ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ . ΠΑΤΗΡ ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ

Να μπούμε στο μάθημα των Θρησκευτικών;

Έχετε λίγη ακόμη ώρα;

Έχουμε ώρα.

Ωραία. Πριν πούμε αυτό, θα μου επιτρέψεις να κάνω μία ακόμα αναφορά σε αυτά που είπε ο πατήρ πριν από λίγο. Ένας γνωστός ονομαστός ιερέας -δεν θα πω το όνομά του τώρα- σε μια συνέντευξή του πρόσφατα -είναι Ορθόδοξος, εδώ στην Ελλάδα- είπε ότι: «Ο Θεός είναι “νεκρός” και τον σκοτώσαμε εμείς με την κακία μας, με την αδιαφορία μας για τον διπλανό μας, με όσα συμβαίνουν και δεν χρησιμοποιούμε το όνομά Του». Σας τα λέω έτσι, σε μία ελεύθερη απόδοση τα όσα είπε. Έχουμε εμείς την δύναμη να σκοτώσουμε τον Θεό;

Όχι, σκοτώσαμε τον άνθρωπο, τον Χριστό ως άνθρωπο. Και ως άνθρωπος έπασχε ο Χριστός, όχι ως Θεός, έχουμε και μία αίρεση των Θεοπασχιτών που έλεγαν ότι έπασχε ως Θεός. Δεν είναι αλήθεια, όμως, αυτό. Έτσι. Σκοτώσαμε τον άνθρωπο, τον Χριστό. Τον σκοτώσαμε και τον βάλαμε και στον τάφο Του. Πέθανε ο Χριστός, αλλά ανέστη και αυτό δεν μας το λένε. Πέθανε ο Χριστός για να ζήσει ο κόσμος. Αλλά ανέστη! Λυτό είναι πολύ σημαντικό. Και το Κοράνι μάς μιλάει για τον Χριστό. Όταν φτάνει :την Σταύρωση και στην Ανάσταση τα κρύβει. Πάει μετά την Ανάσταση, σαν να μην έγινε τίποτα. Γιατί αυτά είναι που καίνε. Η Σταύρωση και η Ανάσταση. Η Σταύρωση νίκησε τον θάνατο, την αμαρτία, τον Αδη, το κακό, την αδικία... «Ό Χριστός ανέστη νεκρών», που λέει μια ωραία κουβέντα, διότι «άδίκως έσταυρώθη». Και το άδικο δεν ευλογείται. Όχι ως Θεός μόνο, αλλά και επειδή ήταν άδικο αυτό που έκαναν.

Σφαγήν σου την  άδικον Χριστέ». Και το άδικο δεν ευλογείται. Έτσι λοιπόν ο Χριστός  με το  σταυρό του άνοιξε τις πύλες του Παραδείσου.. Και τις πύλες του Αδη και τις πύλες του παραδείσου. Και με την Ανάσταση έκανε τον άνθρωπο καινούργιο. Ανάσταση! Γιατί στον παράδεισο πριν πέσει, ήταν όρθιος ο άνθρωπος. Έπεσε με την πτώση και τα υπόλοιπα, και ήρθε ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού και έγινε σαρκοφόρος Θεός και τον σήκωσε. ΓΓ αυτό βλέπουμε ότι στον Αδη πάει το πρωτόπλαστο ζευγάρι για το μίτο της ανθρωπότητας. Στην αρχή, και τι κάνει; Τους πιάνει από τα χέρια και τους σηκώνει.

Τι ωραία εικόνα!

Αυτή είναι ωραία εικόνα, ναι. Ως προς τα άλλα, δεν έχουμε δει την Ανάσταση του Χριστού. Ούτε οι στρατιώτες κατάλαβαν την Ανάσταση ούτε κανένας άλλος. Δεν κατάλαβαν οι άγγελοι πως ενσαρκώθη. Τον αρχάγγελο Γαβριήλ εμπιστεύτηκε ο Θεός. Του είπε υπό άκρα εχεμύθεια. «Πήγαινε εκεί να το αναγγείλεις στην πόλη της Ναζαρέτ». Βέβαια. Ήτανε μυστικά αυτά όλα. Ήθελε να ξεφύγει από τον δαίμονα. Γιατί ο δαίμονας, αν έβλεπε ότι γίνεται σάρκωση και μία παρθένος μένει έγκυος από πνεύμα άγιο, θα τους σκότωνε. Έχουμε λοιπόν νομική κάλυψη. Αν μια παρθένα μείνει έγκυος έτσι από τον αρραβωνιαστικό της, είναι νόμιμη. Οπότε έχει και μια νομική κάλυψη αυτό το πράγμα. Γιατί ο δαίμονας περίμενε -λένε οι Πατέρες- ποιά παρθένα θα μείνει  έγκυος χωρίς άντρα. Το είχε πει ο Ησαΐας. «Παρθένος έν γαστρί έξει και τέξεται υιόν». Οπότε κοίταζε. Κοίταζε την Παναγία. Κάτι δεν του πήγαινε καλά, αλλά όταν είδε τον Ιωσήφ του είπε: «Ησύχασε». Κακώς ησύχασε. Γι’ αυτόν κακώς. Και μετά; Του την έφερε ο Χριστός ωραία. Και πάνω στον σταυρό ανέβασε τον Χριστό ως άνθρωπο. Έλα όμως που μέσα στον Χριστό ήτανε ο Θεός κρυμμένος. Το άγκιστρο της θεότητας. Τον βούτηξε τον διάβολο και του άλλαξε τα... πετρέλαια! Η θεότητα δεν έφυγε ποτέ από τον Χριστό. Το σώμα του, όταν το έθαψαν, η ταφή λέγεται θεόσωμος. 

Ήταν μαζί και η θεότης για να μην υποστεί διαφθοράν. Φθοράν, δηλαδή θάνατο, υπέστη ο Χριστός. Χωρίστηκε η ψυχή από το σώμα. Σήψιν όχι, επιστατούσε η θεότης και η ψυχή Του πήγε στον Αδη, γιατί στον Αδη δεν πηγαίνουνε σώματα. Έχει σημασία αυτό. Είναι πολύ συγκινητικό. Επήγε με την θεότητα. Το απολυτίκιο λέει: «... άστραπή τής θεότητος» ενέπνευσε τον Αδη με την αστραπή της θεότητος. Και όσοι το είδαν, Τον περίμεναν και το είχαν διδαχθεί και το διδάχτηκαν και από τον Χριστόν τρία μερόνυχτα. Άλλος χωροχρόνος εκεί πέρα. Λοιπόν, και Τον πίστεψε, τους πήρε και έφυγε. Και μόλις πήγε στην μέση κατάσταση των ψυχών, στην πόρτα του παραδείσου: «-Σε περιμένουμε». «-Γιατί;» «-Για να πάμε και εμείς». Όταν έλεγε ο πατήρ Χαράλαμπος ο Βασιλόπουλος: «Στέλνετε τα παιδιά στον πόλεμο όταν έχετε πόλεμο για να κάνουν το τραπέζι της χαράς». Περίμεναν να έρθει και ο τελευταίος από τον πόλεμο, αν γυρίσει. Και τότε κάνανε την χαρά. Γι' αυτό και οι άγιοι περιμένουν. Το λέει ο απόστολος Παύλος προς Εβραίους: «Τού Θεού περί ήμών κρεϊττόν τι προβλεψαμένου». «Προέβλεψε ο Θεός για χατίρι μας κάτι καλύτερο». 

Ποιο; «Ινα μή χωρίς ήμών τελειωθώσιν». Να είμαστε όλοι μαζί. Αυτή είναι η αδερφοσύνη, αυτή είναι η ενότητα. Αυτό είναι το ανθρώπινο γένος.

Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι άλλο πριν αναφερθώ στα Θρησκευτικά. Ήμουνα μπροστά σε μια ομήγυρη προχθές και άκουσα κάποιον πιστό να λέει ότι τώρα δεν πηγαίνει στην ενορία που πήγαινε, πάει σε μία άλλη διότι τον εμπνέει ο κληρικός. Θέλουμε να μας εμπνεύσει κάποιος για να πιστέψουμε; Δηλαδή, πρέπει να υπάρχει πάντα κάποιος να μας εμπνέει;

Δυστυχώς, είναι αλήθεια αυτό. Θέλουμε να μας εμπνεύσει. Έν  πνεύμα. Έχει μέσα του το πνεύμα του Θεού και το μεταδίδει και σε εμάς. Αυτό που είπαμε και στην αρχή. Και παίρνουμε και εμείς μπρος. Ευσεβόμεθα και εμείς. Είμαστε σαν μεθυσμένοι όπως οι Απόστολοι που έλαβαν το Άγιο Πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής. Έτσι γίνεται αυτό. Μετά ακούμε να λένε μερικοί ιερείς ότι μας παίρνουν τους ανθρώπους. «Γίνε και εσύ ιερέας σαν αυτόν που πάνε». Δεν πάνε οι άνθρωποι. Σε καλούν οι ιερείς που είναι εκεί, σε προκαλούν για την ακρίβεια να αλλάξεις και εσύ. Έχει δυνατότητα να αλλάξει ο άνθρωπος. Αλλά πρέπει να κάτσει κάτω και να δουλέψει. Άμα δεν δουλέψει, δεν γίνεται! «Δεν τρως ψωμί αν κάθεσαι» έλεγε η μάνα μου. Πρέπει να δουλεύεις! Σε όλα τα επίπεδα. Να εργάζεσαι. Δεν γίνεται αλλιώς. Ο Χριστός δεν καθόταν καθόλου. Την νύχτα διανυκτέρευε στις προσευχές και την ημέρα ήτανε με τα πλήθη. Δεν γίνεται αλλιώς. Και η δουλειά φαίνεται. Ποιος δουλεύει, φαίνεται. Και οι πολιτικοί ακόμη.

Αυτός που δουλεύει, φαίνεται. Και αυτοί που δεν δουλεύουν, φαίνονται.

Μπορείς να κοροϊδέψεις τους πολλούς για λίγο, όχι όμως όλους για πάντα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΑΤΗΡ ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ . Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΟΥ