου. Μπροστά σε τέτοιους ανθρώπους νιώθεις μικρός, τιποτένιος• ή ομορφιά της ψυχής τους φανερώνει τη δική σου πνευματική ασχήμια.

Επέστρεψα στη Μονή Σταυρονικήτα δοξάζοντας το Θεό για τά θαυμάσια πού επιτελεί διά των αγίων Του. Τί θα τά έκανα όμως τά ωραία λόγια πού άκουσα;

 ’Ήμουν σαν τον αρχάριο βιολονίστα πού ήθελε να παίξει Παγκανίνι. Ασφαλώς, σε διανοητικό επίπεδο, οι έννοιες αυτές ήταν κατανοητές, ή ψυχή μου όμως παρέμενε αιχμάλωτη στα δίχτυα τού κόσμου. Νόμιζα ότι το βάπτισμα θα με  έκανε αμέσως άγιο. Είχα ξεχάσει τά λόγια του παλιού μου δασκάλου, τού σουάμι Ριταγιανάντα: «Δεν μπορείς να καταστρέφεις τις προδιαθέσεις σου, αλλά μόνο να τις αναπροσανατολίσεις». Και αυτό χρειάζεται χρόνο, προσπάθεια, υπομονή. Εγώ όμως ήμουν ανυπόμονος, τρομερά ανυπόμονος!

 Παιδί της γενιάς τού ’68, τά ήθελα όλα και τά ήθελα τώρα αμέσως: να γίνω ερημίτης σήμερα κιόλας, ενώ δεν είχα ανεβεί ακόμα ούτε στο πρώτο σκαλί. Με την ανυπομονησία όμως, χάνεις πολύ χρόνο. Σαν το νεαρό στρατιώτη πού πηγαίνει στο μέτωπο χωρίς οπλισμό, διαπίστωνα ότι, ανάμεσα στη διάνοια και στη θέλησή μου, ανοιγόταν ένα τεράστιο κενό. 

Ό χειρισμός των πνευματικών όπλων είναι τέχνη και, όπως είναι φυσικό, απαιτείται μακρά μαθητεία. Αυτό προσπάθησε να μου εξηγήσει ό νέος μου ηγούμενος, ό πατήρ Τύχων.

ALAIN DUREL Η ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣΤΩΝ ΑΓΙΩΝ.