Κάποτε ρώτησα έναν φίλο μου μοναχό Αγιορείτη :
- Μια ολόκληρη αιωνιότητα ευτυχίας στον Παράδεισο δεν θα είναι πληκτική ;
Έμεινα εμβρόντητος απο την απάντηση που μου έδωσε :
Όταν είσαι ερωτευμένος και βρίσκεσαι καθισμένος σε ένα παγκάκι με την αγαπημένη σου , υπάρχει χρόνος ;
- Φυσικά και δεν υπάρχει, απάντησα , προσπαθώντας να συνέλθω από το σόκ !
Πότε ο χρόνος γίνεται ασήκωτο βάρος ; Όταν κάτι κάνεις που δεν αγαπάς , και δεν υπηρετεί αξίες.
Και πότε ο χρόνος παυει να υπάρχει; Όταν αγαπας αυτό που κάνεις , όταν κάνεις κάτι που υπηρετεί πανανθρώπινες αξίες :
Οταν ο Άλμπερτ Σβάϊτσερ μαζί με την σύζυγο του ,πήρε την παράτολμη απόφαση , να υπηρετήσει τους αναγκεμένους ανθρώπους στο Γαλλικό Κογκό, απο νωρίς το πρωΐ, μέχρι αργά το βράδυ, μοχθούσε όλην την ημέρα !
Γιατρευε τους φτωχούς, κήρυττε το Ευαγγέλιο και ταυτοχρόνως έκανε ακόμα και οικοδομικές εργασίες.
Αργά το βράδυ μετά από τόσο μόχθο έλεγε οτι δεν αισθάνεται καθόλου κούραση.
Η φλόγα της αγάπης για τον άνθρωπο τον κρατούσε ξεκούραστο και έχανετην αίσθηση του χρόνου.
Και εμεις,αν ο Χρόνος μας πιέζει , αν κάνουμε κάτι χωρις ουσιαστικό αντίκρυσμα αξιών , μήπως ανωρωτηθούμε γιατι τα κάνουμε ;
Αν πχ είμαστε σε μια δουλεια που δεν μας ικανοποιεί , αλλά το κάνουμε για να εξασφαλίσουμε τον επιούσιο για τα παιδιά μας , ναι , να το σηκώσουμε το βαρύ φορτίο που γίνετσι ο χρόνος , που είναι μοιραιο όταν κάνεις κατι που δεν αγαπάς . Αλλά αν μένεις σε μια δουλειά που δεν δου αρέσει για λόγους ματαιοδοξίας , κύρους ή απόκτησης περιουσίας τότε απαρνείσαι το Άχρονο που είναι η χαρά , η υγεια της ψυχής , η υγεία του σώματος και ο επιγειος Παράδεισος , για μηδαμινής αξίας πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου