Η ορμή που δεν αναχαιτίζεται!

Η ορμή που δεν αναχαιτίζεται!

   Ήταν την Κυριακή, θυμάσαι;Στις 20 του Γενάρη 2019, λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι, όταν από κάθε δρόμο και στενό της πρωτεύουσας έβλεπες ανθρώπους κάθε ηλικίας να ξεπροβάλλουν και με αποφασιστικότητα να πορεύονται όλοι για έναν και μοναδικό σκοπό. Την Μακεδονία μας !Την Μία και Ελληνική!

    Μέσα σ’αυτή τη γαλανόλευκη παλίρροια που κατέκλυε, το κέντρο βρέθηκα κι εγώ, μην μπορώντας να κρύψω και να συγκρατήσω άλλο την οργή και την αγανάκτηση μου για την παραχάραξη και τη διαστρέβλωση της αλήθειας και της ιστορίας της πατρίδας μου. Μιας ιστορίας που αλλιώς την διδαχθήκαμε πριν μερικά χρόνια στα σχολεία μας. Μιας ιστορίας που αλλιώς τη γνωρίσαμε μέσα από τους μεγάλους μας συγγραφείς και λογοτέχνες. Μιας ιστορίας που έφθασε ως τις μέρες μας μέσα από τις μαρτυρίες τόσων γενεών, που πέρασαν πριν από εμάς, και έζησαν όσα δεν είναι γραμμένα σε κανένα βιβλίο. Μιας ιστορίας που δεν μπορεί να σβηστεί και να γραφτεί πάλι από την αρχή στα μέτρα τους γιατί είναι χαραγμένη με το ανεξίτηλο μελάνι του αίματος της ψυχής στις αναμνήσεις και αυτό καμία συμφωνία και καμία απόφαση δεν μπορεί ποτέ να το αλλάξει.

   Και ήταν το χαμόγελο στο πρόσωπο του καθενός που σου έδινε τη δύναμη να πιστεύεις ότι δεν χάθηκε ακόμα η ελπίδα. Ένας χείμαρρος Ελλήνων ενωμένων! Δεν υπήρχαν γνωστοί και άγνωστοι. Ήμασταν όλοι ένα! Και ήταν αυτό, που δάκρυα χαράς γέμιζε τα μάτια, καθώς βρίσκονταν όλοι εκεί. Από την γιαγιά και τον παππού, που μας έμαθαν τις ρίζες μας, μέχρι και τα εγγόνια τους!Έβλεπες ανθρώπους ηλικιωμένους, νέους με δυναμικότητα και παλμό, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους για να μάθουν την πραγματική και αληθινή ιστορία μας που δυστυχώς η παιδεία μας δεν θέλει να την διδάξει. Ιεράρχες της Εκκλησίας μας, κληρικοί και μοναχοί απ᾿ όλη την Ελλάδα ήταν εκεί, μαζί μας, για να μας θυμίσουν ότι στο διάβα των χρόνων, κάθε φορά που η πατρίδα καλούσε τα παιδιά της, η Εκκλησία με κάθε τρόπο ανταποκρινόταν στο κάλεσμα. Μια μεγάλη αγκαλιά μας ένωσε όλους μαζί, ένα χρώμα πλημμύρισε τις καρδιές μας και ένας ύμνος, ο εθνικός μας, έκανε όλη την Πλατεία Συντάγματος να συστεί ολόκληρη….

   Και ήταν τότε, που κάποιους η κοσμοπλημμύρα αυτή τους τρόμαξε. Ο όλο και περισσότερο αυξανόμενος κόσμος που συνέχισε να καταφθάνει, τους ανησύχησε. Μα αυτό, που τους φόβισε περισσότερο, ήταν ο πατριωτισμός του Έλληνα, που τώρα φανερωνόταν πιο έντονος από κάθε άλλη φορά.

   Και ήρθες εσύ! Εσύ που έκρυψες το πρόσωπο σου μέσα σε μία κουκούλα! Εσύ που ξεκίνησες σκόπιμα να δημιουργήσεις επεισόδια σε μια ειρηνική διαδήλωση προκειμένου να την διαλύσεις! Αλλὰ δεν κατάφερες αυτό, για το οποίο σ’ έστειλαν όσοι δεν άντεχαν να μας βλέπουν άλλο, και δεν ήξεραν πώς να μας διώξουν. Όσοι ήθελαν να ξεχαστεί η σημερινή μέρα, να ξεχαστεί το υπερπληθές συλλαλητήριο για μια Ελληνική Μακεδονία, το μεγαλύτερο των τελευταίων χρόνων, το οποίο σκόπιμα μετρήθηκε «μικρό» από κάποιους που μαγείρεψαν τα νούμερα, πριν καν προλάβει να ολοκληρωθεί! Όσοι απαξιωτικά μας αποκάλεσαν εθνικιστές και δημιούργησαν τα έκτροπα για να στρέψουν σ᾿ αυτά την προσοχή της κοινής γνώμης.

   Παραμείναμε όλοι εκεί και κλαίγαμε πνιγμένοι από τα δακρυγόνα. Θόλωσαν τα μάτια μας! Η αναπνοή μας ασθενική! Κάποιοι είχαν γονατίσει, γιατί δεν άντεχαν άλλο μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε, αλλά παρέμειναν εκεί! Βλέπαμε τον καπνό να μας έχει κατακλύσει. Ακούγαμε τους κρότους από τα δακρυγόνα να συνεχίζονται και νιώθαμε σαν να γινόταν ένας άνισος πόλεμος. Τη δικτατορία και τη φίμωση(κατάλυση, κατάργηση) της δημοκρατίας. που εμείς δεν ζήσαμε, την νιώσαμε εκείνες τις στιγμές! Τι να πούμε σ᾿ αυτά τα παιδιά που ήρθαν εκεί για την πατρίδα τους, για την Ελλάδα και εισέπραξαν μια άδικη και απάνθρωπη καταδίωξη;

   Μάθε λοιπόν, εσύ που πάντα ένοχα κρύβεσαι από τον λαό, που σε έβαλε να τον κυβερνάς, ότι τον Έλληνα, όσο και να τον πατήσεις κάτω και να τον λιώσεις,δεν θα καταφέρεις να τον φιμώσεις ποτέ! Τον Έλληνα, κάθε φορά που τον καλεί η ιστορία, δεν τον λυγίζει κανένα δάκρυ που εσύ θα του προκαλέσεις. Το χρέος του θα το κάνει βαδίζοντας στα χνάρια του Μελά, του Άγρα, του Κώττα και όλων των γνωστών και άγνωστων ηρώων που έπεσαν στα αγιασμένα χώματα της πατρίδας μας.

   Τον Έλληνα,όσο και να προσπαθείς να τον αλλοτριώσεις, δεν τον αφήνει ποτέ να ξεχάσει τις ρίζες του, την ιστορία του, τους προγόνους του, το αίμα που κυλά στις φλέβες του και ζεστό θα καίει πάντα μέσα του. Λιονταρίσια η ψυχή του δεν προσκυνά παρά μόνο τον Θεό του και τη σημαία του.

   Μπορεί η μαλθακότητα των τελευταίων χρόνων να μας είχε ρίξει σ’ ένα λήθαργο που εξυπηρετούσε κάποια συμφέροντα και ανέπαυε κάποιες συνειδήσεις. Η ιστορία όμως αφυπνίζει! Κάποιοι στο πέρασμα των αιώνων αγωνίστηκαν για τα ιδανικά μας, για τη γλώσσα μας, για ναμπορούμε περήφανα να καμαρώνουμε την γαλανόλευκή μας!

   Ο σεισμός της συνειδήσεως που κάθε Έλληνας έχει, διέλυσε τον εφησυχασμό και τον  αντικατέστησε με τον πατριωτισμό, την ενότητα, την ελπίδα, την αγάπη για την πατρίδα!

  Αυτό το ποτάμι της εθνικής παλιγγενεσίας, που είδες να ξεχύνεται, όσο και αν προσπαθείς να το αναχαιτίσεις, δεν σταματά. Εξακολουθεί να προχωρά ορμητικά και αγέρωχα για ν’ αποδείξει και πάλι ότι οι ήρωες αγωνίζονται σαν ΈΛΛΗΝΕΣ!

                                                                            Μία Ελληνίδα Μακεδόνισσα

                                                                                     Νάτα Δ.Μ.