Αν φτάσουμε στο σημείο μέσα στην Εκκλησία να καλλιεργείται ο εγωισμός μας -κρυφός ή φανερός, είναι εξίσου φοβερός-, τότε νομίζω ότι κινδυνεύουμε πολύ. Ορθοδοξία θα πει ταπείνωση. Ορθοδοξία είναι η συμπάθεια. Ορθοδοξία είναι να πεις: «Εγώ είμαι ο τελευταίος». Ο πρώτος να είναι έσχατος. Οταν εσύ αισθάνεσαι και φωνάζεις: «Είμαι ο πρώτος, είμαστε οι πρώτοι σ' όλη την Ευρώπη και σ' όλο τον κόσμο», σίγουρα δεν πρόκειται για γνήσιο ορθόδοξο φρόνημα, ακόμα κι αν είσαι ορθόδοξος και διδάσκεις τα πιο ωραία πράγματα. Είσαι ορθόδοξος, αλλά η έπαρσή σου τα χαλάει όλα. Μην ξεχνάς, οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς ήταν κι αυτοί οι πρώτοι του καιρού τους, οι πιο «ορθόδοξοι». Αλλά τα έχασαν όλα. Σκέψου το αυτό λίγο. Συμπέρασμα: Κανείς δεν ξέρει ποιος θα σωθεί. Κανείς δεν ξέρει για κανέναν τίποτα.
Σίγουρα όμως ο Παράδεισος αρχίζει από δω. Αν απ' αυτή τη ζωή είσαι ευτυχισμένος, θα συνεχίσεις και μετά. Αν απ' αυτή τη ζωή είσαι μίζερος, πικραμένος, αγανακτισμένος, μουτρωμένος, μέσα στην γκρίνια, στην κλάψα και στα παράπονα, ε, δεν χρειάζεται να σκεφτείς τι θα γίνει στην άλλη ζωή. Πολύ απλά, αυτό που ήδη ζεις θα συνεχίσει. Η άλλη ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συνέχεια αυτής της ζωής. Απλά πράγματα. Ζεις στον Παράδεισο από τώρα; Θα συνεχίσεις και μετά. Αγαπάς τον Χριστό από τώρα; Θα τον αγαπάς και μετά. Αγαπάς τον άνθρωπό σου από τώρα; Θα αγαπάς και μετά. Κατάλαβες. Δεν πατάμε ένα κουμπί και ξαφνικά αλλάζει το σκηνικό. Δεν είναι δυνατόν εδώ, σ' αυτή τη ζωή, να ζεις την κόλαση μέσα σου και ξαφνικά να πας στον Παράδεισο. Αν τώρα έχεις μια πρόγευση ψυχικής κόλασης, μετά αποκλείεται να πεις: «Α, τέλεια! Ηρθα τώρα στη Βασιλεία του Θεού». Από δω αρχίζουν όλα. Ηταν πολλοί οι Αγιοι που ένιωσαν τη χαρά του Παραδείσου ήδη από τώρα. Και απ' την πολλή χαρά απορούσαν με τον εαυτό τους. Και έλεγαν: «Χαίρομαι από τώρα ήδη τόσο πολύ. Κι απ' την πολλή χαρά ανησυχώ. Τόση χαρά! Αφού δεν ήρθε ακόμη η άλλη ζωή, πώς εγώ χαίρομαι τόσο πολύ;» Και απαντούσε ο πνευματικός τους πατέρας: «Μα απ' αυτή τη ζωή αρχίζει όλο αυτό. Ολα τα ωραία που πιστεύουμε ξεκινούν από τώρα. Απ' αυτή τη ζωή θα βρέξουμε τα πόδια μας στην παραλία που λέγεται “Βασιλεία του Θεού” και Παράδεισος και χαρά αιώνια».
Εύχομαι σ' αυτή τη ζωή, ήδη από τώρα, να απολαμβάνεις την πρόγευση του Παραδείσου. Και ύστερα από πολλά πολλά χρόνια να πας εκεί όπου κατοικούν όλοι οι Αγιοι, όλα τα πνεύματα των Αγίων και των δικαίων. Ολοι αυτοί έκαναν τον δικό τους αγώνα στη ζωή. Με βάση την εποχή κατά την οποία έζησαν και τα δεδομένα του καιρού τους. Με τα δικά τους όπλα. Εμείς σήμερα ζούμε στη δική μας εποχή. Και η άσκηση στη δική μας εποχή επαναπροσδιορίζεται.
Ο πυρήνας και η ουσία είναι ίδια. Αλλά οι μορφές και τα σχήματα αλλάζουν. Πιστεύω να καταλαβαίνεις τι εννοώ. Η άσκηση κάποτε ήταν αυτό, σήμερα η άσκηση είναι κάτι άλλο. Γιατί η πράξη δείχνει ότι, αν ακολουθήσουμε τις παλιές μορφές άσκησης ως μια τυπική επανάληψη, τύπου copy - paste, διαλυόμαστε, αυτοκαταστρεφόμαστε, τα σπίτια βασανίζονται και απομακρύνεται ο ένας απ' τον άλλο. Και δεν είναι δυνατόν άνθρωποι «ασκητικοί», «ορθόδοξοι» κι «αγωνιστές» να γίνονται αιτία μιας τέτοιας διάλυσης. Κάτι ύποπτο και θολό κρύβει όλο αυτό.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Ολα του γάμου δύσκολα...»
των εκδόσεων Αθως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου