Δεν ξέρω να απαντήσω στον πόνο σου.
Ούτε στη μάνα που αρρωσταίνει το παιδί της,
ούτε σε σένα με το μεγάλο πένθος,
το διαζύγιο, τον καρκίνο,
την απόλυση,
τα τόσα δράματα...
Ούτε το Θεό θέλω να υπερασπίσω
με ψέμματα
και θεωρίες διάφορες.
Άλλωστε κι ο Ίδιος,
δεν υπερασπίζεται τον Εαυτό Του,
παρά μόνο σταυρώνεται.
Τότε, τι μένει;
Δεν ξέρω.
Αυτό που κάνουμε τώρα: ένα μοίρασμα.
Αυτό το κοινό που μας ενώνει.
Το δάκρυ που μας φέρνει πιο κοντά.
Όλα τα άλλα, οκ, μεγάλα λόγια,
όμορφα, φανταστικά,
μα κάπου αφήνουν πάλι την καρδιά
να πνίγεται στους λυγμούς της,
μπροστά στον όποιο θάνατο,
τον μικρό της κάθε μέρας,
και τον άλλο,
τον τελικό...
Χριστός Ανέστη!
Μεγάλη κουβέντα!!
Που θέλει μικρές μικρές,
καθημερινές αποδείξεις,
πάνω στα πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου