Κι έτσι, «πνευματικώ τω τρόπω» γνώρισα έναν από τους πιο αγαπητούς Επισκόπους της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας . Ήταν κι αυτό άλλο ένα ακόμα δώρο από τον Θεό. Η παρουσία του κυρός( ..τί περίεργο) Παύλου καθ’όλη τη διάρκεια των Ακολουθιών ηταν λουσμένη στο φως. Ακίνητος και ταπεινός , προσευχόμενος . Στο Χερουβικό και μετά στη Θεία Κοινωνία είχα την αίσθηση της απόλυτης του καρδιακής προσευχής.
Η αγάπη του για τους νέους, αλλά και οι παρεμβάσεις του για την σύγχρονη οικογένεια και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει - είτε συμφωνούσες είτε διαφωνουσες- μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη μου.
Γι’αυτό και ήθελα κάποια στιγμή να πάρω την ευχή του. Κι ευγνωμονώ τον Θεό που μου έδωσε αυτή τη χαρά, πριν μερικούς μήνες ... ( η φωτογραφία είναι από την αγρυπνία ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου