Τό πάθος καί ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἔχουν μία ἀντικειμενική ἀξία: ............

Τό πάθος καί ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἔχουν μία ἀντικειμενική ἀξία: ἔκανε γιά μᾶς κάτι πού θά ἤμασταν ἀνήμποροι νά κάνουμε χωρίς αὐτόν. Ἀλλά ταυτόχρονα, δέν θά ἦταν σωστό νά ποῦμε πώς ὁ Χριστός ἔπαθε «στή θέση μας», ἀλλά ὅτι ἔπαθε ὑπέρ ἡμῶν. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔπαθε «μέχρι θανάτου», ὄχι γιά νά πάψουμε νά ὑποφέρουμε, ἀλλά γιά νά εἶναι ἡ ὀδύνη μας ὅπως ἡ δική του. Ὁ Χριστός μᾶς προσφέρει ὄχι ἕναν τρόπο παράκαμψης τοῦ πόνου ἀλλά μία ὁδό διά μέσου αὐτοῦ·ἡ προσφορά του δέν ἔγκειται σέ κάποια ὑποκατάσταση ἀλλά σέ μία σωστική συντροφικότητα.

Νά ποιά εἶναι ἡ ἀξία τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς. Ἡ Σταύρωση, ἐκλαμβανόμενη σέ στενή συνάφεια μέ τήν Ἐνανθρώπηση καί τή  Μεταμόρφωση, πού προηγοῦνται αὐτῆς, καί τήν Ἀνάσταση πού ἕπεται (διότι ὅλες αὐτές οἱ στιγμές συνιστοῦν  ξεχώριστα τμήματα μίας καί μόνης πράξης ἤ «δράματος»), θά πρέπει νά κατανοηθεῖ ὡς ἡ ὑπέρτατη καί τελεία νίκη, θυσία καί παράδειγμα. Καί σέ κάθε τέτοια στιγμή, ἡ νίκη, ἡ θυσία καί τό παράδειγμα, ἀφοροῦν στήν πάσχουσα ἀγάπη.

Αὐτό βλέπουμε στόν Σταυρό: τήν τέλεια νίκη τῆς ἀγαπώσας ταπείνωσης ἐπί τοῦ μίσους καί τοῦ φόβου· τήν τέλεια θυσία ἤ τήν οἰκειοθελή αὐτοπροσφορά τῆς ἀγαπώσας συμπόνιας· τό τέλειο παράδειγμα τῆς δημιουργικῆς δύναμης τῆς ἀγάπης. Μέ τά λόγια τῆς Julian τοῦ Norwich:

Θέλεις νά μάθεις τό νόημα πού ὁ Κύριος ἤθελε νά δώσει σέ αὐτό;

Μάθε το καλά: τό νόημα ἦταν ἡ ἀγάπη. Ποιός τό κατέδειξε; Ἡ Ἀγάπη.

Τί κατέδειξε; Τήν Ἀγάπη. Γιά ποιό λόγο; Γιά τήν Ἀγάπη. Γαντζώσου κι ἐσύ ἀπό αὐτή, καί θά μάθεις ἀκόμα πιό πολλά. Ἀλλά δέν θά μάθεις ποτέ, οὔτε καί θά γνωρίσεις τίποτε ἄλλο ἐξίσου ἄπειρο... Καί εἶπε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός: Εὐαρεστεῖσαι πού ἔπαθα γιά σένα; Ἀπάντησα: Ναί Κύριε, σέ εὐχαριστῶ. Ναί Κύριε, εὐλογημένος νά εἶσαι. Καί τότε εἶπε ὁ Ἰησοῦς, ὁ Βασιλιάς καί Κύριός μας: Ἐάν εὐαρεστεῖσαι, εὐαρεστοῦμαι κι ἐγώ: Τό ὅτι ὑπέφερα καί ἔπαθα γιά σένα, εἶναι γιά μένα χαρά, μακαριότητα, ἱκανοποίηση δίχως τέλος· καί ἄν ἦταν νά ὑποφέρω περισσότερο, θά ὑπέφερα περισσότερο.