"... Στον κινηματογράφο και στα περιοδικά η "εικόνα" του γάμου είναι ένα νεαρό ζευγάρι.
Αλλά μια φορά στο φως και στη θαλπωρή ενός φθινοπωρινού απογεύματος αντίκρυσα στο κάθισμα μια δημόσιας πλατείας, σε ένα φτωχικό προάστιο του Παρισιού, ένα γέρικο ζευγάρι, δύο ανθρώπους φτωχούς. Καθόντουσαν πιασμένοι από το χέρι, αμίλητοι. Χαιρόντουσαν το χλωμό φως στη στερνή ζεστασιά της εποχής.
Αμίλητοι -όλες οι λέξεις είχανε ειπωθεί, όλο το πάθος είχε ξοδευτεί, όλες οι μπόρες είχαν ειρηνέψει. Η ζωή ολόκληρη βρισκότανε πίσω τους -κι όμως ολόκληρη βρισκόταν τώρα παρούσα σε αυτή τη σιωπή, σε αυτό το φως, σε αυτό το θάλπος, σε αυτό το σιωπηλό πιάσιμο των χεριών. Παρούσα και ετοιμασμένη για την αιωνιότητα, ωριμασμένη για τη Χαρά.
Η "εικόνα" αυτή στάθηκε για μένα το όραμα του γάμου και της ουράνιας ομορφάδας του...".
Alexander Schmemann, "Για να ζήση ο κόσμος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου