Συναντηθήκαμε. Εκείνος ήταν γερασμένος καί καταβεβλημένος αλλά τό βλέμμα των μαύρων ματιών του διαπερνούσε τόν συνομιλητή όπως τότε στη Σερβία, μέχρι τήν καρδιά. Αρχίσαμε να μιλάμε γιά τήν πορεία τού κόσμου, γιά τήν Εκκλησία, τή Ρωσία... «Σεβασμιώτατε, τόν ρώτησα, άραγε οι κακουχίες καί οί στερήσεις στό στρατόπεδο συγκέντρωσης, πνευματικά φονεύουν ή ξαναγεννούν τόν άνθρωπο; Έγώ γιά παράδειγμα, γνώρισα άνθρώπους, καί μάλιστα πιστούς, οι όποιοι στό στρατόπεδο δέν είχαν τή δύναμη να προσευχηθούν έπειδή όλες τους οι δυνάμεις ήταν συγκεντρωμένες στό ξεροκόμματο, στό κρεμμύδι, στό φλυτζάνι μέ τό ζεστό νερό...».
Μου απάντησε: Στό στρατόπεδο γινόταν έτσι - κάθεσαι σέ μιά γωνιά καί έπαναλαμβάνεις μέσα σου:
-Κύριε, εγώ ειμί γη καί σποδός. Κύριε παράλαβε τήν ψυχή μου! Καί πάλι - σέ ανεβάζει ό Κύριος... Στήν πραγματικότητα, θά έδινα όλη τή ζωή πού μου άπέμεινε, έάν αυτό ήταν δυνατόν, γιά μιά ώρα παραμονής στό Νταχάου.
Ό Επίσκοπος σήκωσε τά μάτια του καί μέ κοίταξε ίσια στά μάτια. Εγώ δέν μπόρεσα να άντέξω εκείνο τό βλέμμα. Μέ κοίταζαν τά μάτια τού ανθρώπου πού συνάντησε τό Θεό πρόσωπο πρός πρόσωπο....
Δέν πιστεύω παρά γνωρίζω, φώναζα μέ όλη μου τή δύναμη καί εκείνοι εξαγριωμένοι έφευγαν αυτοστιγμεί. Αργότερα ξανάρχιζαν τήν κουβέντα καί ρωτούσαν:
Ό Έπ. Νικόλαος ήταν στύλος τής Σερβικής Εκκλησίας. Τώρα, μετά τήν κοίμησή του, βλέπει συνεχώς τό Θεό πρόσωπο πρός πρόσωπο.
Ἁγιοπνευματικές Διδαχές γιά τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους , Ἁγίου
Νικολάου Ἀχρίδος,. ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου